Peter van Vleuten: Afgelopen week gingen we met z’n drieën naar Filmhuis Alkmaar om te kijken naar Anak Indië (Kind van Indië), de prachtig gemaakte documentairefilm van Hetty Naaijkens-Retel Helmrich over Nederlands-Indisch erfgoed. Heden en verleden komen in een mozaïek van verhalen samen: van ’tempo doeloe’ tot en met het verraad van de Nederlandse overheid aan de KNIL-soldaten en de vastbeslotenheid waarmee de indo’s (‘In Nederland Door Omstandigheden’) een bestaan wisten op te bouwen in dit vlakke, koude land waar ze nauwelijks erkenning vonden.
We waren flink onder de indruk. Want hoewel wij zelf geen indo’s zijn, hebben er aan de kant van mijn vaders familie toch diverse generaties hun leven (grotendeels) doorgebracht in Nederlands-Indië, als ondernemer, administrateur of landbouwkundig ingenieur. Bij mijn grootvader (geboren in Soerabaja) en grootmoeder thuis waren Indische kunstvoorwerpen te zien, er waren foto’s van kleine jongetjes in tropenpakjes (mijn opa en oudoom). Ook de maleise woorden waren niet vreemd. Geen komkommer maar ketimoen, wij liepen ’s zomers op blote kakkies en mijn oma – een klassiek keurige Haagse dame – liet zich nog wel eens tussenwerpingen ontglippen als ‘soedah’
(De foto is uit het familiearchief van der Vleuten. Overgrootouders van Vleuten-van der Mandele van de schrijver en van zijn broer Diederik)
Radio 5: gesprek met Sjors van der Panne over “Altijd Dichtbij’ de titelsong van Anak Indië ( nu 40.000 bioscoopbezoekers)
...................
Indisch4ever 
@Anak Indië; ‘blauwe hap etc.’ – Het Indisch eten, vooral bekend bij de marine, benaming komt niet vanwege het Knil zoals de film beweerd!- Elk pasgeboren Indisch kind heeft nl. een blauwachtig vlek/kleur tpv. het stuitje. Indische mensen werden dan ook: de blauwen genoemd! Vandaar de Blue Diamonds, de film Blue heaven – Indisch aanstaande ouders; bij geboorte…. kijken, controleren!
Evelien de Bruijn zit in de uitzending van de nationale herdenking op 15 augustus.
6 jaar geleden zei ze iets doms: …. mijn vader is half-indonesisch, zijn moeder was Indonesische. (zie de film, op 22 sec)
Ze kende haar familiegeschiedenis niet goed. Haar oma was Indisch-Nederlands.
Ze was Reina Hooghwinkel, dochter van Hendrik Hooghwinkel en Sidonie Beljaars, beiden in Indië geboren.
cover van haar boek… blond kind is haar vader. Oma is op deze foto amper te herkennen als indo
Evelien leutert er ook maar op los ! 🤣😂😅 “” Mijn vader woonde in Salatiga , dat ligt bij Jakarta .En dan die oma op die foto …………. die was z.g asli Indonesia ? Nou als die oma indonesisch was ben ik een Zweed .
Ach ja Bung, djangan marah, djangan nangis. Neem nog mar een Bintang.
Naar mate Indië achter de horizon verdwijnt en uiteindelijk als Atlantis diep onder Java in de sjuid sjee versjinkt, zal ook de overlevering van verhalen over wat daar gebeurde en te vinden was, aan waarheidsgehalte inboeten. Dichtung neemt afstand van Wahrheit.
Bij de constatering daarvan kan je – net als ik – als laatste van een generatie die nog in het Indische is ondergedompeld verdrietig zijn, maar toch niet boos.
Hoogstens boos worden als een 3de, 4de of 5de etc. generatie met opzet nonsens verkondigt, ngawoert op z’n Indisch gezegd.
Ik vergeef een 5de generatie nog wel als die in onschuld doch volle ernst zegt: “Mijn betovergrootmoeder was een Indische Jongen”. Die heeft dan toch nog iets van het Indisch zijn begrepen.