6 Responses to Wij herdenken ..doe je mee ?

1. HENK MIEDEMA schreef:

   21 juli 2010 om 23:04

   Afscheid van Sophia Miedema Verstraate, geboren Djaharim
   onze lieve moeder grootmoeder, (ovegrootmoeder)
   kennis, vriendin ectr.
   Het is beter een groot verlies te moeten dragen,
   dan dat je het nooit zou hebben gekend.
   (mailtje van patrick)
   Zo is het ook met onze moeder, het verlies is groot,
   maar we moge blij zijn dat we haar hebben gekend.
   HAJANG NJATU
   Hajang Njatu is Sundanees, het betekend ik heb honger,
   Verplaats je naar westjava 1930.
   Stel je voor ;een op rijstakker werkende westjavaanse vrouw op stukloon, met in de schaduw van een struik een een peuter, die uit verveling roept �mama ik wil wat eten.�.(hajang njatu)
   Die peuter was SOPHIE Djaharim (Soepie) en de arbeidster haar moeder, in feite mijn(onze) oma.
   De vrouw moest weken om meerdere kinderen aan het eten te helpen, en de volgende baby was op komst, kortom een dilemma.
   Gelukkig was toevallig enen Jacobus Verstraate op zoek naar kind, Jacobus was net de 55 jaar gepasseed en was als voormalig KNIL Kanonier, eindelijk vrij om aaneen kind te kunnen denken.
   Zijn vrouw was echter al 60 ,ze kwam van origine van een afrikaans eiland waarschijnlijk Madagascar, maar dat is niet na te zoeken..
   Zo werd Sophie Dhaharim , geboren in Desa Rawaselang di Goenoeng Haloe, Deara Tjiranjang, distrikt Tjianjuur op papier geadopteerd door Jacobus Verstraate en zijn Vrouw, en zo doende werd Soepie , nu Sophia Verstraate en daarmee ook Nederlandse.
   Op een donkere nacht in 1931 liepen de moeder Djaharim en Pak Dampit met Soepie op zijn nek ruim 60 km van Ciranjang naar Chimahi, dat is nu een wijk in Bandung, maar toen de Garnizoensplaats, van de veldartillerie, waar het Huis van Verstraate stond. (het huis staat er overgens nog steeds)
   Het overdragen was voor Sophia een cultuurshock, mama moest direkt Tante worden genoemd en een wildvrreemde negerin moest in eens Mama zijn.
   Mijn moeder verteld dat ze daar dagen om heeft moeten janken, ok het eten met lepels en vorkenwas maar iets raars, maar o.k het was te leren.
   Waar ze niet aan kon wennen was dat als de nieuwe mama wilde rusten of werken,dat ze als een soort aapje aan een koord aan een tafelpoot werd vast gezet.
   Dit soort dingen is ze nooit vergeten..
   In klas 2 van de lagere school overleed deze pleeg mama,dit maakte het voor Sophie nog lastiger.
   Er kwam een huishoudster in huis, welke een beroep deed op gevoeligheden van de alleenstaande weduwnaar Jacob Verstraate en jammer genoeg voor onze toekomstige moeder, trapte hij daar ook in.
   Maar de nieuwe Huishoudster wilde eigenlijk ook dat Sophie weer zou vertrekken,en deed alles om het kind het leven zuur te maken, als ik het verhaal van Sophie volg is ze in die periode ook zwaar mishandeld., en van school kwam niet veel meer terecht, al stond de school practisch om de hoek.
   Zo ernstig zelfs, dat pleegVader Jacob Verstraate er ook ruzie om kreeg met zijn Vriendin/Huishoudster.
   Hij wilde van dat wijf af, maar hoe?? ze was knap vast houdend, hij regelde het alsvolgt.
   Hij huurde een Bielik(rieten) huisje en, en stuurde Sophie , met wat kleding daarheen.
   Daar aangekomen, bleek de oorspronkelijke moeder Djaharim daar op haar te wachten.
   Ze hebben niet zo lang in dat huisje gewoont, het was in het drukke gedeelte van Chimahi, naast de enige bioscoop van het stadje.
   Het betekende wel dat de andere kinderen van haar(die oma van ons)zonder moeder verder moesten
   met name voor het Jongere zusje Soeparti is dat erg zwaar geweest, dusdanig dat deze bijna kwam te overleiden.
   Onze moeder Sophie, is wel wezen kijken, met haar moeder bij die Soeparti, maar ze wist niet dat dat het een zusje was, maar meen de dat het een nicht was.
   Ze was immers jaren elders geweest, dus hoe moest ze het weten?
   Maar toen ze wel begreep, vele jaren later, hoe het zat , heeft ze er wel een schuld gevoel bij gekregen.
   Affein, niet zo lang na de samenvoeging met haar echte moeder(tante werd weer mama)verkocht Verstraate zijn huisje in Chimahi,en had via het leger een huisje gekregen in Bronbeek
   (in Bandoeng)Daar trok hij in met Sopiaen oma Djaharim , de relatie zou eigenlijk op trouwen uitdraaien, omdat Jacob die koos voor het welzijn van zijn Pleegdochter.
   Er waren 2 factoren die dat verhinderden, a de voormalige huishoudster uit Chimahi kwam weer op de proppen en maakte amok,dusdanig dat Oma Djaharim haar een klap heeft gegeven met een soort knuppel om kruiden te stampen. Dusdanig dat van die vrouw niets meer is vernomen.
   Maar toen kwam de oorlog.
   Bronbeek lag (en ligt) vlak naast Vliegveld ANDIR, dus alles stond te schudden en te dreunen, het scheelde niet veel of Verstraate moest als reserve weer worden opgetrommeld voor het leger Knil.
   Maar gelukkig vonden ze hem te oud.
   Jappen kampen
   Aanvankelijk gingen ze gedrieen in een gezins kamp in de wijk Chihapit, Bandung),ze logen overde status, van het huwelijk, en zo ging Oma Djaharim mee, zogenaamd als mevrouw Verstraate.
   Dat was maar goed ook, want Sophia, ging net naar de puberjaren, en zou snel een leuk speeltje kunnen worden voor anderen ,als er geen ma inde buurt zou zijn.
   Vader Jacobus was inmiddels in een apart mannen kamp gestopt.
   Verder heeft Sophia in het wredere kamp Kampong Makassar gezeten, waar de beruchte beul SONY menig moedertje binnenste buiten haalde en gekker.
   Daarna was het BloemenKamp terug in Bandoeng net naast kamp Chihapit.
   Gek genoeg heeft Sophie bijna alleen maar leuke verhalen uit de jappenkampen verteld,een detail.
   is wel dat haar broer Naimin indie tijd zeld Heiho is geweest bij hun kamp(heiho is javaanse kamp bewaker in dienst van de keizer)
   Broer Naimoen, kwam wel een het hek praten, en ging met een rongeng gezelschap de hort op(straat theater enzo) want die had het niet zo op jappanners. Het zou me niks verbazen als hij behoorde tot de groep van Soetan Sjahir, die heimelijk verzet pleegde.
   Na de oorlog: de burgeroorlog/koloniale oorlog
   Naimin is later ook TNI republikeins soldaat geweest, terwijl broer Naimoen is gestorven in een KNIL uniform vechtend aan nederlandse kant.
   Japanse gecapituleerde soldaten beschermden in de eerste periode,zegge augustus 1945, de kampen tegen de indonesiers, later bijgestaan door Britse Ghurka,s, maar die waren eigenlijk zelf gevaarlijker dan de tegenstanders.
   Onze ma Sophie woonde toen met Verstraate en haar Moe in een Garage als nood opvang.
   De Ghurka’s waren persoonlijk namelijk PRO republiek, maar weden ingezet tegen indonesische republikeinen.
   Ondertussen had inde Knoop kazerne in Utrecht en de van Schaffelaar kazerne in Ermelo een kadertje Oorlogsvrijwilligers gereed gemaakt, om te gaan helpen in �Ons Indie�.
   Onder hen Mijn(onze) vader Johannes( JO Miedema.)
   aan onze nederlandse oma beloofde hij vredelievend te blijven, en was om die reden ook alleen Soldaat verpleger geworden, want anders wou onze OMA en Opa het niet hebben dat hij ging.
   In Bandung lag het 15de bataljon, in de volksmond heet die kazerne daar nog steeds zo.
   JJ Miedema werd daar gestationeerd, Sopia Verstraate woonde met haar moeder in het Legerdesheils gebouw, met vele vluchtelingen, In de garage dat werd om de haverklap beschoten,door de nationalisten.
   Er werd nog knap gevochten in de stad
   De oorlogsvrijwilligers evacueerden de groep mensen naar een huis aan de Floresstraat/ Jalan Flores nr 1, Op gegeven moment was er enige omgang tussen Sophie en Johan.
   Johan dus.
   Als de trompet ging dan rende Johan Miedema er van door, klom over de omheining van de kazerne, en was dan precies op tijd op het appel..
   Oma Djaharim eiste dat na 3 maanden verkering ,werd besloten of het serieus was of niet,
   Ze zijn toen eigenlijk niet zo lang daarna getrouwd.
   Later vroeg ik wel eens aan mijn moeder,waarom heb je hem eigenlijk gekozen??het antwoord was, hij leek een beetje een beetje raar, dat vond ik wel leuk.
   Altijd de verkeerde pet of het andere pak aan .
   Later zei ook wel eens, Johan is eigenlijk niet zo veranderd, maar ik was veranderd..
   (sumatera)Medan, rond 1950
   De kolonie wordt een zelfstandige republiek, na 1949 erkent ook Nederland de republiek Indonesia, de TNI krijgt meer te zeggen over Java en de KL afdeling war Onze pa bij diende ging naar Medan, daar is het oudste kind Zus Helly geboren, in die periode is onze vader ook om KNIL soldaat geworden,want hij wilde eigenlijk over stappen naar de status van blanke indonesier.
   Hij begreep dat ex knil soldaten opgenomen konden worden in het indonesische leger, dan kon de hele familie in Indonesie blijven.
   Want er dreigde een probleem met de moeder en andere familie van moeder Sophie haar kant,
   Moeder Djaharim , die had mee gemoeten, maar dat mocht niet van de nederlanders,ze was weliswaar moeder van Sophie, maar wel indonesich.
   Maar de Indonesiers wilden niet dat Johan, Indonesier werd dus toen is onze pa weer Snel KL soldaat geworden.
   Oma Djaharim kon wel zeggen ik ga trouwen met Verstraate, maar die zat ergens elders op java verstopt.
   In 1951/ a 52 zat Sophie, met Johan en Helly in het gehucht Merauke, op Nieuw Gunea(nu Irian Jaya)Pa was daar al, en ma is met Helly in een Dakota( dc 3) na komen vliegen.
   Toen Pa Johan Miedema merkte dat hij toch geen warna negarra mocht worden, wilde hij eigenlijk snel terug richting nederland of desnoods suriname.
   Daar in Merauke werd Klaartje (nu Carla) geboren.
   Zus Soeparti liet nog van zich horen uit Manokwarie per brief, die was met een arbeider van de petroleum maatschappij mee gegaan ook richting Nieuw Gunea, om enig zins in de buurt van de oudere zus te komen(iedereen was iedereen eigenlijk kwijt van die familie),
   maar haar papieren waren indonesisch , en die van Sophie nederlands dat kon in die dagen niet samen.
   Scheiding voor Siophie met haar land en familie volgde , door de bootreis naar nederland,eerst op de Karossa en laten met de WATERMAN ,naar Rotterdam, het was de tijd van de RMS opstand tegende Indonesiers op de molukken, olv Soumoukil.
   Aanboord waren er ook gevechten met Molukkers, die tegen hun zin werden mee genomen naar nederland. (ze wilden juist naar Ambon, om bij Soumukil aan te sluiten)
   In de Winter kwamen ze aan in Nedrland, ze hoefden niet in een pension, want ze konden naar de ouders van Johan in Noord Holland.
   In Bakkum op 24 maart 1953, is volgens mij toen Broer Karel geboren.Maar de discussie woed nog altijd, want volgen de moeder van JOHAN was het 25 maart, en aangezien die haar zin kreeg, gelovende meesten dat, maar ik geloof liever mijn eigen moeder.24 maart dus.
   Het was BARRE WINTER., Sophie vond het niet erg leuk en was blij dat er in 1954 verhuisd kon worden naar de Kanoweg 11 (later 111)in Ermelo,een Nieuwe Buurt midden op de Hei.
   Vanwege de donkere kindertjes en andere militairen, noemden de ras ermeloeers het KOREA
   In 1955 ben ik geboren, Warti in 1964
   maar daar voor nog….
   Door de watersnood ramp in 1953 was Westkapelle ook overtroomd,daar woonde toen net
   OPA Jacobus Verstraate, die ook opeen boot was terug gezet naar nederland.
   Dus in 1954 toog hij waarschijnlijk blij ‘van West Kapelle naar ERMELO, om pleegdochter Sophie weer te zien en zijn kleinkinderen te begroeten,
   Hij was in Bakkum opde Poelvenstraat ook al vaker geweest.
   Maar weer pech voor Sophie, het boterde niet tussen familie Miedema Bakkum en Johan Miedema versus die opa Verstraate, dit ten koste van onze moeder Sophie, die eindelijk iets bekends leek te hervinden, maar het mocht niet zo zijn. Ze heeft haar pleegvader daarna ook niet meer levend gezien, rond 1960 werd de man begraven, en Sophie ging in haar eentje naar zijn begravenis toe.
   Helemaal naar Westkapelle, ze kwam terug met een speelgoed aapje (made in japan)voor mij.
   Ik wist niet eens dat die opa bestaan had, ik hoorde dat pas toen..
   De oorlog en alles had een stempel gedrukt op Sophie, maar ook op Johan , mijn pa(opa) grootvader)Ze leden er onder, niemand benoemde dat in die tijd zo, maar het was wel zo.(tegenwoordig heetdat trouma, en als de vervolg generaties zich soms wat bijzonder voelen, zoudat best eens van de overgeerfde dingen kunnen komen, die ze weer van hun ouders hebben gekregen.)
   Het was beslist geen sprookjes huwelijk daar op kanoweg 11 en later nr 111., maar beide ouders deden op hun manier hun best, dat wel.
   Zonder in details te treden, kan ik wel zeggen dat het een bijzonder zware tijd is geweest,zowel voor kinderen als ouders.
   leukere dingen
   Sophie deed op haar eigen ook nog wel leuke dingen, ze kon goed zingen, en zat op het Koor van de PvdA kliek in Ermelo, Morgenrood en de hele reut van de Stem des VOLKS kende ik dan ook, van haar.Ook de Internationale leerde ik van haar, al wist ze niet precies waar het over ging, maar dat terzijde.
   Ook vormde ze met de familie PIT(waren blind) het Veluws Trio,( @ gitaren en een Ukkelille.
   Ze speelden in heel Gelderland en daar buiten, zowel bij kerken, maar ook op vrouwen avonden van het NVV, en dergelijke, ikweet nog van haar trips naar Culemborg, epe ,vaasen ,apeldoorn, BORCULO en dergelijke.
   Reportoire varieerde van Christelijk tot socialistisch, duitse slagers en oud holands ,” kun je nog zingen zing da mee”.
   Pa overleed
   39 jaar geleden overleed Pa, de echtgenoot van Sophie, hij was niet gezond, maar leefde ook niet alsof hij lang wilde leven, vier pakken sigaretten per dag, en in de latere periode duidelijk te veel drank eisten de tol, nog geen 45 jaar en dan al overleden.
   Zusje Warti was toen pakweg 6 jaar , denkt u eens in wat dat betekend?
   Het Overlijden van onze pa JJ Miedema heeft natuurlijk ook een enorme wissel getrokken op Warti van 6 jr, Karel en mijn persoon, Karel was 17 en ik 15, dat zijn leeftijden dat je meent al heel wat te weten, maar neem van mij aan, je weet geen moer op die leeftijd.
   Maar dat wist je toen niet
   Het leven kabbelde door en Sophie had eigenlijk best een leuke tijd, men knapte het huis op.
   Maar er was ook schrik, opgegeven moment was Sophie erg ziek.
   Ik zie haar nog in de auto zitten, naast broer Karel met een van pijn vertrokken gezicht, ikwerkte toen in het plantsoen, en ze kwamen voorbijgereden, bij navraag, bleeker een soort gezwel te zitten in de buik ter grote van een Voetbal, een soort kanker of vleesboom weet kveel.
   Gelukkig kon het er uit, en herstelde Sophie onze ma wel goed.
   Ze werd uitgenodigd door H v Gunst om deel e nemen aan een reis naar Indonesie,aanvankelijk wou ze niet, maar ging toch,ze vond het best mooi Trettes, Bali , maar vande ander kant ook teleurstellend, ze had niks bezocht wat ze echt wou zien, Ciranjang, Chimahi
   , tja ze kwamen er wel langs , maar dat was alles..
   Inmiddels waren er ook vele Kleinkinderen geboren en Sophie vond dat altijd mooie berichten,waar ze heel gelukkig mee was.
   De meesten zijn hier ook aanwezig, mijn dochter Iris echter niet, die verzort momenteel vrijwillig verstandelijk gehandicapten in Roemenie( ze is eigenlijk Bulgarije foutje gemaakt dus), en moet zich verontschuldigen.
   Zo heel veel vrienden in ermelo hield ma er niet op na, maar de genen waar ze mee om ging, daar hield ze ook goede contacten mee,
   Maar veel mensen kennen Sophie Miedema Verstraate wel, als de weduwe van Johan,
   en de Moeder van…………………
   =====================
   Weerzien met haar broer en zus uit Indonesia.
   Toch is Sophie in de omstandigheid gelukkige geweest een broer en een zusje te ontmoeten, in Indonesie.
   Rond 1985 ben ik in Indonesie wezen rondtrekken, van mijn moeders reis had ik geleerd,
   “wilde ik iets meer zien als standaard tourisme, dan moet ik taal kennen,en niet ineen groep”. en zo gezegd zo gedaan’
   Gelukkig leverde dat onder andere ook op, het adres van haar Broer, niet de lievelings Broer Naimoen, maar de voormalige heiho Naimin) in de omgeving waar ze is geboren gebied Gunung Halu’ ‘
   eind goed al goed, allang blij iets te vinden.
   Analoog volgde Zusje Suparti, die in Jakarta zit inde grote stad
   dat was op de laatste Indonesia reis in 1993 daaromtrent.
   =======
   Verblijf in Uchelen was van korte duur, moeder verhuisde met de hoop , nog lang te kunnen genieten van een prettige oude dag, het is echter anders verlopen.
   Het is zo als het is.
   ====================
   IBU KITA Meningal
   (mama is Overleden)
   Soepie Djaharim
   van Hajang Njatu bij de sawa
   Werd Sophia Verstraate in Chimahi
   Werd mevrouw Miedema Verstraate in Ermelo
   Sopphia ligt in de mooie rieten kist
   het wordt tijd haar te begraven , met alle respect en alle eer.
   Met onder andere haar kammeraad de gitaar toegevoegd er bij in.
   Geboren als Sundanees babytje SOEPIE Djaharim in Desa Rawaselang(Gunung Halu)
   Overleden als mevrouw Miedema Verstraate in Uchelen
   Alles wat daar tussen is wordt met haar begraven.
   Wat niet wordt begraven zijn de herinneringen
   IBU
   Terimah kasih untuk banjak banjaknja
   Selamat tungu di sanna
   (ma
   bedankt voor alles
   en rust daar vredig)
   ======================================
   Knil= koninklijk nederlands Indisch leger
   KL= Koninklijke landmacht
   TNI= Tentera National Indonesia (leger)
   TRI= Tentera Repoepliek Indonesia(voorloper van TNI)
   Warna Negara= iemand die koos voor nationaliteit Indonesier
   Warna= Kleur Negara= land/staat
   Ibu= moeder
   Kita= wij/onze
   saya= ik/ mijn
   nvv= vakbond
   Manokwarie= eiland nabij Irian Jaya
   Ghurka’s= Siks eenheden in het britse leger
   Verder: schrijfwijzen, je kan ouder maleis schrijven, uit de nederlandse tijd
   met OE en DJ en tj, tegenwoordig zijn die klanken, u j en c
   Ook nederlandse tijd was het vaak ss in DESSA, tegen woordig is het desa
   Daarom kan je verschillende schrijfwijzen tegenkomen.
   In indonesie is de klinker bijna altijd van zich zelf al kort.
   =====================================
   gedicht van M Martinus(pseudoniem van Joz)
   Zo als ik heb voorgelezen op het Graf van Ma
   Afscheid van Sophia
   aan deze einder van ontmoeten
   jouw glimlach
   een kamer van genegenheid
   hoog opreizend tegen de avond
   vallend in dit huis
   wij lezen stilte die voorbijgaand
   wegen zal
   en zoeken naar woorden om
   wat wij niet zeggen kunnen,
   slikken ze tot weerziens of tot dan
   en weten niet waar, wanneer en waarvan
   Jij sprak een afscheid
   Wij willen gemis benoemen
   omdat de tijd tussen ons blijft groeien
   en met haar het verdriet, maar naast onze pijn
   is er het nooit vergeten zijn
   Soepie heeft de oversteek naar de
   duurzame herinneringen
   definitief gemaakt,
   ze heeft alle pijn verlaten in de wetenschap
   dat haar zijn goed was.
   lieve Moeder rust nu maar uit.
   Woensdag 14 juli 2010

   Beantwoorden
2. Frank Dahler schreef:

   6 augustus 2009 om 15:59

   in memoriam “Oma Jojo”
   Mevr. J.J Dahler Lef�vre
   Helaas moeten wij afscheid nemen van onze lieve moeder , oma , overgrootmoeder.
   Zij is woensdag 05-08-2009 overleden op een mooie leeftijd van 94 jaar .
   Mam , Oma , bedankt voor alles wat u voor ons allen heeft betekend, de herinneringen zullen altijd blijven.

   Beantwoorden
3. JWR schreef:

   16 augustus 2005 om 10:05

   De meisjesnaam van de moeder van Boudewijn de Groot is Saueressig (Fee). Mocht iemand meer van haar weten dan hoor ik dat graag, ze is nl mijn oma. Ze is ‘gestorven in Tjideng.

   Beantwoorden
4. SenangHati schreef:

   3 augustus 2005 om 05:53

   Bedankt BV. Ik dacht even aan een tempo doeloe Indische vriendin van mijn Oom, mischien had ik je dat al eerder verteld, haar meisjes naam De Groot. Dus Ok, sudah laat maar.Gr SenangHati

   Beantwoorden
5. Blauwvogeltje schreef:

   1 augustus 2005 om 03:26

   Hi Senanghati,
   Goed je weer te zien.
   Hollandse vader van Boudewijn heet de Groot.
   Zijn moedersnaam weet ik niet..
   Ik heb je mail ontvangen…prachtig dat je meedoet met “wij herdenken”

   Beantwoorden
6. SenangHati schreef:

   1 augustus 2005 om 02:26

   Helaas weet ik niet veel over Mr Boudewijn de Groot zijn leven, maar wou even vragen of zijn moeders meisjes naam De Groot is of is die zijn vaders naam? Alvast bedankt, SenangHati

   Beantwoorden