Op nog geen dertig kilometer van de plek waar nu de internationale luchthaven op het eiland Bali ligt werden op 20 november 1946 bijna honderd Balinese strijders door het Nederlandse leger gedood.
Hoewel Bali wereldwijd een geliefd vakantieoord is, weten maar weinigen iets van de gewelddadige koloniale geschiedenis van het eiland. In De strijd om Bali weerspreekt Anne-Lot Hoek de koloniale echo die in Nederland nog altijd klinkt: die van een loyaal eiland waar de verzetsbeweging na de Japanse capitulatie maar weinig voorstelde. Niets was minder waar. De Bezige Bij
Postkoloniale spiegel
De Nederlands-Indische Letteren herlezen Rick Honings, Coen van ’t Veer, Jacqueline Bel
In De postkoloniale spiegel. De Nederlands-Indische letteren herlezen wordt in 26 hoofdstukken de ‘canon’ van de Nederlands-Indische literatuur voor het eerst systematisch vanuit een postkoloniaal perspectief gelezen, van Multatuli’s Max Havelaar (1860) – de eerste Indische roman – tot en met Lichter dan ik (2019) van Dido Michielsen. Na een introductie waarin wordt ingegaan op het leven van de auteur en zijn of haar relatie met Nederlands-Indië of Indonesië, worden telkens een of meer romans kritisch geanalyseerd. lup.nl
Boekpresentatie op het Bronbeek Symposium van 14 november .
Vuur Vuur van Tom Phijffer
Over het leven van Oost-Indisch ambtenaar Edouard Carolus (1807-1855).
In de Multatulistudie is de dood van de Oost-Indisch ambtenaar Carolus een gegeven, in die zin dat Douwes Dekker hem voor vergiftigd hield. De in de zaak geïnteresseerde lezer had hieraan voldoende. Voor het leven van Carolus heeft niemand ooit belangstelling gehad, alsof dit leven nimmer enige betekenis heeft gehad. Zo werd zijn vergiftiging een mythe en werd zijn leven aan het blikveld van de onderzoeker onttrokken. Tot nu.
Zie een fragment .
Atlas Contact: Deze week is bekend gemaakt dat Liang de Beer en Rudya Melim de winnaars zijn van de eerste Anton de Kom-schrijfwedstrijd, georganiseerd door The Black Archives, Stichting Anton de Kom en uitgeverij Atlas Contact.Hun verhalen zijn opgenomen in de bundel Antonlogie, verhalen over het gedachtegoed van Anton de Kom, dat gelijktijdig werd gepresenteerd. Liang de Beer schreef het essay Verhalen van migratie waarin ze de vraag tracht te beantwoorden hoe de kolonie doorwerkt in haar familiegeschiedenis en Rudya Melim schreef een poëtische ode Aan Anton de Kom, aan activisten van toen & nu en aan jou.
...................
Indisch4ever 
Het boek heet weliswaar “De Postkoloniale spiegel – De Nederlands-Indische Letteren herlezen” maar alleen 2 Indonesische schrijver komen aan het woord n.l. Suwarsih Djojopuspito en Arti Purbani. Wil de vlag de koloniale lading dekken, dan ligt de titel “Nederlandse Letterkunde in Nederlands-Indie” meer voor de hand. Daar komt nog bij dat vele schrijvers in Nederlands-Indie op doortocht waren. Dan mag van migrantenliteratuur gesproken worden, althans als door hen over Indie geschreven wordt.
Het is trouwens niet zo verwonderlijk dat er zo weinig inlandse dwz Indonesische schrijvers in het Nederlands schreven. De taalpolitiek van het Gouvernement in Indie was er niet op gericht om Nederlands als spreektaal in de Gordel van Smaragd te verbreiden, er was wel zendingsdrift maar geen culturele.. Nederlandse taal en onderwijs waren in de ogen van het Gouvernement bij wijze van spreken een overbodige luxe. Als in de hoogtijdagen van de Ethische politiek nauwelijks 2% van de bevolking in Indie onderwijs genoot dan is het veel.
Toch eigenlijk jammer, want met afgunst kijk ik bijvoorbeeld naar Wole Soyinka uit Nigeria die in 1986 in de taal van zijn koloniale heerser de Nobelprijs voor literatuur kreeg. Afgelopen zomer kreeg ik kennis van hem tijdens een literair festival in Polignano, niet ver van mijn woonplaats in Italië.
Het boek “Postkoloniale spiegel doet mij denken aan “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, Wie is de mooiste van ’t hele land!!!!
Het gaat namelijk om het navelstaren van een paar Nederlandse wetenschappelijk geschoolden want welke schrijvers kiezen zij uit de 19de Eeuw?
1. Multatuli of Edeard Douwes Dekker
2. Mina Kruseman
3. Melati van Java
4. Annie Foore
5. P.A. Daum
6. Thérèse Hoven
7. Louis Couperus
Op zich een indrukwekkende lijst, maar welke schrijver/schrijfster is geboren en getogen in Nederlands-Indie?
Ik ben ook niet geboren en getogen in Italië, ik woon wel al meer dan 25 jaar in Italië, maar dan ga ik natuurlijk niet een roman over Italië schrijven , daarbij de pretentie hebbend iets van Italië af te weten of te begrijpen . Maar dat deden Nederlanders, de kolonialen in Indie juist wel . En daarvan kijkt niemand op.
Bovenstaande boeken zijn allen in het Nederlands en door Nederlandse schrijvers geschreven. Nederlands werd gesproken en geschreven door een elitaire en koloniale bovenlaag van de Indische maatschappij. De boeken waren voor en door Nederlanders.
Als de redactie van het boek Postkoloniale spiegel de pretentie (sic) hebben de Letteren van Nederlands-Indie te herlezen, waarom haalt de redactie dan niet Indonesische schrijvers aan? Ik ken toevallig “De kroniek van Diponegoro (Indonesisch: Babad Diponegoro), een zogenaamde autobiografische kroniek van Diponegoro, leider van de opstand gedurende de Javaasche Oorlog (1825-1830), daterend uit de periode van zijn ballingschap in Noord-Celebes. Zowel het originele manuscript als een Nederlandse omzetting die zich in de Universiteitsbibliotheek van Leiden bevindt, zijn opgenomen op de werelderfgoedlijst voor documenten.
Dat boek mag toch niet over het hoofd worden gezien, maar dat gebeurt wel. Is dit koloniale bijziendheid of totale desinteresse in de Indonesische kant van Nederlands-Indie?
Klaarblijkelijk maakt het boek Postkoloniale Spiegel…..haar pretentie niet waar. Hier mag toch gedekoloniseerd worden. Maar er is meer stront aan de knikker om het in Normaal Nederlands te zeggen.
Toch is het raar dat in Nederlands-Indie op een bevolking van minder dan 50 miljoen inwoners (Europeanen, Inlanders en andere vreemde Oosterlingen) aan het eind van de 19de eeuw een hele kleine minderheid (< 1%) meer dan 99 % van de literaire productie voor haar rekening nam. Of was dat toch niet zo raar?
Ik zou denken dat aan het begin van de 20ste eeuw door de invoering van de Ethische Politiek de inlandse bevolking verheven zo worden tot een beschaafd niveau waardoor de produktie van literaire werken van Inlandse oorsprong zou groeien maar de werkelijkheid was anders.
Er kwam weliswaar een overvloed van Indonesische pardon Inlandse schrijvers met een nationalistisch getinte boodschap maar dat was tegen het zere been van het Gouvernement, zulke geschriften zouden maar ophitsen en haat zaaien . Het Gouvernement verbood op heel legalistische wijze de verspreiding van zulke opruiende geschriften . Schrijvers als Chairil Anwar of Amir Hamzah gingen ondergronds. Hun bekende navolgers als Pramoedya Ananta Toer en Mochtar Lubis gingen dezelfde weg. Na de Japanse bezetting veranderde weinig want wie kent “Indonesische Overpeinsingen” of “Onze Strijd” (een ironische verwijzing naar Mein Kampf?) van Sutan Sjahrir laat staan "Vijftien Jaar Boven-Digoel, Concentratiekamp in Nieuw-Guinea: Bakermat van de Indonesische Onafhankelijkheid" door A.F.M Salim.
Maar de grootste teleurstelling is wel dat in het lijstje de meest bekende Nederlands-Indische schrijver of schrijfster met als geboortegrond Soerabaja ontbreekt, namelijk Vera de Vries beter bekend onder haar schrijversnaam Xaviera Hollander. Met haar boek “The Happy Hooker” heeft zij wel literair Nederland op de wereldkaart gezet. Heus, uit louter literaire belangstelling heb ik in de jaren 80 haar boek gelezen.
Volgens de hitoricus PIET HAGEN in zijn boek KOLONIALE OORLOGEN IN INDONESIA zijn in 3 Keraton/kasteel oorlogen, genoemt puputan, duizenden in het wit geklede mannen en vrouwen met hun kroost op hun arm.Door geweer en matrrilieur vuur door lachende Hollands soldaten gedood en de bekende leiders in Den Haag met een grote seremonie gedeccoreerrd door de Koningen.Wat een trost voor de Hollanders!