Huib Otto stuurde het verhaal van Guus Orth. Op aandringen van Sjoerd Lapré beschreef Guus de bersiapperikelen in Bandoeng 45-46. Het verhaal stond in 1995 in de Moesson. Getiteld:
Woelige dagen na de Japanse bezetting
Lees het hele verhaal. Lees het interview wat Rick van den Broeke met Guus Orth had, vlak voor zijn overlijden in 2005. Rick zette het op zijn website indischinformatiepunt.nl
++++
Film met het Soekarnoverhaal te downloaden, wel in bahasa Indonesia zonder subtitels:
With the reading of the proclamation by Sukarno and Hatta on August 17, 1945, it gives birth to the Indonesian nation, an independent nation.
++++
Radiointerview , nav het boek Liefde in tijden van oorlog, ic de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog.
++++
Beluister een lezing van Stef Scagliola en enkele interviews. Uit 2002
++++
Generaal Simon Spoor, de opperbevelhebber van de Nederlandse troepen in Nederlands-Indië tijdens de zogeheten politionele acties eind jaren ’40, voerde een eigen en verborgen oorlog tegen de Indonesische Republiek. En deze link.
...................
Indisch4ever 
Ook daar kan ik me helemaal achter scharen, maar ja hoe dan als je je slachtoffer voelt van al dan niet vermeend onrecht? Op welk gebied dan ook. Hoe los je dat voor je zelf op? Maar hier past mij bescheidenheid want zou het antwoord er niet op weten.
Ik denk niet dat er één antwoord op is. Ieder mens is uniek. Er worden soms praatgroepen aanbevolen, maar dat lijkt mij heel erg!
Heer Jan A. Somers,
Om misverstanden te voorkomen, behalve het onrecht mijn moeder e.a. aangedaan, ga ik er momenteel zelf niet zodanig onder gebukt dat praatgroepen, anders dan deelname aan dit medium, een optie kunnen zijn. Ik probeer me alleen te verweren tegen de generalisatie dat Knillers, Klers, en Molukkers oorlogsmisdadigers zijn als ze in een oorlog verzeild raken en voor koningin en vaderland hun plicht hebben gedaan en dat de tegenpartij nergens part of deel aan had.
Ach Pak Somers,
Slachtoffer worden ergens van heb je vaak zelf niet voor het uitkiezen.
Vaak met alle trauma’s van dien.
In mijn jongere jaren heb ik die slachtofferrol van velen in de Indische gemeenschap ook nooit zo kunnen begrijpen. Had liever gezien dat ze de schouders eronder hebben gezet en de mouwen opgestroopt.
Figuurlijk gesproken natuurlijk.
En proberen er wat van te maken en zich een goede plaats in deze maatschappij te veroveren. En dat is het merendeel ook wel gelukt dacht ik. Zeker de jongere generaties. Maar niet iedereen is dat gelukt al dan niet door eigen schuld of omstandigheden en het blijft wel buiten kijf dat er van overheidswege op zijn zachts gezegd merkwaardige U-bocht konstrukties om de Indische gemeenschap heen zijn gemaakt waardoor velen tussen wal en schip zijn geraakt.
Maar ik zie toch wel een lichtpunt in de veerkracht van onze gemeenschap als de voortrekkers zich er ook beter voor willen inzetten
en zich niet schamen tot deze groep gerekend te worden.
.
Helemaal akkoord. Maar ik merk meer en meer dat ook niet-slachtoffers zielig gaan doen. Er is een verschil tussen het zijn van slachtoffer, of je het slachtofferschap aanmeten.
Bedankt. Prachtig verhaal van Guus Orth. Gelukkig niet in een slachtofferrol.