……………… 
Door Radin.
U mag het best weten, een vrouw zie ik het liefst bruin.
Van olijf bruin tot zwart als de mysterieuze diepten van de oceaan, bruine vrouwen stralen warmte uit.
Niet dat er geen blonde blauwogige exemplaren zijn die me fascineren, Scandinavisch donkerblauwe kijkers en warmblond haar worden zeker niet genegeerd.
Maar wie een bruine moeder en oma heeft wil nou eenmaal niet anders meer.
Zelf ben ik niet gezegend met een bruine huid of haardos.
Hoe het mogelijk is laat zich biologisch moeilijk verklaren, beide ouders hebben donker haar en een heeft zelfs een donkere huid. Zijn de Indo genen niet wonderlijk?
Als kind heb ik het altijd als een gemis gezien, waarom heb ik niet zo’n donkere kleur als mijn neef, of donker haar als mijn broertje?
Zeker nadat ik tot de ontdekking kwam dat ik Indisch ben, begon het een probleem te worden.
Hoe leg je contact met onbekende Indo’s zonder hardop te zeggen dat ik óók Indisch ben?
Nou lijken zelfs jonge donkere Indo’s zich er niet van bewust dat wij meestal wel zien wie een Indo is, en wie niet, wat denk ik ook verklaart waarom jonge Indo’s bang zijn elkaar te groeten.
Sta ik niet voor gek?
Is het wel echt een soortgenoot?
Ziet hij/zij wel dat ik ook een Indo ben?
Maar voor ons witte Indo’s is het nog moeilijker contact te leggen.
Gezellig kletsen met Indische oudjes op het bankje van het station is al een big step. Gelukkig is het Indo-herkenningssysteem bij de ouderen groter.
Ik durf ook, wel met enige moeite, te zeggen dat wij witte Indo’s gediscrimineerd worden.
Het is namelijk al moeilijk om er uit te zien als Belanda maar van binnen Indo te voelen en je minder thuis te voelen onder Belanda’s.
Maar het is nog moeilijker wanneer donkere Indo’s waarbij je je thuis voelt, je behandelen als Belanda.
Tussen wallen en schepen.
Ook lijkt het, onder jonge Indo’s in Nederland, alsof men je pas als “echte” Indo accepteerd als je ook last hebt van rascisme.
Toch heb ik er moeite mee om respect op te eisen voor het lot van de witte Indo.
Mijn donkere neef heeft namelijk echt last gehad van rascisme en zal daar zeker nu nog last van hebben.
Hoe is het mogelijk dat een klein kind gewoon op straat door een volwassene wordt uitgescholden voor vieze zwarte?
Of dat de politie keer op keer op de stoep staat omdat een van die bruintjes het wel weer gedaan zal hebben?
Laat het duidelijk zijn, mijn neef zal niet om medelijden of begrip vragen, dat doe ik.
Ooit heb ik hem als kind tijdens een logeerpartijtje voor zwarte uitgemaakt, iets wat ik nooit meer vergeet.
Hoewel ik doelde op zijn haarkleur en ik me niet kan voorstellen dat ik ooit zo’n “scheldwoord” van iemand heb geleerd, heb ik wel geleerd hoeveel emotie het los kan maken.
Mijn neef werd mata gelap (woest), en mijn moeder heeft me flink op m’n valie gegeven. En terecht.
Sindsdien ben ik bewust van het bestaan van rascisme en probeer ik er niet aan mee te doen.
En dat allemaal vanwege een bruine huid, zo’n mooie bruine huid.
Als het geluk me toelacht hoop ik ooit een bruine vrouw te vinden die me prachtige bruine kinderen kan geven.
En geen rascist ter wereld die me van mijn geloof in de schoonheid van bruin af kan brengen.
...................
Indisch4ever 
Zo interessant al die reacties te lezen van al die Indo’s die zich afvragen waar ze nu precies thuis horen…
Ik ben er zelf een en ben uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat ‘thuis’ is: met familie te zijn waar je jezelf niet hoeft uit te leggen of met vrienden of eensgelijke zielen voor wie het van meer belang is dat je op dezelfde golflengte zit.
Het schijnt mij toe dat er geen ‘tussen in’ bestaat. Er ‘tussen-in’ betekent dat je je gaat identificieren met een bepaalde uiterlijke verschijning of manier van praten of van bewegen. Alhoewel dit feiten zijn (uiteindelijk hebben we allemaal een lichaam!) het is eigenlijk niet belangrijk.
Alle mensen, ondanks geloof, cultuur en kleur, gaan door een periode van ‘identiteit zoeken’ -gewoonlijk gedurende de puberteit- en of je blijft erin hangen en je gaat je identificeren bijvoorbeeld met de dreadlocks,tattoos en piercings bevolking, of met een godsdienst group, een ethnische minderheid/meerderheid, het maakt niet uit, of je groeit erdoor heen en besluit je leven te leven op een waardevolle manier door je interesses en talenten te ontwikkelen.
Maar….we zijn mensen en sociale dieren en daarom is en blijft er altijd dat knagende gevoel of “wanting to belong”…en zo, we blijven dingen vinden dat maakt dat we ons uitgesloten voelen. In werkelijkheid hebben we onszelf buiten de deur gezet….
Froukje Matthews-Frijn
Het is en idee-fix, we have to ‘get over it’ zoals ze dat in Australia zeggen.
Ha di Peter.
Ik meende je reeds te herkennen in ‘Militaire ethiek’.(2002). Dit boek kwam tot stand in opdracht van de toenmalige Staatssecretaris van Defensie. ‘[…] logischer wijs [is] de militair niet langer een ‘manager of violence’. […] de militair van vandaag [moet] verschillende beroepsrollen vervullen met soms tegenstrijdige waarden en normen. […] en als militair manager wordt hij geacht op basis van bedrijfseconomische beginselen te handelen.’
Een relevante kernvraag in onze context, is actueel, interessant en verdient daarom meer aandacht. De kernvraag is echter niet of kleur een probleem is echter wat we met ‘onze kleur’ en twee identiteiten en/of twee culturen veroorzaken of doen.
In Marokko of Turkije lijkt één cultuur of identiteit meestal dominant en zo’n identiteit blijft centraal in het leven. Zelfs tot en met de tiende generatie voor Marokkanen in Nederland als voorbeeld in onze eenentwintigste eeuw.
In Nederland, daarentegen, – zijn door de komst van meer dan 300.000 uit de Indische Archipel- vanaf het einde van de veertiger jaren, twee- of meervoudige identiteiten en inclusiviteit normaal geworden. In de naoorlogse cultuur van Nederland heeft het hybride Indisch-zijn een al dan niet te meten impuls gegeven. Wij al dan niet gekleurde Indo’s kunnen ons vooral Indo, maar toch ook Nederlander en Peter geeft het exact aan ook Europeaan of ‘globalist’ voelen. Echter binnen de politiek hebben onze meervoudige identiteiten niet een gevoelige snaar weten te raken…. over waarom, positionering, marketing, resultaten en rendement: een andere keer!
Anno 2009 blijkt dat bepaalde andere – in groepsgrootte zelfs kleiner – etnische of religieuze groepen disproportioneel in de ‘nieuwe politieke orde’ vertegenwoordigd zijn. Met een diversiteit aan ‘uitstekend’ werkende witte netwerken.(3)
Wat als grap begon lijkt me serieus te nemen
De hoogste prioriteit zou moeten zijn dat we en het Indisch-zijn mechanismen in de Nederlandse politiek en samenleving gaan inbouwen, waardoor de bijna zestig jaren van ‘uitsluiting’ in Nederland een ander en voor ons meer oorspronkelijk gekleurd gezicht krijgt.
Gezien, om in militaire termen te eindigen, onze ‘valse’ start of positionering, is een herijking of revitalisering gewenst.
Noot. Je hebt je visitekaartje reeds afgegeven in de Moesson van maart!……….en munitie is altijd te vinden of te produceren.
Kleurverschil
Maar ik denk dat je kleur maar ook het Aziatisch uiterlijk ook positief kan benutten. Ik kwam afgelopen vrijdag op een conferentie een chinees tegen. Hij keek mij aan en ik knikte vriendelijk terug. Hij vroeg waar ik vandaan kom; “ik heb de Nederlandse nationaliteit maar ben geboren in Indonesie” antwoorde ik; Oh Indonesie (in dat Nederlandse was hij en hij is niet de enige helemaal niet geinteresseerd) zei hij. De Aziatisch achtergrond schept toch een band. Op zijn visitekaartje staat dat hij landbouwattaché in Rome is. Naast hem stond een vrouw, die keek op mijn naamkaart en zij, ik ben ook Nederlander. Zij werkt op de Nederlandse Ambassade in Rome op de landbouwafdeling. Later sprak iemand mij aan; “ik herken je ergens van”, en hij bleek mij eens op een conferentie in Bari gesproken te hebben. Door mijn uiterlijk val ik wel, er zijn niet zoveel Indo’s in mijn sector, ik had niet anders verwacht, en dan praten mensen ook gemakkelijk tegen me aan.
Vaak zeggen Indo’s dat ze tussen culturen staan, maar het valt me tegen hoeveel Indo’s tussen twee culturen werken, in de internationale handel dus, tenminste niet in de Aardappel, groente en Fruitsector.
Daarentegen zie je ze wel in kunst en
cultuur maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Waar werken Indo’s eigenlijk??? Ik ben ze weinig op de Universiteit in Rotterdam tegengekomen, later bij de Marine waren er redelijk veel en we hokten wel bij elkaar.
Het Indisch-zijn in het buitenland heb ik altijd als een voordeel ervaren, ik ben zo herkenbaar. Mensne kunnen mij op het eerste gezicht niet plaatsen en dan ontstaat vanzelf een kontakt.
In Nederland heb ik het nooit als een nadeel ondervonden, ik letter er gewoon niet op
Een Italiaans meisje keek op een foto van mijn zoon en zijn neefjes en nichtjes en zei: ze hebben allemaal van die platte neusjes (letterlijk vertaald aardappelneusje), dan bestaat kleurenblindheid toch (MECR en Nelly). Klaarblijkelijk is er in Nederland een post-koloniaal probleem. Ter informatie het enige Nederlands woord dat het globaal gemaakt heeft is niet voor niets “apartheid”
De Indische Archipel en Suriname, waren de eerste plekken waar Nederlanders zich op grote schaal vermengden met gekleurde volkeren. Dat leek tot de zeventiger jaren van de vorige eeuw een hoopvolle erfenis. Eveneens een erfenis die ‘onzichtbaar’ leek (waar blijft de zon? Ik word met de dag bleker!) echter heden nog steeds alomtegenwoordig blijkt te zijn. Onze gekleurde en onze gemengde culturele samenleving vol vooroordelen is in Indië en Suriname ontstaan, niet in Nederland.
Ik stuitte onlangs via J.A.A. van Doorn (helaas overleden) op de Volkskrant, 23 maart 1995. Op de PvdA en Marcel van Dam, ‘Vreemdelingen in eigen land’ met nog wat lijkbleke opmerkingen en niet accepteren: “Toen er voorafgaande aan de onafhankelijkheid van Suriname hals over kop tienduizenden Surinamers (waaronder velen bruin gekleurd: oorspronkelijk afkomstig van Java – potentiële Indo’s? MECR) naar Nederland kwamen, schreven de toenmalige bewindslieden van volkshuisvesting Gruyters, Schaefer en ik (Marcel van Dam , MECR), een klemmende brief aan het kabinet. Daarin betoogden wij dat het onverantwoord was zo veel mensen naar Nederland te laten komen zonder dat er toereikende mogelijkheden waren om hen op korte termijn organisch in onze samenleving op te nemen. (…) Onze brief maakte bij sommige collega’s wel veel emoties, maar weinig argumenten los.’
Ervaren? Vrij van vooroordelen? Oplossen? Niet door kinderen zonder vooroordelen te laten opgroeien, want dat lijkt me onmogelijk.
Oplossen, dit probleem (of zoals je wilt “probleem”)?…is niet mogelijk. Men zal altijd kijken naar kleur,haar, accent, kleding enz. en de mensen daarop afrekenen ben ik bang.
Wat ik al vele malen heb ervaren, ondanks m’n blanke uiterlijk, wanneer men hoort dat ik van Indische afkomst ben, ik meteen word geaccepteerd door luitjes van verschillende culturen.
Nijholt is gewoon zichzelf… Wat je als Indisch kunt herkennen bij hem is gewoon opgedaan in zijn vroegste jeugd..
Waarom zou hij persée zich moeten gedragen wat bij zijn “ras” hoort ?
Niet erkend worden door je eigen groep ?
Daar weten bruine Nederlanders tussen de blonde Nederlanders wel iets van..
Zo ook de blonden tussen de bruinen..
In weze is het hetzelfde …
De term luxe-probleem is wat te zwaar gesteld voor de verschillen in gradaties van niet-erkendheid, achterstelling of onderdrukking..
ps de verdrukking van de blonden tussen de bruinen… 41-45 Indie…. een verhaal apart..
Nee toch, Nelly, jij bent ook blond, dat had ik helemaal niet in de gaten, ik ben wat dat betreft kleurenblind, ik ga meer op mijn gevoel af.
Waar het mij omgaat is hoe je je als Indo, blank of zwart opstelt danwel gedraagt. De blanke Indo heeft de keuze (het luxe probleem of innerlijke tegenstrijdigheid) terwijl de zwarte Indo dat niet heeft, hij kan zich nergens achter verschuilen. Als de blanke Indo zich duidelijk als Indo opstelt, lijkt het mij geen probleem te zijn, de uitzondering bevestigt de regel: Willem Nijholt gedraagt zich als een Indo terwijl hij het helemaal niet is (hoeveel Indo’s deden eigenlijk mee in de film “De stille Kracht”) of wij hebben als Indo’s ook een kleurenprobleem. Nelly, jij bent het sprekend voorbeeld om dat op te lossen
O Peter, ik geef je met alle liefde 5kg hahaha, dan ben ik weer aardig op m’n gewicht.
Je kan niet zeggen “luxe probleem”, ja okay wij worden niet uitgescholden voor poepchinees enz, dán is ’t idd luxe. maar je kan wel degelijk hier onder gebukt gaan, voor vele lange lange jaren hoor. Ga aub niet zeggen dat wij zeuren.
Zeker in je tienerjaren, wanneer je merkt, en duidelijk voelt, dat je nergens echt bij hoort. Men laat dat duidelijk merken, ook de familie!
Opmerkingen als: maar je bent zo mooi blond…..pffff, hoe kan ik uitleggen dat ’t voor mij een last is, mijn zus en ik waren de enige, blank en blond, in een hele Indo familie, ja “geintje” van moeder natuur.
Nu ik ouder ben, weet ik, heb ik ervaren, dat er zóveel meer zaken belangrijker zijn dan je huidskleur, maar ik heb mij in ’t verleden vaak heel ongelukkig gevoeld ermee.
@Radin
Als……wanneer het geluk je toelacht, kom je een LIEVE vrouw tegen, misschien is zij bruin, maar misschien ook niet…..
Ik vind het probleem van de “witte” Indo meer een luxe probleem, hij heeft wel alle voordelen van een “witte” en hoeft alleen over de laagvloerse drempel te komen om in een soort “outing” zijn Indo-zijn te betuigen, waar zit dan eigenlijk het probleem, of moet dat de omgekeerde discriminatie zijn, nou geef mij maar 5 Kg van dat luxe soort.
Ik heb eigenlijk op het werk veelal met kleurenblindheid te maken, alhoewel ik toch wel een erge donkere indo ben. Misschien helpt het dat ik altijd in een Italiaans pak (120 super)en zijden das met bijpassende schoenen zonder spekzool rondloopt, verschil moet er zijn. Ik word toch wel op mijn prestaties afgerekend.
Hier in Italie heb ik geen radar nodig voor dat Indo-Herkenningssysteem, ik groet nu op straat wel bijna elke Oost-Aziaat, het is een soort ritueel geworden, niet alleen de donkere huid schept een solidaire band, maar ook omdat we moderne emigranten zijn.
Goed geschreven Radin,
Indo genen zijn heel wonderlijk !
Ik heb onder mijn silat leerlingen 3 blonde blanke jongens trainen van de tweede generatie,
alledrie hebben ze donkere ouders en donkere broers en zusters, alledrie hebben ze moeite om zichzelf te kunnen plaatsen.
Ik zie ze natuurlijk als indo, en zag al gelijk dat het indo’s waren toen ik ze voor het eerst ontving, de manier van binnenkomen, van groeten, van bewegen, ik zag het in alles en heb daar een oog voor, altijd al gehad.
Bij mij is het net andersom, ik heb een blanke moeder en bruine vader, nu zijn mijn indogenen veel meer duidelijk indisch uitgevallen, iets waar mijn moeder veel moeite mee had.
Het heeft haar , ik ben nu 49, tot pas recent gekost om te accepteren dat ik indisch ben !
Neem dit van mij aan Radin, door je eigen moeder gediscrimineerd worden is hell !
Mijn vader heeft dit nooit willen zien, of kunnen zien.
Blijkbaar vond ze mijn vader als donkere indo intressant genoeg om mee te trouwen, maar dat er indo kindertjes kwamen was iets wat ze niet had voorzien.
Dom, ja, heel dom, maar weet je, het blijft mijn moeder, ik accepteer het als mijn karma.
In jouw geval, ik neem aan dat je niet door jouw ouders of familie wordt gediscrimieerd.
Je kan er jouw profijt uit halen, je zal op de arbeidsmarkt minder moeite hebben.
Bij mijn vrouw, donkere indo, op haar werk is een enorm discriminerend beleid, stelselmatig lozen ze nu alle allochtonen, en ze bepalen dat naar huidskleur.
Het gebeurt enorm subtiel, maar je loopt daar als kleurling echt op je tenen om je baan niet te verliezen.
Wat een verademing om dan blank te kunnen zijn.
Neem een raad aan,ga niet op overdreven manier indisch willen zijn, daarmee stoot je mensen af, wees gewoon jezelf want je hebt een indo hart en dat is krachtig genoeg.
K.