Het zal je maar gebeuren; je eigen tropische land moeten verlaten. En een onzekere toekomst tegemoet treden in een kil, veraf gelegen, westers land.
Dit gebeurt in 1951 met zon vierduizend Molukse oud-KNIL-militairen en hun gezinnen. Wanneer zij na een lange bootreis aanmeren in het naoorlogse Nederland, is er geen warm welkom. Integendeel. De militairen worden ontslagen. De ontheemde Molukkers worden groepsgewijs gehuisvest in o.a. voormalige Nazi-concentratiekampen. Hun verblijf is immers tijdelijk. Maar tijd blijkt rekbaar…Lees verder op bij auteur Joyce Beckker.

P E R S B E R I C H T

Indische schrijft boek over Molukkers in Breda

Oom en tante zijn gentegreerd

Auteur Joyce Beckker is in het voorjaar van 2009 zeer verheugd met het verzoek van Van Ierland Uitgeverij om een boek te schrijven over bijna vijftig jaar Molukse wijk in Breda. De opdracht luidt: schets een beeld van de wijk en haar (oud)bewoners waarin factoren als integratie, Molukse identiteit, religie en cultuur voorkomen. Een missie die heel goed is geslaagd en die verrassende aspecten met zich heeft meegebracht.

Wanneer ze vol goede moed met pen en papier de eerste keer de wijk intrekt, beseft ze dat het hier gaat om een vrij unieke samenleving. Zo garandeert een in 1997 afgesloten convenant met de gemeente Breda onder meer dat in de wijk de eigen Molukse cultuur behouden kan blijven, dat de gehuurde huizen in de familie blijven, dat er geen bonnen worden uitgeschreven en dat de rechterlijke macht pas ontreedt na overleg met de wijkraad.

Al snel ervaart Joyce ook dat het soms lastig is om afspraken te maken. Een Molukse vrouw verwoordt het als volgt: Een afspraak bij ons kan per minuut zomaar drie dagen verschuiven. Gedurende een aantal maanden spreekt de auteur veel wijkbewoners van de 1e tot en met de 4e generatie. De een rustig en beschouwend of vol humor, de ander juist emotioneel en boos over het leed dat de Molukkers in Nederland hebben ondervonden. Zonder uitzondering vertellen ze met veel openheid wat er leeft in hun harten. Hierdoor wordt menige ontmoeting gekenmerkt door een lach en/of een traan.

Maar ook bij Joyce zelf maakt het interviewen veel los nadat zij door een aantal bewoners wordt gespiegeld omtrent haar Indische komaf. Zo vraagt zij zichzelf voor het eerst af waarom zij nooit Maleis heeft geleerd en zich nimmer heeft verdiept in de geschiedenis van haar eigen (voor)ouders. Dit leidt tot haar besluit om ook te duiken in haar eigen roots. Naast gesprekken die ze inmiddels heeft gevoerd met de Stichting Herdenking 15 augustus 1945 en het Indisch Herinneringscentrum Bronbeek, wil ze komen tot een concept dat zal leiden tot de totstandkoming van een of meerdere boeken. Deze publicaties zullen verhalen over wat er bij de 2e en 3e generatie is geboren uit het leed van de 1e generatie Indische mensen. Doelstelling is om bewustwording en wederzijds begrip onder jong en oud te vergroten.

Het schrijfproces van Oom en tante zijn gentegreerd heeft dus op meerdere fronten zn stempel gedrukt. Joyce heeft voor dit boek van dichtbij mogen snuiven aan de Molukse cultuur. Een cultuur waar mensen van de twee oudste generaties door jongeren en kinderen steevast worden aangesproken met oom en tante en waar je in het buurthuis nog een rondje bier voor tien man kunt bestellen voor het crisisbestendige bedrag van een tientje. Een cultuur ook waarin trots en vaderlandsliefde al die jaren fier overeind zijn gebleven. Of, zoals een jonge Molukker haar verzekerde: Vallen is niet erg, maar daarna moeten we weer opstaan.

Het boek Oom en tante zijn gentegreerd (160 paginas, ISBN 978-90-78071-72-3) wordt op 11 december feestelijk gepresenteerd in de Molukse wijk in Breda. Vanaf 12 december is het verkrijgbaar in de boekhandel voor 14,95 euro.

Voor meer informatie zie http://www.joycebeckker.nl/nl/web/oom_en_tante_zijn_geintegreerd/c_157 en http://www.vanierland.nl/?action=pagina&id=31