Brieven van mijn Indische Opa (Tjimahi 1978)
Opa (1918 – 1978)….ooit was hij een K.N.I.L -er (Koninklijk Nederlands Indisch Leger). Tijdens de Japanse oorlog zat hij in een Kamp in Singapore, maar na het einde van de oorlog en de Bersiap wilde hij niet repatriëren. Hij koos voor de nieuwe Republiek Indonesia als zijn thuis.
Van KNIL naar AURI (Angkatan Udara Republik Indonesia). Hier was hij nog Kapitein van de luchtmacht, hij werd later majoor. Lees verder.
...................
Indisch4ever 
“Mijn moeder kan dingen nu relativeren. ” Weet je” zei ze. ” Ik kreeg altijd buikpijn als er weer een brief uit Tjimahi kwam.” De laatste jaren ging het altijd over geld. ”
===================================================
Het is mss een beetje onbegrijpelijk voor buitenstaanders waarom er sprake was van financiele problemen( zie het verhaal)
De salaris van een Majoor , laat staan een pensioen bij de TNI was niet groot , je moet veel kosten maken voor de scholing van je kinderen.
En als iemand ziek wordt , dan kan je echt bangkrut gaan.
“De salaris van een Majoor , laat staan een pensioen bij de TNI was niet groot , je moet veel kosten maken voor de scholing van je kinderen.
En als iemand ziek wordt , dan kan je echt bangkrut gaan”.
==========================================
Een hele fijne en aannemelijke uitleg meneer Atmadja.
GdlC
Zowel de AURI&ALRI in 1957 nog meegemaakt; de viaduct boven station Gubeng afgaan stonden twee dependances van; mijn twee zusters en een nicht hebben er gewerkt als telefonistes.
Mvg.Jos H Crawfurd.
Collega’s van mijn vader bij de GM bleven na 1949 ook nog gewoon doorwerken. Maar werden van hogerhand verdrongen door Indonesische collega’s. Moesten uiteindelijk werkloos ook naar Nederland. Terwijl ze het toch goed konden vinden met die nieuwe collega’s. Onder elkaar vakgenoten, van dezelfde scholen, maar politiek niet meer gewenst.