VerreWondering: Drive In Vulkaan

Ferry Geuther was 20 jaar geleden veel buiten Nederland.
Een aantal ervaringen schreef hij op en publiceerde in 2004 het boekje ‘VerreWonderingen van mister Ferdinand‘ .
Tien verhalen over Jakarta en Bandung stuurt hij in voor de rubriek gastpikirans

VerreWondering: Drive In Vulkaan
Onze werkzaamheden voor het project lieten ruimte in de weekends voor eigen verkenningen van het indrukwekkende land en de bijzondere cultuur. Een van die weekends wilde ik benutten om mijn geboorteplaats Bandung te bezoeken en te proberen de straat en het huis te vinden waarvan mijn ouders het adres en een foto hadden meegegeven. De buurt was snel gevonden maar de straat bleef onvindbaar.
Misschien hadden we wat moeten rondvragen maar er was zoveel te zien in deze stad met veel Nederlandse historie en we hadden maar een paar uur de tijd. Jammer maar in elk geval heb ik de sfeer kunnen proeven en enkele grote gebouwen zoals de Gedung Saté herkend. Gedung Saté betekent letterlijk gebouw saté omdat het dak van het hoofdgebouw als een grote spies omhoog steekt. Humor, vooral als je een opmerkelijk Nederlands gebouw een dergelijke naam zou geven. Het station van Tilburg komt in de buurt met haar volksaanduiding Station met Kroepoekdak.
Genoeg over kroepoek en saté. Bandung was niet ons enige reisdoel. We wilden ook de vulkaan zien, de Tangkuban Perahu, niet ver van Bandung. Die vulkaan was interessant om te bezoeken omdat hij nog sluimerend actief was. In de krater zou opborrelend stoom te zien zijn en de stinkende zwavelgassen zouden een blijvende herinnering opleveren. Het was bovendien geen berg die beklommen hoefde te worden, met de auto kon je bijna tot aan de top komen. De chauffeur noemde het een drive in vulcano.
Wat die term inhield merkten we toen we aan de voet van de berg stonden: een grote kleurrijke poort met bewakers, een kassa voor de toegangstickets en allerlei kraampjes en karretjes van verkopers.
De geasfalteerde weg kronkelde tot op enkele honderden meters voor de top, daar moesten we uitstappen en te voet verder. Geen klimpartij maar een wandelpad afgezet met hekken en hier en daar al een blik gunnend in de krater of zijkraters. Inderdaad met onwelriekend zwavelgas en borrelende stoompluimen.
Even later bereikten we de top en daar zagen we behalve de krater een levendig marktterrein met kraampjes, verkopers en veel toeristen. Begrijpelijk Big Business voor de lokale bevolking. Opmerkelijk was de “collegiale” onderhandelingstactiek van de verkopers. Ze stormen allemaal op je af, duwen hun collega’s opzij en roepen de prijs van hun waren. Zodra je echter één van hen aanspreekt trekken de anderen zich direkt terug zodat de lucky collega ongestoord een hoge prijs kan afmaken met zijn klant.
Het zou zomaar onderdeel kunnen zijn van een grote markt of pretpark. De term drive in vulcano kreeg zo een extra dimensie.
Hoe anders moet het op 21 november 1949 zijn geweest toen mijn vader op de foto ging met vijf collega’s van de KNIL Topografische Dienst in tropenuniform bij een zwavelbron van de Tangkuban Perahu.