IP2.0/Indische Kwestie heeft een scan van een brief uit 1953, waarin een woordvoerder namens de Indonesische ambassadeur het Indonesische standpunt over de KNIL-salarissen vermeldt: Indonesië heeft die salarisschulden niet overgenomen.
IP2.0 heeft deze scan als bijlage van een brief gestuurd naar de VWS-commissie van de Tweede Kamer . Vanochtend 11 april was die commissievergadering en de brief is niet besproken,maar het zou wel impliciet in agendapunt 2 gezet zijn.
...................
Indisch4ever 
Er bestaan wel verjaringstermijnen voor de diverse (geldelijke) vorderingen.
Alles wat besproken en al dan niet schriftelijk werd vast gelegd (notulen) aan verdragen. vielen onder het internationaal recht.
Verdragen zijn onderdeel van internationaal recht en bindend. Dat betekent dat alle partijen zich aan de afspraken (moeten) houden.
@ellen; ‘internationaal recht etc.’- Als Nederland een overeenkomst met Indonesië heeft gesloten waarbij belangen van onderdanen mee gemoeid zijn; oa. backpay en de andere partij; Indonesië dat naast zich neer legt. Dan is het toch voor belang hebbende, dat Nederland hiervoor aangesproken kan/moet worden? – Op naar het Internationale gerechtshof!
Niet voor niets kwam die Indonesische verklaring uit 1953. Toen was de vordering op de achterstallige salarissen net verlopen. Verjaringstermijn hiervoor was vijf jaar.
Jan A. Somers zegt:
14 november 2015 om 4:26 pm
“die zo SLIM was om het “over te dragen”aan de Verenigde Staten van Indonesie(RIS)..” Zo slim was dat nou ook niet. Normaal boekhouden als je een eigendom overdraagt aan een ander. Dat hadden de Indonesische juristen ook geleerd in Leiden. Kwam dus gewoon in het verdrag te staan. Met de Indonesische handtekeningen. Maar die Indonesische juristen hadden in Leiden ook geleerd: Pacta servanda sunt. Om u niet naar het woordenboek te laten grijpen: overeenkomsten (volkenrechtelijke verdragen) moeten worden nagekomen. Dat Latijn hadden die Indonesische juristen ook al geleerd, want dat moest toen nog als je rechtswetenschappen wilde studeren. U ziet, niets nieuws onder de zon. Bij normale zaken hoef je helemaal niet slim te zijn.
Dii is een oud antwoord van Jan Somers op de kwestie van de overdracht van eigendom. Volgens Jan kwam alles in een verdrag te staan…?
Rechters in de vijftiger jaren zouden gevonnist hebben dat de schulddumping staat beschreven in de papieren van 1949.
Maar mij is er geen scan van zo’n duidelijke dump bekend.
Met enige fantasie kun je veronderstellen of willen ‘zien’ dat bijv cijfers bij de balans die verborgen schuldoverdracht bewees.
Niks duidelijks denk ik, en wel met opzet zo vaag gehouden ?
Afgezien daarvan is het gruwelijk verraad overheidspersoneel de dood insturen en dan verklaren dat weduwen en wie het overleefde moeten hun geld halen ergens anders opeisen, bij de vijand.
Mensen tekenden voor dienst bij de Nederlandse staat, niet bij een staat Indonesia.
Was Jan Somers er nog maar. Is de brief namens Indonesie een vervalsing of onterecht? Of toch terecht met een kritische noot. Dit moet uitgezocht worden. Bv. Wat betekent de term stilzwijgend m.b.t. de soevereiniteitsoverdracht?
https://www.groene.nl/artikel/de-prijs-van-de-onafhankelijkheid
(citaten)
Het zesde, significante, voordeel, is dat door de soevereiniteitsoverdracht ‘alle rechten en verplichtingen’ van Nederlands-Indië stilzwijgend doorschoven op Indonesië, waardoor voortaan te pas en te onpas naar de rechtsopvolger gewezen kon worden in een lange reeks van netelige onthechtingskwesties.
Een voorbeeld is de Backpay-kwestie, het verzuim tot betaling van de volledige achterstallige salarissen en pensioenen aan alle ambtenaren in dienst van het Indische gouvernement tijdens de Japanse bezetting en in het bijzonder de krijgsgevangen militairen van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (knil). In de jaren voor de overdracht kregen gedupeerden met de Nederlandse nationaliteit slechts een klein deel van het uitstaande bedrag aangeboden, niet-Nederlandse overheidsdienaren kregen niets. In de jaren 1945-1949 baseerde de Nederlands-Indische overheid haar onwil om de achterstallige betalingen te voldoen, daartoe ingefluisterd door de Nederlandse regering op financieel onvermogen, aldus Hans Meijer in De Indische rekening. Ook onderzoekers Griselda Molemans en Henk Harcksen publiceerden over dit onderwerp, Molemans recent op onderzoeksjournalistiek platform Follow the Money.
Toen na de overdracht bleek dat andere landen wel volledige backpay hadden uitbetaald, kwam het geschil in Nederland voor de rechter waarbij de Hoge Raad elke verantwoordelijkheid van Nederland afwees, verwijzend naar de ‘rechten en verplichtingen’ van Nederlands-Indië die met de soevereiniteitsoverdracht waren overgegaan op Indonesië. Volgens een artikel in het Algemeen Dagblad uit 2017 ging het initieel al om een bedrag van 1,3 miljard gulden, verspreid over 82.000 gedupeerden.
De schrijver van de brief aan de Indonesische ambassade was (naar ik aanneem)
Leendert Dirk van der Klaauw, geboren 1901 in Oostvoorne, in 1928 als militair naar Indië gegaan, maart 1942 krijgsgevangene gemaakt
De scan van het antwoord wat hij kreeg ziet eruit alsof het niet in de laatste 30 jaar gemaakt met een digitale scanner. Ik neem dus aan dat dit antwoord authentiek is, geschreven namens de Indonesische ambassadeur.
Het bevestigt ook het vermoedelijke gerommel met de overdracht van 1949. Nergens in de papieren, balans, verdrag zelf etc duidelijk beschreven dat Indonesië de salarisschulden overneemt.
Wellicht dachten de Indonesische onderhandelaars , laat die belanda’s maar denken dat wij die schulden overnemen.
En de belanda’s moffelden het weg in een berg cijfers ?
Er is ook nooit een document geweest of gepubliceerd waarin duidelijk vermeld is dat Indonesië toestemt de knil-salarissen van de Japanse bezetting te betalen.
Wie heeft de boel belazerd? Nederlandse politiek, al meer dan 75 jaar of de Indonesische regering van 1949 ?
Wellicht beiden ?