Soms blijven onderwerpen net iets langer hangen en laten ze je als journalist, als mens, niet zo gemakkelijk los. Zoals het interview dat ik deze week had met Ferdinand Jenkins. Hij is 73 jaar, hoogbejaard. Ooit was hij een Nederlander. Nu is hij een stateloze burger zonder enige identiteitspapieren. Hij leeft van de veertig euro die hij iedere maand krijgt van Stichting Halin . OneWorld.nl.
-
- en
Indische Soos -
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
...................
...................
.......... Bekijk ook
de archipelsite
met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
Indische portretten
ingezonden door de lezers.
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
Indisch4ever 
Dit verhaal is flink verspreid op facebook .
Mensen zetten het op hun eigen pagina en weer iemand anders neemt het daarvan over.. etc..
61 x gedeeld/shared heet dat. Duizenden hebben het gelezen.
Nou …. misschien laat Ferdinand zich al lang door Jakarta rondrijden in een Rolls, dankzij al die gulle gaven die hem via de “sociale” media ten deel zijn gevallen.
Ik wens hem dat van harte toe.
Pak Pierre
pv3…..
Het kwartje is afgeschaft. Het valt steeds later bij mij. Laten we dat maar als oorzaak zien.
Maar het viel !
Dit verhaal is al eens gepubliceerd in 2013, maar dan met andere tekst
ps… Lezers opgelet.
Soms kun je een adres van een plaatje plakken in een reactie en dan verschijnt het plaatje automatisch
Dat gevoel van déja vu had ik eigenlijk ook, maar ik kon het niet plaatsen. Dus dacht ik aan voortschrijdende dementie, gegeven mijn status van hoogbejaarde.
Nu ja, het is goed dat het onderwerp “Nooddruftige Indo in Indonesia” weer even voor het voetlicht is gekomen. We mogen hem (en haar) toch niet vergeten.
Tja ….. hoe zou het nu met Ferdinand zijn, leeft hij nog?
Pak Pierre
Boeroeng dat is niet zo maar gebeurd,het heeft zo moeten zijn,waardoor de lezers het gevoel krijgen hoeveel leed er nog heerst door die onbegrepen politiek waar de slachtoffers nog pijn van hebben.
Die groep wordt alsmaar kleiner en worden vaak niet begrepen.
Ik hoop dat ik een heel klein beetje begrepen mag worden.
Mvg Jos H Crawfurd.
Misschien had de schrijfster ook even in de geschiedenis kunnen duiken om fouten te voorkomen. De man (“hoogbejaard”, – ben je dat op je 73ste in Indonesië?) overkwam iets verschrikkelijks toen hij 6 jaar oud was. Dat was dus in 1945/1946, bersiap dus. De benaming guerrilla’s voor de moordenaars is hier niet gebruikelijk.
Ik ken de sterftetafels van Indonesia niet. Ik kan mij echter heel goed voorstellen dat de gemiddelde leeftijd van de gewone man of vrouw in dat land ver ligt beneden de Nederlandse norm. Alsdan zou “men” (de gewone vrouw of man dus) met 73 best fysiek “hoogbejaard” kunnen zijn.
Maar inderdaad, er zit wat inconsistentie in het verhaal. Laten we voor en poging tot exegese even kijken naar het hierna volgend citaat:
Quote
Het was op een zondagmorgen ergens in 1942 toen er hard op de deur werd gebonsd. Een groep ‘wilde’ mannen stormde naar binnen. Ze haalden alles overhoop en schreeuwden in het Indonesisch dat ze al de Belanda’s, de Nederlanders, zouden vermoorden. “Mijn vader smeekte de mannen zijn gezin te sparen”, weet Ferdinand nog. Hij was toen zes jaar oud.
Unquote
1. Als het beschreven drama zich “ergens in 1942” afspeelde en Ferdinand toen 6 jaar oud was, dan zou hij in, pak ‘m beet, 1936 moeten zijn geboren en nu dus circa 78 jaar zijn. Dan zou hij ook voor Nederlandse begrippen hoogbejaard zijn of daar tegen aanschurken. Een doorsnee man van 78 in NL wordt door poeders en pillen en pacemakers overeind gehouden.
2. “Ergens in 1942” was dus NIET in de bersiapperiode, van rond het najaar van 1945. Het zou dan toch mogelijk zijn, want tijdens de Japanse inval op Java (eind februari, begin maart 1942) vluchtten veel totoks en Indo’s die het zich konden veroorloven uit de grote steden, de bergen in. Die periode werd een dorado voor rampokkers, die het ook niet zo nauw namen met leven en dood. Wie was achtergebleven en zich tegen de rampokkers verzette was het haasje. Dat lot zou de vader van Ferdinand getroffen kunnen hebben. De Japanners traden overigens meteen heel hard op tegen rampokkers; gauw laten zien wie de nieuwe baas was.
3. Dat er wat jaartallen en leeftijden en kreten door elkaar zijn gegooid (de ad 2 genoemde rampokkers waren dus geen “guerillas” die voor hun vrijheid vochten) in het artikel kan ook liggen aan de manier waarop het verhaal (door Ferdinand) werd overgebracht en aan het luisterend oor van de interview(st)er, voor zover ik het heb begrepen de journaliste Wilma van der Maten. Ferdinand sprak Nederlands, maar kon hij zich in die taal nog goed en genuanceerd uitdrukken na 65 jaar “survival” aan de onderkant van de Indonesische samenleving?
Al met al denk ik, dat we niet alle woorden op een gouden weegschaaltje moeten leggen. Ik ben ervan overtuigd dat de kern van het verhaal, de armoede en ellende van Ferdinand, juist is. Wie twijfelt en toch geneigd is zijn dompèt open te trekken, die zou zich bij de Stichting Halin kunnen oriënteren.
Pak Pierre
Pak Pierre zegt ik ken de sterftetafels in Indonesie niet en trekt m.i. terecht de konklusie dat die In Indonesie aanzienlijk lager moet zijn als die in Nederland.
Dit lijkt me zeker op te gaan voor de zgn. onderklase Pak en Ibu in de kampongs waar het leven hard is, waarbij de heelkunst zich beperkt tot djamu en dukun en mss een bezoekje van de hadji.
Eerder al, met name vorig jaar toen die claim van de Indonesische weduwes speelde sprak ik al mijn verwondering uit dat er van die groep nog zo velen in leven blijken te zijn en in redelijk goede gezondheid verkeerden.
Daarentegen de generatie genoten in Nederland nagenoeg allen reeds het hiernamaals hadden opgezocht.
En dat Pak Somers de problematiek indertijd rond het bewijzen van het Nederlanderschap voor de doorsnee Indo kennelijk niet zo voor de hand lag betwijfelt, rest mij slechts als antwoord als zoon van een beroeps KNIL militair in een bescheiden rang vermoord door opstandige republikeinen na 3,5 jaar Japanse krijgsgevangenschap voor Koningin en Vaderland (en voor de baard van de profeet) :
Brani sumpah.
Huib
Het waren beslist geen djangkriks…
Maar de vraag had moeten luiden:… wat hadden we hier te zoeken?
Siapa bilang orang Yowo/Sunda ngga bisa ngomong ?
Huib
Huib,ik stel je aan als vervanger of opvolger van de Rijden rechter; mijn neef is zijn privé chauffeur.
Laat het weten.
Mvg Jos H Crawfurd.
Boeroeng
Bedankt voor de link naturalisatie. Voor de aardigheid aangeklikt en mijn familienaam ingetikt. En zowaar als enige met familienaam Otto komt mijn vader Johan Carel tevoorschijn.
Alleen de datum en andere data werd niet vermeld. Dus ik heb nog wat na te speuren op deze site.
Huib
Mijn moeder, ze was dank zij de bersiap weduwe geworden, was ook niet van plan uit Indonesie te vertrekken, maar besloot wel omstreeks 1955 dat haar oudste kinderen Nederlands onderwijs moesten blijven volgen en dus naar Nederland moesten.
Ik was al in bezit van een Ned.paspoort omdat ze me al eerder in 1950
voor mijn veiligheid op 12 jarige leeftijd met een vriendin, ook oorlogsweduwe en haar gezin ook al naar Nederland heeft getuurd.
Kennelijk omdat het onmogelijk werd geld over te maken moest ik medio 1952 weer op de boot terug.
Maar toen mijn paspoort moest worden verlengd in 1955 voor de nieuwe overtocht ging resoluut de schaar er in op de Ned. ambassade.
Wij werden akuut tot Warga Negara verklaard omdat mijn oma een inlandse vrouw was. NB mijn opa, die ik nooit gekend heb, was een Amsterdammer en als jongen met zijn vader naar Indie gegaan.
Om een lang verhaal kort te maken, mijn moeder slaagde er in met hulp van een advocaat die beslissing aan te vechten en we kregen het Nederlanderschap weer terug. Mede daardoor kon ze in 1958 toch noodgedwongen haar geboorteland verlaten, waar ze helemaal niet weg wou. Maar Indonesier worden zag ze ook weer niet zo zitten. Zou ze helemaal een tweederangs burger geworden zijn volgens haar inzicht. Afgeslacht worden was toen ook nog een optie.
Intuitief heb ik sindsdien altijd een afkeer van politici en ambtenarij behouden. De Indonesische inbegrepen.
Huib
Huib,zo hebben we in die meedogenloze tijd onze ervaringen en pijnlijke gevoelens moeten ondergaan.
Jij bent toen reeds in Holland,maar door financiële omstandigheden weer terug naar Indie gaan en jouw paspoort ongeldig gemaakt.
Wij werden elke middag gedwarsboomd om een permit te krijgen,uiteindelijk kregen we dat zwarte of groene bewijs omdat mijn Vader’s lange adem werd beloond.
Mijnheer Ferdinand Jenkins heeft toen geen Ouders meer,ze werden gedropped bij hun Oma,die inlandse is en verder niet Kon bedenken aan de toekomst van haar drie cucus.
Uiteindelijk is dit het verhaal van die arme zielige heer Ferdinand.
Zo humaan en christelijk zijn ze niet;kijk maar op Nostalgienet:Max Havelaar.
Ik was niet de regisseur of filmmaker hoor makker;daarbij refererend dat de Indonesiërs geen haar beter is,maar wat hadden we daar te zoeken?
We zijn het product van twee volkeren en kwamen pas jaren later tot besef.
Mvg Jos H Crawfurd.
,@ Crawfurd, 25.8.14 1025 uur: ” ….maar wat hadden we daar te zoeken?”.
Tja ….. ik werd er geboren …….
Pak Pierre
“tot Warga Negara verklaard omdat mijn oma een inlandse vrouw was” Vreemd, mijn grootmoeder was ook een Inlandse vrouw. Maar daar heeft geen ene ambtenaar naar gevraagd. Had daar ook niets mee te maken. Zelfs een Indonesiër kan de Nederlandse nationaliteit en een Nederlands paspoort krijgen.
Pak Somers,
Nog vreemder , na ong. 7jaar in Nederlandse Krijgsdienst,
als beroeps onderofficier bij de Koninklijke Landmacht,
werd mij in 1957 het Nederlands paspoort ontnomen en tevens
een advies om bij de Indonesische Ambassade aan te
kloppen voor terug zending naar Indonesië.
Na de wekelijkse veplichtte bezoeken bij de vreemdelingendienst
en verzoeken werd mij in 1959 de hoedanigheid
van Nederlander verleend .
Dus twee jaar lang als Indonesiër rondgelopen Nederland
want de status van Statenloos had ik verworpen.
Twintig personen staan er op mijn lijstje van de zelfde datum.
siBo
Met respect Pak Somers, want doorgaans brengt u een wel doordacht verhaal, moge ik toch het volgende aantekenen.
U had zeer mondige ouders en uw vader had, als ik het goed heb begrepen, een track record als officier van de (gemilitairiseerde) gouvernementsmarine.
Uit het verhaal over Ferdinand maak ik op dat hij aan de hoede van zijn inlandse grootmoeder was toevertrouwd. Ik kan mij heel goed voorstellen dat die inlandse oma in die tijd gemakkelijk omver werd geblazen door personeel van het Nederlandse (Hoge) Commissariaat, dat er inderdaad alles aan deed om Indo’s te ontmoedigen naar Nederland te vertrekken.
Ik heb meermalen op deze site geschreven hoe mijn vader vloekte en tierde over het feit dat hij een bewijs van Nederlanderschap moest overleggen, na o.m. 3,5 jaar krijgsgevangenschap als landstormsoldaat voor koningin en vaderland, “terwijl iedere Surinamer die in Suriname uit een boom donderde Nederlander was”.
Mijn papa had als het moest een grote bek, was goed van de tongriem gesneden en had invloedrijke vriendjes omdat hij uitstekend kon bridgen. Met hem is het dus ook goed gekomen.
Maar een inlandse oma?
Pak Pierre
Ik weet het nog sterker: Tegen de tijd dat ik 18 jaar zou worden (of iets eerder?) kreeg ik van de gemeente Vlissingen een brief met de mededeling dat ik, geboren zijnde in Soerabaja, nog voor de Indonesische nationaliteit kon kiezen. Later heb ik begrepen dat dit van belang was of ze mij konden oproepen voor de Nederlandse militaire dienst. Ik heb mij maar gehouden aan de Nederlandse vorstin en vaderland. Een zoon van onze Iranse thuiszorghulp heeft de Nederlandse nationaliteit. Maar hij durft niet naar Iran te gaan om zijn oma te bezoeken, bang opgepakt te worden voor de Iranse dienstplicht.
.Even aanvullen met
de wekelijkse presentatie en de geijkte vragen
(noem ze maar op)
bij de ”Vreemdelingendienst te Middelburg” en verhoor
door de Rechtbank plus rekest aan HM.de Koningin
kreeg ik ,na (2) twee jaren de HOEDANIGHEID van Nederlander toegewezen.
Met mij verkeerden nog (20) twintig andere Indo’s in
het zelfde schuitje.
Alles terug te vinden in de Staatscourant dd
25 juli 1959 stamboek no 243
getekend door Min .v. Justitie E.H.Toxopeus
en in mijn ” Staat van Dienst”
Er is meer gebeurd dan verteld wordt, neem mijn
opvang als militair is uniek ,daar ik met pakweg 10 militairen
gelegerd werd in een Paardenstal op de BULT van de
Artillerie Schietkamp te Oldenbroek.
Eens in de week een bad in Apeldoorn of Zwembad.
Wat zullen wij toen gestonken hebben,
siBo
http://naturalisaties.decalonne.nl/index.php
Tsja Pak Pierre,
Wij lapten ons wel af met een washandje ,een beetje hier
en een beetje daar wrijven en fris als een hoentje op het
dagelijks appél vertonen.
Het ergste vond ik ,dat je je ondergoed maar ééns in de
week verschoonde.
Denk aan de Heilige Dienst wetten;
Eén in de was, één op je bast en één in de kast.
De Russen hadden het niet veel beter ,werd er gefluisterd.
siBo
Waren dat niet ook de Korea gangers die de tjots op en af moesten?
Als ik het zo hoor heb ik mijn diensttijd in luxe kazernes doorgebracht.
Behalve die tjots in Z. Limburg dan.
Wekelijks moest alles goed gepoetst worden, ook de lijven, desnoods met een tandenborstel anders geen week-end verlof.
Maar de Russen kunnen nu doen en laten wat ze willen nadat die stakkerds van de EU ze in Kiev geprovoceerd hebben en we alleen nog een leger voor de show er op na houden onder aanvoering van een lachebekje.
Als ik dit zo mag lezen,denk ik aan de tijd dat we bij het commissariaat op de hoek van de Sumatra straat na schooltijd wachten totdat onze Vader met onze paspoorten naar buiten komt.
Weer teleurgesteld en elke dag hetzelfde ritueel,verschrikkelijk hoe je gedwarsboomd wordt.
Wij hadden nog onze Ouders,maar Dhr.Ferdinand Jenkins niemand.
Ik hoop hem volgend jaar D.V.te ontmoeten,who knows.
M.v.g. Jos H Crawfurd.
Ik denk dan: Wat Ferdinand is overkomen had mij ook kunnen overkomen. De verschillen waren niet zo groot.
Pak Pierre
In deze periode kwamen speciale voorlichters uit Nederland
om de Indo gemeenschap te overtuigen dat onze eventuele
vestiging in Holland op een fiasco zou uitlopen.
Alles ja alles werd uit de goocheldoos getoverd tot
beledings aan toe waarom Holland niets voor ons was.
Ook vanuit de kerk en onze Voormannen hamerden hierop.
”BLIJVEN””
Vanmiddag hoorde ik dat heel veel geld is opgehaald voor
deze mensen en weeskinderen.
Boeroeng weet zeker de adressen waar U een bedrag
kunt deponeren voor deze mensen.
siBo
http://www.trouw.nl/tr/nl/5009/Archief/archief/article/detail/2748513/1999/03/20/Drees-wilde-komst-Indische-Nederlanders-tegengaan.dhtml
Hier wil ik toch een kleine kanttekening maken waar het begon.
nl het JAARTAL 1950” IN INDONESIA en niet
zoals in Trouw van JAREN later en wel in Nederland.
.Schuster toont dat de Nederlandse regering in de jaren vijftig actief probeerde een gunstig klimaat te scheppen voor de komst van de Indische Nederlanders. In een radiotoespraak in 1953, toen de woningnood nog erg groot was, riep premier Drees de Nederlandse bevolking op ermee in te stemmen dat deze mensen bij de verdeling van de schaarse woonruimte en banen voorrang zouden krijgen. Hij erkende dat deze voorrangsbehandeling weerstanden kon oproepen
“dat deze mensen bij de verdeling van de schaarse woonruimte en banen voorrang zouden krijgen.” Die voorrang heb ik al in 1946 genoten in Vlissingen, een stad die zwaar beschadigd uit de oorlog is gekomen. En er was geen weerstand tegen deze voorrangsbehandeling.
Heer Bo Keller,familie Sellier uit H-I-Ambacht doet de Armenzorg toch op Java.
Jaren geleden deed ik een actie in de buurt van Waalre tijdens een dagje badmintonnen/Line Dance om geld op te halen voor HALIN die toen gedaan werd door mevrouw Sasabone.
Resultaat:Nul komma Nul;deed daarna een Eenmans actie als ik in m’n Roots ben;ik hoop alleen dat er nu meer supporting is voor onze mensen in nood daar waar je als Statenloze de dag door moet brengen.
Zelf wonen er nog drie jeugdvrienden als statenloze,helaas nooit ontmoet.
Je Wilt boos worden,maar weet niet op wie.
Er is toch een reactie:Saya tidak tahu.
Daar is alles mee gezegd.
Mvg Jos H Crawfurd.
@JH Crawfurd “familie Sellier uit H-I-Ambacht doet de Armenzorg toch op Java.” zie ook: https://indisch4ever.nu/2012/11/21/23-nov-max-ondersteunt-indischen-in-indonesia/
Zelfs (!) zijn er initiatieven om de locale (inheemse) bevolking te helpen:
Sinds de oprichting in 2000 (en via haar oprichters reeds een drietal jaren daarvoor) steunt Stichting Tileng aan aantal desa’s (dorpen) op het eiland Java in Indonesië. In eerste instantie uiteraard de desa Tileng, inmiddels uitgebreid met Imogiri en Baturraden. Stichting Tileng heeft als doelstelling het verbeteren van de leef- en woonsituatie in deze desa’s. Dit doet zij door middel van het bouwen van huizen en scholen, het verlenen van studiebeurzen, het opzetten van een veestapel (de ‘Buffelbank’), en nog veel meer.
http://www.tileng.nl/over/
SiBo schrijft @In deze periode kwamen speciale voorlichters uit Nederland
om de Indo gemeenschap te overtuigen dat onze eventuele
vestiging in Holland op een fiasco zou uitlopen.
Alles ja alles werd uit de goocheldoos getoverd tot
beledings aan toe waarom Holland niets voor ons was.
Ook vanuit de kerk en onze Voormannen hamerden hierop.
”BLIJVEN”” @
Klopt, mijn ouders besloten toen ook om te blijven, maar in 1958 moesten we toch vertrekken en werden in een contract pension “opgevangen”.
Nou … en die andijvievergiftiging zijn uw ouders en u hoop ik ook te boven gekomen.
Pak Pierre
Pak Pierre, we zijn uiteindelijk goed terecht gekomen. Ik geniet al een aantal jaren van mijn pensioen en AOW…
Als militair werd ik gelegerd in een paardenstal,waar de
paarden-en uitwerpselenlucht niet weg te poetsen waren.
Voor m’n prakje kon ik de BULT opklimmen (Oldenbroek)
En eens in de week naar Apeldoorn voor een warm bad
in het zwembad of badhuis.
Wat zouden wij toen gestonken hebben, daar kan nmi .de
andijvielucht niet tegen op.
siBo
Sommige mensen kicken op ongewassen militair ….
Pak Pierre
“de BULT opklimmen (Oldenbroek)” In mijn tijd in ‘T Harde kende ik dat als de Knobbel. Het artillerieschietkamp waar ik voor heel veel (toenmalige) guldens heb verschoten.
Atjehgangers zullen het wel “de tjot” hebben genoemd.
Pak Pierre
Die paardenstal uit de herinneringen van heer Bo maakt nu deel uit van het artilleriemuseum. Daar wordt ook mijn fotoarchief over de artillerie bewaard. Zie http://www.nederlandsartilleriemuseum.nl/index.html.
Het is goed dat mensen als Ferdinand Jenkins, ONZE BANGSA, voor het voetlicht komen, ook al is het maar in een flits tussen allerlei andere wereldflitsen door.
Bij zo’n verhaal over een Indo die niet meekon naar Nederland, zo te lezen verlakt en misleid door iemand van de Nederlandse vertegenwoordiging in Jakarta, moet ik altijd weer denken aan de wijze uitspraak van de Indiase (neen, niet “Indische”) dichter-filosoof Rabindranath Tagore:
I complained that I had no shoes
Until I saw a man who had no feet
Onze Ferdinand zou er denk ik heel wat voor over hebben gehad om “gerepatrieerd” te kunnen worden, in een contractpension te worden opgevangen en iedere dag andijvie te mogen eten.
Want zo’n 10 jaar later zou hij – net als de meeste andere Indootjes die die weg waren gegaan – al trots hebben rondgereden in zijn eerste Toyotaatje, had hij iedere zaterdag zijn boodschapjes kunnen doen bij Appie en zou hij nu zijn verzekerd van AOW plus een aanvullend pensioen(tje) én adequaat beschermd tegen ziektekosten, hoe hoog die ook zouden uitpakken.
Ik denk dan: Wat Ferdinand is overkomen had mij ook kunnen overkomen. De verschillen waren niet zo groot.
Pak Pierre
.
Oeps ja … nog iets vergeten wat ik over de zaak Ferdinand wilde schrijven. Haastige spoed is zelden goed.
Dat komt omdat ik bij het schrijven van mijn vorige reactie een oproep kreeg van beneden om een boterhammetje te eten. Lunchtijd. En omdat mijn huishouden onder Germaanse leiding staat heb ik mij dan asap naar beneden te spoeden. “Djam karèt” is van een andere wereld.
Goed dan, ik wilde eindigen met de observatie dat men als individu niet de hele noodlijdende wereld kan helpen. Maar next to best is toch dat men als individu “naar vermogen” een nooddruftig mens of dier een mooie dag of een mooi moment of een mooi leven kan bezorgen.
Daarom ook juich ik het toe dat mensen als Ferdinand Jenkins voorbij komen, al was het maar in een flits. In die flits kunnen bij de waarnemer mooie humane gedachten opkomen, waaruit weer mooie daden kunnen voortvloeien.
Pak Pierre
De ijssalon is de (wereld) beroemde Ragusa ES salon. .
Vroeger tegenover de Nederlandse benteng/fort , nu Majid Istiqlal .
Ik kwam vaak met mijn moeder es eten, gaat ook vaak langs als ik naar school moet (SMP.N V) bij Jln Dr Soetomo, 100 meter van de Stadsschouwburg .
Heeft hij zijn hele leven in Jakarta gewoond?
U kunt uit één zinnetje van de reportage opmaken dat hij in ieder geval (een deel van) zijn jeugd in Jakarta/Batavia heeft doorgebracht:
“Hij omschrijft zijn korte jeugd als gelukkig. In het weekeinde ging hij met zijn ouders, broer en zusje een ijsje eten bij de Italiaanse ijssalon, DIE ER NOG STEEDS STAAT, OM DE HOEK”.
Als het gegeven voor u belangrijk is, dan zou u via Halin contact met Ferdinand kunnen opnemen. Een extra zakcentje zou hij ook wel kunnen gebruiken.
Pak Pierre
Tot 1950 waren er op de Matramanlaan ter hoogte van Senèn twee ijssalons: Baltic en Acrtic. Ik dacht Baltic, met dezelfde naam nog gezien te hebben in 2009.
Klinkt heel dingin maar niet erg Italiaans, maar vooruit …. ik ben anak Semarang!
Pak Pierre
Het is net journaal kijken. Overal gebeurt er van alles, je vindt er het jouwe van en je gaat over tot de orde van de dag. En nu lees je weer eens iets over een arme indo in Jakarta, je ziet een oplossing in een extraatje van Halin en je gaat over tot de orde van de dag: ijssalons in Batavia/Jakarta.
Als ik het verhaal lees en reken, dan kom ik op een leeftijd van 78 jaar uit.
Hopelijk reden te meer om hem via Halin een extraatje voor zijn ouden dag te doen toekomen.
Pak Pierre
Pak Pierre, u kunt hem indirect ook helpen door een donatie aan Halin te doen.
Yep, wist ik al.
Was dit niet een artikel van Wilma van der Maaten de journaliste?
Pak Pierre