Eric Neyndorff zit voor twee maanden in Indonesië. Hij zou proberen reisverhalen door te sturen. Dit is nr 7. Zie hier voor eerdere delen.
Zondag 20 oktober
Gisteren geen gekke dingen gedaan. Heb wat medicijnen tegen buikloop gekocht, het medicijn heet: Diatabs Tabley Antidiare, het werkt en kost ongeveer 5.000 rupiah voor 4 tabletjes, kan me de kop niet kosten.
Nu ik toch bezig ben, ik heb ook een middel tegen muggebeten gekocht. Ik had de keus tussen een spuitbus met antimuggenspray, Bygoner genaamd, maar dat lijkt me voor mijn constitutie ook niet erg gezond, dus ik heb een middel gkocht waarmee ik me in smeer, het heet Autan, en ook dit helpt en is niet duur.
Ik vermaak me ook elke dag in het Merdekapark dat tegenover mijn hotel ligt. Het enige probleem dat ik daarmee heb is het oversteken van de weg. De jalan Wastukencana is een drukke weg en het is een kunst om die over te steken, want er komt geen pauze in het voortrazende verkeer. Ik gooi me gewoon in het verkeer en probeer recht in de ogen van de chauffeurs van het tegemoet komend verkeer te krijgen, want mijn filosofie is, dat je iemand niet doodrijdt, waarmee je oogcontact hebt, tot nu toe klopt dit.
Als ik dan in het Mederkapark ben gekomen, zijn er overal groepjes mensen, die gewoon zitten of ergens mee bezig zijn, zo is er elke morgen een groep ouderen bezig met Tai Chi, hetgeen ik een erg sierlijke therapie vind. Ook zijn er heel vaak kinderen bezig met het instuderen van danspasjes al dan niet begeleid door muziek.
Er was ‘s-middags in een hoekje een paar jongens met slangen bezig, sommige slangen waren erg groot! Ik durfde er niet dichterbij dan 10 meter te komen. Een jongen probeerde zijn slang te voeden met een harig beest, waarvan ik niet weet of het een rat was. Ik heb er een foto van gemaakt die ik in mijn album op Facebook zal zetten.
Ook zag ik een groep kinderen, als paramilitaire groep, die na de vlaghijsing excersitie-oefeningen deden. Van elke SMk was een vertegenwoordiger werd mij verteld door hun leider.
Dinsdag 22 oktober
Gisteren met Chichi naar Puskesmas Pasundan geweest. Een Puskesmas (Pusat Kesehatan Masyarahit) is een gezondheidscentrum. Eerst moest Chichi bij de ingang een nummer halen, ze had nummer A90. wij moesten wachten in een ruimte naast de ingang, waar de nummers die aan de beurt waren omgeroepen werden. Na een uur was Chichi aan de beurt, ze werd vervolgens naar de polikliniek verwezen waar de dokter haar behandelde. Zij had tijdens het douchen water in haar oorgekregen en heeft dat vervolgens met tissue eruit proberen te krijgen, hetgeen uiteraard fout ging en zij de tissue niet uit haar oor kreeg. De dokter, die haar behandelde, zei dat ze een stommiteit had begaan. Dat is precies iets wat ik haar ook had verteld, daarvoor had ze dus niet naar de dokter hoeven te gaan.
Ik heb woensdag het kaartje voor de trein naar Yogyakarta gekocht, ik vertrek dinsdag 29 oktober om 7 uur uit Bandung en hoop om 14:31 uur in Yogya aan te komen. Het kaartje kost 200.000 rupiah en ik reis daarvoor in de eksekutif klasse voor. Ik ben geplaatst in wagon nummer 4 en heb plaats 7 a, dit is aan de rechterkant van de trein. 200.000 rupiah is bij de huidige koers 13,32 euro, voor welke prijs je naar een bestemming 427 km verderop wordt vervoerd.
Het bestellen van zo’n kaartje is ook een ervaring op zich. Ik ben naar het station gelopen en heb in de stationshal een nummer moeten trekken, daarna moest ik een formulier invullen met daarop mijn naam, mijn paspoortnummer, de bestemming, de gewenste trein en het tijdstip van vertrek. Na invulling moest ik wachten tot mijn nummer aan de beurt was en ik kon bij het aangegeven loket terecht. Al met al was ik een half uur kwijt.
tot het volgend bericht.
groetjes
Eric
...................
Indisch4ever 
@ ” …..en had een goed “Fingerspitzengefühl” om Pak Pierre aan te halen”.
En Pak Pierre zat alweer te denken aan pidjet met “happy end”, maar dat kwam weer van dat verhaal over het main-main onder de heilige waringin (waaruit de witte hadji wel vol afgrijzen was gevlucht).
Pak Pierre
@ Pak Eric
Inmiddels zullen er wel meer hotels aan het Merdekaplein zijn, maar ik meen dat hét hotel indertijd Preanger hotel heette en nu Pangheggar die nagenoeg bij het Merdekaplein ligt. Heb er in de 80-er jaren ook met mijn vrouw gelogeerd. In die tijd had ze o.a rugklachten en via de hotelportier een oude blinde pidjetter op de kamer besteld, die mijn vrouw flink ouderwets onder handen heeft genomen. En zo waar ze knapte er van op. Ik ben zelf in de lobby gaan zitten en genieten van een gamelan orkest wat ik vroeger nooit voor mogelijk had gehouden.
Wist je overigens dat in de 50-er jaren ’s avonds de dames van plezier rondom het Merdakaplein vml. Pietersplein hun klantjes opzochten en onder de dikke waringins afwerkten. Met m’n vriendjes indertijd wel eens in de waringin geklommen om e.e.a. gade te slaan. Natuurlijk konden we als teeners het lachen niet houden en werden we soms ontdekt en moesten het vege lijf redden door vliegensvlug uit de boom te komen en hem te smeren.
Huib, op 25 oktober 2013 om 13:19 zei:
Heb er in de 80-er jaren ook met mijn vrouw gelogeerd. In die tijd had ze o.a rugklachten en via de hotelportier een oude blinde pidjetter op de kamer besteld,
——————————
Adoeh ,
is het niet gevaarlijk om gepijet worden door een blinde masseur of masseuse ?. (Tuna-Netra) .
Strakjes salah pidjet, want ze (of hij) kan het niet zien .
ENG dese .
Pak Surya je hoeft je geen zorgen te maken. Deze blinde man was een echte professional en kende kennelijk alle details en had een goed “Fingerspitzengefühl” om Pak Pierre aan te halen. Na deze behandeling was mijn vrouw ahw weer als herboren. Echt waar en ze kende het Indon. fenomeen pidjetten niet eens..
Trouwens als je als kind koorts of griep had werd je vakkundig door onze oude Neneh gekerokt met behulp van een gobang in een mooie rode visgraat motief met minjak kajoepoetih. Hoe harder je gilde of protesteerde hoe meer bewijs had ze dat ze goed bezig was. En hoe harder ze doorging. Ze was ook tamelijk kippig op haar oude dag.
Het Preangerhotel en het Pangheggar hotel zijn 2 verschillende hotels, het Preanger hotel staat aan de jl Asia-Africa schuin tegenover hotel Homann en het Pangheggar hotel aan de jl Merdekaplein. Tussen de jl Lembong en de spoorwegkruising. Van de meisjes onder de waringin wist ik niet. Ze zijn er in ieder geval niet meer.
@ Pak Eric
Ja ik verkeerde echt in de veronderstelling dat het Pangheggar het oude Preanger hotel was zoals in me die uit m’n jongensjaren herinner. Maar ik doel inderdaad op het hotel gelegen aan of nabij het Merdekaplein.
Overigens was er toen sprake van een tamelijk aantal waringins op een rij grenzend aan de straat. Aan de lianen heeft menige brandal gewaand dat hij tarzan was.
Is Boeng Ascher ook in Bandoeng op bezoek geweest dat die dames van plezier er verdwenen zijn?
Hoi Eric,
Niet vergeten een trui mee te nemen de trein in…
Een paar jaren terug in Yogyakarta door m’n Schoonzoon trein-
kaartjes laten kopen voor 4 personen en 1 extra voor m’n cucu,
die naderhand erbij kwam,richting Bandung.
Voor de 4 personen kon ’t wel (besteld) maar het extra kaartje onmogelijk door feestdag-terugkeer oid. Dus paniek , hoe nu!
Alleen hadden”ze” geen rekening gehouden met deze Ouwe,die
hoewel na 60 jaren terug ,zijn streken (AKAL) nog niet verleerd
had.
Ik maakte me klein en nederig ,waarna ik na m’n bekendmaking
alles overliet aan de kunde en vindingrijkheid van deze beambte
die na enig nadenken toch nog een plaats in de trein vond en
ook nog bij elkaar in de zelfde coupé.
En dit zonder steekpenningen of zwarte kunst alleen ”Akal”
siBo
Mas Rob,je krijgt een slimut en een bantal bij voor niets.
met vriendelijke groet,Jos Crawfurd.
Pakai selimutnya masih kedinginan, Jos. 😉