Mokum Filmdistributie:
Drie Indische jongeren van de derde generatie brengen hun grootouders terug naar de Lloydkade, waar ze zo’n 75 jaar geleden aankwamen tijdens de repatriëring uit voormalig Nederlands-Indië. Terwijl de laatste getuigen over de overtocht vertellen, wordt hun verhaal via reconstructies, schaduwspel en projecties op de wanden van de kade overgedragen aan de nieuwe generatie.
...................
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
Bertha Lammerts van Bueren-de Wit
XXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
Indisch4ever 
De correspondent
———
Het is 15 augustus. Vandaag draag ik een melati op mijn borst. En om acht uur ’s avonds ben ik twee minuten stil.
Elk jaar doe ik het, voor mijn Indische familie. En toch weet ik nooit precies wat ik herdenk. ‘Alle slachtoffers van de oorlog tegen Japan en de Japanse bezetting van Nederlands-Indië’, verklaart de website van de nationale herdenking.
Maar als ik afga op wat mijn familie mij erover vertelt, is het alsof er nooit oorlog is geweest. Door de Indische zwijgcultuur ken ik mijn eigen geschiedenis niet.
Mijn opa zat met zijn moeder en broers in een Japans interneringskamp. Hij sprak er nooit over. Mijn moeder hoorde de oorlogsverhalen pas op haar 26e.
https://www.filmfestival.nl/nieuws/kristal-voor-tussen-wal-en-schip-geruisloos-indisch:
De documentaire Tussen Wal en Schip – Geruisloos Indisch heeft meer dan 10.000 bezoekers in de filmtheaters getrokken en hiermee de Kristallen Film-status behaald
Leuk er is vooral zeer grote belangstelling van de kant van de derde ( 3e ) generatie ! Veel van mijn nichtjes en neven zijn er enthousiast naar toe gegaan Mooi toch ! 🥳🎉👍👍Kristallen Film -status makers van die film selamat / gefeliciteerd .
De stilte is in de gehele film niet doorbroken, er is een gesprek gaande zonder de diepgang waarnaar gezocht werd, de oudere 1e generatie waarvan het merendeel niet meer leeft had veelal de gruwelen van een Jappenkamp in het zwijgen opgeslagen, nimmer werd er gesproken, maar de nachtmerries spraken boekdelen. In deze film wordt de vraagstelling wel geproefd, geheel omgekeerd en teruggekoppeld als zijnde hoe bijzonder kleindochter in dit geval, het verwoord heeft. Kleinzoon van andere oma heeft mogen delen in haar zwijgen, maar moet dit vervolgens ook verzwijgen. En kleinzoon van opa, opa voelde zich meer op de “vingers”getikt dan dat hij woorden aan zijn (ver) zwijgen gaf, hij kreeg zelfs huiswerk in de vorm van een boek. De film riep zeker herkenning op omdat ver zwijgen/het sterk zijn/ het willen vergeten, berust op de wijze waarin wij (2e generatie) opgroeiden. Het gemis daardoor nog voelbaarder werd, en dus menige emotie aan de oppervlakte bracht.
“Ik voel me een beetje alsof me een schuldgevoel wordt aangepraat,” zegt één van de grootvaders, en zo voel ik me ook na het zien van de documentaire. De opmerkingen en vragen in de documentaire illustreren de onwetendheid van een drietal derde generatie Indo’s, Onkunde over Indische geschiedenis wordt als pluspunt gezien.
De docu geeft eerder de persoonlijke belevingen van een select aantal Indo’s weer, die vanuit hun eigen, beperkte perspectief de Indische geschiedenis dekoloniseren. Hun presentatie kan dan ook niet als representatief worden beschouwd voor een derde generatie.
De researcher van de film heeft blijkbaar over het hoofd gezien dat bij het verhaal van ‘wal en schip’ ook het vertrek uit Indonesië ná de Onafhankelijkheidsverklaring hoort. Alsof kritiek op Indonesie verzwegen wordt, het nieuwe Zwijgen.
Anders mag hij maar verklaren waarom na de soevereiniteitsoverdracht (1949) voor het overgrote deel van de Indo’s jaren duurde voordat zij “repatrieerden” naar Nederland. Pas vijf jaar na zijn paspoortaanvraag migreerde mijn vader naar Nederland , en niet alleen hij. De paspoortaanvraag ( na 1950) was helemaal niet als reisdocument was bedoeld, wat weten die opa en oma’s daarvan, waarschijnlijk waren ze toen te jong om dat te begrijpen?
En waar is de Nieuw-Guinea kwestie gebleven, die zo’n grote rol speelde in de migratie en de toenmalige politiek?
Zwijgen is geen verzwijgen maar domweg onverschilligheid
https://archive.ph/8bNSS#selection-303.0-313.422
In de documentaire ’Tussen Wal en Schip – Geruisloos Indisch’ gaan drie Indische opa en oma’s met hun kleinkinderen terug naar de havens waar zij ooit aankwamen na hun vertrek uit Indonesië. ,,Ik zei tegen je vader: je eet aardappelen. Je bent hier, je moet je een beetje kunnen aanpassen.”
Oma Louise legt haar hand op haar hart als haar kleinzoon Kyron een schilderij tevoorschijn trekt in het depot van het Maritiem Museum in Rotterdam. ,,Ik krijg wel een beetje hartkloppingen als ik dat zie.” Het is het schip waarmee zij destijds als meisje aankwam vanuit Indonesië. ,,Het brengt me gewoon weer terug, hoe zenuwachtig ik toen was”, zegt zij. ,,En nerveus en weet ik veel wat allemaal: waar gaan we naartoe?”
Radio :
https://www.nporadio5.nl/fragmenten/de-avond-van-5/01973a1b-dea9-7008-93aa-e383c06be317/2025-06-09-documentaire-tussen-wal-en-schip-geruisloos-indisch-deze-maand-in-de-bioscoop
Eventually, the Dutch accepted the independence of Indonesia. They started to withdraw their troops, their officials, but initially wanted to leave the Dutch-Indos behind.
The UN and the USA forced the Dutch government to give the Dutch-Indos the choice to immigrate to the Netherlands.
Thanks to the UN and the USA for imposing this option to the Dutch-Indos!.
“Thanks to the UN and the USA….”
Al die tijd dacht ik dat ik Soekarno moest bedanken.
A.Olive
Ja. want wij werden door Soekarno het land uitgezet. Ik was toentertijd (1958) een meisje van 12 en heb dit (de uittocht) zelf meegemaakt. De boottocht en de aankomst in Nederland vond ik een heel avontuur, en ik heb mij altijd senang gevoeld in Nederland, Ik heb alle kansen gehad.
Ellen schreef: “en ik heb mij altijd senang gevoeld in Nederland,
Ik heb alle kansen gehad.”
Zeg dat wel.
Soekarno thought evil against us,but God meant it unto good. De mogelijkheid dat er weer een Bersiap zou komen was groot want er werd veel opgestookt tegen de Indische gemeenschap.
A.Olive
The Dutch ended their colonial campaign because of the UN and the USA pressure. If the Dutch were to continue with their colonial rule, the UN and the USA would withdraw the Marshall Act(Plan)
for the reconstruction of the Dutch infrastructure after the German/Nazi occupation. Also the UN and the USA forced the Dutch government to give the Dutch-Indos the choice to migrate to the Netherlands. Initially, the Dutch wanted to leave the majority of the Dutch-Indos behind in Indonesia.
In 1956, inderdaad werden de Dutch-Indo’s geosir van Indonesia door Sukarno i.v.m. de Nieuw- Guinea kwestie. Maar in 1945-1949 was de situatie iets anders. Men kan stellen dat het vele Indo’s in die tijd niet gemakkelijk werd gemaakt om naar Nederland te migreren.(papieren, documenten, verlies van papieren, door de oorlog, die hun Nederlanderschap bewijzen, etc.).
@Anoniem; ‘moeilijk gemaakt etc.’-Door de regering Drees werd toen een commissie Werner ingesteld: zoveel mogelijk Indo’s over te halen voor Indonesië te kiezen. Indeling 80% Oosterse en 20% Westerse! Volgens prof. Wertheim; waren er toen ca.6/7 miljoen
(erkende en niet erkende) Indo’s. Slechts ca. 350.000 bereikten, na de Nw.Guinea 1962 overdracht, Nederland
The Indo Project:
Nu had ik altijd gedacht dat wie de Nederlandse nationaliteit had werd toegelaten in Nederland, omdat ze dat recht hadden. Twee derde van de Nederlanders met de Nederlandse nationaliteit waren indo-europeaan.
Dat UN en USA het mogelijk maakte dat de toenmalige Nederlandse regering de juridische Nederlanders met een gemengde afkomst zou toelaten lijkt me een verkeerde conclusie.
Op internet moet je altijd bedenken dat iedere halve gek van alles kan beweren. Negeren van die onzin is dan het beste, omdat die halve gek anders denkt dat hij interessant is.
Reinste Bullshit ! Zo krijgen die Amerindo,s dan verkeerde informatie .
The Ind0 Project has received the CANDID 2023 SILVER SEAL OF TRANSPARENCY.
Citaat: “Je noch Indisch, noch Nederlands te voelen!”
De betekenis hiervan hangt sterk af van de spreker.
Als het iemand betreft die in Nederlands-Indië is geboren, daar is opgegroeid en het grootste deel van zijn of haar leven in Nederland woont – dus de eerste generatie – dan is dit een opmerkelijke uitspraak.
Ook als het iemand is die in Nederland is geboren en hier zijn of haar hele leven woont – de derde generatie – is het ook een vreemde uitspraak.
Waar gaat de documentaire dan over?
De documentaire mist diepgang. Het is onduidelijk vanuit welk perspectief de geïnterviewden hun uitspraken doen, omdat er geen informatie over hun achtergrond wordt gegeven.
Bij de eerste generatie is het belangrijk te weten wanneer zij zijn geboren, en welke functie hun ouders – vooral hun vader – hadden binnen de koloniale rangen- en standenmaatschappij. Ook is het relevant wanneer zij naar Nederland zijn gemigreerd en welke functie zij hier bekleedden. Dit zijn wel verklarende factoren.
Bij de derde generatie is het essentieel te weten wie hun ouders waren (beiden Indisch of gemengd -Indisch en Nederlands- en wanneer deze ouders (de tweede generatie) naar Nederland migreerden. Dit zijn ook verklarende faktoren.
Wat me dan ook verbaast, is dat de derde generatie zo weinig tot niets weet over hun eigen geschiedenis. Dit leidt tot vreemde vragen en opmerkelijke antwoorden.
De derde generatie heeft door opvoeding en vooral opleiding alle instrumenten om iets van hun (familie)geschiedenis te weten. Ze zouden ook zelf op onderzoek uit kunnen gaan.
Vervolgens rijst de vraag waarom de documentairemakers juist deze personen uit de eerste en derde generatie hebben geselecteerd. Ook hier ontbreekt informatie over hun perspectief of hun achtergrond zoals de (groot)ouders van de makers zelf. Dit is cruciaal om een en ander in een juist kader te plaatsen.
Door dit na te laten, is het moeilijk de uitspraken te plaatsen, blijft de kennisinhoud van de documentaire onduidelijk en hangt deze in het luchtledige. Weer een gemiste kans.
Voor alle duidelijk , de derde en vierde generatie in mijn familie zou zulke vragen niet stellen.
oeps, de tekst is niet gecorrigeerd daarom kunnen er spel- en grammaticafouten in zitten, zegt deze al jarenlang in het buitenland wonende Nederlander van Indische/Indonesische afkomst
Prachtige, fijngevoelige film die zonder te benoemen alles zegt. En, alsnog gehoord. Ik werd emotioneel geraakt. Aanrader voor iedereen.
ik denk best dat deze film een mooie en fijngevoelige film is, want er werd van alle kanten flink gemanipuleerd. Mijn vader was een kniller bij de luchtmacht die later was overgegaan naar de Indonesische luchtmacht als vliegtuigmaker (onderhoud gevechtsvliegtuigen, Andir, Bandoeng). Hij wilde bijdragen aan de opbouw van de nieuwe republiek. Maar behield de Nederlandse nationaliteit, hij piekerde er niet over het land te verlaten. Totdat Zwarte Sinterklaas kwam in december 1957. Ik was getuige dat er een paar mensen van de Indonesische militaire politie mijn vader meenamen. Na een paar dagen kwam mijn vader terug met de mededeling dat wij naar Nederland moesten.
Ik ken verhalen dat mensen zelfs door de Indonesische overheid werden begeleid en gecontroleerd dat zij daadwerkelijk op de boot of in het vliegtuig stapten. Het land uit.
quote artikel:
Wat betekent het om je noch Indisch, noch Nederlands te voelen?
—
Wie van die grootouders formuleert : ik voel me niet Indisch ?
quote artikel:
En wat wil de grootouder aan het kleinkind meegeven, nu de stilte eindelijk is doorbroken?
—-
Wordt bedoeld met “nu de stilte eindelijk is doorbroken” wat de grootouders in de film meer zeggen ? In het algemeen… hebben Indische ouderen vaker dingen verteld over het vertrek, hoe overnieuw te beginnen. Die stilte is al vele jaren doorbroken. Natuurlijk kan er nog veel verteld worden.