Dagblad070 |Vilan van de Loo: Een wandeltocht door de stad, dat wordt het nieuwe Indische festival. Ik wil niet wandelen en al helemaal niet door het centrum van een grote stad. Meer dan ooit mis ik de Tong Tong Fair, want hoe heerlijk was het elke jaar in die Indische stad in de witte tenten.
Daar hoefde je niet te wandelen. Misschien een beetje, van de ene theatervoorstelling naar de andere, even rondhangen bij het grote podium, kijken naar kookworkshops, toch even nog winkelen in de hoop op onweerstaanbare aanbiedingen die er altijd waren, een mens liep wat af en toch weer niet. Want je wist: we zijn er allemaal. Hier onder hetzelfde tentdak. En als ik maar lang genoeg hang of ergens ga zitten, dan kom ik vanzelf iedereen tegen.
...................
Indisch4ever 
Ik voel mij als Indo senang hier in Amerika maar die enkelijke keren op de Tong Tong Fair kreeg ik een gevoel van belonging. Vooral in het begin toen het meer Indisch was dan internationaal.
A.Olive
Dat is mooi. Dit heb ik als ik in Nederland een mis in het Indonesisch bijwoon, Pak Olive. Ik kan me het wel voorstellen.
Bernadette S. schreef: “Dit heb ik als ik in Nederland een mis in het Indonesisch bijwoon”.
Het evangelie klinkt mij ook raar in de oren als ik het in het Nederlands hoor omdat ik het voor het eerst in het Engels gehoord heb.
A.Olive
Bij mij aan de overkant werkt Jantie , schat van een mens Indonesisch maar getrouwd met een Nederlander ook nog eens katholiek .Ik gaf haar een paar Chinese vazen voor de kerk .Vazen die mijn vader 50 jaar geleden had gekocht .Ik vond ze spuuglelijk maar tja misschien waren ze wel uit de Ming periode , weet ik veel .Bij de Vredeskerk waar ik schaak bezoeken vooral Filipijnen die R.K kerk .Jantie schijnt ze allemaal te kennen .Katholieken onder elkaar .Nou ben ik ook katholiek maar geen fanatieke ! 😅😂🤣
Men wil dus gewoon een braderie?
Dat lijkt er op Ms. B., maar dan hopelijk een braderie doordesemd van luchtjes van trasi en saté kambing en op kleinere schaal neergezet. Het djalan-djalan moet geen Vierdaagse worden, zeker niet m.h.o. op de oude uitstervende hap die op rollator en kerosi sorong is aangewezen.
Onlangs werd in Amsterdam Zuid Oost weer het Kwakoefestival gevierd. Ooit begonnen als een bescheiden voetbaltoernooitje om de plaatselijke jeugd van het kattenkwaad af te houden en de ouderen een prettige dag te bezorgen. Ik ben er nooit geweest, maar zag en hoorde op de TV dat Kwakoe is uitgegroeid tot een cultureel wereldgebeuren waar gezelligheid en vrolijkheid troef is en waar niet alleen mensen op afkomen met wortels in Suriname en de Antillen.
Kwakoe kwam mij aldus voor als een ouderwetse Indische Pasar Malem voordat die ontaardde in een Tong-Tong Fair met hoge prijzen en off topic fratsen. Voor hen die dromen van een herleving van DIE Pasar Malem een ideetje om eens te kijken hoe ze het bij Kwakoe doen.
Misschien dat onze Amsterdamse Indo Boeng Tolol hierover meer te zeggen heeft.
Daar moest ik even over nadenken. Waarschijnlijk ‘kursi sorong’, dus van duwstoel / rolstoel? Ah yaaaa, kursi roda. Wkwk.
Hier kan men in elke shopping mall en ziekenhuis e.d. een rolstoel ter beschikking krijgen. Gratis op vertoon van een KTP (identiteitsbewijs). Dat is wel gemakkelijk, mijn schoonouders moe(s)ten altijd een rolstoel meezeulen en hadden dus noodgedwongen eentje permanent in de wagen liggen.
Bijna niemand heeft hier een rollator. Die verkocht worden zijn van slechte kwaliteit. Mijn echtgenoot heeft een goede voor mijn mama uit Nederland meegenomen.
Bernadette S. schreef 16 juli 2025 om 16:19:
“Daar moest ik even over nadenken. Waarschijnlijk ‘kursi sorong’, dus van duwstoel / rolstoel? Ah yaaaa, kursi roda. Wkwk”.
“Kursi roda” dus. Toen ik in 1952 als 14-jarige Java verliet had je daar nog geen rollators en rolstoelen. Althans, ik heb ze er niet gezien. Invaliden liepen met een stok of kropen, zoals de arme drommel die iedere dag voor Toko Oen op de Bodjong zijn kostje bij elkaar bedelde. Door zijn misvorming had hij iets weg van een eend en werd daarom door ons kinderen “de kwek-kwek man” genoemd. Wat moet er in die man op die plek zijn omgegaan? De happy few op het terras es shanghai of vorstelijker lekkers eten en hij op handen en knieën slechts hopen op een toegeworpen gobang. Op mijn leeftijd hield ik me niet bezig met zijn gemoedstoestand. Moge hij het nu beter hebben, vele jaren later, wherever he may be.
Terug in Nederland. Ik heb ze gelukkig nog niet nodig, maar heb wel geleerd dat de gebruiker van een rolstoel zichzelf handmatig of electrisch kan voortbewegen terwijl zij/hij in een duwstoel afhankelijk is van een toekang sorong (m/v). Met een rollator kan de gelukkige zichzelf nog op beide benen verplaatsen.
Dit is niet alleen voor invalieden maar ook voor jong en oud die goed op de been zijn.
A.Olive
“Kopper roda” dus.
Voor mannen zo te zien, als ze niet oppassen, sakit aan de bola.
Deze zelfrijdende koffers zijn al eventjes verboden. Eigenlijk ook wel logisch daar men tegenwoordig ook geen (apparaten met lithium-ion) batterijen mag inchecken. Een power bank o.i.d. moet dus mee in de handbagage. En zelfs daar zijn grenzen aan gesteld door veel maatschappijen; de schrik zit diep.
Ik kan me wel voorstellen dat het voor velen een ideale oplossing was; de afstanden in de luchthavens zijn niet te onderschatten. In terminal 3 van Soekarno-Hatta moet u toch rekenen op zo’n 15 minuten wandelen naar de bagageband. En dat is een parcours met zeer veel rolpaden (moving walkways).
“Deze zelfrijdende koffers zijn al eventjes verboden.”
Hangt af van de airline. Met de meeste airlines, waaronder Garuda, mag je een lithium battery in je handbage meenemen zolang het maar minder dan 160 Wh (Watt hours) is.
Handicap mobiel mag tot 300 Wh. Als dat niet zo was dan zouden handicaped mensen niet kunnen vliegen.
A.Olive
@Vilan; ‘jalan jalan etc.’- Lijkt mij juist gezellig; gratis entree naar al die standjes tussen de winkels. Krontjong muziek, Indo rock, sate’ lucht etc. en dan kennissen/vrienden ontmoeten! Lijkt mij een prima alternatief ….bij slecht weer de winkels in!
Helemaal mee eens!