Persbericht van de Stichting Japanse Ereschulden:
Den Haag, 16 juni 2007
De Stichting Japanse Ereschulden heeft met grote verontwaardiging kennis genomen van de paginagrote advertentie in de Washington Post op donderdag jongstleden.
In deze advertentie wordt opnieuw beweerd dat er geen gedwongen seksslavernij is geweest tijdens de Japanse bezetting van Azi.
In opdracht van de Nederlandse regering werd in 1993 onderzoek gedaan in Nederlandse archieven door L. van Poelgeest naar bronnen over georganiseerde prostitutie in Nederlands Indie door Japanse militairen.
Uit dat onderzoek is gebleken dat 200 tot 300 Nederlandse vrouwen tot prostitutie werden gedwongen. [1]
De ontkenning door Japanse parlementarirs in de paginagrote advertentie, waarin zij aangeeft dat er geen sprake van dwang was, is een klap in het gezicht van hen die dit zelf hebben moeten meemaken.
Over deze en andere wreedheden die zich tijdens de Japanse bezetting in Nederlands Indi hebben voorgedaan had het Nederlandse volk en de Nederlandse Volksvertegenwoordiging weinig kennis. Men kan zich afvragen of Nederlandse regering, wanneer zij hierover beter was genformeerd, in 1951 het San Francisco Vredesverdrag zou hebben ondertekend en daardoor had afgezien van verdere claims namens haar onderdanen.
De Commissie van Deskundigen (samengesteld uit onafhankelijke juristen)van de International Labour Organisation  is tot de conclusie gekomen dat de Japanse regering excuus aan moet bieden en met de slachtoffers om de tafel gaan zitten om genoegdoening te regelen.
De Japanse regering zal uiteindelijk toch de waarheid onder ogen moeten zien om schoon schip te maken met haar verleden en eindelijk respect tonen aan de slachtoffers van haar agressieve optreden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Duitsland geeft hierbij al decennia lang een voorbeeld.
J.F. van Wagtendonk , voorzitter.

1 Een voorbeeld: In 1947 werd door de Temporaire Krijgsraad van Batavia (nu Jakarta) vonnis uitgesproken in zake de dwangprostitutie die in Semarang op Java had plaats gevonden in 1944. De aanklacht was gericht tegen 12 personen. Uitspraak werd gedaan op 22 maart 1948. De beklaagde militairen werden schuldig bevonden Nederlandse vrouwen en meisjes uit concentratiekampen tot prostitutie en andere seksuele handelingen gedwongen te hebben en veroordeeld tot doodstraf of langdurige gevangenisstraffen. Een duidelijk bewijs dat gedwongen seksslavernij in Nederlands-Indie tijdens de Japanse bezetting gedurende de Tweede Wereldoorlog heeft plaatsgevonden

Archieftopic 1,  Archieftopic 2