Vandaag stuurde Griselda Molemans mensen die haar crowdfundingactie financiëel ondersteunden een pdf-file met het eerste hoofdstuk van het boek ‘opgevangen in andijvielucht‘ ondertiteld met… ‘de opvang van ontheemden uit indonesië in kampen en contractpensions en de financiële claims op basis van uitgebleven rechtsherstel’
De exlibristekening voor in het boek is van de tekenaar Peter van Dongen (zie plaatje links)
In het eerste hoofdstuk is al te merken dat Griselda veel details heeft verwerkt. Ze sprak en mailde met vele mensen. Die vertelden hun verhaal en gaven haar foto’s.
Zo ook de foto’s en verhalen van Ted Hartman en Jan Somers, bekende lezers van Indisch4ever en de I4E-lezer Ben Goutier. Zie 1 en 2.
Sommige details zijn duidelijk uit een archief gekomen. Het resultaat van vele uren stug doorploegen.
Zoals een citaat van Marga Klompé die voor in het boek staat:
‘De Indische Nederlanders zijn geofferd voor grotere belangen.’
Op 21 maart ontvangen de crowdfunders het boek aan huis en is er de presentatie van het boek in het instituut Beeld en Geluid. Die presentatie zou oorspronkelijk in het nationaal archief gebeuren, maar dat gaat niet door
De site Indisch30 heeft een reconstructie gemaakt over de ontbinding van het contract met het nationaal archief.
. 
. 
...................
Indisch4ever 
De was misschien wel het koudste opvangkamp voor Molukkers in Nederland.
Klik om toegang te krijgen tot 97502.pdf
Het bosje heet nog steeds Ambonnezenbosje
Dank u wel voor de link!!!
e.m.
Tjonge …. wat een verhaal!
Pak Pierre
Mevrouw Molemans schrijft in haar slotreactie dat het in alle reacties (van anderen) wemelt van de verkeerde aannames. Tja ….. als haar boek conform beloftes al een jaar eerder was verschenen, dan waren we niet over elkaar en over haar heen gebuiteld met onze schijnweetjes en de vertekende beelden die aan ons netvlies zijn blijven kleven.
Maar ….. de lawine aan ongefundeerde flauwekul die onder dit topic zou zijn gedebiteerd heeft mevrouw Molemans ook een schat aan publiciteit voor haar boek opgeleverd. Want, zo zeggen de communicatiedeskundologen, “het maakt niet uit wat men over je schrijft, ALS men maar over je schrijft”.
Ik zie de mensen al 24 uur voor D-Day op de setoep voor de boekhandels bivakkeren met slaapzakjes en rantangs, om bij opening als eerste een boek te kunnen bemachtigen. Als ik groenteboer was, dan zou ik bij alle boekhandels een stalletje met andijvie inrichten zodat een iegelijk, hijgend thuisgekomen met het felbegeerde boek, bij het verslinden ervan ook het bijbehorende luchtje kan opsnuiven.
Maar vooreerst mogen we dus misschien nog één aller allerlaatste slotmededeling van mevrouw Molemans tegemoet zien, inhoudende een warme dankbetuiging voor alle belangstelling waarin haar boek zich tot nu toe al heeft mogen verheugen.
Niet gehinderd door enige voorkennis van de inhoud van wat dadelijk wel het “Boek van het Jaar” zal worden, wil ik graag nog een paar persoonlijke opmerkingen kwijt. Niet ter overtuiging van de geachte lezertjes, maar slechts ter overdenking:
1. De Nederlandse regering moet na de oorlog volkomen zijn verrast door de ontwikkelingen in haar kolonie N.O.I. Dat die eens zou moeten worden losgelaten was bekend en (schoorvoetend) aanvaard. Dat de scheiding zich in rap tempo en met veel wederzijds geweld zou voltrekken had men denk ik niet verwacht.
2. Europees Nederland was na de oorlog een leeggeroofde puinhoop en moest steen voor steen worden opgebouwd. Weinigen hadden het breed. De minister-president woonde in een eenvoudig rijtjeshuis aan de Haagse Beeklaan en presenteerde collega regeringsleiders een zuinig Mariakaakje als ze langskwamen. Er heerste woningnood, consumentenartikelen gerantsoeneerd (“op de bon”), de welvaart kwam zo’n 15 jaar later, en dan nog schoorvoetend.
3. Wederom onverwacht en zeker niet verhoopt, zag de Nederlandse regering zich geconfronteerd met de noodzaak om honderdduizenden (300.000? 400.000?) die hun Nederlanderschap konden aantonen te “repatriëren”, ook al was de meerderheid nog nooit in “patria” geweest, laat staan geboren. De regering van toen moet zich rot zijn geschrokken. Net een kostbare oorlog in Azië achter de rug en dan dit ……
4. Die “repatriëring” is een gigantische operatie geweest. Gegeven de omstandigheden waaronder en het tijdsgewricht waarin deze moest worden uitgevoerd, mag deze geslaagd worden genoemd. Volksverhuizing oeroesen. Ga er maar eens aan staan.
5. Behalve de financiële, organisatorische en logistieke problemen die met deze Grote Volksverhuizing moesten worden opgelost, was er het sociale vraagstuk: Hoe deze mensen uit de tropen met een (vermoed) afwijkend sociaal/cultureel referentiekader in hun kepalas, onder te brengen en in het economisch leven te betrekken, zonder dat de pleuris zou uitbreken onder de autochtone Nederlanders die merendeels xenofobisch waren ingesteld en moesten “inschikken” én zonder dat de pleuris zou uitbreken onder de nieuwkomers.
6. Op het systeem van de contractpensions als vehikel voor een eerste opvang en op de spreiding van de nieuwkomers over het hele land, ogenschijnlijk willekeurig, kan nu – in het licht van onze tijd – veel kritiek worden geleverd. Erkend dient ook te worden dat de hele gigantische operatie van transport en opvang van die honderdduizenden niet is geëindigd in totale chaos.
7. Ik heb ergens onder dit topic gelezen dat de spreiding van “repatrianten”, lees een iegelijk die “door omstandigheden” in de jaren ‘50 en ‘60 Indonesia moest of dringend wilde verlaten, moedwillig is gepland onder een “verdeel en heers” politiek. De nieuwkomers zouden zo hun krachten niet kunnen bundelen om effectief in opstand te komen tegen (vermeend) onrecht. Ik geloof eerder dat die spreiding bittere noodzaak is geweest. Het was “alle hens aan dek”; door het hele land, tot in de kleinste gemeenten, moest naar opvangruimte worden gezocht.
8. Stel bovendien dat alle 300 tot 400.000 “repatrianten” niet over het land waren verspreid maar zouden zijn opgevangen in één groot getto, waarvoor b.v. tweederde van het toenmalige grondgebied van de gemeente Den Haag nodig zou zijn geweest. Wat zouden daarvan de gevolgen zijn geweest en wat zouden we nu daarvan hebben gezegd? Wij hebben inmiddels ervaring opgedaan met de Bijlmers van deze wereld en weten hoe het in de “banlieus” van de Franse steden kan toegaan alsmede in Kreuzberg, Turks Berlijn.
9. In haar voor-voor-voorlaatste reactie van 24 dezer, 1632 uur, schreef mevrouw Molemans “Leest u het boek vanaf 21 maart a.s. Ik heb ruim 400 pagina’s aan de materie gewijd, die korte metten maakt met de termen ‘repatriëring’ en ‘geruisloze integratie’.
Hoe toh dese, “korte metten”? Enfin, ik lees de recensies wel en volg de interviews bij P& W, DWDD, Umberto en nog wat anderen en ik zie wel of Rutte in boetekleed zijn torentje zal moeten verlaten, overladen met de schande van zijn ambtsvoorgangers, nagesmeten met trasi en rotte tahoe en tempé.
Ach ja, misschien ben ik toch te veel “Indo met het witte hart” en heb ik te veel op de School met den Bijbel in Semarang moeten zingen: “Waar de blanke top der duinen ….”. Vergeef mij dan, ik ben gebrainwashed, ik weet niet meer beter.
Pak Pierre
Pak Lemon
Zo is het maar net, Een onbevooroordeelde en nuchtere kijk is je wel toevertrouwd. I like that.
Dat de Indische bevolking de integratie mat opnam heeft zo zijn redenen. Nederland was in de 50er jaren geen multicultureel land, dus er was geen plaats voor een Indische zienswijze. Nederland was ook in zuilen opgedeeld en daar dienden de Indischen zich aan te passen. Daar komt bij dat de Indische klachten gefilterd werden. Het Centraal Comitee voor het Kerkelijk en Particulier initiatief CCKP en de Dienst Maatschappelijk Zorg DMZ hadden via hun sociaal- en maatschappelijke werkers een monopolie- en filterfunctie, daardoor hielden ze de Indischen koest.
Ik hoop dat Mevr. Molemans een indische zienswijze geeft op deze bedenkelijke organisaties want geef wel toe dat die instellingen met de Indischen bemoeiden en wel even aangaven wat Nederlands, ik denk dat provacy een vies begrip was in die tijd
Dat niet alleen maar in al die stukken is geen Indische visie gegeven en dat is het verhaal wat ik mis, het Indische verhaal. Hierboven wordt toch ook alleen maar gecopieerd wat al die Nederlandse instellingen met alle goede bedoelingen ons voorgezegd hebben.
Wat ik in dit verhaal ook mis zijn de Indische Nederlanders die niet door gezegend zijn zij, CCKP en DMZ in de houdgreep werden genomen. Die kwamen veelal op eigen kracht in Nederland maar hebben zich niet alleen geintegreerd maar ook helemaal aan de Nederlanders gelijkgeschakeld, op een manier dat ze van de aardbodem verdwenen . Ook hier hoop ik dat Mevr. Molemans wat statements kan geven.
Een element wat uit de integratieproblematiek naar voren komt dat de eerste generatie, wat werk betreft wel geemncipeerd zijn, maar de betrokkenheid bij verenigingsleven, politieke partijen ed. miniem is
Ik hoop dat Mevr. Molemans ook daarover wat kan zeggen.
Rijksvoorschotten, meubelvoorschotten,kledingsvoorschotten klinken mij als treurmuziek in de oren. Alles werd tot de laatste cent terugbetaald. Volgende keer zal ik mijn moeder vragen waar die dokumenten gebleven zijn, want mijn vader bewaarde alles. ALLES
Vol verwachting klopt mijn hart
@PvdenBroek ” Hierboven wordt toch ook alleen maar gecopieerd wat al die Nederlandse instellingen met alle goede bedoelingen ons voorgezegd hebben.”
Met toch een uitzondering: ” Een helpende hand van grote betekenis voor de repatrianten was de stichting “Pelita”. Oorspronkelijk door slachtoffers van de Bersiap-periode opgericht, hielp de stichting de repatrianten op verschillende terreinen: met rechtsbijstand, hulp bij het verkrijgen van oorlogsuitkeringen en vooral bij het bouwen van woningen. In verschillende steden werden appartementen gebouwd, herkenbaar aan het olielampje als gevelsteen. Ook in Apeldoorn zijn Pelita woningen gebouwd aan de Asselsestraat tussen de Treverilaan en de Chamavenlaan. De activiteiten van de stichting hadden de warme belangstelling van H.M. Koningin Juliana, die bij verschillende woningen de eerste sleutel aan de bewoners heeft overhandigd.
http://www.indischerfgoed.nl/achtergrond/6-opvang-in-nederland
@mevr.Klompé; ‘de Indische Nederlanders zijn geofferd voor grotere belangen’. Zo, dat is dan even gezegd en mi.terecht! Toen in sept./okt.1945 Ned.door oa door de Britten gemaand werd om in overleg met de Republiek te treden, omwille van de ‘buitenkampers’; de Indo families-zonder vaders- die bersiap/ moord/doodslag over zich heen kregen, bleef men oostindisch doof. (de totoks verbleven in beschermde kampen) Men profoceerde/tarte de Republiek met troepen aanvoer etc., terwijl er gemoord werd in vooral kleine uithoeken van Java. Om maar te zwijgen over verlies van have en goed, ook tijdens deze periode. Men wilde strijd (orde en rust= herkolonisatie) zoals voorheen. Even een bloedspoor trekken, dan is alles weer als vroeger, was de algemene opinie.
Note;ad voorschotten; Ik heb nog Rijks voorschotten van mijn overleden schoonmoeder moeten afbetalen. Het is mevr.Klompé die deze afbetalingen van kleding/meubel voorschotten etc in de jr.’60.beëindigde.
Zoals ik al gezegd heb, werden ze weinig geinterviewd door de media, (voor de beeldvorming) misschien volgens dhr. Lemon meer geenqueteerd (voor de statistiek, maar dat zijn louter cijfers)
Misschien is het dhr Lemon opgevallen in het stuk van dhr Surie, maar dan dient hij door te lezen, dat: tewerkstelling voor Indischen geen probleem was. Misschien herinnert dhr Lemon zich dat Indischen vaak onder hun niveau moesten werken omdat hun diploma, hoe goed danook niet erkend werd in Nederland alhoewel dat in Ned. Indie wel erkend was. Indischen accepteerden vaak werk onder niveau om hoe danook aan de slag te komen dan werkeloos thuis te zitten bj de alladin. Dit was een veelgehoorde klacht Ik zou daarover wel wat meer willen weten.
Ook het toewijzingsbeleid bij contractpensions en woningen is voor mij een raadsel. Wij gingen eerst naar Gorredijk, daarna na Schevingen en uiteindelijk in Rijswijk, bij Den Haag .Ondanks een Indische burgemeester had Rijswijk relatief weinig Indischen. Ikzelf was met een 4 andere Indischen op de lagere school, op het lyceum met weer een andere en op het Atheneum was ik alleen. Ik verhuiste naar het Delftse lyceum en van de 800 waren er mischien 4 Indischen. Over de spreiding van Indischen en haar sociale mobiliteit zou ik wel meer willen weten.
In het rapport werd gezegd . het verwachtingspatroon van Nederlanders was: zij , de Indischen zouden zich naar Nederlandse omstandigheden moeten schikken, zij mogen geen moeilijkheden veroorzaken. Dus dat was de opdracht van de meerderheid aan de Indische Nederlanders. Wat kan je daar tegen doen, weinig toch.
Ook dient de rol van de CCKP, een soort BVD en sociale dienst in 1 hand nader te belichten.
Dat hele verdomde en verplichte assimilatieproces dient tegen het licht te worden gehouden
Dus dat zij, Indische Nederlanders, te mat reageerden is een godspe, zij konden niet anders of ze dienden door te emigreren.
Je dient je oordeel naar de maatstaven van de 50er jaren te richten en niet gemakshzuchtig de waardeoordelen van nu op die hulpeloze 1ste generatie te projecteren.Repatrianten zijn daarom niet te vergelijken met Surinamers, Turken, Marokkanen e.d., die hadden hele legers sociale medewerkers tot hun beschikking. Op die manier doe je de 1ste generatie schromelijk tekort maar maak je ook een verkeerde vergelijking.
Dat is niet alleen onfair maar duidt een gebrek aan waardering en aan respect t.o de eerste generatie, vooral aan de kleine Boeng. Daarover wil ik wel scherp in discussie en dan ga ik heel scherp.
Het gaat erom de repatrianten op haar eigen merites te beoordelen. Hopelijk kan Mevr. Molemans aan die verwrongen beeldvorming wat doen.
“Ook het toewijzingsbeleid bij contractpensions en woningen is voor mij een raadsel.” Wij zijn keurig opgevangen in Warmond, maar daar had de vroegere werkgever (GM) van mijn vader voor gezorgd. Heel snel kregen wij op aanvraag van mijn vader een noodwoning toegewezen in Vlissingen, Havendorp. Heel bijzonder, dat grote complex was eigenlijk opgezet voor al die Vlissingers die uit hun huis waren gebombardeerd. (Volgens de verhalen was in Vlissingen één huis onbeschadigd.) Je moest wel zelf initiatief nemen. Als je wachtte totdat er een ambtenaar bij je kwam, kon je lang wachten. Hetzelfde voor het onderwijs. Je moest jezelf voorstellen en je verhaal vertellen. Ik ben daarbij goed geholpen. In Vlissingen waren er geen overbruggingsscholen zoals in de grote steden.
Slotreactie van mijn kant: in de reacties wemelt het van de verkeerde aannames:
het fenomeen contractpension is pas in 1950 ingevoerd. Hand in hand daarmee zadelde de Nederlandse overheid ieder gezinshoofd op met een forse schuld voor de kosten van de opvang, kleding en meubels. De periode van repatriëring betrof alleen blanke, uitgezonden Nederlanders die tussen november 1945 en augustus 1948 terug werden vervoerd naar Nederland. Gemengdbloedige Nederlanders (dus niet alleen Indische Nederlanders) waren aanvankelijk uitgesloten van recuperatie in Nederland, maar werden vanaf 1946 met tijdelijk evacuatieverlof overgebracht. De kosten voor deze opvang werden betaald uit de schatkist met Nederlands-Indië.
Vanaf mei 1950 gaat de periode van door ontheemden zelf betaalde opvang van start. En daar zit ‘m nu precies de kneep: door consequent te spreken van een ‘repatriëring’ wordt net gedaan alsof de gedwongen komst van 380.000 ontheemden zich op kosten van de Nederlandse staat heeft voltrokken. Dat is dus de reden dat maar weinig mensen op de hoogte zijn van de forse schulden die opgelegd werden.
Die kruideniersmentaliteit vd overheid had men uit de geraadpleegde literatuur ontdekt en samengevat op deze site :
Uit : http://www.inog.nu/?page_id=273
“In 1949 werden pensionhouders en particulieren opnieuw opgeroepen om Indische evacuees op te vangen. Een contract verzekerde de particulieren van een financiële tegemoetkoming. In de pensions waar Indische Nederlanders werden opgevangen kwam de luxe en hygiëne van de pensions niet overeen met de gevraagde huurprijs. Voor veel minder geld kon men vaak tijdelijk bij familie inwonen. De vraag naar opvangruimte bleef echter aanhouden en de overheid heeft in deze periode zelfs leegstaande landhuizen in Noord-Holland en Utrecht afgehuurd om evacuees te plaatsen. Na 5 maanden opvang moesten de Indische Nederlanders zelfstandig een woonruimte zoeken.
Eind 1949 werd er een eind gemaakt aan de bijzondere voorziening omtrent dubbele stamkaarten. Na die tijd was er geen speciale regeling meer waar Indische Nederlanders en Nederlandse oorlogsslachtoffers recht op hadden. Rond 1950 werd de georganiseerde opvang stopgezet. Contracten met pensionhouders en particulieren werden opgezegd en daarmee moesten veel Indische Nederlanders zelfstandig een woonruimte zoeken. Indische Nederlanders die geen familie hadden in Nederland en die niet in aanmerking waren gekomen voor de huisvestingswetten vielen tussen 1945 en 1951 ten prooi aan hoge kamerhuur en slechte accomodatie. Door de ‘Wet huisvesting gerepatrieerden 1950′ kwamen een aantal Indische Nederlanders later alsnog aan een woning.
…Pas als eind jaren ’50 duidelijk wordt dat er voor de Indische Nederlanders in Indonesië geen ander alternatief is dan vertrek naar Nederland, laat de Nederlandse overheid haar afwerende houding varen en stelt zij ruime middelen voor opvang en huisvesting ter beschikking.
De Nederlandse bevolking had haar handen vol aan de wederopbouw en de verwerking van het eigen leed na de oorlog. De repatrianten werden vaak gezien als een bedreiging voor de arbeids- en woningmarkt en ook binnen de Nederlandse overheid heersten negatieve opvattingen over de nieuwkomers, o.a. wat betreft de hoge kosten voor de overtocht en de opvang. De hulpverlening voor de repatrianten in Nederland was voornamelijk materieel van aard. Wie bij aankomst niet over woonruimte beschikte werd ondergebracht in één van de meer dan vierhonderd contractpensions, tegen betaling van 60 % van het netto gezinsinkomen. De kosten voor de overtocht naar Nederland en de voorschotten voor het aanschaffen van meubels na het vinden van een eigen woning moesten aan de Nederlandse overheid worden terugbetaald en zorgden voor een zware financiële druk.
Ook werden zij gezien als immigranten die weinig Nederlands waren en die door hun afwijkende (oosterse) eigenschappen zich moeilijk zouden kunnen aanpassen in Nederland. Om zich als goede burger aan te passen moesten de Indo’s zich op elk denkbaar terrein bewijzen, zowel voor het huishouden en de beroepensfeer als voor het gezinsleven en de opvoeding van kinderen. Mede door deze letterlijke en figuurlijke ‘koude’ ontvangst verliet in het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw een grote groep repatrianten ook Nederland weer om hun geluk in onder meer Californië en Australië te beproeven. “
@Boeroeng
Ik wil toch wel een kanttekening plaatsen bij je opmerking dat die generatie mat reageerde op het Nederlands gezag.
Volgens Cottaar&Willems in hun boek “Indische Nederlanders een onderzoek naar beeldvorming” van 1984 heeft ook te maken met de kranten. Indische Nederlanders worden zelden geinterviewd en het zijn vaak maatschappelijk werkers die voor hen spreken, dat wil niet zeggen dat ze uit hun naam spreken. Een uitzondering vormt de artikelen over de contractpensions uit 1954, zie ook het boek van wie???. Over het algeen overheerste de Nederlandse optiek waarbij de mythe van Nederland als gastvrij en discriminatieloos land niet mocht worden aangetast.
Er moet ook een repatrieringrapport ergens rondslingeren maar ik heb dat nog niet kunnen achterhalen.
Waar het mij om gaat is dat de geschiedenis van de gerepatrieerden nog geschreven dient te worden. Het is onberijpelijk dat alhoewel de overheid miljoenen aan de repatriatie heeft uitgegeven er nooit duidelijk onderzoek naar is gedaan. De boeken “Soedah laat maar” en “Aanpassen….aanpassen” hebben een aanzet gegeven maar nu wacht ik op het vervolg. Zo zal ook een herwaardering, een erkenning worden gegeven aan de opofferingen die de 1ste generatie heeft gebracht
En wat schrijft Mevr. Molemans daarover?
Dat boek is wel geschreven:
‘Van Oost naar West’, uitgegeven in 1969 door het Ministerie van CRM, en geschreven door H.C. Wassenaar-Jellesma.
Van de flap: “Door een krachtig samenspel tussen het Nederlandse volk, de Overheid en – vooral!- de Indisch-gerepatrieerden zelf, is deze in wezen tragische moderne volksverhuizing geworden tot een heroïsche periode van onze geschiedenis.”
Waarvan akte…
Leest u het boek vanaf 21 maart a.s. Ik heb ruim 400 pagina’s aan de materie gewijd, die korte metten maakt met de termen ‘repatriëring’ en ‘geruisloze integratie’.
En lees de toelichting onder ‘About’ op http://www.facebook.com/OpgevangenInAndijvielucht
“Indische Nederlanders worden zelden geinterviewd” De Stichting Mondelinge Geschiedenis Indonesië heeft zijn werk in 2001 afgerond. 1190 interviews met 724 mensen. Heb ik aan meegedaan. Bij het KITLV te raadplegen, zowel in gedrukte samenvattingen als de volledige opnamen. Het waren praatsessies met een duur van drie tot zes uur!
Twee jaar geleden was er een interviewronde op video, voor NOS en het Indisch Herinneringscentrum. Heb ik aan meegedaan en heb de DVD’s gekregen. Ik ken de huidige stand van zaken niet.
Afgelopen week ben ik geïnterviewd voor een lespakket van het Comité 4/5 mei, in samenwerking met NIOD, Beeld en Geluid, Indisch Herinneringscentrum.
Parlementaire enquête regeringsbeleid 1940-1945, van 1947-1956, waarbij Nederlands-Indië/Indonesië ook aan de orde kwam.
Ik denk dat er wel meer te doen is geweest. Dat er maar weinig mensen interesse hebben/hadden is natuurlijk een ander verhaal.
correctie: moet natuurlijk zijn: “Indische Nederlanders in de repatrieringsperiode werden zelden geinterviewd.
En dat boek over de repatriering is nog steeds niet geschreven, dat verhaal van Mvr. Wassenaar is geschreven in opdracht van het ministerie van CRM en belicht louter het overheidsbeleid. Tevens wordt haar rapport in de wetnschappelijke literatuur nauwelijks tot niet genoemd (zie Vaillant etc) Misschien zal Mevr. Molemans deze gap opvullen.
@P.vden Broek ” “Indische Nederlanders in de repatrieringsperiode werden zelden geinterviewd.”
Uit: Allochtonen in Nederland. Beschouwingen over de:
Hfdst. Gerepatrieerden (in onze samenleving) blz 45 ev CRM 1971
HG Surie
“In deze paragraaf wil ik het enige uitgebreide en wèl diepgaande sociologische onderzoek nagaan dat in 1955 is verricht door 3 instellingen tw het Isonevo,Het Soc instituut vd Ned Herv Kerk en het KSKI. Het 461 pag tellend verslag verscheen onder de titel ‘De repatriëring uit Indonesië. Een onderzoek naar de integratie van de gerepatrieerden uit Indonesië in de Nederlandse samenleving’ Bij het onderzoek werd gebruik gemaakt van een schriftelijke enquête, interviews en overige contacten met gerepatrieerden. Van de 3000 verzonden enquêteformulieren kwamen er 1355 ingevuld terug. Er werden 162 personen geïnterviewd.
Wat de gerepatrieerden in Nederland opviel was de onkunde omtrent Indië in algemene zin … Dat de gerepatrieerden meenden recht te hebben op steun en belangstelling, aangezien de Nederlandse regering medeschuldig was aan het ‘verloren’ gaan van de kolonie, vonden de meeste Nederlanders een blijk van grove ondankbaarheid. Bovendien vond men dat de gerepatrieerden al sterk werden bevoordeeld, met dubbele distributiebonnen vlak na de oorlog en talloze andere voorzieningen,…”
Het hfdst v Surie is na te lezen :
Klik om toegang te krijgen tot hilda_verwey_jonker_allochtonen_in_nederland_part1.pdf
In de interviews van de SMGI waren veel mensen bij die in die pensions hebben gezeten.
Ik keek in het Tong Tong archief en het valt wel op dat met het zoekwoord ‘backpay’ weinig artikelen te vinden zijn.
http://moesson.pictura-dp.nl/
Klik op het plaatje, het oudste backpay-bericht dd november 1958.
Dan ga je toch denken dat mensen te weinig bezig waren hun recht te halen, dat Tong Tong ook te mat was.
Niemand suggereert dat de generatie voor ons tolol was.
Wel kun je constateren dat die generatie te mat reageerde op het Nederlands gezag die hen verwees:
” ga bij Soekarno je salaris maar halen”
Misschien was de Tong-Tong niet het geeigende blad hiervoor. In de landelijke pers (zowel Nederland als Ned.-Indië) heeft het backpay-verhaal ruime aandacht gekregen. Zie onder andere verslagen van bijeenkomsten Nibeg, vanaf 1946.
Ik kan de beperkte aandacht van Tong Tong niet zo rijmen, want Tjalie Robinson en Lilian Ducelle waren best strijdbare figuren. Of ze vonden het geen Indisch strijdpunt om over te schrijven.
Het zal wel zijn dat de pers wel regelmatig over schreef … zo in de vijftiger jaren, maar ik ben niet opgegroeid met verhalen over de backpay.
Pas eind jaren 70 — 30 jaar na de oorlog- werd er bij ons thuis meer over gesproken, dit door de campagne van Madjoe.
Buitenzorg, wij hebben hier te maken met de grote kloof tussen de beter geinformeerden en degenen die zich alles lieten welgevallen en alles langs zich heen lieten gaan. Een en ander uit zich ook in de heftige discussies op dit en uw forum.
Zij die zich lieten informeren zijn door de bank genomen vol lof over de activiteiten van De Stichting Administratie Indonesische Pensioenen (SAIP) /Indische Pensienbond.
Het boek van Molemans is weer een staaltje van slapende honden wakker maken hetgeen weer leidt tot riboet waarin de Indische gemeenschap sterk is.
Riboet verkoopt goed.
.
Er is al iemand die de nickname SiLemaire gebruikte. (of variaties daarvan)
Dat is verwarrend zo. Gebruik je meest gebruikte nickname SiL
Of kies een nieuwe nickname en stick with it.
Foutje van Tong Tong: het was niet setenga Marine, maar Setengah Kompenie.
@Boeroeng: Helaas … onze “oudjes” waren te braaf en te gezagstrouw om grote heibel te maken toen ze verraden werden door opeenvolgende Nederlandse regeringen met de backpay en het uitsluiten van materiele schadevergoedingen”
Ik vraag me af of onze oudjes te braaf en te gezagsgetrouw waren om heibel te maken. Nederland heeft in Indonesie eerst met veel terughoudendheid of weerzin haar Indische Staatsburgers in Nederland toegelaten , alsof het een gunst was. Daarna heeft zij haar burgers met het meest geslaagde spreidingsbeleid gelijkelijk over Nederland verdeeld vanwege het principe verdeel en heers. Dus je mocht als Indisch staatsburger blij ziin dat je ueberhaupt in Nederland zat, dus je hield je wel stil.
Het DMZ heeft door haar woningtoewijzing en banenbeleid een bedenkelijke rol gespeeld dat . iedereen zich niet goedschks dan kwaadschiks naar het Hollandsmodel voegde anders kreeg je toch niet snel een baan of een woning toegewezen of een meubelvoorschot. Ja, dan hou je toch ook je bek
Sommige ambtenaren getroosten zich in ruil voor deze diensten met niet-materiele vergoedingen.(kan ik dat hard maken??? misschien is het vuige taal, gewoon laster).
Naar mijn mening was het geen keus uit VRIJE wil geweest van Onze Oudjes om braaf en gezagsgetrouw te zijn. Als het een keus was dan wel gedwongen en om te overleven.. Zij die dat niet accepteerden emigreerden gewoon door en dat voorbeeld van emigranten ken ik uit geen enkele geschiedenis.
Het is opmerkelijk dat de gegoede en beter opgeleide Indische burgers (behalve Dr. Cleintuar) zich nooit geroerd hebben, ondanks hun vooraanstaande rol in Indie en hun mogelijkheden, sommigen zeggen dat ze geen tijd hadden want ze moesten aan de toekomst werken,.Helaas, het was toch maar een kleine Boeng, Tjalie Robinson, die een ander en kritisch geluid liet horen, gelukkig maar.
Misschien heeft de overheid haar Indisch Beleid met alle beste bedoelingen gevoerd maar de resultaten zjn er ook naar. Had de overheid maar geen spreidingsbeleid gevoerd, want dan hadden haar Indische burgers net zoals andere emigranten (Surinamers, Marokkanen, Turken e.d.) zich geconcentreerd in de grote Steden en dan hadden we wijken als Batavia, Buienzorg e.d. gekregen met een 100% Indische bevolking, helaas, het had niet zo kunnen zijn.
Misschien wijdt Mevr. Molemans wat bemoedigende woorden aan deze weerzinwekkende episode der Indische geschiedenis. ook hier zou een mooie documentaire gemaakt kunnen worden.. En excuses hoef ik niet.
@ Pierre
Griselda Molemans heeft niet beweerd dat het boek een tijdbommetje is die straks in het gezicht van een perfide overheid zal ontploffen. Dat is een overdrijving jouwerzijds.
Op de voorhand kun je bedenken dat de Nederlandse politiek nieuwe feiten over de opvang 45-70 en de claims zal proberen te negeren. Daar zijn een aantal oorzaken voor en niet in het minst dat men voortdobbert op een oudhollandse traditie: Indië is voor ons rijker te maken, de mensen die er wonen of woonden interesseert ons niet zo. De oorlog met Indonesië, de Molukse kwestie, de Indische kwestie… dat is toch allemaal veroorzaakt door diezelfde koloniale mentaliteit ?
Helaas … onze “oudjes” waren te braaf en te gezagstrouw om grote heibel te maken toen ze verraden werden door opeenvolgende Nederlandse regeringen met de backpay en het uitsluiten van materiele schadevergoedingen.
Dit laatste is zeker veel eerder aan het licht gekomen. Eind jaren veertig en pas toen Madjoe rond 1978 ging demonstreren op het Binnenhof kwam er een eerste afkoopsom van de backpay.
Nu is er de kwestie van fondsen die betaald zijn door Japan en Indonesië. Ik snap er niet veel van, ik ken de feiten niet, maar als wederom mocht blijken dat welke Nederlandse regering dan ook Indische Nederlanders achteruit stelde, of vooral de rijke aandeelhouders bediende, dan zou het me niet verbazen.
“onze “oudjes” waren te braaf en te gezagstrouw ” Ik zie daarmee een grote mentaliteitsverandering in het leven van mensen uit Indië. Ik lees hier en elders over die rotjongetjes die met hun katapult de buurt onveilig maken, glastouw maken, haantje uithangen, jagers, als buitenkamper in leven zien te blijven, overlevend bij de Kenpeitai en in de bersiap enz. Allemaal spannende ondernemingen. En die meisjes waren ook niet altijd zo lief en netjes hoor. Maar eenmaal in Nederland? Braaf? Zie ik het verkeerd?
Oeps … al schrijvende heb ik uw bijdrage gemist, Pak Somers. Ik zie die nu pas.
Neen, naar mijn mening hebt u het niet verkeerd gezien, hoeft u nog niet naar Pak Pearle.
Pak Pierre
Ik bedoelde dus “braaf” tov het Nederlands gezag.
@ Boeroeng: “Pierre, Griselda Molemans heeft niet beweerd dat het boek een tijdbommetje is die straks in het gezicht van een perfide overheid zal ontploffen. Dat is een overdrijving jouwerzijds”.
Tja … als het al een overdrijving mijnerzijds is, dan is die gevoed door de woorden van de schrijfster sendiri, die ons nu al een paar jaar voorhoudt dat haar boek nog niet eerder onthuld brisant materiaal zal bevatten dat de overheid, althans de vertegenwoordigers van de overheid van toen, in grote verlegenheid zal brengen (met “grote verlegenheid” onderdrijf ik nu een beetje).
En v.w.b. die gezagsgetrouwheid en volgzaamheid van “onze oudjes”, die eerste generatie, moet mij het navolgende van het hart. In die tijd was de grote middenmoot in de Nederlandse samenleving gezagsgetrouw en volgzaam, “onze oudjes” overdreven misschien alleen een beetje door hun opvoeding in een cultuur waar “hormat” een hele hoge waarde had, maar ze waren geen uitzondering en zeker niet onmondig.
Ik heb, als lid van de tussen of bruggeneratie “Satoe setengah” nogal wat van die oudjes gekend, ook omdat mijn (gescheiden) ouders ieder een brede vrienden- en kennissenkring hadden met Indische achtergrond, Moluks, Indisch, Indisch-Chinees en Totok. Het waren in de meeste gevallen hoger opgeleiden, die in Nederland pangkats hadden veroverd in overeenstemming met hun opleiding en “rang en stand” in Indië.
Ik ben, zo gezegd, ondergedompeld in hun “issues”, thema’s die voor hun van belang waren, omdat er veel over werd gesproken. Ik had niet de indruk dat deze mensen van het dociele type waren, die hun pet afnamen en in hun handen verfrommelden en “dag nir”, “ja nir”, “nee nir” stamelden zodra een hogere toean voor ze stond.
Mijn goede vader was zo’n strijdbare Indo. Voor de oorlog was hij meen ik al jong voorzitter van het NIOG (Nederland Indisch Onderwijzers Genootschap) in Semarang of Bandoeng en actief in het IEV, net als zijn vader, mijn opa De la X, die wegens zijn sympathieën ook persoonlijk bevriend was met Douwes Dekker, alias Setia Boedi. Als jongen heb ik in Bandoeng nog kennis met hem mogen maken en zijn vrouw, “tante Haroemi”.
Bovendien was er “De Telegraaf”, die in die tijd door Indischgasten als “pro Indisch” werd beschouwd en die er op uit was om iedere misstap binnen de overheid eens goed onder het vergrootglas te leggen. Zeker als die misstap in relatie stond met “Indië”. Een beetje Indo, althans die in Den Haag en Amsterdam, was geabonneerd op die krant.
Met dit alles wil ik alleen verklaren waarom het mij vreemd voorkomt dat iets brisants wat mevrouw Molemans toch duidelijk suggereert, zo lang in de doofpot verborgen kon blijven en, indien al opgemerkt, met rust werd gelaten.
We doen “onze oudjes” in ieder geval geen recht door met een brede armzwaai te beweren dat zij tolol waren en/of over zich heen lieten lopen.
Wellevendheid stond hoog in hun vaandel, daar kunnen we trots op zijn. Zij zouden zich niet thuis hebben gevoeld in onze huidige verhufterde samenleving. Maar verwar wellevendheid niet met onmondigheid en verregaande dociliteit.
21 Maart. Hari Proklamasi. Als de lente komt, dan breng ik jou …….
satoe boekoe over andijvielucht.
Gauw naar de sportschool.
Pak Pierre
Pak Pierre,
Ik kan bevestigen dat mijn moeder maar ook de ouders van mijn sobats niet over zich hebben laten lopen en op kwamen voor hun rechten. Maar dat ze zich altijd wel positief hebben opgesteld naar de Nederlandse samenleving zoals die was in die tijd. Ergens waren ze mss wel erkentelijk dat ze een veilige omgeving voor hun kinderen hadden die zich konden ontwikkelen.
Ze hebben zich wonderbaarlijk snel “ingeburgerd” en waren mondige personen. En lieten zich geen knollen voor citroenen verkopen. Verder namen ze snel aan het arbeidsproces deel, ook als dat inhield noodgedwongen beneden hun opleidings- en ervaringsnivo. Dus ook hun kinderen deden dat. Alles beter dan je hand op te houden.
En ellenbogenwerk was er niet bij.
Pak Lemon bedankt voor je bijdrage. Pak Somers zegt er is niets in het geniep gebeurt. Waarom ontkent hij het dan in zijn eerdere posting?
IK zou zeggen en Gie Gleuft het!
Er is gewoon geen goede administratie van bijgehouden blijkt.
Dus wie wordt er nu door wie beduvelt?
Een foutje is menselijk dus ook Indo’s kunnen een foutje maken.
Dat woord ‘Administratie’ vond ik gevoelsmatig blijkbaar minder interessant dus liet ik het weg. Kort door de bocht heet dat. Spaart tijd en de goede verstaander snapt het wel.
Nog geen tijd gevonden om dat 1e hoofdstuk te lezen. Te kleine lettertjes dus heb ik het eerst helemaal uitgeprint. Kan dan pas een oordeel over geven.
“Dat woord ‘Administratie’ vond ik gevoelsmatig blijkbaar minder interessant ” Ik denk dat het een heel belangrijk woord was. De meeste instanties, ook het ABP, zijn uitvoeringsinstanties, zij voeren beleid uit, keren pensioenen uit. ABP/SAIP keert geen Indische pensioenen uit, dat is de taak van Indonesië. Zij doen de administratie van bij het ABP aanwezige Indisch geld. Uit die pot keren zij voorschotten uit, niet meer.
Geef mijn portie maar aan Fikkie.
Dan is daar dus ook bekend hoeveel pensioengelden door de diverse Staatsregeringen achterover zijn gedrukt om de gaten in de Rijksbegroting ontstaan door wanbeleid te dichten. En hoeveel van Indonesie inmiddels werd ontvangen.
Heeft iemand daar ooit tot op de cent een Administratieve verantwoording van gezien al dan niet in de media? We hadden toch openbaarheid van bestuur?
Valt dat te googelen soms?
Uit de pensioenfondsen kan een regering niet graaien. Zelfs mijn vroegere werkgever (TNO) kan niet bij de Stichting Pensioenfonds TNO komen. Ik vermoed dat de administratie van de SAIP in de jaarverslagen van het ABP zijn terug te vinden. Moet je wel zelf naar toe. De openbaarheid van bestuur is te halen bij de WOB. Moet je ook zelf naar toe.
Tijdens de regering van de socialist Wim Kok is anders wel uit de pensioengelden beheerd door het ABP gegraaid meen ik ooit gelezen te hebben. Of was dat propaganda van de rechtse kakkers?
Er is in het verleden inderdaad een keer een terugbetaling geweest, uit praktisch alle pensioenfondsen. De kassen puilden uit en de werkgevers haalden wat premie terug. De werknemerpremies werden tegelijkertijd flink verlaagd. Stom natuurlijk. Maar dat is gebeurd in het normale overleg tussen werkgevers, vakbonden en deelnemers. Die laatste twee hebben keurig zitten slapen! Maar er is niets in het geniep gebeurd.
@Huib “Valt dat te googelen soms?”
Bisa… jangan kaget.
‘In de uitzending ‘Het verdwenen pensioengeld’ van 5 februari 2011 zijn cijfers gepresenteerd uit het onderzoek ‘Performances en dekkingsgraden Nederlandse Pensioenfondsen, 1990-2010’, dat door Bureau Bosch in opdracht van Zembla werd uitgevoerd.
Achteraf is gebleken dat in dit onderzoek een ernstige fout is geslopen. De door Bureau Bosch berekende omvang van de ‘uitholling’ van de fondsen, door onder andere premievrijstellingen en terug stortingen uit het pensioenfonds naar bedrijven, zou 799 miljard euro bedragen. Berekeningen door onder andere consultancybureau Ortec hebben aangetoond dat dit bedrag beter op zo’n tachtig miljard euro zou kunnen worden geschat. (zie: Ortec Finance – Het verdwenen pensioengeld zembla (pdf)
Overigens blijft het onduidelijk hoeveel er in de jaren tachtig en negentig precies door overheid en bedrijven uit de pensioenfondsen is gehaald. Naar aanleiding van een kamer motie van 28 april 2011 liet minister Kamp van Sociale Zaken en Werkgelegenheid op 14 november jongstleden weten dat het niet mogelijk is een overzicht te geven van alle terug stortingen door pensioenfondsen, omdat hiervan geen goede registratie is bijgehouden. Zie:
Kamerbrief over een overzicht terugstortingen pensioenfondsen (pdf)
http://zembla.incontxt.nl/seizoenen/2011/afleveringen/05-02-2011
Ja sorry, foutje bedankt.
Een Indo mag een foutje maken,dat is dan gewoon een vergissing.Ja the place to be is verpest door onze nieuwe medelanders. Nee,ik ben niet gul om gauw een pluimpje te geven.Als het boek opengeslagen wordt,gaat hopelijk die hele beerput Open.Deels ben ik er niet helemaal eens met de beoordeling van Oorlogsslachtoffers,een deel van mijn familie die in het zelfde jappen/Bersiap kamp hebben gezeten zijn uitgesloten van dit alles en ik die voor een deel van mijn familie geprocedeerd heb,ook niet erkend en had dus 2700 gulden moeten neertellen om een Raadsman in te huren.
Enfin busuk die regeringen,maar we wachten geduldig af.
Mvg Jos Crawfurd
SAIP = Stichting Indische Pensioenfondsen
Voor de goed orde, mijn moeder heeft in Indonesie en later in Nederland WEL een weduwen-en weduwenpensioen ontvangen. Zij het dat mijn vaders bevordering tot sergeant vlak voor de oorlog uitbrak, na de oorlog bij de pensioengrondslag werd teruggedraaid.
Kennelijk om op die paar luizige guldens per kind nog te kunnen besparen. En andere verklaring kan ik er niet voor vinden. Of ze kontakt met het SAIP heeft gehad zou ik niet weten, maar is wel waarschijnlijk.
SAIP = Stichting Administratie Indische Pensioenen
Ik zie uit de andijviedampen ook de naam SAIP opduiken.
Alle Indische ambtenaren moeten te maken hebben gehad met de club. Ik zie het blaadje “De Indische Pensioenbond” nog bij mijn Pa en een aantal ooms en tantes op tafel liggen.
Over het werk van SAIP niets dan lof gehoord. Daar zat als ik mij goed herinner eeuwenlang een heer (Van?) Uithoven (?), dé vraagbaak en probleemoplosser voor allen die met (de overgang van) hun Indische pensioen in de knoop zaten.
Pak Pierre
SAIP
Stichting Administratie Indonesische Pensoenen
Heer Jos, Ik ben me er niet van bewust dat ik een pluimpje heb weggegeven. Ik heb me vrij nuchter opgesteld tegenover Griselda of anderen. Maar houd er niet van iemand zonder reden af te branden.
Ik gun ieder graag het voordeel van de twijfel.
Zelf ben ik net als Pak Pierre niet de mening toegedaan dat wij in Nederland te beklagen zijn. Tenminste als je niet uit bent op privileges.
En bereid bent de armen van meet af aan uit de mouw te steken.
Maar feit blijft wel dat bij die hele afwikkeling van het koloniale verleden nu bij me terechte? vraagtekens zijn opgeroepen. Dat “Gebaar” was er eigenlijk de aanleiding toe.
Nu maakt mijn Mokumse vrouw me wel eens het verwijt dat ik te goed van vertrouwen ben. Mss is dat wel zo, totdat het tegendeel is bewezen.
Ook de opvattingen zoals herhaaldelijk geventileerd door de heer Jan A. Somers over mensen die ten onrechte claims indienen kan ik heel goed delen. De hulpverlening schijnt een lukratieve bussines te zijn geworden.
De kennis over PTSS bij soldaten en burgers is overigens pas in latere jaren ontstaan. Dus wie kan zonder nader onderzoek iemand veroordelen omdat hij meent onrecht te zijn aangedaan door de Staat en er iets van te vorderen te hebben.
Als ik er wel eens iets over hoor worden er soms idd ogenschijnlijk wel rare beslissingen genomen.
Amsterdam was in mijn tijd en die van mijn Amsterdamse voorouders idd. the place to be. Maar dat is passé.
mHg
Griselda,
Nog bedankt voor het nakomen van je toezegging. Ik heb deel 1 weliswaar nog niet kunnen lezen maar ga het gauw doen.
Nav. bovengenoemde discussie over herstelbetalingen resp. SAIP, “whatever that may be” heb ik een vraagje.
Al eerder heb ik verteld dat mijn vader als KNIL militair in Japans krijgsgevangenschap heeft gezeten en al op 27 Nov. 1945 na verlaten van het kamp door de Indonesische revolutionairen werd zo ziek als
hij was van bed gelicht en onbarmhartig vermoord.
Ondanks alle nare ervaringen als Buiteenkamper en tijdens de Bersiap
was mijn moeder vast van plan in Indonesia te blijven.
Pas in 1958 moest ze na het gedoe over NNG eieren voor haar geld kiezen en naar Nederland “vluchten”, waar ze ook een beroep moest doen op de bestaande opvangregelingen zoals opvang in kontrakt-pension en voorschotten. Alles terug moeten betalen, m.n. door de nabestaanden.
Helaas werd in 1961 borst tumor bij haar vastgesteld en ze overleed in Januari 1962. Haar oudste drie kinderen heeft ze al in 1955 naar Nederland gestuurd voor hun studie en veiligheid, dus ik woonde niet meer bij haar.
Betwijfel of ze ooit een claim heeft ingediend. Ook niet voor evt. verloren gegane bezittingen en het bedrijf dat ze na de oorlog had waar we zeer goed van konden leven. Als ze er van had geweten, lijkt het me niet onwaarschijnlijk. Ze heeft het met niemand van haar kinderen over gehad.
Wel weet ik dat ze het had dat het salaris van mijn vader tijdens zijn krijgsgevangenschap nooit is betaald.
Tot nu toe heeft alleen wijlen mijn oudere halfzuster een claim namens ons ingediend en die werd afgewezen omdat ze te laat was. Dit heeft ze me later verteld en ook een afschrift van de afwijzing. Dit laatste ook
bij I4E eerder bekend gemaakt.
Kun je hier nog een wat van maken c.q. zit er alsnog een claim in voor de nabestaanden?
Heer Huib ik mag je wel,alleen ben ik niet zo gul met pluimpjes weggeven.Ik heb bijzonder waardering dat je Mevrouw Griselda Molemans bijstaat in dit alles,misschien komt het dat je eveneens jaren hebt doorgebracht in de ena mooiste stad van de wereld,Amsterdam the place to be.
Mvg Jos Crawfurd.
“SAIP, “whatever that may be” ” Het is opmerkelijk dat zo weinig Indische mensen over de SAIP weten. Stichting Administratie Indische Pensioenen. Maar in combinatie ook met de actieve Indische Pensioenbond.
De Indische ambtenarenpensioenen werden net als de nabetaling van de salarissen bij de Indonesische regering neergelegd. Met als verschil dat de pensioenpremies altijd naar Nederland waren overgemaakt. Je moest formeel dus wachten (kon je lang wachten) op een Indonesisch besluit, maar er gebeurde iets leuks. Indische Pensioenbond en SAIP (afdeling van het ABP) konden uit die pot met ‘Indisch’ geld ‘voorschotten’ op die pensioenen uitkeren. Volledig in lijn met de Nederlandse ambtenarenpensioenen. Je moest je natuurlijk wel aanmelden, bij het ABP konden ze niet ruiken of je in leven in Nederland woonde. Ik weet niet of mijn verhaal echt waar is. Ik heb deze kennis opgedaan uit de klok horen luiden, naar de klepel heb ik nooit gezocht. Wie weet meer over deze regeling? Buitenzorg van Javapost?
Mijn vader werd na de oorlog volledig afgekeurd en werd na een interim invaliditeitsregeling door de SAIP verder geholpen. Na zijn overlijden kwam er iemand van de SAIP uit Heerlen mijn moeder helpen bij de afwikkeling. Na het overlijden van mijn moeder was een telefoontje naar Heerlen voldoende voor een correcte afwikkeling.
Je dicht me te veel kennis toe, Jan! Hier heb ik niet zo snel een antwoord op.
De website van de SAIP geeft al veel informatie! Maar in mijn onkunde ben ik niets over die voorschotten op de Indische pensioenen tegengekomen. Maar misschien is hier een andere regeling gekomen. Mijn informatie hierover stopt op 3 mei 1990, de sterfdag van mijn moeder.
Wat voorafging: – de zure feiten –
“Met de RTC van december 1949 kwam het definitieve einde van het koloniale bewind in zicht. Als vervolg op het
rehabilitatievoorschot stelde het Indische gouvernement aan alle ambtenaren een slotuitkering in het vooruitzicht. Deze varieerde van vier tot twaalf maanden salaris, afhankelijk van de omvang van het gezin van de kostwinners, met een maximum van duizend gulden per maand ,het particulier bedrijfsleven volgde in zijn backpay-regeling goeddeels die van het gouvernement. De helft zou in contanten worden uitgekeerd, de rest in de vorm van obligaties ten laste van de Indische schatkist. In aanmerking genomen dat de Japanse bezetting 41 maanden had geduurd, was het een schamele tegemoetkoming.
Bij de RTC werd overeengekomen dat ambtenaren en militairen uit de Nederlands-Indische tijd naar Indonesië overgingen en dat de nieuwe staat als rechtsopvolger van Nederlands-Indië de uitbetaling van de rehabilitatie voor zijn rekening zou nemen. Op de RTC kwam de backpay niet meer aan de orde. Deze werd geacht met de slotuitkering te zijn afgehandeld. De slachtoffers lieten geen protest horen, nog niet.
Na de soevereiniteitsoverdracht beseften de slachtoffers pas goed hoezeer zij tekort waren gedaan. In andere geallieerde landen, zelfs in het al evenzeer als Nederland verarmde Engeland, kreeg het militair en civiel personeel van de voormalige koloniën volledige backpay. Tot overmaat van ramp bracht Jakarta
de gulden-roepiah verhouding terug van 1:1 naar 1:3. Nederlanders die afhankelijk waren geworden van
de Indonesische schatkist zagen daarmee hun aanspraken met tweederde verminderd. Tijdens de kabinetten-Drees bleef de regering op het standpunt staan dat niet Nederland, maar Indonesië het adres was voor claims van de malcontenten.
Meijer zegt er niet bij dat Drees vond, zoals hij in het Kamerdebat
over het Japanse vredesverdrag verklaarde, dat Nederland al genoeg voor de Indische slachtoffers deed door de transportkosten en opvang in Nederland van de vele Nederlanders die terugkeerden naar patria voor zijn rekening te nemen.
De repatrianten en zij die nog waren achtergebleven, begonnen te beseffen dat ze definitief uit het paradijs waren gevallen. Door de Japanse overval hadden ze van de ene op de andere dag hun rijke en bevoorrechte bestaan in de kolonie verloren; de capitulatie van Japan had niet het verhoopte herstel gebracht en in het onafhankelijke Indonesië waren ze onwelkome tweederangsburgers geworden. Er kwam een repatriëring op gang die binnen enkele jaren vrijwel alle Nederlanders die Indië als hun
moederland beschouwden hun toevlucht deden zoeken in het koude kikkerland.
door Lambert J. Giebels
Het recht en de rekening
De roep om herstelbetalingen voor Nederlands-Indië klinkt nog steeds
De Academische Boekengids 59, november 2006, pp. 9-10.
http://academischeboekengids.nl/abg/do.php?a=show_visitor_artikel&id=553&print
In hoofdstuk 1 schrijft Griselda dat van Meynen, minister van oorlog, de backpay van de Koninklijke Marine uitbetaalde en dat hij daarover een fel meningsverschil had met Drees en Beel, die het terroriteitsbeginsel volgde, dwz dat de staat Nederland alleen financieel verantwoordelijk was voor onderdanen in het land Nederland aan de Noordzee.
Niet verantwoordelijk voor Nederlandse onderdanen buiten Nederland, zoals de militairen en ambtenaren te Indië .
Tjaaaaa.. die VOC-mentaliteit toch altijd weer.
Dit verklaart dus waarom de regering wel haar schuld betaalde aan de militairen van de Koninklijke Marine te Indië . Weer een raadsel opgelost.
Dat laatste was toch geen raadsel, Boeroeng?
De uitbetaling van financiële verplichtingen van Nederlands-Indië werd bij de soevereiniteitsoverdracht overgedragen aan Indonesië. Eventuele uitbetaling van backpay aan KNIL militairen en Indische bestuursambtenaren was hiermee een Indonesische aangelegenheid geworden. De Koninklijke Marine viel niet onder het Nederlands-Indisch gouvernement, maar direct onder de Nederlandse regering en de financiële verplichtingen ten aanzien van die marine waren en bleven een Nederlandse aangelegenheid.
Ik vraag me nu wel af waar dat meningsverschil binnen de regering nu precies over ging. Ging het over de backpay van enkel de Koninklijke Marine of ook die van het KNIL, de Indische ambtenaren en de Gouvernementsmarine?
De naam van de minister was overigens Meynen, zonder “Van”…
Heer Mas Rob: dat is correct. Mijn vader bij de Gouvernements-Marine was Indisch ambtenaar, bij de KM vielen ze onder een Nederlandse arbeidsovereenkomst. Indië had als eigen rechtspersoon een eigen financieel beheer.
Zucht. Daar zijn de Waldorf en Statler van de Indische gemeenschap weer met hun ongefundeerde meningen. Aangaande de Japanse herstelbetalingen:
1. conform de informatie van de SAIP betreffende het aantal gecompenseerde rechthebbenden zijn in totaal 90.000 rechthebbenden gecompenseerd van wie 52.000 burger-geinterneerden en 38.000 ex-krijgsgevangenen
2. waarbij een x aantal aanvragen is afgewezen
3. exacte transparantie van het bedrag ontbreekt echter, maar een simpele rekensom keert dat de 38 miljoen gulden bij lange na niet voldoende was om alle rechthebbenden te compenseren
4. de regeling is volgens de SAIP afgerond
5. Aanhakend bij 1.: tot nu toe heb ik ruim 100 reacties binnen van rechthebbenden en hun kinderen die nooit van deze regeling geweten hebben
6. Hetzelfde geldt voor de Siamese en Indonesische herstelbetalingen
Ik raad de heer Buitenzorg aan de betekenis van het woord ‘transparantie’ op te zoeken.
Mijn ouders zijn heel goed door de SAIP verder geholpen. Na hun overlijden hebben we ook veel hulp van de SAIP gehad.
“4. de regeling is volgens de SAIP afgerond”
Volgens de website van SAIP kun je nog gewoon een aanvraag indienen. Hoe zit dat dan, Griselda? http://www.saip.nl/nl/content/pages/ju.aspx
Wees paraat! De berSAIP-periode houdt aan: “Stop! Inleveren!”
Ah, ada apa dalam nama …
e.m.
Beste Griselda,
Mocht je mijn aantekeningen ‘ongefundeerd’ vinden, ik leg het nog een keer uit, aan de hand van de door jou aangedragen punten:
1. Het voorlopig eindverslag van deze regeling, uit 1960, maakt alleen melding van burgers en burger-interneringskampen, en zeker NIET van krijgsgevangenen. Ook waar het aantal 90 duizend uitkeringsgerechtigden wordt genoemd. Ik kan je alleen maar aanraden hierover nog eens navraag te doen bij de SAIP.
2. Per 1 september 1960 waren 90.800 aanvragen toegewezen, en 9.082 aanvragen (dus ongeveer 10%) afgewezen.
3. 38 miljoen gedeeld door 90 duizend = 422 gulden, en dat correspondeert aardig met de werkelijke uitbetaling: 415 gulden. Vrij transparant, lijkt me. Na 1960 – toen het Japanse geld op was – besloot de Nederlandse overheid de regeling niet te sluiten om te voorkomen dat ex-geinterneerden buiten de boot zouden vallen. Nadien kwamen nog mondjesmaat aanvragen binnen De Nederlandse overheid heeft destijds besloten zelf bij te passen. Alle rechthebbenden werden dus wel degelijk gecompenseerd.
4. De regeling is NIET afgerond. Aanvragen kunnen nog steeds worden ingediend. Kijk maar eens op de website van de SAIP zélf:
http://www.saip.nl/nl/content/pages/ju.aspx
5. Reacties van ‘rechthebbenden die niets van de regeling weten’ kun je niet hebben ontvangen. Wie rechthebbend is, bepaalt de SAIP. Kinderen weten meestal niet wat hun ouders ooit hebben aangevraagd; die ouders zélf weten het ook vaak niet meer.
6. Over Siamese (? – Siam veranderde in 1939 van naam in Thailand) en Indonesische herstelbetalingen heb ik niets gezegd.
Het is gevoelige materie. Daarom is het belangrijk dat de waarheid geen geweld wordt aangedaan.
Bert Immerzeel
Die hele discussie heeft veel ribut veroorzaakt, maar is het eerste hoofdstuk dat geld wel waard?
Ik lees dat hoofdstuk 1 heel interesssant is maar wat moet ik mij daarbij voorstellen, de lucht van doorgekookte andijvie zeker.
En dat verhaal over het ontbinden van een kontrakt op Indisch 3.0 lijkt mij even opwindend als het sexsleven van slakken.
Much ado about nothing.in goed Nederlands: wie een kentut laat ,zal stank oogsten
Beetje vreemd dat de schrijfster nu nog oproepen plaatst voor het achterhalen van vermeende misstanden, terwijl het boek over een paar weken bij de drukker moet liggen, maar goed, terzake.
Ze vraagt reacties van (kinderen van) ex-krijgsgevangenen en ex-burgergeinterneerden die rechten zouden kunnen ontlenen aan het Yoshida-Stikkerverdrag uit 1956.
Eerste misverstand: dit verdrag voorzag slechts in een uitkering aan ex-burgergeinterneerden. In een uitkering aan ex-krijgsgevangenen was al ten dele voorzien door het vredesverdrag uit 1951.
Tweede misverstand: de schrijfster gaat er bij voorbaat van uit dat de Nederlandse overheid de rechthebenden heeft belazerd. Zij schrijft: “De crux is dat er bewust amper aankondigingen door de overheid naar buiten zijn gebracht.”
Een minuutje surfen in de krantensite van het KB leert dat dit niet juist is. Overigens, welk doel zou hiermee gebaat zijn? Dat de overheid Japans geld in eigen zak stak? Ik raad haar aan het voorlopig eindrapport van de Commissie Japanse uitkeringen uit 1960 te lezen.
Tenslotte: de regeling is niet gesloten, ondanks het feit dat de 38 millioen guldens die door Japan naar NL werden gezonden 50 jaar geleden al aan 90 duizend ex-geinterneerden zijn uitgekeerd. Mogelijke rechthebbenden kunnen zich nog steeds wenden tot de SAIP.
Zie verder: http://javapost.nl/2011/02/05/japanse-uitkering/
“opofferen” een eufemisme voor “verkwanselen ” ……
Een boeiend (maar ook veel herkenning) eerste hoofdstuk.
Het maakt mij nog nieuwsgierig naar de volgende hoofdstuk(ken).
Jan A. Somers, op 22 januari 2014 om 12:15 zei: …kan dus geen navraag doen
Maaf Pak Jan,
Ik bedoelde meer de Kolonisten- Horeca-Gepensioeneerden-
Toekang kajoe-Vissers en vele anderen,die daar een bestaan
hadden opgebouwd en alles achterlieten.
Zijn daar gegevens over,dat was eigenlijk de vraag.
siBo
Ik heb heel lang geleden in de NRC een recensie gelezen over het gebeuren met Nieuw-Guinea na 1950. Dat schijnt een goed boek te zijn geweest, de recensent noemde die geschiedenis: dralen bij de uitgang. Sorry, ik weet niet meer.
Net iets gevonden : boekrecensie in NRC 29-08-2003 van Martin Elands en Alfred Staarman: Afscheid van Nieuw-Guinea. Het Nederlands-Indonesisch conflict 1950-1962.
Wat zou Marga Klompe bedoelen ?
Nou ja … Marga kende het woord “genaaid” misschien alleen in die andere, nette, betekenis.
Just a hunch. Ik heb verder nix gelezen, hoor. Saja tidak poenja kompetir, want ik heb niet meebetaald.
Pak Pierre
@Pak Pierre de la Croix, op 20 januari 2014 om 21:36 zei: /…/Saja tidak poenja kompetir, want ik heb niet meebetaald.@
— Dat denkt u maar meneer De la Croix. Wie weet is er misschien van uw reguliere bijdrage aan ’s lands schatkist wel een promillage weggevloeid naar het Lira Auteursfonds Reprorecht atau de Stichting Rechtshulp Auteurs.***
***kruis door wat (niet) van toepassing is
🙂 😉 😦
e.m.
Dat is nou weer het voordeel van straatarm zijn: Je betaalt ook niet zoveel belasting.
De PvdA moet nog wel wat aan het systeem van de parkeerboetes doen. Rijk en arm betalen nu het zelfde. Ook hier zou de invoering van een zeer progressief schijventarief een zegen voor de nooddruftigen zijn. Pluk van de rijken.
Ideetje voor de komende gemeenteraadsverkiezingen. Te beginnen met Delft.
Oeps … off topic? Neen toch. The buzzword was toch “naaien”?
Pak Pierre
Helaas meneer De la Croix, u weet hoe het werkt in de politiek. Uw belang wordt opgeofferd aan een groter belang.
In de huidige coalite zal de PvdA zich vooralsnog niet verzetten tegen het lucratieve handhavingsbeleid van de VVD-minister Ivo Opstelten.
Oh, over opofferen gesproken. Ik denk dat de belangen van de Indische Nederlanders –>op macro-niveau beschouwd<– zijn opgeofferd aan de Wederopbouw van Nederland.
e.m.
Tja … Pak Eppeson, ik ben niet zo thuis in de opofferingstheorie, want ik houd mij er niet mee bezig. Maar macro gezien denk ik dat de wederopbouw ons binnenkomers uit het nieuwe Indonesia, dus Indische Nederlanders, Molukkers, enz., ook geen windeieren heeft gelegd. Hebben we daarvoor een EXTRA offer moeten brengen? Ik weet het niet.
Nederland is welvarend geworden omdat iedereen in die opbouwjaren de mouwen heeft opgestroopt, witneuzen en bruinneuzen bersama-sama, en van die welvaart hebben wij allemaal kunnen profiteren.
Als iemand dadelijk werkelijk kan aantonen dat “ons” door de neus is geboord wat “ons” rechtens toe MOEST komen, dan ga ik misschien ook nog de barricaden op.
Nu is het zo dat ik, sinds ik ruim 61 jaar geleden hier in Nederland aanspoelde, nooit het gevoel heb gehad te kort te zijn gedaan of, meer to the point, te zijn genaaid door het Nederlandse gouvernement. Noch macro, noch micro. Ik heb mij dus ook nooit willen belasten met het gevoel dat ik misschien “toch wel eens” genaaid zou kunnen zijn.
Als dadelijk bij het aanbreken van de lente, zoals mevrouw Griselda Molemans heeft beloofd, met bewijs onderbouwde sensationele openbaringen ten nadele van de overheid uit haar boek zullen rollen, dan zullen alle Nederlandse media zich vast en zeker ook op het nieuws storten en dan zal de overheid met de pantat bloot moeten. Misschien kunnen we dan alsnog een aap een dingetje zien doen. Ik wacht maar rustig af.
Jammer dat de PvdA niets kan met mijn briljante op socialistische beginselen gebaseerde idee om parkeerboetes op te leggen naar rato van inkomen, zodat de kleine man zich af en toe ook een parkeerzonde kan veroorloven.
De partij en/of haar fervente aanhanger(s) moet(en) de schuld echter niet schuiven op de verderfelijke invloed van de kapitalisten van de VVD. Met het heil van het hongerende proletariaat voor ogen had de PvdA natuurlijk ook een verbond kunnen sluiten met de andere rode broeders en zusters, niet met die duivelse VVD.
Pak Pierre
@Pak Pierre de la Croix, op 21 januari 2014 om 19:07 zei: Tja … Pak Eppeson, ik ben niet zo thuis in de opofferingstheorie, want ik houd mij er niet mee bezig. Maar macro gezien denk ik dat de wederopbouw ons binnenkomers uit het nieuwe Indonesia, dus Indische Nederlanders, Molukkers, enz., ook geen windeieren heeft gelegd. Hebben we daarvoor een EXTRA offer moeten brengen? Ik weet het niet.@
— Dag meneer De la Croix, om misverstand te voorkomen toch maar even voor de goede orde melden dat op het moment dat vader als Ambonese KNIL-militair op dienstbevel juni 1951 voet op Nederlandse bodem zette, tegelijkertijd naar later zou blijken mij het geluk in de schoot werd geworpen. Hoewel nog net op Ambon geboren beschouw ik Walcheren als mijn thuishaven. Ik heb echter als tweede generatie niet meer of minder rechten dan andere burgers in dit land. Het knaagt weleens dat het grote verdriet van vader en moeder tot mijn groot geluk heeft geleid.
Ik ben er overigens van uitgegaan dat ex-Minister Drs Marga Klompé (geen Indo atau Indische Nederlander) niet zomaar heeft opgemerkt ‘De Indische Nederlanders zijn geofferd voor grotere belangen’. Op micro-niveau denk ik dan aan het stringente toelatingsbeleid, de Commissie Werner, de Backpay kwestie en schadeloos stellen van inderhaast achtergelaten, geconfisqueerde en genaaste bezittingen en gevolgen van de overdracht van NNG.
¿ Wat is er bijvoorbeeld gebeurd met die 4 miljard gulden die Indonesië als schuld tot 1956 heeft afgelost? Als daarvan wel de Marshalhulp 1 miljard aan Amerika is terugbetaald en niet de Backpay kwestie geregeld, dan kun je volgens mij stellen dat belangen van Indische Nederlanders zijn opgeofferd aan de Wederopbouw van Nederland.
¿ En waar zijn na de overdracht van Nederlands Nieuw Guinea die 600 miljoen guldens gebleven, die Minister Luns in 1966 wist uit te onderhandelen met sultan Hamengku Buwono Indonesisch Minister voor Economie en Financiën n.a.v. het naasten van Nederlandse bedrijven? Een schuld die Indonesië in jaarlijkse termijnen tot op de laatste cent –eind 2002- heeft terugbetaald. Als Indisch-Nederlandse rechthebbenden hier geen stuiver van hebben teruggezien, wie dan wel?
Nah … meneer De la Croix tot op de barricaden dan maar. 😉
e.m.
Dhr E.M. schrijft:
—————-
En waar zijn na de overdracht van Nederlands Nieuw Guinea die 600 miljoen guldens gebleven, die Minister Luns in 1966 wist uit te onderhandelen met sultan Hamengku Buwono Indonesisch Minister voor Economie en Financiën n.a.v. het naasten van Nederlandse bedrijven? Een schuld die Indonesië in jaarlijkse termijnen tot op de laatste cent –eind 2002- heeft terugbetaald. Als Indisch-Nederlandse rechthebbenden hier geen stuiver van hebben teruggezien, wie dan wel?
—————
Griselda Molemans wijdt hier een hoofdstuk aan.
Door Opgevangen in Andijvielucht op FB is op 20 januari 2014 een oproep geplaatst, gericht aan slachtoffers (en hun kinderen) met betrekking tot een (eventuele) uitbetaling van smartegeld afkomstig uit het Stikker akkoord met Japan in de jaren 1956 – 1961.
Hieronder de oproep voor diegenen die geen FB pagina hebben:
Quote:
SPECIALE VRAAG AAN (KINDEREN VAN) EX-KRIJGSGEVANGENEN EN EX-BURGER-GEINTERNEERDEN TIJDENS DE JAPANSE BEZETTING. Als eenmalige compensatie aan alle Nederlandse oorlogsgetroffenen is in 1956 het Stikker-Yoshida Akkoord ondertekend, waarbij Japan 10 miljoen dollar (38 miljoen gulden) heeft betaald aan de Nederlandse overheid. Het bedrag werd vervolgens in vijf jaarlijkse termijnen overgemaakt door Japan, dus tot aan 1961. Alle ex-krijgsgevangenen kregen f 385 de man uitbetaald, alle ex-burger-geïnterneerden f 415.
Mijn vraag is of iedere rechthebbende op de hoogte was van deze Japanse compensatie? En hoe heeft u dit nieuws vernomen? Mocht u of uw ouders hier nooit van geweten hebben, kunt u me dan mailen via: info@qna-news.com? Bij voorbaat dank, Griselda Molemans
Unquote.
Mevrouw Molemans weet de spanning wel op te voeren. Nog zo’n kleine 60 nachtjes slapen en we weten het: Er ontploft iets recht in het gezicht van de Nederlandse overheid of het strak opgeblazen ballonnetje loopt met een zacht sissertje leeg.
Ik lees aandachtig de bijdragen onder dit topic en probeer alles te begrijpen. Maar …. hoe zou de eerste generatie hebben gereageerd? Voor de goede orde, in mijn definitie behoren tot de 1ste generatie de mensen die als volwassene in de vooroorlogse kolonie hebben geleefd en die na de oorlog, merendeels in de jaren veertig (vanaf de 2de helft), vijftig en zestig in groten getale “repatrieerden”. De generatie van mijn ouders en grootouders, die er niet meer zijn.
Wat mevrouw Molemans dadelijk gaat openbaren zal toch voornamelijk of zelfs uitsluitend die generatie aangaan. Wij, ik neem aan allen die zich hier roeren en in ieder geval ikzelf, zijn maar afgeleiden. Wij kunnen ons hoogstens plaatsvervangend boos maken als blijkt dat de miljoenen, zo niet miljarden die voor de eerste generatie waren bedoeld een andere bestemming hebben gekregen. Weggesluisd door een perfide Nederlandse overheid, met voorbedachten rade, al dan niet met medeweten van onze achtbare volksvertegenwoordigers.
Als er inderdaad sprake zal zijn van een grove misstap of grove misstappen van de overheid ten nadele van de Indische “repatrianten”, dan vraag ik mij af waarom die niet eerder aan het licht is/zijn gekomen. Was die eerste generatie dan zo tolol of ging ze zo slordig met haar belangen om? Ik kan het niet geloven.
Bij die generatie zaten heel wat slimme en mondige lieden die o.m. in Den Haag de ministeries bevolkten, op ALLE niveaus. Defensie puilde uit van de Indo’s, Indischgasten werkten ook bij “Overzeese Gebiedsdelen” (spottend “Overgebleven Gebiedsdelen” genoemd), Sociale Zaken, Binnenlandse Zaken, ministeries die in meerdere of mindere mate met de Grote Volksverhuizing van doen hadden. Is de “cover up” zo goed geweest of was er niets om te verbergen? Nog bijna 60 nachtjes slapen ….. Dan is het goddank ook lente.
U schreef Pak Eppeson, dat we elkaar misschien op de barricaden zouden ontmoeten, in reactie op mijn stukje van 21 dezer, 1907 uur. Ik verheug mij op de ontmoeting, maar ik acht de kans groter dat u mij elders ontmoet, hopelijk op een gezellige plaats, met lekker eten en drinken. Mag ook een plekje op Walcheren zijn.
Pak Pierre
Adoeh jammer seh meneer De la Croix. Dan moet ik het helaas doen met Spandau Ballet en hun versie van http://www.youtube.com/watch?v=Zbs1YY1F2Do
En wat Walcheren betreft …
[CITAAT] ‘Misschien komt er een tijd dat we op een zomeravond, onder het genot van een koud biertje, blote kaki’s op tafel, over zulke zaken kunnen filosoferen. Ter verhoging van de mooie sfeer op de achtergrond een Ceedeetje dat het nachtelijk geluid produceert van djangkriks, het tok-tok-tok van een bami chinees op straat, de roep van een saté verkoper, blaffende honden in een verre kampong, een djaga die op zijn ronde de tong-tong beroert.’ [EINDE citaat]***
***©ourtesy Pak Pierre 22 maart 2012 om 22:24©
e.m.
Ik moet wel heel dronken zijn geweest toen ik dat moois opschreef, maar vooruit, men kan zich slechter omstandigheden voor een ontmoeting voorstellen.
Aloha, till we meet (not yet “again”).
Pak Pierre
….geofferd voor grotere belangen.’
In die tijd had Klompé een ‘zedelijk katholieke’ opvatting over de dekolonisatie …..
“Velen verbazen zich er nog altijd over dat, toen de Japanse bezetting kwam en daarna de Amerikaanse bevrijding, de Nederlandse regering nog niet snapte dat de koloniale tijd voorbij was en het tijd werd om die beloofde autonomie te realiseren.
…ook het nog 13 jaar lang ‘krampachtig’ vasthouden aan Papoea Nieuw-Guinea.Luns wilde het gewoon houden, want dan leek Nederland groter en machtiger op de wereldkaart. Kennedy maakte hem hardhandig duidelijk dat het behoud van heel Indonesie in de mondiale Koude Oorlog iets belangrijker was dan zijn persooonlijke ‘hang-up’ Maar zijn katholieke collega-minister Marga Klompé was ook tegen overdracht van dit halve eiland aan Jakarta, om andere redenen. Zij wilde het beschavingsoffensief voortzetten. om de Papoea’s langzaam en behoedzaam uit het stenen tijdperk naar onze tijd te loodsen, en dus niet om machtspolitieke redenen zomaar uitleveren aan de wezensvreemde en vijandige javanen.
…wat later gehekeld werd als bekrompen hebzucht, missie of zendingswerk, was in het licht van de toenmalige omstandigheden en opvattingen soms progressief.
Klik om toegang te krijgen tot Hoofdstuk%202%20Van%20riksja%20naar%20revolutie%20en%20terug.pdf
Ik was en ben het helemaal eens met de visie van tante Marga. Hoeveel gekoloniseerde gebieden zijn na de oorlog niet overhaast de onafhankelijkheid “ingetrapt”, zoals iemand (ik weet niet meer wie) dat zei of schreef over Suriname, toen het land in 1975 van Den Uil ook hals over kop de onafhankelijkheid kreeg toegeworpen. Misschien dat daar ook een geheim complot achter gezocht moet worden; er dreigde leegstand in de Bijlmer.
Over “opofferen” gesproken. Het Papoeavolk van westelijk (Nederlands) Nieuw Guinea is ten offer gevallen aan de wereldpolitiek, als pion in het grote schaakspel om macht en invloed in Z.O. Azië.
Dat is geen nieuws, maar het kan geen kwaad dat nog eens te herhalen, nu toepasselijk in het kielzog van de bijdrage van Pak Lemon.
Pak Pierre
Pak Pierre. Niet alleen het Papoevolk is ten offer gevallen door de wereldpolitiek maar ook de duizenden Indos die daar een bestaan voor zichzelf wilden opbouwen. De Nederlanders waren over het algemeen geaccepteerd door de Papoea en het plan was om hun zelfstandigheid te geven onder leiding van Nederland die ze nog hoog nodig hadden.
Oom Ariks, onze buurman in Manokwari en de belangrijkste leider van die tijd, stond er op dat alleen Nederland goed was voor de toekomst van Nieuw Guinea.
Kort na de invasie van Indonesia hebben ze die ouwe man gekleineerd en afgeranselt. Oom Ariks was een van de weinige papoeas die bij de koningin op bezoek is geweest. Ook de Amerikaanse predikant, Harold Lovestrandt, die achter ons woonde hebben ze geslagen en gevangen genomen in Jakarta. Later heeft Harold een boek hierover geschreven.
“Prisoner in Jakarta”
Er zijn meerdere groepen “genaaid” ten gunste van de lieve wereldvrede en tot meerdere persoonlijke glorie van een aantal leiders.
Helaas …. het heeft weinig geholpen. Vietnam, the killing fields in Cambodja, het massale moorden in Indonesia.
Het gebeurde allemaal na 1962 en het leed is nog niet geleden.
Pak Pierre
opgevangen in andijvielucht‘
ondertiteld met… ‘de opvang van ontheemden uit indonesië in kampen en contractpensions en de financiële claims op basis van uitgebleven rechtsherstel’
Nm .weten was de laatste uittocht vanuit Nw.Guinea in 1961/’62
van Nederlanders-Papoea ‘s-Molukkers en Chinezen.
Ben eigenlijk wel benieuwd naar deze periode en hun opvang.
claims, werkgelegenheid en overtochtkosten.
mss. heeft Mevr.Griselda Molemans hier een hfdst aan gewijd
siBo.
“de laatste uittocht vanuit Nw.Guinea in 1961/’62
van Nederlanders” Mijn zus en haar gezin hebben die laatste tijd daar meegemaakt. Zij en mijn schoonzoon waren in dienst van de VN voor het regelen van de overdracht. Hun laatste zoon was daar de laatst geboren Nederlander. In 1963 zij ze naar Nederland teruggekeerd. Via het Panamakanaal! betaald dor hun baas. Ze zijn beiden al dood, kan dus geen navraag doen.
Pak Bo Keller.
In zijn boek, De laatste Indo, verteld Alex Ball, de schrijver dat hij op 12 maart 1963 uit Manokwari is vertrokken. Ik weet niet of hij werkelijk de laatste Indo was die uit NNG vertrok, maar hij verteld dat hij dat gevoel had. Er zijn andere Indos die hun verhaal over de uittocht in dit boek schreven.
Meiske von Heuven van Staereling schreef over haar ervaringen op het pension “Holten” op de Holterberg in Overijsel. Ze had afschuwlijke herinneringen aan de schandalige behandeling van de DMZ.
Bankboekjes en baar geld moesten ze inleveren omdat ze het voor hun zouden verzilveren. Nooit meer iets van teruggezien (Bldz. 351)
Alex Ball zelf was niet opgevangen door DMZ, maar zijn ouders wel, eerst in Vucht en daarna in het hotelpension L’Ambassadeur in Valkenburg. Geen warm eten in de avond, maar brood met hetzelfde beleg. Een keer in de week rijst met rozijnen en een keer in de week mochten ze voor zichzelf koken Ontbijt bestond elke dag uit brood met jam of pindakaas. De restanten werden dan de volgende dag weer op tafel gezet. Geen koffie of thee in de kleine kamers. Strijken moest sterk beperkt blijven. Ze konden naast hun slaapkamer alleen gebruik maken van gemeenschappelijke ruimte. De overige ruimtes waren verboden terrein. (Bldz. 298)
Alex schrijft: “De stoere mannen, die in Nieuw Guinea hun vrouw en kinderen met hard werken door de moeilijke jaren heen hadden gesleept en voor hun gezin een leuke toekomst op hadden gebouwd, waren in Nederland hun eigenwaarde volkomen kwijt”.
Zo snelle update. Jempol!
Deze boekpublicatie is mede tot stand gekomen met steun van /…/ en alle deelnemers aan de speciale crowdfunding-actie.
Copyright © 2014 Griselda Molemans
Alle rechten voorbehouden
e.m..
Inderdaad, ik heb t 1e hoofdstuk ontvangen en staat op mn I pad, van de week rustig doorlezen, het boek zal in Maart opgestuurd worden.
Blij!
Groetjes ,
Cornelia Stuyver