Verhalen uit een land dat niet meer bestaat, ik hoor ze dagelijks van de eerste generatie. Ik blijf me vereerd voelen als ik de verhalen uit de eerste hand mag ontvangen. Verhalen of anekdotes, verdrietig of vertederend, ik blijf ze allemaal even speciaal vinden. Vooral omdat ik ze niet meer uit de eerste hand kan horen binnen mijn familie. Mijn eerste generatie bestaat niet meer. Daarom vind ik het zo belangrijk dat verhalen doorgegeven worden en dat het verleden levend blijft. Want wij zijn wie wij zijn, omdat het was hoe het was. En om die verbinding te kunnen leggen en om te begrijpen wie ik vandaag ben, wil ik weten wie ik gisteren was.  Lees verder.