Door Radin.
Ik sla de Metro open, zie een recensie van het boek Vervlochten Grenzen van Marion Bloem en lees: “Net als in haar eerdere romans, weet ze de lezer op een subtiele manier met de Indonesische cultuur te laten versmelten”.
O mijn god, denk ik bij mezelf, het einde van de Indische cultuur is nu echt nabij.
Marion Bloem schrijft net als in haar vorige boeken over de Indische cultuur, de cultuur van de Indische-Nederlanders.
Mensen maken vaak de fout om het woord Indisch klakkeloos te veranderen in Indonesisch. Hoewel het land dat vroeger Nederlands-Indie werd genoemd nu Indonesi heet, zijn de Indische-Nederlanders nog steeds Indische-Nederlanders en geen Indonesische-Nederlanders.
De journalist had dus moeten zeggen […] met de Indische cultuur te laten versmelten.
Als deze journalist het boek en andere boeken van Marion Bloem had gelezen en begrepen, dan had hij die fout niet gemaakt.
Het is ook goed mogelijk dat hij, net als het merendeel van de Nederlanders, niet begrijpt dat wij mengbloeden zijn en geen etnische Indonesiers.
Natuurlijk zitten we in een moeilijke parket.
Indisch slaat zowel op Nederlands-Indie, een land dat nu Indonesi heet, als op Indische-Nederlander.
En dan hebben we natuurlijk ook nog het begrip Indo-Europeaan of de afkorting daarvan, Indo.
Maar Indo wordt steeds vaker door Indonesirs en Nederlanders gebruikt als afkorting voor Indonesi of Indonesir.
En Indo-Europeaan wordt ook nog eens gebruikt door wetenschappers om de mensen op de grens van Europa en Azi aan te duiden.
Misschien moeten we onszelf maar weer Mestiezen gaan noemen?
Rust ons enkel nog de kleine taak de Nederlander het bestaan en naam van onze cultuur bij te brengen.
...................
Indisch4ever 
@Kartini,
De meeste boeken van Marion Bloem gaan niet over Indonesie dus de journalist zit zowiezo fout.
Dit boek gaat over de relatie van een Indo/Indische-Nederlander met haar Indonesische familie.
Aangezien de hoofdrolspeler Indisch is, gaat het boek hoofdzakelijk over de Indische cultuur en een beetje over de Indonesische.
Voor sommige Indo’s, waaronder ik, is de Indonesische cultuur een onlosmakelijk onderdeel van hun cultuur omdat ze daar familie hebben.
Daarom is dit boek ook ingewikkeld en interessant, net zoals onze relatie met Indonesie.
Maar zoals ik al zei, Marion Bloem schrijft altijd vanuit Indisch perspectief en zelden over Indonesie. Dus de Journalist weet niet waar hij over schrijft!
@ Peter.
Het is mijn persoonlijke mening , gebaseerd op mijn ervaringen.
Opgedaan tijdens mijn kinderjaren in Djakarta ,vandaar dat ik begrijp hoe de situatie was . De sociale verhoudingen tussen de Nederlanders , Indische Nederlanders , Indonesiers .
Zelf hoe de Indische Nederlanders met elkaar omgaan in de jaren 50.
En de eerste 6-7 jaren geleefd te hebben met en tussen een groep Indische Nederlanders in de jaren 60-70 in Nederland.
Het is voor mij niks nieuw onder de zon.
Bij Marion Bloem lees ik bekende verhalen , en zeker als ze uit die Bataviase (voor 1945) en Djakartaanse (verhalen van Tjalie Robinson)scene kwamen.
Het is een soort persoonlijke worsteling van M.B hoe ze haar plaats in de nieuwe land van aankomst beschreef.Ik neem aan dat ze later haar keuze heeft gemaakt en haar plaats heeft gevonden.
Recensie bij haar boek:
“Een meisje worstelt met het besef dat zij zichzelf , haar verleden en daarmee haar culturele achtergrond altijd heeft verloochend”
Als je dit leest kan je wel begrijpen waarom haar boek TOEN als “kacang goreng” (warme brood) werd verkocht.
Duidelijk herkenbaar bij veel Indische Nederlanders.
Dezelfde situatie zoals bij het boek de Njai .
Het verhaal is zeer oud , bekend bij velen . Met het verschil dat het een eye opener wordt voor velen binnen en buiten de Indische gemeenschap.
Een taboe doorbrekend boek , zodat men kan weten wat de plaats van de Njai was in de toenmalige Ned.Indie.
En het is goed ontvangen door de Indische gemeenschap , ondanks dat sommige mythevorming over de rol van de “Inlandse” grootmoeder of overgrootmoeder werd doorgeprikt.
@Kartini
Excuus, het was niet mijn bedoeling iemand te beledigen maar slechts aan te geven dat menig journalist het verschil tussen Indo’s en Indonesiers niet kent en deze begrippen door elkaar haalt en daar stoor ik mij aan.
Dengan hormat
Als ik dit interview lees van Marion over het boek ‘Vervlochten Grenzen’ dan is er een Indische familie weer in de hoofdrol.
De journalist zal het wel gelezen hebben, maar dus niet begrepen.?
Andere boeken over Indische mensen van Marion is ‘vaders van betekenis’ en ‘de honden van slipi’
Wat ik zo hoor en lees over het boek dan gaat het uit van een opmerkelijke driehoek: Ned.Indie-Nederland en Indonesie, er wordt een interessant verhaal gevlochten tussen die drie punten. Opmerkelijk verder is dat het vertrekpunt van de hoofdolspeelster Djakarta is en ze gaat op zoek naar haar opa in Ned. die vroeger bij de KNIL heeft gedient. Hij heeft eigenlijk spijt dat hij voor de Nederlandse zijde heeft gekozen en niet voor de Indonesische zijde. Marion Bloem rakelt eigenlijk een taboe op voor Indischen. Was wel aardig als iemand van zijn generatie hier over zegt.
Dat lijkt met toch een boeiend verhaal om over te discusieren. Dat de journalist wat onzorgvuldig taalgebruik heeft, is hem weliswaar kwalijk te nemen maar doet niet af aan de recensie. Het is met de Indische beeldvorming slecht gesteld maar dat wisten we al. Indischen weren zich niet zo tegen die missers, die staan er boven.
Ik geef Kartini groot gelijk, de reacties zijn veelal geneuzel, er wordt hard off-topic gegaan, gebakken lucht en natuurlijk wat er weer wat Indisch/Indo/Indonesisch gezegd: En nu gaan we even door de bocht:
Over geen gewoon Indisch Meisje. Terwijl het naar mijn persoonlijke (Sigeblek) mening een 13 in een dozijn verhaal is .Niks nieuw onder de zon.
Maar Sigeblek toch, die losse opmerking valt me wel gigantisch tegen. Ik verwachtte wel wat niveau van je, maar hier zakt wel mijn broek van af. Het spijt me zeer maar je weet van toeters noch blazen (Kartini). Ga even het boek in zijn historisch kader plaatsen, 1983 en wat was er in 1983 aan Indische (door Indo-Europese schrijvers)literatuur??? Dus niet Hella Haasse, Aya Zikken of een andere koloniale schrijfster, En kan je me die andere twaalf boeken ook even noemen uit die tijd. Het is natuurlijk bedenkelijk goedkoop dat boek Anno Nu af te serveren.
Ik heb haar boek bij http://www.bol.com besteld, vol verwachting klopt mijn hart en het boek kan nog net voor Sinterklaas in de bus vallen.
Beste Kartini,
Twee boeken van Marion die ik noemde gaan over Indische mensen en Indische cultuur.
Wat die 2 boeken betreft zit de journalist best wel fout en Radin heeft een punt .
Overigens denk ik niet dat indische auteurs altijd over een Indisch verleden schrijven.. Het is niet nodig je zo heftig uit te drukken.
En wederom verzandt een virtuele discussie in een hoop geneuzel en ego-documentatie. Wanneer je de boeken, documentaires en film van Marion Bloem niet gelezen c.q. gezien hebt, maak daar dan eindelijk eens werk van in plaats van niet ter zake doende entries op deze blog te posten. Is er eindelijk een auteur die interessante observaties noteert over de verhouding tussen de Indische en Indonesische cultuur, blijkt dat de lezers van deze blog van toeten noch blazen weten, maar meteen weer moord en brand schreeuwen over ‘tolol’ journalisten. Doe zelf eens je huiswerk voordat je als niet-deskundige gaat lopen oordelen. Wie heeft hier nou eigenlijk van die klok en de klepel gehoord? Het is niet de betreffende journalist die in de fout is gegaan, maar de Indische lezers van deze blog die denken dat van geboorte Indische auteurs zich alleen maar door ‘tempo doeloe’ laten inspireren.
Altijd lastig ja die begrippen. Is het volgende juist?
Mijn schoonvader is puur Indonesisch. In 1932 geboren in Batavia, Nederlands Indie. Hij was voor 17-8-1945 (of 27-12-1949?) een Indische man. Na de onafhankelijkheid werd hij Indonesisch.
We hebben het dus voor de onafhankelijkheid over Indische mensen. Dit waren mensen met 100 % inlands bloed en Indische Nederlanders (mensen voortgekomen uit gemengde huwelijken tussen Nederlanders en inlandse mensen, Nederlandse Indos). Daarnaast Indos, mensen voortgekomen uit huwelijken tussen inlandse mensen en mensen van Europese afkomst (waaronder Nederlanders).
Altijd lastig ja die begrippen. Is het volgende juist?
Mijn schoonvader is puur Indonesisch. In 1932 geboren in Batavia, Nederlands Indie. Hij was voor 17-8-1945 (of 27-12-1949?) een Indische man. Na de onafhankelijkheid werd hij Indonesisch.
We hebben het dus voor de onafhankelijkheid over Indische mensen. Dit waren mensen met 100 % inlands bloed en Indische Nederlanders (mensen voortgekomen uit gemengde huwelijken tussen Nederlanders en inlandse mensen, Nederlandse Indos). Daarnaast Indos, mensen voortgekomen uit huwelijken tussen inlandse mensen en mensen van Europese afkomst (waaronder Nederlanders).
We moeten het woord INDO koesteren, het wordt een keer tijd dat dit woord wordt opgenomen in de Dikke van Dale.
Indo = persoon met zowel europese als indonesische (voor) ouders oftewel indo-europeaan.
We moeten het woord INDO koesteren, het wordt een keer tijd dat dit woord wordt opgenomen in de Dikke van Dale.
Indo = persoon met zowel europese als indonesische (voor) ouders oftewel indo-europeaan.
Wij noemen zo’n journalist tolol, het is jammer dat ze de klok hebben horen luiden maar nog steeds niet weten waar de klepel hangt, TOLOL !!!
Rust ons enkel nog de kleine taak de Nederlander het bestaan en naam van onze cultuur bij te brengen.
Dit vind ik nog eens een understatement van de 1e Orde!!
Hartelijk er om lachen kon ik en dat was natuurlijk de bedoeling.
Als deze zaken na 60jaar nog steeds niet duidelijk zijn..tsja ….wat zal ik zeggen
Een kleine taak bleek een zware opgave te zijn en te blijven ben ik bang.
Maar… moed houden met zn allen!
dank Pikirans!
Groet Cornelia van http://www.indoforum.ning.com
Rust ons enkel nog de kleine taak de Nederlander het bestaan en naam van onze cultuur bij te brengen.
Dit vind ik nog eens een understatement van de 1e Orde!!
Hartelijk er om lachen kon ik en dat was natuurlijk de bedoeling.
Als deze zaken na 60jaar nog steeds niet duidelijk zijn..tsja ….wat zal ik zeggen
Een kleine taak bleek een zware opgave te zijn en te blijven ben ik bang.
Maar… moed houden met zn allen!
dank Pikirans!
Groet Cornelia van http://www.indoforum.ning.com
Het is zo dat als de laatste Indo is verdwenen Indonesia nog steeds bestaat.
Het is zo dat als de laatste Indo is verdwenen Indonesia nog steeds bestaat.
Quote:
Maar Indo wordt steeds vaker door Indonesirs en Nederlanders gebruikt als afkorting voor Indonesi of Indonesir.
———————-
Het woord wordt door de jongere generaties Indonesiers gebruikt om zichzelf en hun landgenoten aan te duiden.
Als ik me niet vergist zou het hoogstens gebruikt worden door de 20ers-40 ers.
De term werd ongeveer 20 -30 jaar gebruikt populair gemaakt sinds de (jongere) Indonesiers vaak afkortingen gebruiken.
*Zie de bekende super mie , Indomie (1982), producent is Indofood .
Bij de oudere generaties is de term Indo niet zo populair , en zeker bij de mensen die bij hun Sejarah Indonesia lessen een beetje hadden opgelet.
Bij Geen gewoon Indisch meisje las ik over een meisje met 2 culturen , van thuis en buitenhuis .
En hoe ze worstelde met haar gevoelens , tijdens de identiteitsvorming.
Welke richting moet ze nemen en ik dacht dat ze toen haar keuze en richting had genomen.
Het verhaal van haar familie over hun Jakartaanse(?) ervaringen had ze gebruikt om als achtergrond informatie.Om te kunnen vergelijken met de Nederlandse situatie.
Om te verklaren waarom ze anders voelt dan de totoks .
Toen ik haar boekje las had ik gedacht dat haar ervaringen , worstelingen in het land van aankomst naadloos sluit met de ervaringen van de meeste andere Indische Nederlanders .
Dat is ook de reden waarom het veel gelezen werd .
Terwijl het naar mijn persoonlijke mening een 13 in een dozijn verhaal is .
Niks nieuw onder de zon.
Quote:
Maar Indo wordt steeds vaker door Indonesirs en Nederlanders gebruikt als afkorting voor Indonesi of Indonesir.
———————-
Het woord wordt door de jongere generaties Indonesiers gebruikt om zichzelf en hun landgenoten aan te duiden.
Als ik me niet vergist zou het hoogstens gebruikt worden door de 20ers-40 ers.
De term werd ongeveer 20 -30 jaar gebruikt populair gemaakt sinds de (jongere) Indonesiers vaak afkortingen gebruiken.
*Zie de bekende super mie , Indomie (1982), producent is Indofood .
Bij de oudere generaties is de term Indo niet zo populair , en zeker bij de mensen die bij hun Sejarah Indonesia lessen een beetje hadden opgelet.
Bij Geen gewoon Indisch meisje las ik over een meisje met 2 culturen , van thuis en buitenhuis .
En hoe ze worstelde met haar gevoelens , tijdens de identiteitsvorming.
Welke richting moet ze nemen en ik dacht dat ze toen haar keuze en richting had genomen.
Het verhaal van haar familie over hun Jakartaanse(?) ervaringen had ze gebruikt om als achtergrond informatie.Om te kunnen vergelijken met de Nederlandse situatie.
Om te verklaren waarom ze anders voelt dan de totoks .
Toen ik haar boekje las had ik gedacht dat haar ervaringen , worstelingen in het land van aankomst naadloos sluit met de ervaringen van de meeste andere Indische Nederlanders .
Dat is ook de reden waarom het veel gelezen werd .
Terwijl het naar mijn persoonlijke mening een 13 in een dozijn verhaal is .
Niks nieuw onder de zon.
Ik ken dit boek niet…
Het zou kunnen dat je met dit boek over Indonesische cultuur moet spreken, maar geldt dat ook voor haar eerdere romans?
Geen gewoon Indisch meisje heb ik doorgeworsteld, niet gesnapt, maar wel begrepen dat het over een Indisch meisje gaat met dito cultuur… Net als ‘ver van familie’ Heb ik niet gelezen, wel de film gezien..
Voor de journalist is dat blijkbaar allemaal eender.?
Mogelijk behoudens dit boek…lijkt me de klacht van Radin best wel ter zake..
Ik ken dit boek niet…
Het zou kunnen dat je met dit boek over Indonesische cultuur moet spreken, maar geldt dat ook voor haar eerdere romans?
Geen gewoon Indisch meisje heb ik doorgeworsteld, niet gesnapt, maar wel begrepen dat het over een Indisch meisje gaat met dito cultuur… Net als ‘ver van familie’ Heb ik niet gelezen, wel de film gezien..
Voor de journalist is dat blijkbaar allemaal eender.?
Mogelijk behoudens dit boek…lijkt me de klacht van Radin best wel ter zake..
Beste Radin, ik zou eens de moeite nemen om het nieuwe boek van Marion Bloem te lezen. Je zult dan eigenhandig constateren dat ze ditmaal gekozen heeft voor hoofdpersonen die in het moderne Indonesi zijn opgegroeid. Je leest het goed: de republiek Indonesi. Juist door het Indische perspectief te verleggen naar de huidige cultuur van Indonesi weet La Bloem een nieuwe dimensie aan haar werk toe te voegen. Je kunt dan wel hoog van de toren lopen blazen en de betreffende journalist onwetendheid verwijten, maar de ironie is nu juist dat jezelf totaal niet weet waar je het over hebt. Staak je pseudo-onderricht aan de mensheid en ga ‘Vervlochten Grenzen’ lezen.