Uit de woorden ‘aangeraakt door Insulinde’ of ‘men wandelt niet ongestraft onder de palmen’ spreekt een zekere weemoed naar het Indië van toen. Voor onze ouders en grootouders was tempo doeloe een en al herinnering waar ze zelf deel van hadden uitgemaakt. Ze namen dierbare persoonlijke dingen mee naar Holland en maakten daar hun verleden tastbaar. Dat konden kunstvoorwerpen, boeken, muziek, kledingstukken of Indisch eten zijn. Hun kinderen en kleinkinderen kregen belangstelling voor dit Indisch verleden. Ze raken dankzij hun Indisch DNA verbonden met het rijke culturele erfgoed van het voormalig Nederlands-Indië en het huidige Indonesië.    Lees verder