by Ronald Pino!
Als u het boek ‘De njai’ van Reggie Baay gelezen hebt of misschien zijn lezing in Bronbeek op 25 januari jl. hebt meegemaakt, bent u wellicht ook overvallen door een gevoel van machteloosheid of van woede en in ieder geval van verdriet. Velen van ons hebben zo’n oermoeder in de familie. Zelfs prinses Laurentien kent een njai in haar familie. We hoeven ons dus niet te schamen als we een njai in onze familie hebben.
Er heeft zich een comité De Njai gevormd, dat tot doel heeft ergens in Nederland op een geschikte plaats een beeldje te plaatsen voor de onbekende oermoeder zoals er ook beelden bestaan voor de Onbekende Soldaat. Met deze brief zouden wij u graag willen betrekken in de totstandkoming van zo’n beeld.
Allereerst willen wij weten hoeveel draagkracht de Indogemeenschap kan opbrengen voor dit idee. Daarom de navolgende vragen:
– Denkt u een geldelijke bijdrage te willen leveren en zo ja, hoeveel?
– Kunt u ons aan medewerkers helpen, vrijwilligers, die de zorg op zich nemen voor het organiseren van fancy fairs en alle mogelijke activiteiten om geld in te zamelen?
– Is er onder uw leden iemand die in sarong en kabaja en met een kindje op de arm of bij zich, zou willen poseren voor de beeldhouwster?
– Zijn er gepensioneerde accountants die een bijdrage kunnen leveren om de financiële afwikkeling zuiver te houden?
– Kent u verenigingen, kerkelijke instellingen of mensen, liefst uit de Indowereld, tot wie wij ons met dezelfde vragen zouden kunnen wenden?
Het is als slaan op de tongtong. Wij roepen vrijwilligers op. Wij roepen hulp in om in de traditie waarin de Tong Tong uitgegroeid is tot Moesson onze gedroomde oermoeder, in brons een plaats te geven ergens in Nederland. Het comité De Njai wordt geruggensteund door een Commissie van Aanbeveling, waarin zitten:
Mgr. Bisschop emeritus Philippe Bär
Reggie Baay (schrijver en auteur van De Njaï)
mevrouw Marjolein van Asdonck (Hoofdredacteur Moesson),
mevrouw Mei Li Vos ( lid Tweede Kamer voor de PvdA)
mevrouw Marion Bloem (schrijver)
Ernst Jansz, (musicus en schrijver)
Wouter Muller (troubadour van het Indo lied)
Ronald Pino (psycholoog en schrijver)
André Wetzel (hoofdtrainer ADO, den Haag),
Als coördinator en de schuldige die op de tong tong slaat treedt Ronald Pino op, die u kunt bereiken via e-mail ronpino@planet.nl, per telefoon 06-24212055 of per brief op zijn adres Mont Blanc 57, 1186 AP Amstelveen.
Namens het comité De Njai,
Ronald Pino
...................
Indisch4ever 
Toen werd het doooooooooodstil
Maar waar blijven de daden? Ik bedoel de euro’s?
;-(
Gezien de jonge indische tak waar ik van afkomstig ben is de indonesische stammoeder mijn overgrootmoeder.
Zij was de huishoudster van mijn overgrootvader.
Trouwen konden ze niet vanwege de verschillen in geloof, anders waren ze volgens mij in het huwelijk getreden.
14 kinderen zijn er uit hun samenzijn voortgekomen.
Schamen voor haar ?
Niet in het allerminst, ik heb een mooi portret van haar op mijn huisaltaar waar ze samen met mijn overgrootvader op staat.
Tevens wordt hun graf in indonesia nog met rgelmaat onderhouden.
Hoezo misbruik? het is allemaal zo negatief en in de slachtofferrol. Een Njai is gewoon in het Javaans (niet maleis!) de titel van “mevrouw”, zonder klasse of rang-aanduiding
——————————
Njai :(Jav).
*Vereerende betiteling van eene fatsoenlijke vrouw van jaren , gelijkstaande met Kjahi voor mannen.
*De huishoudster en bijzit van een Europeaan wordt gewioonlijk ookzoo genoemd .
Bron:Encyclopaedie van Nederlandsch-Indie
P.A van der Lith en Joh. F Snelleman .
Omstreeks 1899
Bij de Javanen (ook Sundanezen) werd De Godin van de Zuidzee ook NYAI Loro Kidul genoemd.
Soms ook Nyi (Nji) Loro Kidul .
Wat belangrijker is dat we nu de rol en de ontberingen van die Njai heb leren kennen.
En ik ben echt onder de indruk hoe de Nyai haar gezin , man , kinderen bijelkaar kunnen houdenterwijl ze vaak een marginale positie hebben..
Alle respect voor hun.
soeria atmadja .
Hoezo misbruik? het is allemaal zo negatief en in de slachtofferrol. Een Njai is gewoon in het Javaans (niet maleis!) de titel van “mevrouw”, zonder klasse of rang-aanduiding.
Een inheemsche vrouw (vaak wordt op een asal oesoel ook vermeld als “vrije vrouw”, dus geen slavin) kreeg door haar positie als Njai juist ook status en aanzien in de Aziatische mestiezen cultuur, zelfs macht.
Kinderen werden erkend of geadopteerd waarna doop plaats kon vonden (zie o.a. doop- en trouwregisters van de Protestantse Portugese kerk in Batavia).
Ook wordt er altijd clichématig gesproken over een Inlandse vrouw met blanke man, maar ook zeer veel Indo-Europeanen hadden een Njai als vrouw en moeder van hun kinderen!
Mijn overgrootvader (1868-1940)was een Indo-Europeaan(hij had zelf een Indo-Chinese moeder)en zijn vrouw Sadenie, mijn overgrootmoeder, was een Njai. Zij werd Christin en ging zondags naar de Protestantse kerk waar de dienst in het Maleis werd gegeven. Hun gehele leven zijn ze gelukkig bij elkaar gebleven, acht kinderen en na zijn pensionering als ambtenaar bij De Weeskamer is hij met haar getrouwd. Wat nou misbruikt, zielig & kassian!
Het was het racisme in de kolonie, de wetgeving en het vrouw-vijandige beleid van die tijd (was in Europa niet anders!), maar als twee mensen “noblesse de coeur” hebben, dan leven ze toch als liefdevolle en gelijkwaardige partners in harmonie samen.
misschien naïef, maar bij de naam Njai denk ik aan een Inlandse vrouw die een kind kreeg van een blanke man. Een natuurlijk iets. Ik wil daarom misschien ook niet denken aan allerlei misstanden die er wellicht bijhoorden. Waarom moet je dat doen? Je kweekt alleen wrok, zoveel generaties later. Feit is, dat Indische mensen begonnen zijn met een blanke voorvader en een gekleurde voormoeder. Moet je dan je eigen voorvader veroordelen dat hij een gekleurde vrouw had?
Liever het beeld op een eigen stukje Indische grond, dan bij een plek dat slavernij herdenkt, wat mij betreft. Dat is voor mij veel te negatief.
Als ‘Njai’ een aantal mensen doet denken aan misbruik, dan is Ibu misschien een goed alternatief. Wij hebben allemaal een Ibu gehad
Blauwvogeltje,
Je hebt volkomen gelijk. Voor mij ook niet.
Zij was mijn “Tjang”, mijn OMA. Voor mijn OPA zal zij zijn VROUW geweest zijn. Wij hebben veel aan hen te danken. Dat zij in vrede mogen rusten.
Henk… voor mijn idee was ze geen Njaï en ik vind dat al die Aziatische voormoeders een standbeeld verdienen ..
Ook je oma.
Soeri, mijn grootmoeder was een Javaanse vrouw. Op 3 april 1889 ( na de geboorte van vier kinderen) getrouwd met mijn grootvader,Heinrich Julius Ottomar Erhard von Grumbkow,onderofficier bij het Nederlands Indische Leger. Daarna kregen zij nog 6 kinderen w.o mijn moeder die op de foto staat, links van mijn grootmoeder.
Ik ben trots dat ik zo’n Oma gehad heb.
Als je het beeld Njaï noemt dan sluit je andere Indonesische stammoeders die geen Njaï waren buiten.
Bovendien werk je een stereotypering in de hand, alsof al die Indonesische stammoeders misbruikt en weggegooid werden.
Noem het beeld dan Ibu Indonesia ???
Bijvoorbeeld Soerie…
Ongehuwd, ze had een relatie en kinderen met Heinrich Julius Ottomaer Erhard von Grumbkow uit Duitsland.
Ze staat hier op de foto met haar volwassen dochters .
Kun je haar Njaï noemen … in de zin van ‘misbruikt’?
Dat stambeeld lijkt me een goed idee.
Waarom niet in de buurt van het slavernij monument?
De eerste njai’s waren per slot van rekening Balinese, Filipijnse ea vrouwen die tot slaaf gemaakt waren.
De latere njai’s waren eigenlijk vaak ook niet veel anders dan slaaf van de situatie?
Of zal een beeld in de buurt van een monument voor Afrikaanse slaven te controfersieel zijn voor de Indische Gemeenschap?
Wat trouwens aan zou tonen dat sommige Indo’s denken in term van ras, wat het ook weer begrijpelijk maakt dat sommige Indo’s zich schamen voor hun “donkere” afkomst.
Sorry ik denk misschien iets te ver vooruit.
Dat beeld moet er komen, geef Indo’s de kans om hun voormoeders te eren en hun dankbaarheid te tonen aan die vrouwen die ontzettend hebben geleden om ons te baren, op te voeden en ons de wereld in te sturen.
Aan siL (slik) Dankjewel!
Goed geschreven, beide Vk-blogs
@Patrick Waarom niet een boek en een beeld? Bovendien wat zou je liever hebben: met een boek op je kop krijgen of met een bronzen beeld?
Weet je wat Reggie ook beschreven heeft? De rot van het koloniale regiem. Maar dat zien de indientiteitsfraudeurs onder de Indo’s niet.
Wat denk je dat meer gelezen zal worden? De Njai of Oeroeg en De HEREN van de thee? Mijn mening kun je lezen in http://www.volkskrantblog.nl/blog/79805
Sympathiek idee. Maar een standbeeld? Reggie Baay heeft met zijn boek een mooi monument voor de njai opgetrokken, daar kan geen brons tegenop.
Beste Blauwvogeltje! warme dank voor het plaatsen van deze oproep!
Helaas! Ik heb er ervaring mee dat mensen zich schamen voor hun Indonesische voorouders. Maar toegegeven dat zijn de ervaringen vanuit mijn psychotherapeutische praktijk. Maar toch …
Dat het boek van Reggie zoveel opgang heeft en dat 80 jaar geleden een beeld voor onze Oermoeder van tafel werd geveegd is misschien toch niet zonder betekenis.
Maar we kunnen alles met een ere-beeld herstellen.
Dus makkers hoort de tong tong roept!
😉
–We hoeven ons dus niet te schamen als we een njai in onze familie hebben.–
Dit vind ik een rare zin meneer Pino. In vroegere tijden kan ik mij dat voorstellen, maar ik kan mij niet indenken dat de mensen van nu zich schamen voor hun Indonesische oer-voormoeder.