Op 6 oktober 2021 overleed, veel te vroeg, Annemarie Cottaar. Zij was van grote betekenis voor de Nederlandse migratiegeschiedenis. Met een scherp oog voor historisch detail en een luisterend oor voor persoonlijke verhalen van migranten zette zij hun kracht, hun rijkdom aan initiatieven en hun zin in avontuur in de schijnwerpers. Gebaseerd op grondig archiefonderzoek en diepgaande interviews schreef zij met een heldere pen tien boeken. Een aantal met haar man Wim Willems, en vele artikelen en hoofdstukken. Daarnaast organiseerde zij spraakmakende tentoonstellingen, waardoor zij een groter publiek wist te bereiken dan menig wetenschappelijk vakbroeder en -zuster. IISG
- Twee boeken van Annemarie Cottaar: Indisch leven in Nederland en Ik had een neef in Den Haag .
- Deze foto had ze naar Indisch4ever gestuurd. Archieftopic
...................
In Memoriam Annemarie Cottaar
“Er wordt vaak beweerd dat Nederlanders zo tolerant zijn. Eén van de daarvoor aan te dragen bewijzen zou de “geruisloze assimilatie ” van de groep der Indische-Nederlandse repatrianten zijn. Het is echter maar de gvraag of zo’n conclusie wel gerechtvaardigd is, gezien de schaarse gegevens die over dit opnameproces bekend zijn. Uit de sporadische interviews met Indische Nederlanders in dag- en weekbladen komt in ieder geval naar voren dat er veel verzwegen is . In deze houding gaan bepaalde groepen binnen de tweede generatie niet mee. Zij stellen nu hardop de vragen, die de eerste generatie zich blijkbaar niet kon permitteren te beantwoorden.”
Dit staat op de achterflap van het boek “Indische Nederlanders Een onderzoek naar beeldvorming” Auteur: Annemarie Cottaar en Wim Willems, uitgeverij Moesson in Den Haag. Op de eerste bladzij staat met ball-point geschreven Rotterdam 27 juni 1988.
Het boek is voor mij altijd een inspiratiebron geweest, bladzijden hangen los aan elkaar maar de inhoudelijk kwaliteit staat boven elke twijfel. Helaas heb ik haar nooit persoonlijk ontmoet, wel haar man Wim Willems, biograaf van Tjalie Robinson. Mijn erkentelijk en respect voor haar kunnen niet in woorden uitgedrukt worden. Zij leeft voort in een andere dimensie