In een discussie op Indoweb schreef iemand dat hij ergens een verwijt van een indojongere had gelezen.
Het verwijt was dat de 1e en 2e generatie de indische identiteit hadden verkwanseld.
Nu probeerde ik to the point te reageren maar het is me niet gelukt.
“verkwanseld” … ja … een beetje te fanatiek gesteld, een beetje te verkrampt Indisch willen behouden.
Maar ik kon het niet helemaal verwerpen… mijn emoties zaten ff op slot.
De onderstaande tekst kon ik uit mijn toetsenbord persen en toen was het ‘tilt’ in de vogelkooi. Â Â Please reboot your computer.
Dit schreef ik
De eerste en tweede generatie hebben een pragmatische keuze gedaan in een ‘nieuwe wereld’ .
Nazaten hadden een betere toekomst door op te gaan in die nederlandse bevolking. Ze groeiden hierop, ze waren al Nederlands, waarom zo geforceerd vasthouden aan een identiteit die geen toekomst meer had.
Indisch zonder Indie is ten dode opgeschreven op de langere duur.
Overigens ook in de ‘oude wereld’ Indonesie was er geen andere keus dan assimileren.
Wel waar is ook dat ‘indisch zelfbewustzijn’ notdone was…
‘inlands’ was van lagere stand en ‘inlands’ zat hum in het ‘indische’ .
Dat idee werd niet veel uitgesproken, het was ook niet veel uitgesproken, want ook dat was notdone, maar het was al honderden jaren vastgelegd in het onderbewuste van de indo’s en van generatie tot generatie overgedragen.
Indisch in de sixties in Nederland was ook het besef dat blank en donker niet in hun eigen hokjes moesten vastroesten.
O.a. was dat een oud indobesef die een nieuwe lading kreeg door de vervolging van 41-45 en daarna… maar ook bevestigd werd door de toestanden in Amerika, waar zwarte Amerikanen hun rechten opeisten, met alle nare bijverschijnselen als grote rasrellen en racistische rednecks.
Dat de film “westside story” populair werd onder de indo’s was niet toevallig..
Zoals de indo’s het toen zagen was dat vasthouden aan “indische zuiverheid” bijv … dat kinderen alleen maar een indische partner mochten kiezen om indische kindertjes voort te brengen een soort intolerantie was.
Het credo was : men is nu in Nederland, men is Nederlands.. doe dan ook gewoon Nederlands.
Het uiteenvallen en verdwijnen van Indisch heb ik altijd maar berustend aanvaard… zo belangrijk was het immers niet.
Maar nu denk ik er meer over en word ik er wat triest onder soms..
So be it..
...................
Indisch4ever 
Verkwanseld?
Hahaha ! de mensen die dit zeggen hebben vrijwel geen indisch bloed meer in zich; zo wit als de sneeuw en de kaasgeur is al op mijlen afstand te ruiken.
Dus bb, bespaar je de moeite om dit duidelijk te maken aan dat web met kaashapjes .
😀 😀 😀
Selamat pagi.
Ik heb gelezen het episteltje en de reactie.
Mijn nènè en ik hebben onze kinderen in de indische cultuur groot gebracht hier in “Holland”. Parallellen kan je trekken met de Friezen, Limburgers, Tukkers etc.
Wel hebben wij bij hen de typische Aziatische trekjes (in de genen aanwezig) zeer afgezwakt. Ik bedoel daarmee o.a. de bescheidenheid, het niet direct zeggen, maar – daar waar het nodig is – recht voor z’n raap zijn (soms moet je hier je tanden laten zien en kasar zijn).
Een mooi voorbeeld van aanpassing zie je bijvoorbeeld bij het blad de Moesson. Daar zijn de artikelen en de lay-out niet meer gericht op mijn generatie.
Als grapje: de invloed van “ons Indo’s” zie je bijvoorbeeld in de verschuiving van het “nationale voedsel”. Geen kentang, maar nasi (eigenlijk nasi goreng) en saté (verkeerde klemtóón ook nog).
Zo kan ik wel doorgaan.
Persoonlijk heb ik, wellicht door de sociale status van mijn ouders, nooit last gehad van “het Indo zijn”. Er zijn ook voorbeelden te noemen waar wij in onze omgeving juist voordeel hadden Indo te zijn of in de Oost te zijn opgegroeid.
Maar soedah ah.
Wij zijn gelukkig in de laatste fase van ons bestaan. Zolang er nog tahoe en tempé te verkrijgen is voelen we ons senang.
Of wij ooit weer eens naar onze Tanah Toempa Darah gaan weten we niet. “Ze” hebben dat mooie land wel zwaar verwaarloosd en dát doet pijn.
Salam.
Selamat pagi.
Ik heb gelezen het episteltje en de reactie.
Mijn nènè en ik hebben onze kinderen in de indische cultuur groot gebracht hier in “Holland”. Parallellen kan je trekken met de Friezen, Limburgers, Tukkers etc.
Wel hebben wij bij hen de typische Aziatische trekjes (in de genen aanwezig) zeer afgezwakt. Ik bedoel daarmee o.a. de bescheidenheid, het niet direct zeggen, maar – daar waar het nodig is – recht voor z’n raap zijn (soms moet je hier je tanden laten zien en kasar zijn).
Een mooi voorbeeld van aanpassing zie je bijvoorbeeld bij het blad de Moesson. Daar zijn de artikelen en de lay-out niet meer gericht op mijn generatie.
Als grapje: de invloed van “ons Indo’s” zie je bijvoorbeeld in de verschuiving van het “nationale voedsel”. Geen kentang, maar nasi (eigenlijk nasi goreng) en saté (verkeerde klemtóón ook nog).
Zo kan ik wel doorgaan.
Persoonlijk heb ik, wellicht door de sociale status van mijn ouders, nooit last gehad van “het Indo zijn”. Er zijn ook voorbeelden te noemen waar wij in onze omgeving juist voordeel hadden Indo te zijn of in de Oost te zijn opgegroeid.
Maar soedah ah.
Wij zijn gelukkig in de laatste fase van ons bestaan. Zolang er nog tahoe en tempé te verkrijgen is voelen we ons senang.
Of wij ooit weer eens naar onze Tanah Toempa Darah gaan weten we niet. “Ze” hebben dat mooie land wel zwaar verwaarloosd en dát doet pijn.
Salam.
Rudy,
Licht of donker, whatever…
Raar denkend of niet…
Het zijn onze anaks…
Kaké,
Wacht op de cd-rom van het TongTong/Moesson archief
Geachte Boeroeng Kakè toeè ehhhh Burung Kaka Tua ehhhh Boeroeng bingoeng adooeeeeh BIROE maaf maaf…Ah embung ah wachten op CD-Rom. Allemaal al gelezen al die majala’s. Stapels vol ook al geschonken aan instanties. 12 jaar geleden zelf ook artikel geschreven yang is gepubliceerd.
Je merkt ook nu al enige tijd in TT/Moesson dat er nauwelijks meer personen gezocht worden. Doeloe “bladzijden vol”. Maar geeft niet! Tijd schrijdt voort. Een “gebaar” is gemaakt naar een bepaald aantal personen. En Terima Kasih zeiden we ook, maar het derde woord lieten we weg. En dat is banyak.
Maar er is een minuman keras met een toepasselijke naam voor ons: Oranje Bitter. 😉
Dat was het Blauwvogeltje…….blijf vrolijk fladderen! 😀
Uw Kak腅gigi tinggal lebih berberapa banyak dari pada dua. 🙂
😛 😛
Geachte Boeroeng Kakè toeè ehhhh Burung Kaka Tua ehhhh Boeroeng bingoeng adooeeeeh BIROE maaf maaf…Ah embung ah wachten op CD-Rom. Allemaal al gelezen al die majala’s. Stapels vol ook al geschonken aan instanties. 12 jaar geleden zelf ook artikel geschreven yang is gepubliceerd.
Je merkt ook nu al enige tijd in TT/Moesson dat er nauwelijks meer personen gezocht worden. Doeloe “bladzijden vol”. Maar geeft niet! Tijd schrijdt voort. Een “gebaar” is gemaakt naar een bepaald aantal personen. En Terima Kasih zeiden we ook, maar het derde woord lieten we weg. En dat is banyak.
Maar er is een minuman keras met een toepasselijke naam voor ons: Oranje Bitter. 😉
Dat was het Blauwvogeltje…….blijf vrolijk fladderen! 😀
Uw Kak腅gigi tinggal lebih berberapa banyak dari pada dua. 🙂
😛 😛
Niet zo somber van soedah laat maar!De generaties van nu hebben beetje gelijk.Eerste generatie,pas uit de oorlog,weer opgesloten ter bescherming tegen bersiap-opgefokten,zonder afscheid te nemen van” ïbu indonesia”” per snelboot naar Holland vervoerd.Soms voorzien van kleding en een beetje geld ( moest terugbetaald worden) en veel adviezen ( goed bedoeld,maar niet gehinderd door enig begrip en wetenschap van wie of wat die indo’s nu eigenlijk zijn ( waar heb je zo snel nederlands geleerd?; en waarvoor moet je gaan studeren ,ga maar werken ,dat zijn jullie toch gewend? ) Murw en verdoofd door die potselinge overgang,ging de eerste generatie-indo’s als schimmen door het leven,lopend langs de huizen zonder op te kijken,vooral niet opvallen,want dan komen ze weer met hun rare opmerkingen…Inderdaad kaké , zorgen dat de kinderen gauw-gauw zich nederlands voelen,want ze moesten toch assimileren?Bovendien ,ook het eten was hen afgenomen.Wat was hier te krijgen in die dagen?Geen toko,geen indische winkel of warung keliling,zelfs geen chinees restaurant.Ja,in Den Haag,maar in de rimboe van Friesland ,Drente of Limburg? No way! Is het dan vreemd,dat die generatie de mond maar dicht hield en niet wil vertellen wat hen overkomen is?Ook niet wat ze meegemeekt hebben.Hebben ze ooit ,toen,om compensatie gevraagd voor geen salaris in de oorlog,al je bezittingen weg, enz? Pas veel later,toen kwam tenslotte het Gebaar,maar toen waren al veel eerste generatie-indo’s al naar een betere wereld.
Het is gemakkelijk te zeggen,ze hebben hun identiteit verkwanseld,als je gezeten bent in een kursi malas met een biertje/koffie /cendol binnen handbereik en te filosoferen hoe het anders had moeten zijn.
Maar niet soedah laat maar,blijf getuigen van je identiteit en niet alleen over de rendang,sajoer lodeh en sambal kentang kering,maar gewoon over hoe je nu staat in de samenleving,vertel je verhaal over hoe-het-ooit-was,over de oorlog,over de bersiap,over de gedwongen verhuizing,vertel,vertel en vertel,alleen dan komt er begrip voor waarom het allemaal zo gegaan is.
De nieuwe generaties zullen hoe langer hoe meer een eigen identiteit gaan opbouwen,zonder de directe binding met “ibu indonesia”,met haar geur,haar zon en haar respectvol samenleven met iedereen en haar sfeer,en haar pelok cium.Anders,maar hopelijk met dezelfde intensiteit en eerlijkheid. Goed,laatste fase,maar nu nog springlevend en vitaal genoeg om met pc om te gaan.Is-toch-zo? 8) 😀
Niet zo somber van soedah laat maar!De generaties van nu hebben beetje gelijk.Eerste generatie,pas uit de oorlog,weer opgesloten ter bescherming tegen bersiap-opgefokten,zonder afscheid te nemen van” ïbu indonesia”” per snelboot naar Holland vervoerd.Soms voorzien van kleding en een beetje geld ( moest terugbetaald worden) en veel adviezen ( goed bedoeld,maar niet gehinderd door enig begrip en wetenschap van wie of wat die indo’s nu eigenlijk zijn ( waar heb je zo snel nederlands geleerd?; en waarvoor moet je gaan studeren ,ga maar werken ,dat zijn jullie toch gewend? )
Murw en verdoofd door die potselinge overgang,ging de eerste generatie-indo’s als schimmen door het leven,lopend langs de huizen zonder op te kijken,vooral niet opvallen,want dan komen ze weer met hun rare opmerkingen…Inderdaad kaké , zorgen dat de kinderen gauw-gauw zich nederlands voelen,want ze moesten toch assimileren?Bovendien ,ook het eten was hen afgenomen.Wat was hier te krijgen in die dagen?Geen toko,geen indische winkel of warung keliling,zelfs geen chinees restaurant.Ja,in Den Haag,maar in de rimboe van Friesland ,Drente of Limburg? No way! Is het dan vreemd,dat die generatie de mond maar dicht hield en niet wil vertellen wat hen overkomen is?Ook niet wat ze meegemeekt hebben.Hebben ze ooit ,toen,om compensatie gevraagd voor geen salaris in de oorlog,al je bezittingen weg, enz? Pas veel later,toen kwam tenslotte het Gebaar,maar toen waren al veel eerste generatie-indo’s al naar een betere wereld.De getroffenen in Holland hadden al lang het Gebaar gehad en veel meer als die” kolonialen uit Indië”
Het is gemakkelijk te zeggen,ze hebben hun identiteit verkwanseld,als je gezeten bent in een kursi malas met een biertje/koffie /cendol binnen handbereik en te filosoferen hoe het anders had moeten zijn.
Maar niet soedah laat maar,blijf getuigen van je identiteit en niet alleen over de rendang,sajoer lodeh en sambal kentang kering,maar gewoon over hoe je nu staat in de samenleving,vertel je verhaal over hoe-het-ooit-was,over de oorlog,over de bersiap,over de gedwongen verhuizing,vertel,vertel en vertel,alleen dan komt er begrip voor waarom het allemaal zo gegaan is.
De nieuwe generaties zullen hoe langer hoe meer een eigen identiteit gaan opbouwen,zonder de directe binding met “ibu indonesia”,met haar geur,haar zon en haar respectvol samenleven met iedereen en haar sfeer,en haar pelok cium.Anders,maar hopelijk met dezelfde intensiteit en eerlijkheid. Goed,laatste fase,maar nu nog springlevend en vitaal genoeg om met pc om te gaan.Is-toch-zo? 8) 😀 KAKEH
Kakeh…,
Een tijd terug las ik dat steeds meer mensen boven de 65 alsnog een pc nemen en het internet opgaan.
Kinderen en kleinkinderen zeuren al jaren: neem nou een pc met internet, dan kunnen we e-mailen.
In het indisch ouderentehuis Raffy is er een computercursus opgezet. Meest de ouderen die niet in het tehuis zelf wonen, maar op eigen benen in de aanleunwoningen, leren daar dat ‘kreng’ van een pc te temmen..
Jaaaa ..”verkwanseld”
Wat moet je daarmee?
Ik ben 2de generatie, verhollandst…
ABN zonder indisch accent, maar met een zachte G.
Hier geboren en opgegroeid…
Gewoon meegegaan met hollandse kinderen.
Waarom had ik persé alleen maar met indische kinderen moeten omgaan, om zonodig Indisch te behouden ?
Zo dachten we niet.
We waren Nederlanders en dus Nederlands is ons eigen, nietdan ?
Dit was Nederland.. waar je opgroeide, dan is het toch ook mijn land, waarom zou ik een vreemd land als mijn land zien.?
Voor grootvader (Opa) eigenlijk ja is Kakèk, maar geef niet. Jouw verhaal ik heb twee maal gelezen. Onder elkaar. Om te benadrukken zeker 🙂 ;). Of misschien kesalahan kecil memakai kompiyuter.
Je hebt natuurlijk helemaal gelijk vanuit de helicopterview zoals het hoort. Iedere Indo heeft zo zijn eigen story met overeenkomsten én verschillen. Mijn generatie en zeker niet die generaties na mij kijken om in wrok. Wel hebben wij de verbittering van de generatie onzer ouders gevoeld. Die ingredienten voor de verbittering die saudara (saudari?) boven [dubbel :)] heeft beschreven.
Voor ons was het een geweldige ervaring om te merken hoe onze kinderen tijdens de vacantie in Indonesia zich er onmiddellijk thuisvoelden. (Ik geloof dat vele ouders dezelfde ervaringen hebben).
Dáár konden wij nog een element toevoegen aan de beleving van de indonesische cultuur: We bezochten een plaatselijk evenement. De cultuur kennende hebben wij ons er ook waardig op gekleed. Wij werden bij aankomst heel verrassend uitgenodigd plaats te nemen op de eretribune als hormat. Mijn toen 18 jarige (uiteraard zéér cantike :D) dochter voelde zich “vreselijk opgelaten :?” t.o.v. alle andere toeschouwers (ja de bekende bescheidenheid hè!). Wij hebben haar toen uitgelegd dat die toeschouwers (plaatselijke bewoners) er juist trots op waren, dat wij plaats namen op de eretribune in hun Kota. “Deze waardig geklede personen horen niet tussen ons in” zo dacht men. Deze wijze van beleving was wel even wennen voor haar. Maar ze heeft het begrepen, dat
mensen tegen je opkijken en trots zijn op je waardig gedrag. Dat draagt ook bij tot hún levensvreugde.
(Nimmer mag je dan ook door eigen onwaardig gedrag hen krenken en het vertrouwen beschamen).
Zoals BV haar leven beleeft is in orde. Zo zien wij het ook. Aanpassen, Assimileren, Assertief zijn, Beschaafd blijven maar je ook niet laten wegzetten. Een ander voordeel is dat “wij” als allochtonen worden aangemerkt voor de wet, hetgeen helpt bij het aantal verplichte allochtonen in dienst hebben.
Voor mijzelf voel ik me senang in mijn eien tempatje achter de voordeur met het schrèt-schrot, de pyama aanhouden, de botol, het pecoh met mijn konco van de sekolah dasar aan de telefoon, de bawang putih, de peté, de sambalans en wat dies meer zij.
Daarbuiten verraadt het met accent gebezigde ABN mijn afkomst, hetgeen niet voor iedereen aan mijn kepala zichtbaar is.
Voor grootvader (Opa) eigenlijk ja is Kakèk, maar geef niet. Jouw verhaal ik heb twee maal gelezen. Onder elkaar. Om te benadrukken zeker 🙂 ;). Of misschien kesalahan kecil memakai kompiyuter.
Je hebt natuurlijk helemaal gelijk vanuit de helicopterview zoals het hoort. Iedere Indo heeft zo zijn eigen story met overeenkomsten én verschillen. Mijn generatie en zeker niet die generaties na mij kijken om in wrok. Wel hebben wij de verbittering van de generatie onzer ouders gevoeld. Die ingredienten voor de verbittering die saudara (saudari?) boven [dubbel :)] heeft beschreven.
Voor ons was het een geweldige ervaring om te merken hoe onze kinderen tijdens de vacantie in Indonesia zich er onmiddellijk thuisvoelden. (Ik geloof dat vele ouders dezelfde ervaringen hebben).
Dáár konden wij nog een element toevoegen aan de beleving van de indonesische cultuur: We bezochten een plaatselijk evenement. De cultuur kennende hebben wij ons er ook waardig op gekleed. Wij werden bij aankomst heel verrassend uitgenodigd plaats te nemen op de eretribune als hormat. Mijn toen 18 jarige (uiteraard zéér cantike :D) dochter voelde zich “vreselijk opgelaten :?” t.o.v. alle andere toeschouwers (ja de bekende bescheidenheid hè!). Wij hebben haar toen uitgelegd dat die toeschouwers (plaatselijke bewoners) er juist trots op waren, dat wij plaats namen op de eretribune in hun Kota. “Deze waardig geklede personen horen niet tussen ons in” zo dacht men. Deze wijze van beleving was wel even wennen voor haar. Maar ze heeft het begrepen, dat
mensen tegen je opkijken en trots zijn op je waardig gedrag. Dat draagt ook bij tot hún levensvreugde.
(Nimmer mag je dan ook door eigen onwaardig gedrag hen krenken en het vertrouwen beschamen).
Zoals BV haar leven beleeft is in orde. Zo zien wij het ook. Aanpassen, Assimileren, Assertief zijn, Beschaafd blijven maar je ook niet laten wegzetten. Een ander voordeel is dat “wij” als allochtonen worden aangemerkt voor de wet, hetgeen helpt bij het aantal verplichte allochtonen in dienst hebben.
Voor mijzelf voel ik me senang in mijn eien tempatje achter de voordeur met het schrèt-schrot, de pyama aanhouden, de botol, het pecoh met mijn konco van de sekolah dasar aan de telefoon, de bawang putih, de peté, de sambalans en wat dies meer zij.
Daarbuiten verraadt het met accent gebezigde ABN mijn afkomst, hetgeen niet voor iedereen aan mijn kepala zichtbaar is.