Pikir-pikir van Boeroeng:
Als de term “Indisch Zwijgen” wordt gebruikt om het verzwijgen of te weinig aandacht voor wantoestanden, bijv in Banda 1621, slavernij, geweld, bijv Atjeh-oorlogen, te bedoelen. Dan is de term fout gekozen. Het is Nederlandse geschiedenis en de Nederlanders toen en nu moet je dan verwijten te zwijgen of te weinig aandacht hebben voor die wantoestanden.
Het is dus…..
Nederlands Zwijgen.

De groep Riboet Verhalenkunst maakte ooit dit plaatje en Riboet wilde vooral de persoonlijke familieverhalen verzamelen. Een meer toepasselijke opvatting van de term Indisch zwijgen…. en niet perse het woord “Indisch” koppelen aan gruwelijk geweld

En voor wie dat Nederlands Zwijgen, en/of  Indisch Zwijgen, wil doorbreken…. het is ál doorbroken, pretendeer niet dat men in de voorhoede staat van deze geschiedenissen openbaren. De grote verhalen van geweld en verdriet.
En ook de kleine verhalen van Indische families, hun dagelijks leven, de ups-and-downs. Het was ál doorbroken in de geschiedschrijving en de orale vertellingen.  
Hoewel,  zeker is nog heel veel niet onderzocht,  beschreven en verteld.

Tegenwoordig is herhaaldelijk te zien in de media dat de jongere generaties dat “Indisch Zwijgen doorbreken. “ En zo vergeet men dat de generaties vóór hen  al vaak niet zwegen en hun geschiedenissen uitspinden en beschreven. Familiegeschiedenissen, maar ook de grote verhalen van geweld en verdriet. Maar dan op hun eigen wijze met de eigen beperkte mogelijkheden van hun tijd.
De eerste generatie is er bijna niet meer  maar de  Indische nazaten boven de 40 trekken nu de kar. De kar van familieverhalen of algemene geschiedenissen doorgeven. Zoals bijv de makers van de Indisch4ever sites -nu op aow-leeftijd – het al 20 jaar doen.

Prima dat zij van onder de 40   zich gereed maken om straks het over te nemen van de tweede generatie en de oudsten van de derde generatie.