Moi, saya Boeroeng was vandaag op de Tong Tong Fair.
Er was een veilinghuis die gratis Indië-voorwerpen taxeerde.
Nou… ik had natuurlijk ook een erfstuk.
Dat is dit beeldje van een Balinese danseres op een voetstuk.
20 centimeter hoog.
De taxateur schat het in op 100 jaar oud en een marktwaarde
van 50 tot 100 euro. Maar best wel kunstig gesneden.
In hetzelfde theater Bengkel zong een paar uur later het Indisch koor Suara Kita. Onder leiding van Rick Doop en Nelly, voorheen reportster van Indisch4ever.
Graag wilde ik dromen dat zij Boeroeng kaka toea zongen ter ere van mijn persoon . Zie het eind van deze film. Zaal was vol, mensen moesten staan. Men zong mee en genoot.
...................
Indisch4ever 
Moi daarentegen heb zowat de hele middag in het Tong Tong Theater doorgebracht; leerzame thema’s, schitterende line up (geen aantekeningen gemaakt;). Heb Ibu Nelly gemist en de Crazy Rockers aan mij voorbij laten gaan.
13.30 De wereld van de VOC – Wim Manuhutu & Ron Guleij (NA); 14.30 De Atjehse verzetsheldin Tjoet Nja Dhien – Pamela Pattynama; 15.30 De blinde vlek van onze koloniale geschiedenis. Panelgesprek met Petra Groen, Rémy Limpach, Anne-Lot Hoek en Esther Captain; 17.00 Erfgoed op Banda – Wim Manuhutu, Rick van den Broeke & Isabelle Boon; 18.00 de inwendige mens versterkt met ‘nasi goreng rames compleet’. Ik rammelde, no doggybag needed 😀
19.00 Homeward bound . . .
Grappig E.M. ik zat bij dat gesprek van 15.30.
Links achter, bij de ingang, laatste rij. naast de jongens van de techniek.
En om 18.00 ploeterde ik op mijn nasi goreng rames, naast het indorockcafé .
Hoe is het mogelijk, geen oog voor de beide winnaars van de Gouden Buffel 2013. Zo ver van huis en zo dichtbij . . .
Iedere boeroeng gaat zitten waar zijn zitvlak het beste zit, Geef néks, E.M.
Variatie op het spreekwoord:
Elke boeroeng zingt zoals het gebekt is en zit waar het vlak is.
Haha, ondanks de minder prettige herinnering klinkt er toch wel iets door (onbewust!) van John O’Mill 😀
Maar inderdaad, zo’n hele middag op een plastic stoeltje daar krijg je wel een pantat kayu van sêh . . .
en toen siBoeroeng mentiet.
siBo
Zijn er ook reacties op de TTF van 02 Juni met Marion Bloem en Alfred Birney, de laatste winnaar van alle belangrijke en literaire prijzen in 2017. Hij veroorzaakt wel een doorbraak in het Nederlands collectief geheugen maar of die onderzoeksinstituten daarmee iets doen bij hun ondezoek naar de Koloniale oorlog blijft ook voor hem de grote vraag.
Nee… ik zie geen filmpjes met Alfred Birney 2 juni op het internet.
Marion Bloem heeft haar program voor 2 juni omgegooid en ze sprak gisteren over haar overleden zus Joyce.
Mijn bezoek aan de TTF van 2 Juni.
Ik kwam voor het boek “warm bloed” , U weet bloed speelt wel een rol in het racistische en koloniaal Indie.
Op de buehne stond een vrouw die sprekend leek op Marioen Bloem, bleek zij Marion Bloem te zijn, teruggebracht tot een gewoon Indisch Meisje, een aangrijpend en indringend optreden over haar pas heen gegane zus, Joyce. Het was Bloem op haar best.
Daarna een hernieuwde kennismaking, na meer dan 25 jaar met de beroemde A Birney, hij doet gewoon dan doet hij al Indisch genoeg. Hij signeerde mijn en zijn boek , een eerste en ingebonden druk, dat volgens hem geld waard wordt. Zijn boek is een doorbraak, het raakt het collectief Neerlands geheugen, eindelijk zal ik zeggen.
Toen sprak ik mijn neef die ik al een hele tijd niet gezien had, zijn zoon kwam op het terras ook even langs, net als op een Pasar Besar.
Voordat ik de TTF verliet, kon ik het niet laten en ging bij Pelita langs alwaar ik een alleraardig gesprek had met een Indische Heer over de Bersiaptijd. Bij mijn vertrek nam ik voor een koopje de dissertatie van M. van Delden mee over de Bersiapkampen. De atlas over de kampen is voor een volgende keer. Sommige Heren zijn gewaarschuwd.
“Sommige Heren zijn gewaarschuwd.” Ik heb zo’n idee dat ik niet hoefde te worden gewaarschuwd. Tenminste als u het hebt over:
Velden, D. van – De Japanse burgerkampen (1963)
Dulm, J. van et al. – Geïllustreerde Atlas van de Japanse Kampen in Nederlands-Indië 1942-1945, Deel I (2000) en Deel II (2002)
Beekhuis, Henk et al. – Geïllustreerde Atlas van de Bersiapkampen in Nederlands-Indië 1945-1947 (2009)
Prachtig materiaal, maar wel als overzicht. Macrogetallen, zonder dynamiek. Die dynamiek kreeg ik bij mijn zus (Japans kamp), mijn moeder en zus (eerst Brits kamp, daarna republikeins kamp). Met daar tussendoor, na vertrek van de totok kampbewoners, vanaf begin 1944 huisvesting van armlastige Indische gezinnen (het voormalig Japans kamp als kleine woonwijk), oktober 1945 RAPWI vrouwen en kinderen uit Midden-Java (klein deel van het voormalige kamp, ik dacht een paar honderd personen, Japanse bescherming). Die laatste bewoning ken ik vanuit mijn melkerij. Die ‘kampen’ waren vlakbij de Setailstraat waar ik woonde. Ik hoefde daar niet te bezorgen, het was vlakbij, en de bewoners haalden met een indicatie van een huisarts zelf hun melk en boter bij mijn moeder. Het laatste kamp was praktisch de hele wijk Darmo waarbinnen al die kampen hadden gelegen. Beschermd door de 49th Indian Infantery Brigade Group. Deze bescherming moest worden gestaakt kort na de dood van Malaby. De vrouwen en kinderen werden daarna afgevoerd. Zoals mijn moeder en zus, via diverse suikerfabrieken naar kamp Patjet. Maar u zult het vast wel beter weten dan mijn prietpraat. Ik hoor vast nog wel van u. Sorry, dat ik mijn belofte u niet meet lastig te vallen, heb gebroken. Ik ben niet zo’n precies mens zoals u.
Van Delden gaat over de republikeinse kampen in Nederlands-Indië, oktober 1945- mei 1947. Boek uitgekomen in 2007.
@Van Delden gaat over de republikeinse kampen in Nederlands-Indië@
Alleen Java! Nederlands-Indië is veel meer omvattend.