Als je in een derdewereldland land voor een cent geboren bent dan is het erg moeilijk om zelfs maar een stuivertje te worden. Ouders die zelf druk bezig zijn met overleven. Geen geld voor reken-, lees- en schrijflessen laat staan een normale schoolopleiding. Weinig mensen in je omgeving die als voorbeeld kunnen dienen. Geen geld om een klein handeltje te beginnen. Niets. Erg moeilijk en voor velen onmogelijk. Het is een vicieuze cirkel waar deze mensen in zitten, heel triest.
Toch zie je dat de mens vindingrijk en volhardend kan zijn.
In 1997 was het verkeer in Jakarta een chaos en dat zal het nog steeds wel zijn. De grote doorgaande wegen waren vaak gestremd door het overstelpend drukke verkeer dat bestond uit het totale palet van handkar tot luxe limousine. De weg oprijden vanuit een parkeerplaats of uitrit vergde niet alleen behendigheid maar ook het nodige toeter- en duwwerk.
Hier bleek een kans te liggen voor de kansarmen. Zodra ze zien dat jouw taxi of auto de weg op moet vragen ze een paar rupiahs om vervolgens met handgebaren het verkeer te stoppen zodat je kunt invoegen. Ik noemde ze de EHBI-ers, de eerste hulp bij invoegen.
Jakarta (1997)
Jakarta (1997)
Het is niet zo gemakkelijk om het razende verkeer zomaar te onderbreken met de blote hand, dus de EHBI-er die het al wat langer doet spaart wat rupiahs voor de aanschaf van een voetbalfluitje. Dat maakt meer lawaai en het helpt om de klant sneller te laten invoegen. Zijn effectiviteit als EHBI-er neemt daarmee aanzienlijk toe en de beloning is ietsje beter. Nog beter gaat het met een platte pet. In een land als Indonesië heeft een uniform een behoorlijke status, dus al loop je in afgedragen kleding maar draag je een platte pet, dan maakt het meer indruk.
Jouw zelf gecreëerde job wordt daarmee schijnbaar formeel. De ervaren EHBI-er beschikt dus over een platte pet, maakt niet uit van welk genre, leger, bewaking of fanfare, als het maar een officiële indruk maakt. Deze EHBI-ers hebben zichtbaar carrière gemaakt en de top van hun professie bereikt.
Nu zul je zeggen: “Waarom geen uniform dan? Dat is toch nog formeler dan slechts een pet?” Jazeker, maar als je zover bent dat je een heel uniform kunt betalen dan wordt je EHBP-er, eerste hulp bij parkeren ofwel parkeerwacht! Dat verdient nog beter en soms heb je zelfs een hokje.
Maar er bleken meer mogelijkheden om als kleine zelfstandige de kost te verdienen. De carpoolmeerijder is zo’n job. Er moet meer dan één persoon in een auto zitten om over de carpoolstrook van de snelweg te mogen rijden en niet iedereen heeft een collega die dezelfde tijd en route als jij moet rijden. De carpoolmeerijder biedt dan uitkomst. Ze staan aan de rand van de stad bij het begin van de carpoolstrook klaar om als betaalde passagier mee te rijden. Een gemakkelijke autobahn baan. Hoe de jongens terugkeren naar het begin van de carpoolstrook zonder kosten te maken is me echter niet duidelijk geworden. Lopend, liftend of gewoon wachtend tot het eind van de werkdag als de carpoolmobilist weer naar huis moet?
Hou je niet van dat gedoe met auto’s dan is kapper-zonder-kapsalon een alternatief. Een kam, een schaar en een keukenstoel en een plekje op een grasveldje naast de weg zijn voldoende. Een erg basic maar eerlijk beroep. Heb je wat verdiend en wil je hogerop als kapper dan zorg je voor een spiegel en een laken. Zeer lage investering, geen huurlasten en geen belastingen. Alleen bij regen heb je even een probleem.
Van niets naar ietsje, wie arm is moet (vinding)rijk worden.
auteur: F.G. Geuther © 2015
...................
Indisch4ever 
Ya ya, Indonesia kent diverse Sepeda Onthel Club.
Hier een film van de Indonesische COC = Classic Onthel Club ( bukan de Hollandsche COC) .
Mijn oude heer heeft een echte sepeda onthel , nu zit het bij mijn broer .
Volgens verhaal kan een goede onthel piets (omafiets) pan froeher 100 juta kosten ( iets meer dan 6500 eurie).
Een echte stalenros , niks aluminium, hybride of al die moderne fietsen van tegenwoordig.
https://www.youtube.com/watch?v=xZdIji1Dvw4
@Nostalgie naar de KNIL-fiets@
[CITAAT]
Dat juist KNIL-fietsen populair zijn, is gezien het verleden wellicht opmerkelijk. Maar volgens Beaujon spelen anti-Nederlandse ressentimenten geen rol bij de Indonesiërs. ‘De oude Nederlandse fiets is een amulet. De fietsen roepen gevoelens van nostalgie op. Voor jonge mensen zijn die politionele acties al lang geleden. Heel algemeen is er een besef dat wat Nederland gebracht heeft goed was. Ze vinden bijvoorbeeld dat wat er gebouwd is – wegen, spoorlijnen, bruggen en fabrieken – goed en degelijk is. De fiets is daar ook een onderdeel van.’
[EINDE citaat]
— Kijk, als je de jongere generaties Indonesiërs (die er wonen) maar aan het woord laat …
e.m.
Pak Pierre,
Speciaal voor je opgezocht .
Nostalgie naar de KNIL-fiets
siBo
Klik om toegang te krijgen tot knil2012.pdf
Tjap Pongers ….
Pak Pierre
Nog tot medio 50-er jaren ging je als jongen naar de kapper ODB zoals we onder elkaar zeiden.
en werd je geknipt maar gelukkig niet geschoren. Dit laatste gold natuurlijk niet voor de mannen.
Had je een nieuw baadje nodig dan ging je naar de kleermaker in de kampoeng die de maat nam en geheel naar wens zittend op een tikar in kleermakers zit op een Singer handnaaimachine de fraaiste blouses,, broeken maar ook jurkjes in elkaar flanste voor een paar gobangs.
En de toekang sepatoe kwam ook langs de deur met zijn karretje of pikoelan en repareerde ter plekke je schoenen.
De groenteman kwam ook met zijn waar voorbij de deur met zijn waar in een pikoelan of grobak.
Daar kon je dan djeroeks of mangga’s heel voordelig sa grobak kopen.
En zo kan je nog even door gaan zoals de toekang koeda met zijn koeda katjang paardje waar je als kind een ritje op kon maken door de straat.
Banden plakken of fietsen maken heb ik me later in Holland zelf aangeleerd en paard rijden door een vriend die les gaf in een manege..
Huib
Mijn kapper kwam aan huis. Langganan van jaren. Terwijl in mijn jeugd in Semarang vrijwel alle Indonesiërs uit de lagere sociale lagen nog op blote kaki’s liepen had de kapper, een oudere man, schoenen aan en een bril op, ook een uitzondering.
Eens in de maand was het zo ver en kwam hij het erf op, naar de “achtergalerij” alwaar ik op een krukje plaats nam en de ceremonie begon. Alles deed hij natuurlijk met het handje, zonder haast. Niets elektriek, ook niet het tondeusewerk. Van mijn moeder kreeg hij, naast het gebruikelijke honorarium, een glas stroop met een paar blokjes es batoe uit de thermos of iets anders. Als we ’s middags kolak hadden dan kreeg de kapper ook kolak (pisang of ketella). Ik kan de goede man nog uittekenen. God hebbe zijn ziel.
De banden van mijn fiets plak ik nog steeds zelf. Gelukkig hoeft dat niet meer zo vaak nu ik mij bij de laatste bandenwissel “antilek” sloffen heb veroorloofd. Helpen inderdaad. Gisteren nog tot mijn schrik over een partij glasscherven gereden, zonder boze gevolgen. In Indië was het dan meteen “djedorrr” en/of “kssssst” gevolgd door een krachtig “deng-deng-deng” van de velg. Wah djangkrik …. ban kempès. Lopen.
Plakken deed ik toen niet zelf. De Chinese fietsenmaker die in de buurt in een garage zijn bèngkèl had deed dat. Ik meen voor een dubbeltje (seketip), later misschien voor een kwartje (setalèn), hooguit. Klaar terwijl ik wachtte.
Memories are made of this.
Pak Pierre
Wadoeh!!! Glad you’re back Sir … ’t is weer genieten aan deze kant van het scherm.
e.m.
Cuidado, cuidado. Una golondrina no hace verano, Caballero!
De winter is lang ….
Pak Pierre
It’s gonna be a blue winter without you … 😦
e.m.
Je wilt ’t geloven of niet, maar ik heb nooit een
lekke band gehad
Vaak eraf getuimeld in mijn Boswachters tijd.
ook de remmen -trappers-zadel naar de bliksem gereden
2maal mijn fiets gejat en terug gevonden(!).
Bekeuring (dom) door zonder licht te rijden in
Ned.Nw.Guinea.
Nu al ruim 10jaar (ALDI fiets) geen fiets problemen.
Ruim 20jaar rij ik geen auto’s oid. meer
siBo
Die Aldi sepèda …. toch niet een gerepatrieerde Hollandse van voor de oorlog?
Pak Pierre
Je wilt ’t geloven of niet, maar ik heb nooit een lekke band gehad.
Pak Bo Keller, misschien had uw fiets “band mati” zonder dat u het wist.
Ja …. doortrappertjes met ban mati, kleur legergroen. Die hadden ze bij het vooroorlogse Regiment Wielrijders. Die fietsten gewoon door als de vijand spijkertjes op de weg had gestrooid.
Muziek maken konden ze al fietsende ook …. djieng-tètè-djieng-tètè-djieng ……
Maar in mei 1940 raakten de binnenvallende Germanen daar niet van onder de indruk. Die waren al lang gepantserd en gemechaniseerd. Pas toen ze zich 5 jaar later hals over kop moesten terugtrekken ontdekten ze de waarde van de aloude solide Hollandse sepèda, tjap Pongers.
Pak Pierre
Effe met alle respect een oubollig vooroorlogs verhaal
over deze in godsvrije natuur zijn stiel uitoefende
Toekang tjoekoer./goenting
Nmm. waren oa. deze vaklieden altijd al aanwezig in de Indische Archipel.
Voor een paar centen laten knippen onder de katapang boom ,met het
uitzicht op de Atlantische Oceaan .De Immense ruimte is overweldigend.
Voor velen bestond de style uit coupe batok, met spatbord afwerking.
en de fijne knip van het bakkebaardje .
De nabehandeling met reukwater of kemiriolie, wel even opletten uit
welk flesje het komt.
In mijn Kniltijd ( ook Kl) was ik een vrije tijds kapper,( Bloempot model )
maar hun vaardigheid had ik nooit kunnen evenaren
siBo
Zelf heb ik onder een boom geleerd mijn fietsband plakken, ketting spannen enz. De jongelui gaan daarvoor nu naar de fietsenmaker toe. En band oppompen bij de benzinepomp.
“Toch zie je dat de mens vindingrijk en volhardend kan zijn”
———————————————————————————————————–
Volhardend ?
Moet toch wel , anders kunnen ze niet eten, overleven etc.
Een bijstand bestaan zoals in Nederland heb je daar(nog) niet .
Wel een kleine basisuitkering , de zgn BanSos , bantuan sosial , die ook soms ge-sunat ( gepotong- afgesnoept ) werd door corrupte ambtenaren.
Voor armen( keluarga miskin) hebben ze subsidies voor de 9 basis behoeften en schoolgeld, “ziekenfonds”etc.
Over de barbier ( de oude stijl van froeher) heb je in de kleine steden soms nog van die oude tukang tjukur .
In Jakarta , heb je nog 3 oude herenkapper , maar de laatste 2 jaren zijn ze snel achteruit gegaan.
Ik kom wel eens om op zijn ouderwetse manier getjukur te worden , in zo’n oude kantelstoel, heel langzaam, service van froeher .
De probleem is dat si bapak heeft af en toe last van trillende handen (heel vaag , maar toch) , dus moet ik wel kappen , denk aan de scherpe oude scheermes , net maar geslepen ( bij de aanvang) .
Voor de rest is hij beter dan de moderne salon waar je voor tig keer moet betalen , met muziek en wiegende kappers .
Bij die oude kapper zijn ze redelijk meegegaan, je krijgt teh, kopi tubruk of susu , de handoeken zijn schoon gewassen .
In tegenstelling met de kappers onder de asem(tamarinde) boom zoals si Tjalie soms vertelde in zijn Piekerans , waar de handoek vaak bontekleuren hebben.
Geen Brabantse bont .
Al zo lang niet gewassen , kan je mss als bouillon trekken voor soto.
Sorry..het is fijn om naar een kapper te gaan,die een beetje ervoor geleerd heeft.Dan zit het helemaal top.doch zo af entoe naar zoń selfmasde kapper is ok wel goed hoor.Het knippen gaat vaak wel goed,alleen het modelleren verder(bijvoorbeeld een coup erin bregne)is niet zo super.Maar,voor de prijs hoe je het niet te laten.15.000 rp betaalde ik voor een knipbeurt v ca. 10 minuten.Je wordt er heel vriendeljk geholpen.Ja..zlke mensen gun ik zeker mijn geld.Tsja,het is ca. 12 keer zo goedkoop als in NL.Je kan ook nog een massage op je hoofdhuid krijgen voor een luttel bedrag en jel aten scheren doe je dan ook maar.Doen ze ook heel kundig.Nogmaals:ik gun ze mijn klandizie v harte en het is apart zo’n bnezoek meette maken.Die parkeerwachten.Ik vind het heel moedig om toch hun brood op deze manier te verdienen.Er zijn echt v die partkeerwachten,die heel ijverig zijn en v links naar rechts rennen in hun geboiedje en natuurlijk een stuk karton op je zitting leggen v je motor als het heel warm is,zodat je later niet een te hete zitting hebt.Ook deze mensen hebben een gezin,die moet eten,dus de 2000 rp krijgen ze graag v mij.Zo heb je ook sjouiwrs v je vele boodschappen op de markt.Of sjouiwers v marktkooplui.Daar zitten sjouwers bij die bijvoorbeeld wel zakken wortelen v 100 kilo kunnen sjouwen.Ze kunnen dat omdat ze erg gezond leven en bepaalde kruiden eten..zei er een.
Mijn Indonesische vrouw creert vaak gewoon wat klussen om de minder gefortuneerde mensen met trots wat te laten verdienen.Dat heet Gotong Royong Indonesia geloofik..oftewel..elkaar zo veel mogeliojk helpen.Daarom is er ook niet echt extreme armoede in Indonesia.
Die kappers onder een boom maken zelfs jouw oren schoon met een korek kuping en ze knippen ook je neusharen, of de instrumenten voordien waren schoongemaaakt is natuurlijk een vraag.
Je betaald de parkeerwachters om er zeker van te zijn dat zij zelf niet jouw wieldoppen stelen.
gelijk weer negatief…ben je dr pas geweest dan….ze rijden daar niet met wieldoppen…ze hebben allemaal lm velgen….
Het enige positieve dat ik lees in “Van niets naar Ietsje” is de Gotong Royong.
Verder gaat het alleen over het moeilijke leven en de armoede die vele Indonesiers hebben te verduren en hoe ze zich moeten behelpen om hun hoofd boven water te houden.
Ik heb wel eens gesprekken gehoord over de situatie onder de arme bevolking en dan is de reacte gewoonlijk: “En toch kunnen ze zich redden”. Al klaar, mag niet negatief zijn, einde van het gesprek.
We hebben het hier over een land dat potentioneel een van de rijkste landen ter wereld kan zijn, maar het niet is vanwege mismanagement en corruptie.
Er zijn nog meer dan genoeg oude autos in Indonesia.