Mail:
Zou je namens een kennis van me het volgend onderwerp kunnen plaatsen als vraag?
Het gaat om deze rechtzaak.De bewuste kennis was tijdens de Bersiap periode NIET in een gangbaar republikeins kamp gestopt, maar samen met nog anderen richting kampement Thailand gedirigeerd. Ze waren woonachtig te Semarang.
Velen van deze naar Thailand gestuurden, werden in een kamp gestopt en anderen (waaronder mijn kennis) moet voor eigen rekening in een pension of iets dergelijks plaats nemen. ( Dit laatste heb ik mijn twijfels over of het plaatsen in een pension voor eigen rekening niet geschiedde omdat men niet in een smerig kamp wilde zitten.)
Na verloop van tijd werden deze “ontheemden” weer terug richting Indonesia gestuurd. Sommigen echter bleven achter in Thailand om daar verder hun leven te slijten.
De vraag is nu: Wie weet er meer van waarom er in de Bersiap periode mensen naar Thailand werden gestuurd in plaats van naar de “standaard” Bersiap kampen? Is dit op last geweest van de Engelse bevrijders van Semarang omdat er zo één twee drie nog geen goede communicatie was met de Indonesiers en of nederlandse troepenmacht? Was het omdat er geen plaats genoeg was in de gevangenis van Semarang, dat diende als opvangkamp?
Waar is dit na te gaan eventueel?
...................
Indisch4ever 
1) Zijn de drie stiefzussen in Semarang beschoten door Indonesische extremisten? Het is onduidelijk of dit is gebeurd. Naar het antwoord kan ik gissen
2) Werden deze drie stiefzussen gevangen gehouden in de Boeloe gevangenis? Nee, natuurlijk niet. Deze gevangenis was bedoeld voor mannen, niet voor vrouwen. De bewering dat deze gevangenis een opvangkamp was, is natte vingerwerk
3) Werd de vrachtauto van de drie stiefzusjes bij het transport naar de haven beschoten? Naar het antwoord kan ik gissen.
Dan is de vraag gerechtvaardigd op basis waarvan deze drie stiefzussen eigenlijk geëvacueerd werden naar Bangkok. Van levensbedreigende situatie lijkt helemaal geen sprake .Daarom is het een kromme redenering deze drie stiefzusjes te vergelijken met de onbekende kennis van Hans Boers.
Citaat “Ik begrijp dus niet waarom de kennis van de vragensteller/stelster (Hans Boers) voor de aanvraag van een WUBO-uitkering zijn evacuatie naar Thailand aangreep om zijn claim op een uitkering nog meer kracht bij te zetten”
Bovenstaande s een ongenuanceerd verwijt en beschuldiging. Deze man wordt voor de tweede keer veroordeeld. Het is ook nog een laf om deze persoon ter discussie te stellen temeer hij zich niet kan verdedigen.
Maar dan is nog altijd de vraag van dhr Hans Boers niet beantwoord: Wie weet er meer van waarom er in de Bersiap periode mensen naar Thailand werden gestuurd in plaats van naar de “standaard” Bersiap kampen? Is dit op last geweest van de Engelse bevrijders van Semarang omdat er zo één twee drie nog geen goede communicatie was met de Indonesïers en of Nederlandse troepenmacht? Was het omdat er geen plaats genoeg was in de gevangenis van Semarang, dat diende als opvangkamp?
De geldigheidsduur van deze vraag van Hans Boers is niet verstreken.
De andere generatie hult zich na 10 jaar nog steeds in stilzwijgen, het Indisch Verzwijgen. Of is het gewoon onwetendheid?
Peter van den Broek en Indisch Zwijgen zegt 2 december 2024 om 22:19:
“Bovenstaande s een ongenuanceerd verwijt en beschuldiging. Deze man wordt voor de tweede keer veroordeeld. Het is ook nog een laf om deze persoon ter discussie te stellen temeer hij zich niet kan verdedigen”.
O, o, o, wat gaat de heer Van den Broek weer te keer, tot meerdere glorie van hemzelf. Is hij alweer vergeten dat hijzelf onder meer, bij een foto van een elegante koloniale mevrouw en meneer, in afwachting van een rijsttafel in een chique Indisch hotel met een hele rij djongossen op de achtergrond, die meneer bij herhaling in diskrediet bracht – hij zou een “parvenu” of iets vergelijkbaars zijn – zonder enige onderbouwing die hij, ook na vele vragen van mij, schuldig bleef?
Afgezien daarvan was het natuurlijk niet mijn bedoeling om die aanvrager van een WUBO uitkering te “veroordelen”. Waarom zou ik? Ik had alleen nergens gehoord of gelezen dat de evacuatie van met levensgevaar bedreigde (Indo) Europese burgers van Semarang naar Siam (Thailand) door betrokkenen niet als bevrijdend werd ervaren, “bevrijdend” in het licht van de toestand die er in Semarang heerste.
Ik weet wél, ook door persoonlijke ervaring, dat mensen verschrikkelijke ervaringen verzonnen of niet levensbedreigende ervaringen aandikten, om tot zo’n WUBO uitkering te komen en daarvoor vrienden of familie zochten, die voor hen zouden willen getuigen. Niets menselijks was ook een Indo vreemd.
De heer Van den Broek stelt verder in zijn stukje vele vragen, naar de antwoorden hij zegt alleen maar te kunnen gissen. Gelukkig maar, zou ik zeggen, want dan is er voor hem als geleerde nog veel baanbrekend onderzoekwerk te verrichten. Wellicht zit er voor hem na noeste arbeid nog een Nobelprijsje Geschiedenis in.
Een cursusje wellevendheid in het discours is voor hem natuurlijk ook niet weg.
Nou breekt mijn klomp! Zijn het soms mijn stiefzusters die dansten in Bangkok?
En dan dat citaat: “Ik weet wél , ook door persoonlijke ervaring, dat mensen verschrikkelijke ervaringen verzonnen of niet levensbedreigende ervaringen aandikten, om tot zo’n WUBO uitkering te komen en daarvoor vrienden of familiezochten, die voor hen zouden willen getuigen”.
Weer van die loze en laffe beschuldigingen, mensen worden weer aan het kruis genageld zonder zich te kunnen verdedigen! Het is veel leuker om vage beschuldigingen in de ruimte te gooien, zonder enig bewijs, laat staan dat iets aannemelijk wordt gemaakt. Dat maakt het allemaal zo spannend op social media.
Het enige argument wat tot nu toe hout snijdt, is: “Een cursusje wellevendheid in het discours is natuurlijk ook niet weg”.
Maar dan is nog altijd de vraag van dhr Hans Boers niet beantwoord: Wie weet er meer van waarom er in de Bersiap periode mensen naar Thailand werden gestuurd in plaats van naar de “standaard” Bersiap kampen? Is dit op last geweest van de Engelse bevrijders van Semarang omdat er zo één twee drie nog geen goede communicatie was met de Indonesïers en of Nederlandse troepenmacht? Was het omdat er geen plaats genoeg was in de gevangenis van Semarang, dat diende als opvangkamp?Ik mag van iemand uit Semarang , toch wel een antwoord verwachten!
Bestaat er een Nobelprijs voor geschiedenis? Hoe wordt zoiets verzonnen!. Waar slaat dat nou weer op?
Vreemd genoeg valt ook dhr de la Croix niet op dat de (Indo-) Eurpeanen (oudere jongeren en mannen) in gevangenissen (drie) in Semarang werden geinterneerd . In Soerabaja werden (Indo-) Europeanen (meer dan 98% oudere jongeren en mannen) ook in gevangenissen geinterneerd, de Boeboetan- en Werfstraatgevangenis.
Wat hem ook niet opvalt is dat op 14 oktober personen in Semarang worden opgepakt en op diezelfde datum begonnen ook de razzia’s op (Indo-) Europeanen in Soerabaja. In toeval geloof ik al lang niet meer.
Op basis van bronnenmateriaal is een reconstructie gemaakt van de gebeurtenissen waarbij een kennis van Hans Boer betrokken was bij een evacuatie die begon in Pekalongan en naar Bangkok leidde.
Tijdlijn en historisch kader:
Na de Japanse capitulatie op 15 Augustus 1945 breekt in Pekalongan de Indonesische Revolusi uit. Lokale bestuurders, de pangreh praya, werden hardhandig afgeze, ook bekend als de Tiga-Daerah affaire. Minder bekend is dat (Indo-)Europeanen op grote schaal werden vervolgd, wat tot vele doden leidde,
De levensbedreigende omstandigheden in Pekalongan was voor een kennis van Hans Boers een legitieme reden om te vluchten naar Semarang. Maar ook in Semarang heerste wanorde en gezagloosheid.
Op 14 oktober arresteerden Indonesische Nationalisten Hans Boers’ kennis samen met 1100 Indo-Europeanen (jongens + mannen) en 100 Japanse burgers en soldaten in Magelang. Deze werden in de Boeloe gevangenis geïnterneerd. In de nacht van 15 op 16 oktober werden alle Japanners op 1 na in deze gevangenis geëxecuteerd. De Japanners reageerden direct en de volgende dag bevrijdde het garnizoen o.l.v. Majoor Kido de overgebleven gevangenen.
Waarschijnlijk werd de kennis van Hans Boers na de bevrijdingsactie overgebracht naar het Opvangkamp Lampersari. Er vonden schietpartijen en andere schermutselingen plaats rondom dit kamp en andere opvangskampen in Magelang. De situatie escaleerde en werd levensbedreigend voor de bewoners.
Begin december werd een deel van de ex-geïnterneerden en IFTU uit veiligheidsoverwegingen verplaatst. Evacuatie transporten naar de haven werden door Indonesische extremisten met vuurwapens bestookt, een bloedig drama zoals het Goebeng transport in Soerabaja konden de Britten voorkomen.
Op 15 december 1945 vertrokken een kennisje van Hans Boer met 367 personen afkomstig uit opvangkamp Lampersari en Tjandi-wijk met het schip Lake Charles Victory naar Bangkok.
Verhalen over Boeloe gevangenis en de kampen Lampersari en de Tjandi-wijk zijn te vinden in
• D.G.G. van Dorssen-Tjalsma, – Verslag, NIOD, IC 004159
• A.C. Broeshart, e.a. – Vrede maar geen bevrijding, 1989, pg 32,34
• B. Brommer, e.a. – Semarang, beeld van een stad, 1995, pg 68-70
• Franziska Kobliz,– Die Frauen von Lampersari, 2000, pg 122 e.v.
Bovenstaande bronnen bevatten nieuwe feiten of gegevens die bij de Pensioen Uitkeringsraad PUR bij haar besluit van 23 februari 1998 niet bekend waren en waarin de PUR aanleiding had kunnen vinden haar besluit te herzien.
Nalatigheid en ignorantie van het PUR is geen legitieme reden voor de CRvB om een gerechtvaardigd verzoek af te wijzen! Kan een hoger beroep worden ingesteld tegen een besluit van de Centrale Raad van Beroep CRvB, kan dat bij de Raad van State?
Het is hoogst twijfelachtig of het boek van Han Bing Siong “De geschiedenis van de vijfdaagse strijd in Semarang” in deze discussie een waardevolle bijdrage kan leveren. Zijn geschiedenis beschrijft slechts 5 dagen, van 14 tot 19 oktober 1945 en beperkt zich tot gevechten in die periode, is dus niet representatief voor de gebeurtenissen in Semarang. Trouwens, evacuaties in Semarang komen als side-show in het verhaal van Han Bing Siong aan bod.
Dit is anders voor de Situation en andere Reports van de 37th Indian Brigade, in het bijzonder het archief van 3de bataljon van het 10de Regiment Gurkha Rifles o.l.v. lt-col Edwards en de RAPWI-verslagen over Semarang . Deze primaire militaire bronnen geven een gedetailleerde beschrijving van de dagelijkse gebeurtenissen in Semarang in die tijd, zie National Archives in Kew London UK.
Een gedocumenteerd oordeel kan niet vergeleken worden met het betere giswerk van iemand die toen zeven jaar was en ook maar van horen zeggen had. Als het verhaal van 3 zusjes in Thailand als “bewijs” wordt geleverd voor een evacuatie, laat staan PTSS, wordt oral history getransformeerd in een parodie.
Zo’n opinie beschadigt het verhaal van een kennisje van Hans Boers en bedoezelt het werk van Hans Boers zelve.
Peter van den Broek en een reconstructie zegt 1 december 2024 om 23:02:
https://indisch4ever.nu/2015/02/11/naar-thailand-gestuurd-wegens-bersiap/#comments: “Een gedocumenteerd oordeel kan niet vergeleken worden met het betere giswerk van iemand die toen zeven jaar was en ook maar van horen zeggen had. Als het verhaal van 3 zusjes in Thailand als “bewijs” wordt geleverd voor een evacuatie, laat staan PTSS, wordt oral history getransformeerd in een parodie. Zo’n opinie beschadigt het verhaal van een kennisje van Hans Boers en bedoezelt het werk van Hans Boers zelve”.
Ach ach ach ….. de geleerde heer Van den Broek kan het niet laten. Hij moet en zal gelijk hebben. In dat streven schroomt hij niet bijdragen van anderen laat dunkend te bagatelliseren. I am the greatest …..
What’s eating him? Ik heb het mij vaak afgevraagd. Helaas, ik heb alleen Zwemdiploma B en geen bul in de psychologie en psychiatrie. Ik beperk mij in mijn reactie nu maar tot het laatste deel van zijn laatste zinnetje, “…..en bedoezelt het werk van Hans Boers zelve”.
Bezoedelt. Ik was een vriend van wijlen Hans Boers. Tot in zijn laatste dagen hadden we contact met elkaar, per e-mail en telefoon. Ook nog toen hij al verrekte van de pijn, dwars door de morfine heen. Ik weet niet waarom, maar hij mocht mij en nam mij in vertrouwen. Indische jongens onder elkaar en meer dan dat. Vaak genoeg stortte hij zijn hart bij mij uit. Over zakelijke zaken en familie besognes die hem diep hadden geraakt. Het ging dus heel ver. Als één van de weinige niet-familieleden mocht ik bij zijn afscheid in Delft aanwezig zijn. Conform de uitdrukkelijke wens van Hans.
Zou ik het werk van Hans en daardoor Hans zelf willen bezoedelen? Hij zou mijn queeste naar waarheidsvinding, op welke manier dan ook, hebben gewaardeerd en ondersteund.
Mis die Hans Boers wel op dit blog ! Vooral zijn gevoel voor Humor ! De meeste reacties op dit blog lees ik niet eens ,alleen van bepaalde personen en NATUURLIJK altijd die reacties van die Almeerse Semaranger ! Die Indische James Bond ( Pak P werkte freelance of als ZZP-er voor die Militaire Inlichtingdienst ) Die inlichtingen haalde Pak P natuurlijk uit bezoeken aan kroegen ,kun je gewoon declareren die kroegbonnetjes ,want je was “” aan het werk !”” Zou het ideale baantje voor mij wezen ! Kun je je hobby met je werk combineren ! 🎉🤹♂️🤣
Tja Boeng ….. die Aston Martin heb ik moeten inleveren toen ik werd afgekeurd. Eveneens mijn vergunning om te doden en mijn penning met 007 er op. Die hele mooie vrouwen loop ik niet meer tegen mijn aftakelende lijf. Mijn drank moet ik zelf betalen. Poetin gaat nu onbespied z’n gangetje. Zie hier het lot van een meesterspion die te lang aan het leven is blijven hangen. Zet een kaars voor het raam vannacht ……
enige kanttekeningen bij de rechtszaak ECLI:NL:CRVB:2005:AU6719
De relevante feiten zijn
a) beschietingen aan de Jalan Kraton te Pekalongan
b) de vlucht naar Semarang
c) het verblijf in opvangkamp Randoesari te Semarang
d) de evacuatie naar Thailand
Het gaat hier om het verhaal achter de woelige en bloedige gebeurtenissen aan het begin van de Indonesische Revolusi, ook wel Bersiap genoemd.
Ad 1 en 2. Pekalongan stond bekend om de onrust en geweld tijdens het begin van de de Indonesische Revolutie. Lokale bestuurders, de pangreh praya, werden afgezet, er vond als het ware een sociale revolutie plaats. Minder bekend is dat tegelijkertijd (Indo-)Europeanen werden vervolgd, wat tot veel doden leidde.
De levensbedreigende omstandigheden in Pekalongan rechtvaardigden een vlucht naar Semarang.
Ad 3.a. In Semarang waren drie gevangenissen die als kamp dienden:
1. Boeloe gevangenis, aan de verbindingsweg Boeloe-Randoesari: een Republikeins kamp
2. Djoernatan-gevangenis, ten oosten van de politiekazerne, was een republikeins kamp.
3. Mlatengevangenis aan de verbindingsweg Karrenweg-Redjosari-Mlaten Tianwgi was aanvankelijk een Republikeins kamp, maar werd op 20 oktober 1945 door Britse militairen bevrijd en omgevormd tot een Opvangkamp.
Na de Japanse capitulatie ontstonden er gevechten tussen Indonesische Nationalisten en Japanse troepen o.l.v. Majoor Kido in Semarang. De situatie werd complex toen de 37th Indian Brigade onder leiding van brigadier Macdonald Semarang bezette en Gurkha’s (3/10 GR) geïnterneerden onder andere uit Ambarawa en Banjoebiroe naar Semarang evacueerden. In Semarang werden niet alleen ex-geinterneerden maar ook Indo-Europeanen het doelwit van Indonesische extremisten.
De situatie in Semarang escaleerde en brigadier Macdonald besloot om geïnterneerden APWI en Indo-Europeanen IFTU vanwege de levensbedreigende omstandigheden te evacueren. In december 1945 werden honderden mensen uit de Tjandi-wijk in Semarang met het schip Lake Charles Victory naar Bangkok gebracht.
In bovengenoemde overzicht is op beknopt wijze inhoud gegeven aan het begrip levensbedreigende omstandigheden.
Situation Reports SITREP over Semarang van de Britse 37th brigade i.c. van 3/10 Gurka Rifles maar vooral de RAPWI documenten over Semarang e.o. (Ambarawa e.d.) werden bij deze Rechtzaak niet in aanmerking genomen.
Aangezien gedetailleerde gegevens over deze Rechtzaak ontbreken is een oordeel niet mogelijk. Daarom kan niet verantwoord ingegaan worden op vragen in de mail, anders dan nutteloos giswerk. Maar dat is ook niet het doel van mijn research over Semarang.
Van den Broek: “Daarom kan niet verantwoord ingegaan worden op vragen in de mail, anders dan nutteloos giswerk. Maar dat is ook niet het doel van mijn research over Semarang”.
Ach … wat is de geleerde heer Van den Broek weer bezig vanuit zijn Olympus.
Zoals aandachtige lezers moeten hebben opgemerkt trachtte ik op de hamvraag van het topic “waarom NIET in een Republikeins kamp…” een antwoord te geven en NIET om zijn verheven doel, “de research over Semarang” op enigerlei wijze met “giswerk” te bezoedelen.
Ik zie mij nu genoopt een toelichting bij mijn nutteloos (oordeel Van den Broek) giswerk (eveneens oordeel Van den Broek) te geven.
Giswerk 1 – Republikeins kamp. Daaronder versta ik de kampen, die de Republikeinen hadden ingericht TER BESCHERMING van los lopende (Indo)-Europeanen. Dat waren de 3 door de heer Van den Broek genoemde gevangenissen zeer beslist NIET. Van “bescherming” was geen sprake. Mijn stiefvader zat met vele anderen in de Boeloe-gevangenis. Wat daar gebeurde (honger, dorst, overbevolking in de cellen, gevangen Japanse militairen laf door de tralies van hun cel dood gemitrailleerd) moet de heer Van den Broek door zijn wetenschappelijke research ook wel weten. Te zijner geruststelling moge ik verder opmerken dat ik in het bezit ben van “De geschiedenis van de vijfdaagse strijd in Semarang”, uitgegeven door de Stichting Reünisten HBS Semarang, waaruit zo te zien de heer Van den Broek ook wetenschap heeft geplukt.
Giswerk 2: Evacuatie naar Thailand was voor betrokkenen een verademing, ondanks het feit dat huis en goederen moesten worden achter gelaten voor de rampokkers. Van zeer nabij heb ik, niet meer als jongen van 7 maar ook in mijn leven als volwassene, veel mensen gekend en gesproken, die zich gelukkig prezen naar Thailand te zijn geëvacueerd. Mijn 3 stiefzusters, ontluikende meisjes van 16 tot 21 jaar, kort gehouden door hun vader tijdens de Japanse bezetting uit vrees dat de Jap een begerig oog op hen zou laten vallen, hadden er de tijd van hun leven: Onder meer iedere avond dansen met de ex-geïnterneerde jonge mannen. PTST hadden ze er niet van overgehouden. Ik kan mij dus voorstellen dat het puntje “evacuatie” niet heeft gewogen als verzwarende omstandigheid bij de beoordeling van een WUBO-aanvraag.
Nutteloos: Tja …. beauty is in the eyes of the beholder. Wat voor de geleerde heer Van den Broek nutteloze info is, hoeft dat voor een ander niet te zijn. Ik laat het oordeel dus ook graag aan andere lezertjes over, ook aan hen die niet zo geleerd zijn als de heer Van den Broek.
Nu maar weer gauw mijn schuttersputje in. De kogels vliegen me dadelijk weer om de oren.
Alle informatie en research van eyewitnesses zoals Pierre de la Croix zijn van grote historische waarde en belangrijke evidentie, en dienen niet worden onderschat. History never looks like history when you are living through it.
1.1 HET BUREAU VOOR BURGER-GEËVACUEERDEN.
De evacuatie van burgers vanuit het onveilige Java naar Thailand leidde tot de instelling van de Raad van Bestuur van het Bureau voor Burger-Geëvacueerden (BBG).
Hierin namen plaats het hoofd van de Nederlandse Missie in Siam, kolonel J.B. Haverkorn van Rijsewijk; luitenant-kolonel P.G. Mantel, troepencommandant aldaar, en mevrouw M. Ch. Proper-Dogterom. Als adviseur werd majoor B.A. Piets benoemd.
Op 22 december 1945 startte de BBG haar werkzaamheden. Het hoofd van het bureau mr. J. A. Kylstra was verantwoording schuldig aan de Raad van Bestuur. Het bureau bereidde later eveneens de evacuatie van burgerevacués uit Thailand voor.
Er werden voor de opvang en huisvesting van burgers vier kampen ingericht in Thailand: Emmadorp, een voormalig Japans kamp, 8 kilometer ten zuiden van het militaire kamp Tamuan. Wilhelminadorp, hier werden uiteindelijk zo’n 1.000 mensen opgevangen.
Julianadorp, met ongeveer 700 evacués en Beatrixdorp, het kleinste met 200 inwoners. Alle in de omgeving van Nakorn Pathom.
Als doorgangskampen, dus alleen bedoeld voor de eerste opvang in Bangkok, werden aan de grens van deze stad Irenekamp en Magrietkamp opgezet, terwijl ook de hotels Trocadero en Oriëntal als opvangkamp dienden. Als de stroom vluchtelingen zou indammen konden Irenekamp en Magrietkamp ook als permanent opvangkamp dienen.
De kleine kampen waren gelegen in Pretchburi, Prachai en Cholburi, met elk 100 tot 300 bewoners, en grote kampen te Tamuan (met Kanbury) en Nakom Pathon met 3.400 bewoners en de vrouwenkampen te Tamuan en Nakom Pathon met 1.300 bewoonsters.
De liquidatie van de burgerkampen onder beheer van de BBG werd ingezet nadat op 21 april 1946 het ss “Nieuw Holland” vanuit Bangkok naar Nederland vertrok met aan boord 551 burgerevacués. Toen de situatie in Indië zich verbeterde werd ook de repatriëring naar Indië op gang gebracht. Tussen maart en augustus 1946 werden alle burgerevacués gerepatrieerd naar Nederland of terug naar Indië. Het kamp Emmadorp te Tamuan werd in juni 1946 afgebroken. In juli 1946 werden Beatrixdorp en Julianadorp opgeheven en in augustus werd als laatste het kamp prinses Irenekamp geliquideerd .
——
Bron downloaden:
https://www.nationaalarchief.nl/onderzoeken/archief/2.13.108/download/pdf#:~:text=De%20evacuatie%20van%20burgers%20vanuit,van%20Rijsewijk%3B%20luitenant%2Dkolonel%20P.G.
Waarmee de vraag uit 2015 nog niet klip en klaar is beantwoord WAAROM de kennis van de vragenstelster/steller in die turbulente dagen “NIET in een gangbaar republikeins kamp gestopt, maar samen met nog anderen richting kampement Thailand gedirigeerd”.
Ik denk simpelweg omdat zo’n kamp in en rond Semarang niet bestond en de bloeddorst van de Indonesische “extremisten” jegens (Indo)Europeanen zo groot was, dat de Britten met hun beperkte troepenmacht, versterkt met loyale Japanners, geen andere optie hadden dan evacuatie van deze in groot levensgevaar verkerende burgers.
Die evacuatie naar veilige gebieden zoals Singapore en Thailand was voor betrokkenen een grote opluchting, een bevrijding van doodsangst.
Ik was toen een jongetje van 7 jaar, maar mijn grote oren pikten alles op wat toen onder “de grote mensen” leefde: Vertrekken of blijven. In ieder geval geen sprake van een optie “Republikeins kamp”.
Het “Republikeins kamp” was, zo men wil, de Boeloegevangenis waar honderden opgepakte Indo’s, Totoks, Chinezen en gevangen genomen Japanse militairen opeen gepakt in hun cellen zaten, zonder eten en drinken.
Ik begrijp dus niet waarom de kennis van de vragensteller/stelster voor de aanvraag van een WUBO-uitkering zijn evacuatie naar Thailand aangreep om zijn claim op een uitkering nog meer kracht bij te zetten.
e
“e” is de tweede klinker in ons alfabet Joop Woudenberg. Komen er nog andere klinkers en medeklinkers, zodat ik weet wat u wilde schrijven en u eventueel kan bedanken voor uw reactie.
@ Boeroeng: Ook dank voor het plaatsen van mijn vraag.
Dank voor reacties. Ik zal bovenstaande reacties door spelen.
Betrokkene werd geëvacueerd rond de jaarwisseling 45/46, NIET eerder. De genoemde beschietingen tijdens het transport naar de haven werden door de CRvB niet voldoende bewezen geacht, – daar kunnen we zonder nieuwe getuigen niets aan doen. De reis naar Thailand vond plaats onder Geallieerd gezag, en had als doel de geëvacueerden te beschermen (valt niet onder de wet), het verblijf in Thailand beoogde hetzelfde doel (en valt dus evenmin onder de wet).
In het kader van de Wubo werd nog nooit iemand erkend op grond van het na-oorlogse verblijf in een opvangsituatie in Singapore en/of Thailand.
Betrokkene werd geevacueerd zo rond de jaarwisseling 1945/46. Niet eerder. Bewijzen van de beschietingen van het transport naar de haven zijn door de CRvB onvoldoende gea
@Waar is dit na te gaan eventueel?
Zie de bronpublicaties/literatuuropgave van het artikel.
Enkele citaten….
:”Op 17 oktober waren alle RAPWI-vertegenwoordigers in Midden- en Oost-Java door de Indonesiërs opgesloten en waren alle verbindingen met de RAPWI-kantoren daar verbroken.20 In Semarang, waar zich nog meer dan 10.000 geïnterneerden in de kampen bevonden, ontbrandden zware gevechten tussen de Japanners en de zich in de stad verzamelende Indonesische strijdgroepen.
Dit was de reden dat op 19 oktober ook de stad Semarang door Britse troepen werd bezet. Zij moesten de rust en orde herstellen, de interneringskampen bewaken en de RAPWI-staf bevrijden…..
Niet eerder dan op 20 november slaagden de Britten erin de ex-geïnterneerden vanuit Magelang naar Ambarawa en Banjoe-biroe over te brengen. Direct daarna braken zware gevechten uit tussen militante Indonesische groepen en de lokale Britse troepen rond de kampen in Midden-Java. De kampen waren geheel van de buitenwereld afgesloten en konden alleen per vliegtuig bevoorraad worden. Ook de water- en elektriciteitsvoorzieningen werden afgesneden. Pas op 1 december hadden de Britten de situatie weer onder controle en kon de binnenlandse evacuatie van geïnterneerden uit Banjoebiroe en Ambarawa naar Semarang beginnen.27 Van 1 tot 13 december werden 9.400 ex-geïnter-neerden, waaronder 1.100 IFTU (Indo-europeanen, Ambonezen en Menadonezen) en 1.095 Chinezen, op last van het militaire gezag geëvacueerd uit Ambarawa en naar Semarang overgebracht.28
Gezien de dramatische ontwikkelingen in Midden-Java besloot het geallieerde hoofdkwartier eind november om het beleid opnieuw bij te stellen en veiligheidsevacuaties te gelasten. Alle ex-geïnterneerden uit Midden-Java dienden zo snel mogelijk via opvangcentra in Semarang naar West-Java of indien daar onvoldoende voorzieningen waren naar Brits-Indië, Ceylon, Australië of Nederland geëvacueerd te worden. Voorts werd besloten om de Britse militaire macht te concentreren op West-Java en Surabaja. Semarang zou zo spoedig mogelijk ontruimd moeten worden.29 Deze beveiligingsevacuaties in opdracht van de militaire autoriteiten leverden nogal eens problemen op, omdat de voorbereidingstijd zeer kort was.30 Tussen 5 en 28 december werden
14.307 ex-geïnterneerden geëvacueerd naar diverse bestemmingen: Batavia, Australië, Singapore, Ceylon, Bangkok en Nederland. Op 23 december besloot het Britse militaire gezag ook de Indo-europese IFTU de gelegenheid te geven te vertrekken uit Semarang. In totaal 2.806 Indo-europese IFTU werden naar Bangkok en Ceylon overgebracht, waar familieleden van deze vluchtelingen, meest KNIL-militairen, verbleven.31 Tot een grootscheepse evacuatie van de overige ex-geïnterneerden en IFTU uit Semarang kwam het verder niet. Om politieke en militaire redenen besloot Mountbatten rond de jaarwisseling alsnog van de militaire ontruiming van Semarang af te zien en werd de stad weer een beschermd gebied.32
http://www.psychotraumanet.org/nl/%E2%80%98redt-hen-zij-vergaan%E2%80%99-de-opvang-van-de-burgerge%C3%AFnterneerden-indi%C3%AB-na-de-japanse-capitulatie-15