Op 26 augustus 2015 heeft Pia van der Molen een toespraak gehouden op de jaarlijkse Indië herdenking van de 168 Friese gesneuvelden in voormalig Nederlands-Indië en Nieuw-Guinea in de periode 1945-1962. Zij sprak daar over ‘het andere verdriet van Rawagadeh .
citaat: Een oorlog waarin ruim 6000 Nederlandse militairen sneuvelden. Een oorlog ook waarin 20.000 Indische Nederlanders door pemoeda’s werden vermoord en waarvan er nog steeds 14.000 worden vermist.
Archief van Tranen Mét film van haar toespraak
+++++
Op zaterdag 29 augustus sprak de President van de Oorlogsgravenstichting de heer mr. J.P.H. Donner tijdens de herdenking Birma-Siam en Pakan Baroe Spoorweg op Landgoed Bronbeek.
” Meer dan 3.000 Nederlanders lieten daarbij het leven, samen met meer dan 12.000 krijgsgevangenen van andere nationaliteiten. En zij niet alleen; er waren meer dan 150.000 slachtoffers onder de plaatselijke bevolking, onder wie meer dan 80.000 Indische Nederlanders uit Java en Sumatra.”
...................
Indisch4ever 
WAT? 80,000 Indos. Dat is een heleboel Meneer Donner.
Ga je vingers eens natellen. Zijn er nog steeds tien vingers?
Cap
Al met al toch wel handig met al die nullen aan beide kanten. Kun je elkaar leuk mee om de oren slaan. Wat zijn wij toch zielig en jullie stout. Ik ga maar in mijn eentje (plus Zeeuws meisje) op mijn bankje hormat betuigen, zonder nullen.
En zo word je weer genegert, en doodgezwegen!
Begrijp niet dat hij uitgenodigd was, heb hem een vuist met een arm gegeven ,en ben naar het toilet gegaan,hij heeft het gezien! Achteraf hoorde ik dat hij het over asielzoekers heet gehad,kan iemand mij uitleggen wat dat met de Birma spoorweg te maken heeft?ga me steeds meer schamen voor mijn Indische roots,ik haat dat indolente gedrag! Handjes geven aan de Koning, en speldjes ontvangen, SCHAAMTELOOS! Get, Hans Vieleers
“… 150.000 slachtoffers onder de plaatselijke bevolking, onder wie meer dan 80.000 Indische Nederlanders uit Java en Sumatra.”
…slecht gedocumenteerd , verspreking of gemakzucht?
***Tijdens de bijna vier jaar durende militaire aanwezigheid van Nederland in Indonesië lieten circa 5000 Nederlandse militairen het leven, waarvan ongeveer de helft door gevechtshandelingen en de overigen ten gevolge van ziekten en ongevallen. Aan Indonesische zijde viel een veelvoud daarvan: naar schatting 100.000. Dat waren zowel slachtoffers van Nederlands militair optreden als van geweld en terreur uitgeoefend door de Indonesische nationalisten tegen politieke tegenstanders en vermeende pro-Nederlandse elementen onder de eigen bevolking.
http://hetvergetenleger.jouwweb.nl/politionele-acties
Het meeste geweld kwam voor in de schemerzone waar de Indonesische Republiek haar gezag niet kon laten gelden en ook de Nederlandse autoriteiten geen orde konden bewaren. Dat werd bijvoorbeeld duidelijk tijdens de politionele acties in juli 1947 en december 1948, toen de Nederlanders grootscheepse offensieven inzetten op Java en Sumatra.
De republikeinse legers wisten dat zij het onderspit zouden delven en trokken zich van de frontlinies terug. Ze gaven de ruimte aan vernielingscommando’s en ongeregelde troepen. Op veel plaatsen richtten die een ware terreur aan. Niet alleen fabrieken en openbare gebouwen werden vernield, ook werden winkels en woonhuizen van Chinezen geplunderd en de inwoners afgevoerd. Soms werden de Chinezen dagen achtereen van dorp naar dorp gesleept, en in enkele gevallen collectief omgebracht.
In Madjalengka, niet ver van Cheribon op Java’s noordkust, werden tijdens de eerste politionele actie in juli 1947 bijna tweehonderd Chinezen gedeporteerd en na twee weken zeulen in de bossen geëxecuteerd. De troepen die de brandstichting, ontvoering en moord op touw zetten, waren een gemengd geheel. Ooggetuigen zagen vaak dat militairen en officieren van het Indonesische leger deelnamen. Ook dorpshoofden waren soms betrokken bij de razzia’s. In het geval van Madjalengka was een speciale eenheid uit de buurt van Batavia gekomen om de executie uit te voeren.
De republikeinse regering, die in Djogjakarta zetelde, heeft het geweld altijd afgekeurd. De Indonesische leiders was de terreur die plaatselijke groepen uitoefenden – soms dus met medewerking van militairen – een doorn in het oog. De legerleiding deed veel moeite om plaatselijke bendes in het gareel te brengen, maar veel groepen bleven zich aan het centrale gezag onttrekken. Aan de andere kant kon de Republiek ook gebruikmaken van deze bendes, voor de guerrillastrijd tegen de Nederlanders in bezette gebieden en voor vernielingsopdrachten.
Hoeveel slachtoffers in de Bersiap van de eerste maanden na de onafhankelijkheidsverklaring en de daaropvolgende jaren van revolutie zijn gevallen, is onmogelijk aan te geven. De meest behoudende schatting is 3500 burgerdoden, maar het kan net zo goed een veelvoud zijn geweest.
De republikeinse legers wisten dat zij het onderspit zouden delven en trokken zich van de frontlinies terug. Ze gaven de ruimte aan vernielingscommando’s en ongeregelde troepen. Op veel plaatsen richtten die een ware terreur aan.
Het meeste geweld kwam voor in de schemerzone waar de Indonesische Republiek haar gezag niet kon laten gelden en ook de Nederlandse autoriteiten geen orde konden bewaren.
=========================================================
De TNI was genoodzaakt om bijvoorbeeld West Java te verlaten , als gevolg van de Renville overeenkomst.
Er onstond een machtsvacuum, die door “ongewenste elementen” werd misbruikt, ook ging de Darul Islam van Kartosuwirjo tegen de TNI/Sukarno vechten.
http://www.groene.nl/artikel/opgeblazen-pantserknotsen
“Ze gaven de ruimte aan vernielingscommando’s en ongeregelde troepen. ” Verschroeide aarde! Zo ook in Poedjon. Mijn oma was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Alleen maar hormat brengen!
“Op zaterdag 29 augustus sprak de President van de Oorlogsgravenstichting de heer mr. J.P.H. Donner tijdens de herdenking Birma-Siam en Pakan Baroe Spoorweg op Landgoed Bronbeek.”
En wat zei Donner?
Kom op de weblog zelf lezen en vind de link naar zijn speech
Eindelijk wordt in het geweld van al dan niet terechte beschuldigingen aan het adres van Nederlandse soldaten ook door toch wel gezaghebbende personen gewezen op de andere kant van de geschiedenis: de moord op Nederlanders, Indische Nederlanders enz.
De cijfers van Pia van der Molen zijn opgetuigd: 20.000 en 14.000
En het waren geen 6000 militairen ( 1945-1962) maar 4000 ongeveer en ca 2000 burgers als dienstverlenend voor het leger.
+++
Tja… en de heer Donner moet aftreden voor zijn fout van :
meer dan 80.000 Indische Nederlanders
In totaal zijn ruim 2500 Nederlandse soldaten in de periode ’46-’49 in Nederlands-Indië gesneuveld:
1e periode: 485 : 9 maart ’46 tot de 1e Politionele Actie 20 juli ’47
2e periode 169: 1e Politionele Actie (20 juli – 5 augustus ’47)
3e periode 597: tussen de Politionele Acties
4e periode 113: 2e Politionele Actie (18 december ’48- 5 januari ’49)
5e periode 1162: na de 2e Politionele Actie
Uit deze cijfers blijkt dat de laatste periode de meeste slachtoffers heeft geëist.
Daarnaast zijn 2225 Nederlandse soldaten in genoemde periodes overleden ten gevolge van ziektes en ongevallen.
Zie ook: Erevelden, “Special Party” en Nederlandse Troepen na de Tweede Wereldoorlog in Indië
http://home.planet.nl/~eljee/S.htm
“Uit deze cijfers blijkt dat de laatste periode de meeste slachtoffers heeft geëist.
Daarnaast zijn 2225 Nederlandse soldaten in genoemde periodes overleden ten gevolge van ziektes en ongevallen.”
En zij die nooit zijn teruggevonden? Ook de Indo’s, die opgeroepen werden voor dienstplicht een paar maanden voor het uitbreken van de oorlog en waarvan de papieren bewijststukken zijn verdwenen? Zijn die allemaal daarbij inbegrepen?
Zonder het ontdekken van nieuwe massagraven mag niet zo maar worden verondersteld dat tienduizenden (!) Indo-Europeanen van de aardbodem verdwenen. Hun familieleden zouden dit niet hebben gemeld bij de O.D.O. of later in het kader van hun Wuv- of Wubo-aanvraag? Zelfs niet als daar expliciet naar werd gevraagd?
==========================================================
Interessant om te lezen :
” Zo werden bij voorbeeld ook alle Europese meisjes, die met Indonesiërs getrouwd zijn, door de republiek tot niet-Europeanen gerekend. Het Rode Kruis trekt uiteraard een andere scheidslijn.”[12] Waar De Jong sprak over een hoger aantal slachtoffers dan 3.400, had hij met name deze groep op het oog.”
———————————-
Volgens Wertheim waren er inmiddels een paar miljoen(?) nakomelingen van Indische Nederlanders zijn die tot de Indonesiers behoorden omdat ze in het verre verleden hun eigen moesten volgen . Wet Nederlanderschap 1892 .