Als kind opgroeiend in de Haagse Copernicusstraat, met de klemtoon op de derde lettergreep svp, zag Wim Willems (historicus en chroniqueur bij uitstek van Den Haag) bij vriendjes thuis op de wc wel die melkflessen met water staan, de botol tjebok, hij rook de kokosolie in het haar van hun zusjes en de vreemde etensgeuren, maar hij realiseerde zich niet hoeveel Indische kinderen bij hem in de buurt woonden en op school zaten. “Kinderen praten daar niet over.”

“Het is een cliché, maar die Indische jongens waren atletischer, konden beter tekenen, kleedden zich beter, waren populairder bij de meisjes en hadden veel voor op achterlijke jochies zoals ik die niks konden.” Later, toen hij als zoon van een metselaar op de mulo kwam met kinderen van ‘notarissen, ingenieurs en bankdirecteuren’, voelde hij ‘voortdurend en in elk opzicht’ zijn achterstand. Mijn belangstelling voor migratie komt voort uit dat mechanisme: ik wist hoe moeilijk het is je te handhaven in een nieuw en vreemd milieu.”  Argus