Dit verhaal gaat niet over de opleiding tot onderwijzer maar over een andere les die we leerden.
De vergadering op 17 maart 1997, op de 12e verdieping van het kantorencomplex waar het mobiele telefoniebedrijf was gehuisvest, was even onderbroken voor een pauze. De meeste deelnemers zaten nog aan de grote conferentietafel, een enkeling was de zaal uit voor een sanitaire stop en ik stond bij het raam en verwonderde mij over het uitzicht op deze stad. In mensentermen zou je de stad een gespleten persoonlijkheid noemen. Aan deze kant van het gebouw was Jakarta een Indonesisch dorp, 19e eeuws, arm, vuil, chaotisch, analfabetisch. Keek je naar de andere kant dan zag je een stad die in niets voor Los Angeles onderdeed. High-rise gebouwen, high-tech bedrijven, modieus geklede yuppen, limousines, palmen. Intrigerend hoe dat zo naast elkaar kon bestaan.
Opeens ging er een lichte trilling door de vloer, een griezelig gevoel want ik wist dat Java in een aardbevingsgebied ligt, maar misschien was ik gewoon duizelig of waren het zware vrachtwagens die voorbij denderden. “De vloer trilt”, zei ik tegen mijn collega’s die aan de conferentietafel zaten. “Ach nee, dat beeld je je in, wij voelen niets”, was hun antwoord.
Toch bleef ik op mijn hoede en weer trilde de vloer.
Toen stormden enkele Indonesische collega’s de zaal binnen, “earthquake, earthquake”, riepen ze. “We must leave the building, we must leave the building”.
Verbaasd keken we elkaar aan, dat kan toch niet, zo erg is het toch niet? We keken naar buiten en zagen dat uit de andere kantoorgebouwen mensen naar buiten stroomden.
Het leek ons overdreven want we hadden nauwelijks wat gevoeld.
Even later ging een alarm af en beveiligingsmedewerkers kwamen de etages op om iedereen naar buiten te sturen. We pakten onze documenten en notebook computers in en liepen naar de centrale lifthal waar ook de trappen waren. De voorschriften luidden dat bij calamiteiten de trappen gebruikt moest worden, niet de liften. Maar 12 etages naar beneden via de trap met onze pc’s en tassen met documenten was geen aantrekkelijk idee en de lift stond nota bene klaar. We besloten de lift te nemen. Achteraf bezien
een domme keuze want bij uitval van elektriciteit staat zo’n ding stil en zit je als ratten in de val. Gelukkig stonden we in korte tijd beneden. We liepen snel naar buiten, weg van het gebouw. Maar waar waren de chauffeurs die ons terug konden brengen naar het hotel?
Ze bleken hun auto’s die onder het gebouw in een traverse stonden snel weggereden te hebben en hadden zich op een goed zichtbaar punt opgesteld.
18 maart 1997
Die middag en avond zagen we op de televisie de nieuwsberichten. Ten zuidwesten van Java, in de oceaan, was een onderzeese vulkaan actief geworden. Een vloedgolf die daardoor werd veroorzaakt had enkele kustdorpen vernield en de aardbeving had op West Java verscheidene gebouwen beschadigd. Ons gebouw bleek ook licht beschadigd, enkele ruiten waren gebroken en in de muren van de centrale trappenhal waren barsten ontstaan.
Vanaf die dag ging ik met lichte tegenzin naar het kantoor want er konden nog naschokken optreden en mijn vertrouwen in de bouwtechniek aldaar was niet hoog. De constructies moesten weliswaar aan Japanse aardbevingseisen voldoen maar corruptie was een bekend verschijnsel in Indonesië en wie garandeerde me dat alle bouwveiligheidseisen netjes waren opgevolgd?
Het bleef gelukkig bij die ene dag van aardbevingen, dagenlang onderwerp van gesprek in kranten en TV, wij maakten onze klus af en wisten nu hoe beangstigend zelfs een kleine aardbeving kan zijn. We wisten nu ook dat je in geval van ”earthquake, earthquake”, direct moet wegwezen en beter de trap kunt nemen.
Ik had mijn quake school les geleerd.
auteur: F.G. Geuther © 2015
...................
Indisch4ever 
Een actueel onderwerp excellent beschreven. Vooral ook de begin passage over tegenstellingen.
Het doet me denken aan Groningen en Zuid Holland: twee werelden.
“Het Haagse heeft met het vele geld, afkomstig van de olieboringen (belasting), gebruikt(of mis) om uiterst hoge ambtenaren paleizen te bouwen. Indien daar de aardbeving gevoeld zou worden werd, er kapitalen aan versteviging van die paleizen beschikbaar komen (want het land kan niet verder zonder ons!?). Groningen moet genoegen nemen met een karig bedrag en die olie boring blijft maximaal geld opleveren voor nog meer status projecten.
Maar nogmaals het anekdotisch verhaal levert meer wijsheid: “neem de trap en blijf jezelf”.
@variatie op ’n thema@
Onze buurvrouw kreeg voor haar verjaardag een trap van haar echtgenoot. De buurman, op zijn beurt kreeg een schop.
e.m.
Hihihi … doet me denken aan mijn zeemanstijd toen de jonge bakszeuntjes en ketelbinkies op hun eerste reis, bij wijze van ontgroening, door de “oude hap” naar de kapitein werden gezonden om bij hem “de schop met het voetje” te halen. Natuurlijk op een moment, dat de kapitein net aan zijn middagdutje was begonnen.
Pak Pierre
“… en wie garandeerde me dat alle bouwveiligheidseisen netjes waren opgevolgd?”
Inderdaad! Je weet maar nooit….
In Zuid-Jakarta staat het kantoorgebouw Menara Saidah al jarenlang leeg nadat in 2007 werd geconstateerd dat door fouten in de constructie het enigszins scheef was komen te staan. Het gebouw ziet er behoorlijk spooky uit… geen wonder dat de mensen in de omgeving geloven dat het er spookt.
http://id.wikipedia.org/w/index.php?title=Berkas:Menara_Saidah.gif&filetimestamp=20130602152011&
Sorry.. Oost-Jakarta..
Over bouwvoorschrifeten en andere peraturan peraturan( regels).
Regels is om te overtreden , toch ?
Tijdens de Asian Games en de bouw van grote projecten omstreeks 1961-62 las in een Djakartaanse krant dat er behoorlijk gesjoemeld werd met de levering van bouwmaterialen .
Men had geconstateerd dat bepaalde truks van bepaalde bouwbedrijven vaak een rondje maken, binnenrijden via de ingang , doorrijden naar de uitgang en weer binnenrijden via de ingang.
Dus er mss dubbel geteld.
Bekende verhaal is het spelen met de mengverhouding van zand , cement en kalk .
Vroeger kon het nog want er waren nog weinig hoogbouw , en de Zaman Edan( Gekke tijden) van Joyoboyo is nog niet begonnen.(aardbevingen etc ).
Ik vraag me af hoe ze dat bouwen, de controle en de handhaving(!) van de regels.
Zeker als je in een tower van 35 t/m 50 verdiepingen woont en of werkt.
Als beginnende pendelaar bivakkeer ik in een kleinschalige tower van 33 verdieping., op de 7de etage in Jakarta ( een soort duivenhok).
Waarom zo laag ? .
Rekening houden met lampu mati , aardbeving en brand.
De meeste mensen vinden prachtig om op de 35ste of 40ste etage te wonen, ik zie me al dat je tijdens harde wind , vooral aan de kustzijde je duivenhok gaat zwiepen .
Wat moet je wel hiervan denken,
Maak je gebruik van de brug ,dondert het
hele gevaarte nb.bij het onderhoud daarvan
in elkaar.
http://indonesie.actieforum.com/t5600-drukbereden-brug-indonesie-bezweken
siBo
Zolang hij maar niet omvalt kunnen de duifjes lekker blijven koeren.
In Zaandam langs de Coentunnelweg zie ook een aantal flats die vrolijk staan te zwieren bij stormwind. Staan er nog steeds.
Huib
Voor de bouw van dam werken plus extra opspuiten van aan de de kust van Jakarta het baggeren van Tjiliwung etc , kunnen de Indonesiers de hulp inroepen van hun oude sobats.
Mss kom Zijne Majesteit Koning W.A het inspecteren als hij op bezoek komt.
Belanda baik dan pinter, Belanda baik dan pinter.
Welkom Nir.
“Belanda baik dan pinter, Belanda baik dan pinter”.
Maak dat meneer Mertens maar eens wijs.
Pak Pierre