Eric Neyndorff zit voor twee maanden in Indonesië. Hij zou proberen reisverhalen door te sturen. Dit is nr 6. Zie hier voor deel 1,2,3,4,5
Maandag 14 oktober
Gisteren regende het zo hard, dat ik helaas niet naar de bruiloft van het familielid van Chichi kon gaan.
Zelf wil ze nog met met trouwen en ze heeft al een concessie gedaan, ik hoef dan geen moslim te worden. Ik heb het, met pijn in mijn hart, nog steeds kunnen afhouden, want ik ben al bijna 70 jaar vrijgezel en zal niet kunnen wennen aan het leven van een getrouwd man. Chichi is een ongecompliceerd en vrolijk persoon.
Gisteren was er in het Merdekapark een feest ter gelegenheid van 203 jarig bestaan van iets, waarvan ik niet weet wat het is . Ik ging kijken, maar werd verrast door een van de organisatoren, die mij aansprak en toen ik vertelde dat ik in Bandung was geboren, werd ik genood om plaats te nemen tussen de hotemetoten. Ik heb dit gelukkig op een vriendelijke edoch ferme wijze afgeslagen, omdat ik aanvoelde dat ik, van wat er allemaal zou worden gezegd, niet veel zou begrijpen, omdat mijn Bahasa Indonesia nog niet is wat ik ervan hoopte. Ook was in het Merdekapark het eindpunt van een autorally gepland. Kortom het was erg druk. Ik heb een saucijsje gekocht van een vrouw, in het park bezig was met het braden hiervan.
Ik ben vandaag naar de jalan Cipunegara ( Van Neckstraat) gegaan, om een foto van het huis, waar wij tot 1954 hebben gewoond, op de foto te zetten, het zag er nog uit zoals ik in het mij herinner. Het pleintje met een electriciteitshuisje was er nog. De banketbakkerij Primvera, van oom Willie en tante Ellie Ong, was echter gesloopt en er wordt nu een monsterlijk betonnen gebouw van enkele etages neergezet. Ook Bandung wil duidelijk meedoen in de vaart der volkeren. Helaas is niet elke verandering een verbetering.
‘s-Middags met Chichi naar Restaurant Selasih gegaan, in de nieuwe wijk Cikutra, ik heb er genoten van kuluyuk van garnalen, voor de niet-kenners van de Chinese keuken: het is een gerecht met een zout-zure saus, in mijn geval dus garnalen. (kuluyuk voor een klunyuk zou mijn vader gezegd hebben.) Voor ons 2-en was ik 76000 rupiah kwijt het geen ca 5 euro is.
Dinsdag 15 oktober
Het is vandaag een feestdag Idul Adha, het offerfeest. Al enkele dagen werden overal langs de kant van de weg geiten te koop aangeboden, om te worden geofferd. De hele nacht in aanloop naar de feestdag, werden door de luidsprekers van alle moskeeen in de stad gebeden uitgestrooid over de gelovigen, de niet gelovigen, hebben hier geen inspraak in, zodat ik deze nacht bijna geen oog dicht kreeg. Ik ben van mening dat, de mullahs de gebeden live vanaf de minaretten moeten uitspreken en geen bandjes mogen gebruiken, dat zal de tijd, dat de gebeden worden gelezen aanmerkelijk beperken.
Donderdag 17 oktober
Gisteren de verjaardag gevierd van Aira, de kleindochter van Chichi. Ze is 4 geworden. Het festijn vond plaats in Restaurant Selasih, waarbij het eten een grote rol speelde. Voor 12 mensen was ik 300.000 rupiah kwijt, hetgeen neer komt op 20 euro.
Vrijdag 18 oktober
Gisteren is gebeurd waar ik al bang voor was, ik kreeg last van buikloop. Heb dus de hele dag in mijn hotelkamer doorgebracht. De oorzaak is mij onbekend, maar het behoorlijk lastig. Vandaag is het stukken beter en ik hoop dat het zo blijft.
groetjes, Eric
...................
Indisch4ever 
Why not…… In China en Z. Korea nog steeds de normaalste zaak. Toe ik eind 1990 zakelijk in Z. Korea moest zijn moest je niet vreemd op kijken als de honden in grote krandjangs door markthandelaren te koop werden aangeboden, Ik denk zelfs dat je na aankoop de handelaar ook kon vragen de scharminkels een kopje kleiner te maken.
Tja …. hoe luidde de vraag ook alweer? Of er een verband bestaat tussen de manier waarop een samenleving met dieren omgaat en de mate waarin wreedheid jegens de medemens in die samenleving is geaccepteerd? Nog maar eens de werken van Diederik Stapel, Roos Vonk en prof. Bax op naslaan.
Patty Page zong in vroeger dagen het zoete liedje “How much is that doggy in the window – I do hope that doggy’s for sale”.
Moet in Korea een tophit zijn geweest. Daar kan Pak Bo vast meer over vertellen.
Pak Pierre
de Gangnam Style,
sibo
In Bandoeng reed na de oorlog net zo’n hondenkar rond zoals door Pak Pierre beschreven kompleet met hondenmeppers, ehhh…… hondenvangers. De vangst zal ook wel naar het slachthuis zijn gebracht en voor consumptie rijp gemaakt.
Saté andjing …. hmmmmmm …… enak sekali. Satoe lagi, mas!
Pak Pierre
Boze tongen beweren ,dat Semarangers met lekker eten naar
bed gaan en ook met lekkers de dag aanvangen,
Echte lekkerbekken dus.
.
Maar over deze hondenvangers, U begrijpt toch wel als al deze
arme gevangen beestjes enkele reis naar de hondenhemel gaan.
binnen korstte keren de vangers werkloos raken.
Ik zou zeggen laten leven, voor het oog de
kamponggladakkers van de straat voor de vangers roti kukus
op de plank en de gladakkers via een omweg weer vangen
en iedereen tevreden.
siBo
Naar bed met lekker eten er in en iets anders lekkers er naast of er onder. The balé-balé tales.
Die Semarangers wisten wel wat genieten was.
Pak Pierre
In de Amsterdamse mythen en legenden kwam een Chinees restaurant voor met andjing panggang.
Dwars door Bandoeng loopt de spoorbaan met parallel daaraan aan de Noordzijde ik meen de Krakatauweg waaraan woningen stonden met vnl. Indische gezinnen zonder vaders die in het kamp zaten of overleden waren. Deze spoorlijn was in die tijd de zgn. demarcatielijn.
Het Zuiden van de stad met o.m. de Grote Postweg, Kosambie en de Papandajanbuurt was in handen van de revolutionairen, het Noorden in handen van de geallieerden. Op gezette tijden kwam de stoomtrein langs met daarin Engelse militairen, vaak Gurkha’s en andere passagiers. Ze werden dan beschoten vanaf de Indonesische zijde.
Lang de spoorlijn zelf stonden op gezette afstanden Brits-Indische bewaking , soms Gurkha’s en soms Sikhs. De huizen werden uiteraard ook regelmatig beschoten vanaf de overkant door sluipschutters of zo.
Wij woonden als eerder gezin met een aantal evacué-gezinnen in het grote huis op de nabijgelegen Sumatrastraat en ik had een vriendje Boy die op de Krakatauweg woonde. Op een gegeven moment zag je bij de spoorweg overgang aan de Zuidzijde allemaal mensen een verlaten fabrieksgebouw in rennen en er met grote rollen oranjekleuring rollen stof weer uitrennen. Wij dus ook en konden elk een of twee rollen
van die stof inpikken. Dit was wat je noemt echt rampokken en niemand lette op de andere, laat staan dat er vijandige handelingen over en weer plaats vonden. Ze keken de andere kant op denk ik. Een tijd later liep nagenoeg iedere Bandoenger, mannen, vrouwen en kinderen in oranjekleurige gebloemde baadjes van deze opvallende stof.
Later zijn we verhuisd naar Zuid en hadden een aardig huis aan de rustige Poetrilaan waar ik me dus fanatiek bezig ging houden met glastouw en vechtvliegeren en mijn manie om op karbouwenruggen
mee te rijden met goedvinden van de tani’s.
Weet niemand dan waar deze idioten gebleven zijn en
niet alleen die uit Soerabaja
Of kwamen ze onder deskundige begeleiding weer terug in de
toen bestaande Maatschappij.?
Of durven wij geen namen te noemen,bang om voor Koloniaal
aangezien te worden en dat mag niet.!
siBo
Nou …. Eric met zijn leuke reisverhalen houdt ons wel bezig ……
Prettige zondag luidjes en denk niet te veel aan die gore rottijd.
Pak Pierre
Daar sluit ik me graag bij aan Pak Pierre
Rottijd? Ik heb later nooit meer zoveel meegemaakt en geleerd. Daar voel ik me rijk bij. Ik heb van Sikh’s rijles gehad op legerambulances bij het Leger des Heilshospitaal in Soerabaja. En daar tussendoor, ik op een gevonden fiets, de Sikh op de stang met zijn sten verwilderde honden schieten. Die vormden een plaag. Ze hadden een vast hoertje in een barak van het tegenovergelegen RK Ziekenhuis. Een Indonesisch meisje. Bij hun vertrek mochten wij die ambulances overnemen.
@ Pak Somers,
Tja … ik zal de laatste zijn om geen lichtpuntjes te kunnen zien in welke “gore rot tijd” dan ook (“happiness has many faces”) en ik geloof daarom graag dat de bersiapperiode voor u persoonlijk ook een leerzame is geweest waarin u veel “prettig onvergetelijke” ervaringen hebt opgedaan.
Maar u begrijpt zeker wat ik heb bedoeld met mijn kwalificatie van “gore rot tijd” in het kader van de vele zeer plastische beschrijvingen van wat er gebeurde met (Indische) Nederlanders (en laten we de Chinezen niet vergeten en heel veel – in de ogen van de raddraaiers “foute” – Indonesiërs) in het gezagsvacuüm, dat direct na de capitulatie van Japan ontstond in Nederlands Indië. De kali’s Toentang en Progo zagen inderdaad rood van het bloed en niet alleen van de arme zwerfhonden die met een sten gun werden neergemaaid …
Pak Pierre
Mss.is niet zo algemeen bekend , maar in het vooroorlogse Indië
werden loslopende honden dood geschoten.
Dat gebeurde niet zomaar en wat ik ervan afweet is ,dat er eerst ‘n
Politiebekendmaking komt met de mededeling, dat op ”tijdstip/plaats”
loslopende honden zullen worden-afgeschoten al dan niet
vooraf gaan van een signaal/sein..
Iedere honden eigenaar zette z’n/hun honden aan de ketting met
het gevolg een complete jankseranade want die arme beesten
liepen altijd vrij rond.te rennen om hondenbezoekjes af te leggen.
.
Het gebruikte wapen was in Indië algemeen bekend onder de naam”Tjies” en alleen patronen van caliber 6mm short lood,
dit ter voorkoming van ricochets of tweede baan ,mochten
voor dit doel gebruikt worden.
Ook in de Tangsé werden honden op bepaalde plekken, bijv
stallen -vuilnisbelt ed ,na bekendmaking ”tijdstip/plaats” afgeschoten.
siBo
Tja … men was in Indië natuurlijk als de dood voor hondsdolheid. Wie door een dolle hond werd gebeten en het kon betalen ging voor de levensreddende, naar verluid pijnlijke, injecties naar het Instituut Pasteur in Bandoeng. De rest ging meestal dood, net als de dolle hond.
Bij ons in het naoorlogse Semarang – van het vooroorlogse en oorlogse Semarang draag ik geen tot nauwelijks herinneringen met mij mee – reed de hondenkar rond. Dat was een kar met opbouw van stevig gaas, door mankracht voortbewogen, omringd door een paar hondenvangers met hun gereedschap, een lange stok of bamboe met aan het eind een lus of strop, die om de hals van de hond kon worden getrokken.
De reeds gevangen ongelukkigen waren dus voor iedereen zichtbaar en het gebeurde wel eens dat een eigenaar zijn hond in de kar zag en die met veel misbaar probeerde vrij te kopen. Dat lukte meestal wel, de hondenvangers zullen er een aardige bijverdienste aan hebben gehad.
Was de kar vol, dan ging die naar Kablok, het slachthuis toen aan de rand van Semarang Oost, kennelijk ook de plaats waar honden werden afgemaakt. Ik ben bang dat het er niet zo zachtzinnig aan toe ging als hier in Nederland, waar men doorgaans met eerbied en respect van “inslapen” spreekt.
Pak Pierre
Pak Pierre,
Echt gebeurd, maar ja ‘ts maar een zelf gezien en zonder foto
bekrachtigde gebeurtenis.
± in het jaar 1958 woonde ik in een nw.bouwwijk.te Middelburg.
en daar liep,hoe kan het ook anders een jonge Indo, die een
aardig zakcentje bij elkaar sprokkelde om zoek geraakte (!?)
hondjes terug te bezorgen vooral van oudere dames.
Dat deze hondjes de weg kwijt raakten, lag aan het feit, dat deze
jongen zijn lippen zodanig kon tuiten en voor hondjes zo’n
verleidelijk geluid maakte ,dat ze hem naliepen waarna hij deze
beestjes wel tegen een goede fooi zgn. opspoorde en terug bezorgde..
Ik amuseerde me kostelijk, vooral als hij zijn, nmi verdiende fooi
in ontvangst nam van de meestal blije eigenaresse.
Verder weet ik niet of hij ooit door de mand is gevallen, gezien
m’n toen veelvuldige overplaatsingen.
siBo
Hij zou in Hamelen ook een behoorlijke boterham hebben kunnen verdienen.
Pak Pierre
In Bandung waren er Gurkha’s afkomstig uit idd Nepal en Indiase/Pakistaanse moslim Sikhs. Van deze laatsten hadden wij weinig goeds te verwachten met hun tulbanden, van de Gurkha’s wel.
Trouwens een vrolijk Indonesisch vriendengroepje met religieuze inslag was naar mijn weten ook de Daroel Islam die ook aardig raad wist met moord en doodslag op ongewapende mensen onder begeleiding van bloeddorstige religieuze kreten.
Pak Huib,
Een kleine correctie als het mag: De Sikhs kwamen/komen uit de Punjaab, een gebied dat nu zowel door Pakistan als door India wordt geclaimd, net als Kasjmeer. Zij hadden/hebben hun eigen godsdienst en waren/zijn in ieder geval GEEN moslim, enkele uitzonderingen daar gelaten misschien.
De Sikhs, als regel ingedeeld in de zogenaamde Punjabi Regiments, werden net als de Ghurkas door de Britten overal ingezet waar het glorieuze Empire iets te bevechten had. Zij hebben met hun tulbanden ook dapper gevochten aan de fronten in 1ste en 2de wereldoorlog.
Dat ze als regel “onbetrouwbaar” waren betwijfel ik. Wel is een onderdeel Sikhs in WO II overgelopen naar de Duitsers. Dat onderdeel is, meen ik, ook in Nederland (o.m. op Tessel, voor de komst van de Georgiërs?) gelegerd geweest.
Ik heb wel eens een foto gezien van Sikhs met tulband in Duits uniform. Oom Adolf vond zeker dat ze er als Indo Germaan wel bij mochten horen.
Pak Pierre
Pak Pierre,
Over geloof dat de Sikhs aanhangen zal ik niet betwisten dat het islam is of boedha of hindoe, maar waarschijnlijk een eigen sekte.
Ik heb me er inderdaad niet zo in verdiept. Meen uit die tijd begrepen te hebben dat ze erg sympathiseerden met de revolutionairen en geneigd niet op te treden als het wel gewenst was.
Over hun moed of betrouwbaarheid heb ik dacht ik niet gesproken, niet in positieve of negatieve zin. Ook niet dat ze met hun tulband geen indrukwekkende krijgers waren. Wel heb ik hun afkomst uit het voormalig Brits-Indie willen aangeven door te vermelden “Indiase/Pakistaanse ” Had beter Brits-Indisch kunnen zeggen.
Ik houd wel overeind dat de Nederlands-Indische en waarschijnlijk Chinese e.a. gemeenschappen er niet zoveel vertrouwen in hadden als in de Gurkha’s als het op bescherming aankwam omdat het kennelijk bekend werd dat ze met de andere partij neigden te sympathiseren.
@ Pak Huib,
Laat de Sikhs maar niet horen dat hun geloof “een sekte” wordt gevonden. Enfin, indachtig een van de bedoelingen van I4E om elkaar te verrijken met kennis over al wat Indië aanging, heb ik slechts gereageerd op een tweetal van je opmerkingen:
1. Het laatste deel van je opmerking “In Bandung waren er Gurkha’s afkomstig uit idd Nepal en Indiase/Pakistaanse moslim Sikhs”. Nou, wat de Sikhs ook mogen geloven of bijgeloven, het waren/zijn in ieder geval GEEN moslims (behoudens misschien enkele uitzonderingen). Dat leek mij voldoende ter correctie. Wat de Sikhs nu werkelijk geloven, hoe ze aan hun geloof zijn gekomen en hoe zij dat belijden valt m.i. buiten de scope van I4E en kan door een iegelijk worden opgezocht via de Wikipedias van deze wereld en andere naslagwerken.
2. “Van deze laatsten (de Sikhs) hadden wij weinig goeds te verwachten met hun tulbanden, van de Gurkha’s wel”.
Je hebt je inderdaad niet expliciet uitgelaten over de moed en (on)betrouwbaarheid van de Sikhs, maar hoe kon ik je kwalificatie “weinig goeds” in de context van het hele verhaal anders interpreteren? Ik wilde er in ieder geval tegenover stellen dat de heren uit de Punjaab, Sikhs
en leden van andere stammen, net als de Ghurkas niet voor niets door de Britten waren uitverkoren om aan hun zijde mee te vechten in diverse oorlogen.
Verder no sweat hoor. Ik ben er zelden op uit om gelijk te hebben en voer het bovenstaande slechts aan ter nadere toelichting op wat ik eerder heb geschreven.
Wat mij betreft terug naar de vrolijke reisverhalen van vriend Eric en de zoete herinneringen van anderen als reflectie daarop. We want more …. !
Pak Pierre
Een déjà vu ?
“In het voorjaar van 1943 waren Indiase soldaten gelegerd aan de Nederlandse kust. Hun aantrekkingskracht op jonge meisjes leidde tot vijandige reacties van de NSB. De Duitsers moesten de Indiërs in bescherming nemen tegen het racisme van de Nederlanders.
Het korps Freies Indien was het product van de Britse kolonisatie van India.
Na hun opleiding in Duitsland waren de Indiërs begin 1943 klaar om te vechten. Hun was verzekerd dat ze alleen zouden worden ingezet voor de bevrijding van India. Toen zij te horen kregen dat ze zouden worden gebruikt voor kustbewakingsdiensten in Nederland, sloegen zo’n tweehonderd soldaten aan het muiten.
De Duitsers wisten de muiters met dreigen en sussen tot bedaren te brengen, maar al snel bereikte hun slechte reputatie de bevelhebber van de Duitse bezettingstroepen in Nederland, generaal Reinhard. Deze toonde zich ongerust over de komst van de ‘militair en psychologisch moeilijk handelbare’ Indische troepen.
Eén regiment van Freies Indien werd op Texel gestationeerd, een ander kwam in Zandvoort terecht. Hier waren kort tevoren de meeste dorpelingen geëvacueerd omdat hun woningen zich bevonden in de gemilitariseerde kustzone van de Atlantikwall. Van de ongeveer 9000 inwoners waren er zo’n 2700 over, onder wie veel NSB’ers. Zodoende waren er ongeveer evenveel Indiërs in Zandvoort als Nederlanders.
Aanvankelijk werden de Indiërs welwillend tegemoet getreden door de Zandvoortse bevolking. Sommige soldaten, veelal studenten, kwamen bij gezinnen over de vloer. Wel registreerde de politie al snel een enorme toename van het aantal inbraken en diefstallen.
http://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/24845/indiase-soldaten-in-zandvoort.html
@ Pak Pierre
Adoeh seh, al weer een uitglijer over dat geloof van die Sikhs. en dat ik uit die tijd van de volwassenen de indruk heb gekregen dat ze de Gurkha’s prefereerden. Minta ampoen ja. Heb beide onderdelen alleen meegemaakt als bewakers van de demarcatielijn in Bandoeng en daar de indruk gekregen dat de Gurkha’s regelmatig het mikpunt waren van de vijand en daar ook tegen op trad en de Sikhs kennelijk op meer vriendschappelijke voet met de vijand omging.
Maar idd no sweat , wij hadden gelukkig de Ambonezen nog.
# Pak Bo, de Gurkha’s waren Nepalezen.
De Britten kwamen o.a met Indiase en Gurkha soldaten .
De Moslim soldaten kwamen uit een deel van India die later Pakistan werd.
Boeroeng, op 19 oktober 2013 om 20:34 zei:
En toch riepen zij ook hard …..merdekka !
De nationalistische geest was uit de fles
En vele extremisten werden niet vervolgd ( de doofpot… niet alleen dus onze eigen westerling&co),
==========================
maar de soekarnoregering probeerde ze in te lijven in hun leger die men wel veelal onder controle had.
============================================
Hoe komt je erbij ???
Generaal Nasoetion vertelde in een interview dat hij moest optreden tegen groepen mensen die niet onder zijn beveel stonden.
De zgn ReRa operatie ( ReOrganisai dan Rasionalisasi).
Vele leden van onbekende afkomst, zelfbenoemde warlords met hun twijfelachtige achtergrond werden ontslagen.
En die groep probeerde hun oude macht te herstellen , desnoods met elkaar te vechten en zelfs tegen de TNI .
Leden van de BKR , ex Peta zelfs ex KNIL die aan de eisen voldoen kunnen in dienst nemen bij de TNI .
Zijn ze niet goed genoeg bevonden werden ze een paar rangen naar lager ingeschaald.
Een oud luitenant bij Siliwangi (vader van mijn vriend ,ook hoge officier bij de Abri ) werd terug gezet tot onder officier.
Een jongere broer van mijn moeder was gewoon officier gebleven.
Als hij beroeps was gebleven , had hij waarschijnlijk generaal sterren .
De jongste broer van mijn vader met niet afgemaakte T.H Bandung ging later naar de KIM.Den Helder.
Zie de film Merdeka 1 bij you tube
Interview met Generaal Nasoetion ex KMA Bandung
op 1.05 t/m 1.08 .
Hij was Bataljon commandant van de Pelopors.
Verder intervieuw met een arts in Bogor.1uur.25 en verder
Hij werd bezocht door mensen van Nasoetion uit Bandung.
Het ging om de ReRa actie.
De extra felheid van de pemuda’s en strijders in de Slag van Surabaya is te verklaren omdat de Moslimleiders toen een Jihad resolutie hadden uitgevaardigd.Ook bekend onder de naam Jihad Resolusi Nachdatul Ulama .
Veel mensen Indonesiers weten dat ook niet .
Vele Moslimstrijders uit de regio waren toegestroomd naar Surbaya om het te helpen verdedigen.
Dus het is logisch dat vele strijders de Allahuakbar hadden uitgeroepen toen ze aan het vechten waren.
Pak Surya ,
Dus het is logisch dat vele strijders de Allahuakbar hadden uitgeroepen toen ze aan het ”vechten ”waren.
Bedoelde U dit soms met het ”VECHTEN”
siBo
De biljartzaal diende als gevangenis.(Simpang club)
Diezelfde dag werd een vijftienjarige jongen, nadat zijn moeder en broer voor zijn ogen waren vermoord, naar buiten gesleept en werden op een terrastafeltje zijn nekwervels met een geweerkolf gebroken
.
Een man werd met een stuk hout geslagen en toen hij opkeek doodgeslagen; zijn lijk werd in een goot geworpen.
Een andere man werd aan stukken gehakt en een jongen van 16 jaar, die zich even bewoog, werd met een stuk ijzer de hersens ingeslagen
. Tegen de avond werden de gevangenen weer op de vrachtauto’s geladen en naar de gevangenis aan de Werfstraat gereden.
Met speren werden de gevangenen gedwongen van de auto af te gaan en door een menigte van met messen en speren bewapende mannen te lopen
. Er waren vijfentwintig man op de auto geweest en zes daarvan bereikten ernstig gewond de poort.
Twee hadden diepe speerwonden, anderen wonden van messen en zwaarden. De rest had de tocht niet overleefd.
Mensen die instaat zijn zonder drugs/alcohol dit te kunnen uitvoeren zijn psychisch in de war/in de war gemaakt, Uitschot vd maatschappij, moordenaars/verkrachters. Waarschijnlijk maakte vele van dat ‘ uitschot’ gebruik van de situatie om zo elkaar af te slachten. Zij zijn de naam vrijheid strijder onwaardig en vallen niet onder de categorie Indonesische Vrijheid strijders, zoals de familie van Pak Surya en de vele anderen.
En toch riepen zij ook hard …..merdekka !
De nationalistische geest was uit de fles
En vele extremisten werden niet vervolgd ( de doofpot… niet alleen dus onze eigen westerling&co), maar de soekarnoregering probeerde ze in te lijven in hun leger die men wel veelal onder controle had.
Het zou interessant zijn te onderzoeken hoeveel van die geweldplegers een loopbaan hadden in het leger of geheime diensten
En daar ligt dan een link met de massamoorden van 20 jaar later opgezet vanuit het leger en geheime diensten.
En hoeveel van die lieden werden later vereerd als held van de revolutie ?
Hier waren geen 10 of 20 ”vrijheidsstrijders” bij betrokken,
dus allemaal idioten en uitschot op deze heldhaftige aanval
op het ”Goebeng transport”
siBo
(4) Paul G. Schudel (directeur van de CIBA-Chemische
Industrie Basel)
Onderstaand zijn mededelingen van Schudel, gedaan op Zaterdag 18 juli 1953 te Amsterdam (RIOD/Ind.Afd. 030551)
“Keller bevond zich op de 1e auto van het convooi, dit was een “weapon carrier”, Schudel op de tweede. Elke auto werd bestuurd door een Gurkha, terwijl er nog een tweede gewapende Gurkha als bewaker op zat.
De vrouwen en kinderen, meest teruggekeerde geinterneerden, werden opgehaald om ze in een beschermde wijk aan de Reinierz-Boulevard te brengen, waar de Japanners in het begin van de oorlog reeds de vrouwen en kinderen interneerden.
Deze wijk was door een heg van de buitenwereld afgesloten.
Het transporteren van de vrouwen en kinderen geschiedde op verzoek van de Engelse commandant Mallaby. Deze was eigenwijs : de Zwitsers hadden hem gewaarschuwd tegen de stemming onder de Indonesiers, maar Mallaby voelde zich zo zeker van zichzelf, dat hij hun raadgevingen in de wind sloeg met het bekende noodlottige gevolg, ook voor hemzelf.
Het idee de Hollandse vrouwen en kinderen in een beschermende wijk samen te brengen was eigenlijk afkomstig van de Indonesische burgemeester van Soerabaja, die beloofd had onder deze omstandigheden voor hun veiligheid te kunnen zorgdragen.
De Engelsen namen toen de verantwoordelijkheid op zich en dadelijk ging het mis.
De overval op het laatste transport had plaats toen de colonne bij het begin van de Palmenlaan halt moest houden omdat er een lichte barricade was opgeworpen.
De extremisten openden het vuur. De 1e auto waarop Keller (zat), vloog direct in brand. Keller, die gewond werd, kwam tussen de aanvallers terecht en heeft er het levend afgebracht.
De Gurkha’s hadden de opdracht onmiddellijk de auto’s te verlaten, zich aan weerskanten op te stellen om de zaak te verdedigen, indien zij werden aangevallen.
Schudel zag het hopeloze van de situatie in, greep de chauffer in zijn kraag en belette hem aldus zijn plaats te verlaten.
Hem werd duidelijk gemaakt coute-que-coute door te rijden. Hij begreep het, reed door een hekje om de 1e brandende auto heen, dwars door de barricade en bereikte zo de beschermde wijk als
”enige auto van de colonne.”
Daar bleek dat men 2 doden en verscheidene gewonden op de wagen had.
De rest van het transport is totaal afgemaakt door de aanvallers.
In doorsnee zullen ongeveer 15 a 20
personen op de vrachtwagens zijn vervoerd. Omdat behalve de mensen ook hun baggage meegenomen moest worden, was het niet mogelijk mee rdan om en nabij de 20 personen te vervoeren. Schudel heeft getracht Keller terug te vinden en werd bij een dier pogingen door de Inlanders gevangen genomen.
Bij de herbezetting van Soerabaja
door de Engelsen werd hij weer bevrijd”
Dat Goebengtransport in Soerabaja heeft volgens mij zoveel aandacht gekregen omdat er zoveel Brits-Indische militairen zijn gesneuveld, en omdat die overval zo kort (drie uur?) duurde en zo hevig was. Maar de dagen ervoor en erna werd net zo goed gemoord. Zo kreeg ik van Max Van der Werff foto’s van vier kinderen (4, 7, 9 en 11 jaar) Van der Werff die de dag daana waren vermoord. Toen zaten Soekarno en Hatta er om een wapenstilstand te bereiken. Dat is hun niet gelukt, zoveel gezag hadden ze nou ook weer niet. In Javapost.nl van 14 augustus j.l. heb ik een stukje geschreven over die overval op 28 oktober 1945. Niet meer dan een impressie, in de vloed van getuigenverklaringen raakt de waarheid ondergesneeuwd. De enige en echte waarheid vind je op Kembang Kuning. 26 verzamelgraven met 28 oktober 1945 als datum, waarin 108 personen zijn begraven, waarvan slechts 23 met name genoemd. De gesneuvelde Brits-Indische militairen zijn in Jakarta herbegraven. Een stukje van die waarheid kunt u downloaden van de website van de Oorlogsgravenstichting, http://www.ogs.nl ,/Slachtofferregstratie. U heeft wat namen nodig om de foto’s te pakken te krijgen, probeer achtereenvolgens Itzig Heine, W.H., Francken, W.J.L., Schafhuizen, G., Van Ormondt, Cortel, H.J.. Je kunt alleen maar stil worden.
Tja ….. na het lezen van al die verschrikkelijke narigheid moet ik wederom zachtjes verzuchten “maak dat de hooggeleerde vrouwe Prof. Mr. Dr. Liesbeth Zegveld maar eens wijs”.
Pak Pierre
psychisch in de war/in de war gemaakt, Uitschot vd maatschappij, moordenaars/verkrachters.
’t Zijn niet m;n woorden, maar stel je voor ,dat er toch een grond
van waarheid in zit ?
Waar zijn dan deze idioten geblevenen niet alleen die uit Soerabaja
Of kwamen ze onder deskundige begeleiding weer terug in de
toen bestaande Maatschappij.
In m’n diensttijd bij het Knil, diende ik met gewezen veroordeelde
Moordenaars/rovers de zgn, Kettingberen .En niet voor 1 jaar.
Vaak als soldaat zelfstandig beslissingen nemend, goed bewapend
maar nooit gezien/gehoord, dat deze personen onschuldigen en
weerloze afslachten. Noch man noch vrouw, sterker nog ook niet
lastig gevallen.
Oja, het waren Indonesiërs uit de gehele Archipel van Atjeh tot
Papoea de foto’s heb ik nog.
siBo
Onder die kettingberen (strapans?) waren nogal wat moordenaars met een religieuze aanleiding, eerwraak e.d. Zij moesten als moordenaars worden veroordeeld, waarbij die religieuze aanleidingen niet als verlichtende omstandigheden golden. De rechters vonden een omweg, kettingbeer. Zij werden ingezet in moeilijke omstandigheden en konden zo strafvermindering of vervroegde vrijlating verdienen. Zij waren ook tewerk gesteld op de onderneming van mijn kruidentante, Tante Jans Kloppenburg-Versteegh. Zij heeft veel van die mensen geleerd. Zij wisten precies hoe of je mensen plantaardig om zeep kon brengen, in lagere doses werkte dat vaak genezend.
Pak Bo,
mss moet ik schrijven tijdens de strijd of oorlogshandelingen.
Zoals moslimstrijders of soldaten in Irak, Afghanistan Syrie etc ook Allahuakbar uit roepen.
Ze zijn in Jihad situatie .Hun land werd aangevallen door buitenstaanders, in dit geval de Engelsen(Gurkha)
Het is hun geloof .
Gebeurde zeer waarschijnlijk ook in Surabaya .
Volgens verhaal gingen 300 Gurkha uit Pakistan aan het deserten en of overgegeven aan de pemuda’s en andere strijders .
Ze willen niet vechten tegen Moslimbroeders , ze hadden de Allahuakbar geroep gehoord.
Zover ik het weet kan er helemaal naast zitten hadden de Gurkha
geen Islamitisch geloof maar ’t waren Boeddhisten uit Nepal.
siBo
Die Gurkha’s komen uit Nepal, niet uit Pakistan. Kaal geschoren op een klein plukje haar na. Bij hun dood trekt God hen aan dat plukje naar boven. Ze vonden hun Kukri prettiger werken dan hun Sten. In Londen is nog een regiment gelegerd, heeft o.a. in de Falklandoorlog gevochten. Zij rouleren mee in de erewacht voor het koninklijk paleis. Kunnen zij niet worden uitgenodigd op 15 augustus in den Haag? Zij hebben mij bevrijd, velen zijn gesneuveld en worden hier niet herdacht. Het zijn geen moslims, en zijn volgens mij ook niet gedeserteerd. Zij zijn pas op 10 november in Soerabaja aangekomen. Mijn oudste kleindochter heeft een jaar in Nepal bij de Gurkha-bevolking gewerkt.
In Soerabaja begon de bersiap zonder dat er Britse en Nederlandse troepen waren. Pas na de moordpartijen in de Simpangclub (pemoedahoofdkwartier!) en Werfstraatgevangenis landde er op 25 oktober 1945 een kleine Brits-Indische brigade met toestemming van de Indonesiërs. Zijn ook niet begonnen met aanvallen! Bij deze brigade zaten nauwelijks of geen Gurkha’s. Drie infanteriebataljons: 4th Battalion Mahratta Light Infantry, 6th Battalion Mahratta Light Infantry, 5th Battalion Rajputana Rifles.
Ja, dat was Soerabaja 15-20 oktober 1945. Mij bekend. Maar ik leef nog!
@ Pak Bo Keller
Jammer en vreemd genoeg hebben mijn jeugd aktiviteiten zich nooit afgespeeld in Tjimahi behalve dat we eens in de zoveel tijd door mijn moeder er heen werden gesleept om het graf van haar moeder, onze oma te bezoeken en een bloemetje te plaatsen.
Dus dat koude “Groene Kikkertje” is me onbekend jammer genoeg. Eigenlijk woonden we aan de Poetrilaan niet zo heel ver weg van Tjimahi en over de Grote Postweg zelfs makkelijk met de fiets te doen.
Later op mijn 16e toen ik een Jawa Twin kreeg ben ik vaker door Tjimahi gereden maar ook niet meer dan dat.
Maar de Dago waterval was ook meestal ijskoud en dan was het ook nog een sport om zo hoog mogelijk te klimmen en dan duiken met gevaar een rots te raken.
Uiteraard heb ik mijn vader niet bewust meegemaakt toen wij in Tjimahi woonden, ik was nog baby en later toen ik zo’n 7 á 8 jaar oud was werd hij na 3 1/2/ jaar Jap.krijgsgevangenschap nauwelijks uit het kamp thuis in november 1945 vermoord. Dus heb hem er ook nooit over horen vertellen.
Pak Eric
Als echte anak Bandoeng, hoewel geboren in Tjimahi ( ook oude spelling) doen mij je verhalen over het nieuwe Bandung veel deugd.
Doet me terug denken aan wekelijkse etentjes in de 50-er jaren bij de Chinees in Pasar Baru met mijn moeder en broertjes en zusjes. Haar strenge verbod om lekkers langs de weg of warungs te kopen vanwege de buikloop of mentjeret zoals dat heette. Kan je inderdaad verdomd beroerd van worden, want als katjong kocht je toch weleens een ijsje of zo voor een gobang.
Park Merdeka was dat vroeger niet het Sumatrapark? Na de bersiaptijd zijn we nl. in een groot huis aan de Sumatraweg met meerdere gezinnen terecht gekomen, schuin t.o. het park en de school. Het huis had op zich zelf al een haast parkachtige tuin waarin een soort dierentuin kooien waar kennelijk tijgers of zo in gehouden werden door de vooroorlogse eigenaren en overigens was het een en al alang-alang.
Arthur Olive, op 19 oktober 2013 om 20:34 zei:
Ook kregen we daar een oorlogsdans te zien, het zou heel indrukwekkend zijn geweest als de krijgers niet hun handen hadden opgehouden om op geld te bedelen onder het dansen
Hoe weet U dat ,verstaat U de Nias taal en hun gebruiken.
Natuurlijk zijn door deze Westerlingen van deze ”bedelarij ”
foto’s gemaakt.
Mss . via I4E te tonen.
siBo
Heer Bo Keller, u vraagt me hoe ik weet dat de Nias krijgers liepen te bedelen onder het dansen en of ik wel hun taal en gebruiken versta.
Als een paar krijgers staan te tandaken met een klewang en schild in hun linkerhand hand en een enkele toerist geld doet in hun opgeheven rechter hand dan hoef ik niet de Nias taal en hun gebruiken te kennen om te weten wat ik zie. Ik heb daar geen foto van gemaakt.
Zoals ze hier in Amerika zeggen, “If it walks like a duck and it sounds like a duck, it’s a duck”.
Waar ik wel van onder de indruk kwam was het feit dat er een hoge lange wijde stenen trap naar hun dorp leide, die trap deed niet onder voor de Aztec pyramiden trappen in Mexico. Zelfs de straten en pleinen waren van steen gemaakt.
Foute boel .
Eigenlijk moeten ze het discreet doen bij de toerleiders .
Desnoods per ongeluk met de klewang /golok of pedang in de richting van de buik of hals van de toerleider wijzen.
Vroeger heb je iemand die een act voerde in de trein route Jakarta-Bandung v.v .
Ging ook met zijn golok zwaaien met een paar woeste danspassen erbij , en na zijn korte act gelijk zijn hand ophouden onder de neus van de verschrikte passagiers.
Bijna iedereen geeft vrijwillige donatie , hi hi hi hi .
Hij was bekend onder de naam DOEL EK .
Tegenwoordig heb je zulke straatartiesten niet meer die mee reizen in de eksekutip trein .
En toen gingen ze verder met hun Krijgsdansen.
Mss. bogen ze ook nog. Heel indrukwekkend.
siBo
Pak Huib,
Ik herinner me ook dat mijn ouders me vaak meenamen naar Tjoengkie aan de grote Postweg, waar ik altijd bamie pangsit wilde eten. Toen ik in 1994 voor het eerst terugkwam in Bandung heb ik Tjoengkie weer opgezocht, maar de bamie pangsit smaakte heeeeeel anders. Ook weet ik nog dat de kokkie op last van mijn moeder weleens pecel meenam van pasar Tjihapit, wat ook lekker was, maar waar mijn vader van uit zijn dak ging, als die term vroeger al bestond, als hij het te weten kwam, dit in verabnd met de kans op diverse niet met name genoemde ziekten. Ook mocht ik van mijn vader niet in de kali Tjikapoendoeng bij mijn school, de Engelbert van Bevervoordenschool, zwemmen.
Ik denk dat het Mederkapark vroeger het Pieterspark was. De Sumatrastraat bevond zich meer naar het noordoosten en het lijkt me dat het Sumatrapark daar een meer geschikte plaats zou hebben.
Pak Erik,
Jaren geleden (1947) was ik in Tjimahi gelegerd en bij een van
m’n (ons) dolle streken donderde ik vanaf een brug in een kali
in Tjimahi. Niets bijzonders opgelopen,maar toen ik het enige dagen
later vertelde aan een Soendanese knil sergeant-majoor( naam?)
wij noemden hem heel eerbiedig ”Majoor Sjorong”, omdat hij les
gaf in touwknopen/splitsen ed.in militaire term ”sjorringen” genoemd.
En hij vertelde me,dat een bad in deze kali – verjongend- werkt.
Toen grinnikte ik erom als een leuk sprookje,maar enkele jaren
terug vertelde een persoon me ,dat hij als toerist in Cimahi wandelend
oudere mensen in deze kali zag zwemmen,(pakweg in ’t jaar 2000)
die hoewel uit Surabaya afkomstig hier een verjongingskuur
opdeden en ogenschijnlijk baat bij hadden.
Hierbij hoop ik ,dat m’n onderdompeling toen, nu met terugwerkende
kracht nog steeds van toepassing is.
Mss. mss. hoort U er nu wat over vertellen.
siBo
Nou Pak Bo,
Als ik je zo zag schuiven vorige maand in Bronbeek met een jonge blom, dan heeft dat onvrijwillige bad in die kali zijn uitwerking niet gemist.
Pak Pierre
Was de naam Pieterspark een afkorting voor Pieter Sijthoffpark ?
Dat zou nu Taman Merdeka heten.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_straten_in_Bandung
—
nog een linkie http://bandungsae.com/park.htm
Als ik dat goed snap —->>
Taman Balaikota/Merdeka = Pieter Sijthoffpark , Pieterspark
Ini ister lijst van oude en nieuwe straatnamen in Parijs van Java.
Silahkan.
Klik om toegang te krijgen tot nama-jalan.pdf
@ Paks Boeroeng en Surya
Bedankt voor de links en door het bekijken van e.e.a. komen er weer
herkenningspunten boven borrellen.
Het huidige Merdekaplein is idd het voormalige Pieterspark. Een Bandoenger had het nooit over de volledige naam bij mijn weten.
Het park aan de Sumatraweg heette Insulindepark.
Beide parken liggen vrij dicht bij elkaar. De moeilijkheid is dat in de laatste jaren van mijn verblijf daar nagenoeg alle namen zijn gewijzigd, we doorgaans toch de oude namen bleven hanteren. Dus nu wordt het
een tjampoer van jewelste waar geen touw meer aan vast te knopen is
zonder kartoe pienter.
@Pak Eric
Ja de bamie pangsit bij Tjoengkie was legendarisch. De naam van het restaurant was me eigenlijk al ontschoten. In die kali heb ik als 6 of 7 jarige leren zwemmen toen een paar grotere katjongs er mij in mieterden en ik overleefde door kennelijk op natuurlijke wijze te water trappen. Later altijd gaan zwemmen bij de Dago waterval en het Dago zwembad. In de 80-er jaren toen ik Bandung voor het eerst weer bezocht bleek het zwembad niet meer te bestaan en langs de hele Dagoweg v.a. ongeveer het Juliana ziekenhuis was aan weerszijden van de weg een enorme kampong gegroeid.
Bij nader inzien geloof ik idd dat het Pieterspark is omgedoopt in Merdekapark. Plezierig trip nog toegewenst.
@ Pak Eric
Kleine korrektie op het bovenstaande. Natuurlijk was het niet het Juliana ziekenhuis aan de Dagoweg maar het Borromeus ziekenhuis.
Overigens had je ook nog het zwembad Tjiamplas waar ik ook wel veel heb gezwommen. Vooral duiken van de hoge duikplank en een zo groot mogelijke bom maken om de meisjes e.a. aan de kant nat te maken was een ware sport. Hoe groter de bom hoe mooier.
Overigens had je ook nog het zwembad Tjiamplas.
Ai-ai pak Huib, heb je nooit in het ”Groene kikkertje” in je
geboorte dorp gezwommen. Steen-en steenkoud je moest
een Eskimo huid hebben of iets dergelijks.
Je was verplicht al de vreemde capriolen (bom!) uit te voeren
om ’t te overleven. en tot overmaat van ellende ,waren er
ook geen Grietjes te bekennen,alleen gespierde kasten van
Knil zwemsportinstructeurs.
Wel leuk om wat jaren terug (1946) te kijken.
siBo
Tja … Eric,
Eten van de straat of in de waroeng, ijsblokjes in de tjèndol en cola, ons spijsverteringsstelsel is dat niet meer gewend.
Sterkte met de buikloop en ik hoop dat de uit Holland meegebrachte obat-obat en/of de plaatselijke djamoes je weer snel op de kaki’s helpen, want voortdurend rennen naar de kakoes is ook niks.
Pak Pierre
Chichi kwam met een obat, dat hielp en waarvan ik meteen een paar verpakkingen van gekocht heb.
Was het een obat of een jamu? In elk geval, beterschap! Paar dagen rustig aan: uitzieken is het beste medicijn bij een eenvoudige buikloop.
@ Pak Pierre: In een ander forum heb ik u van leer horen trekken tegen de tjing-tjang methoden van de Pemuda’s in Surabaya (sept/okt 1945). Zou dit niet iets te maken kunnen hebben met waar Pak Eric hierboven van sprak: “Het is vandaag (15 okt) een feestdag Idul Adha, het offerfeest. Al enkele dagen werden overal langs de kant van de weg geiten te koop aangeboden, om te worden geofferd.”
Rijken bieden koeien aan, zodat iedere kampung via openbaar ritueel slachten vlees kan offeren aan elkaar en aan de armen.
In 1945 viel Idul Adha, de islam volgt de maankalender, op 16 november. Er is dus geen verband tussen het offerfeest en de gebeurtenissen in Surabaya.
@Mas Rob: Dank voor reactie. Maar zo erg, alsof de Pemuda’s offers zochten, had ik het niet bedoeld. Ik wilde alleen suggereren, dat ritueel slachten een jaarlijks terugkerend gebruik is in Indonesie en dat de jeugd daar veel bloed heeft zien vloeien. Hier te lande ziet de jeugd nooit een slachting, zelfs niet van een kip.
Alhoewel ik het tjing-tjang babi al jong op de piano had geleerd, zie ik de gebeurtenissen in Soerabaja niet zo gebaseerd op welke religie dan ook. Ik heb daar ook nooit Allah Akbar horen roepen.
@ Paul Vermaes, op 19 oktober 2013 om 09:22 zei:
“Pak Pierre: In een ander forum heb ik u van leer horen trekken tegen de tjing-tjang methoden van de Pemuda’s in Surabaya (sept/okt 1945)”.
Heer Vermaes,
Salah wèssel misschien? Ik schrijf niet op andere fora (zo’n “mailorgel” ben ik nu ook weer niet). Naar mijn eigen inschatting ben ik ook niet “van leer getrokken” tegen de “tjintjang methoden” van de pemoeda’s. Het had wel gemakkelijk gekund natuurlijk, maar ik heb op dit forum I4E alleen bij verschillende gelegenheden gewag gemaakt van deze manier van kwelling tot de dood er op volgt, o.m. als voorbeeld van wat in het algemeen onder “afslachten” wordt verstaan.
Door mijn lessen Nederlandse taal en cultuur – als onbezoldigd vrijwilliger – aan anderstaligen oftewel allochtonen, van wie veel dames getooid met hoofddoek en eentje volledig ingepakt als vroeger de roomskatholieke nonnen, wist ik dat deze week het islamitisch offerfeest werd gevierd, iets wat ik maar vergelijk met ons kerstfeest, want bij die gelegenheid worden er ook nogal wat diertjes afgeslacht, al is het dan niet specifiek bedoeld om een deel van hun vlees voor één keertje af te staan aan de nooddruftigen in de samenleving.
In landen als Indonesië wordt men alleen maar directer geconfronteerd met het (af)slachten (sembelèh heette dat in mijn Semarangse jeugd) van dieren voor de feestelijke gelegenheid, dan bij ons. Bij ons tegen kerstmis geen levende fazanten, parelhoenders, ganzen, kalkoenen, schapen, koeien, herten, tjèlèngs, konijnen, hasen, struisvogels die aan de straat te koop worden aangeboden, voor de dood. That’s the only bloody difference.
Of er een verband bestaat tussen de manier waarop een samenleving met dieren omgaat en de mate waarin wreedheid jegens en afslachten van de medemens in die samenleving is geaccepteerd, onttrekt zich aan mijn beoordeling. Ik heb een vermoeden, maar toch …. Laat de geleerden die op dit forum actief zijn daar maar een uitspraak over doen.
Het is wel zo dat ik in mijn jeugd met droge ogen kon aanzien hoe de kebon een kip slachtte en hoe de geslachte kip nog een poosje met doorgesneden keel over het erf spartelde. Nu kan ik dat niet meer.
Het is ook zo dat ik het vroeger als kind “normaal” vond dat kippen aan de poten gebonden met de kop naar beneden in trossen naar de pasar werden vervoerd en daar de hele dag in de moordende hitte zonder drinken, met open gesperde snavels, op een koper lagen te wachten, die ze weer aan de poten gehangen naar huis vervoerde. Ik kan dat niet meer aanzien.
Het is ook zo dat ik er niet bij nadacht hoe varkens zich voelden die in krandjangs geperst op elkaar gestapeld in grobaks naar het slachthuis of de pasar werden getransporteerd. Ik moet er nu niet aan denken.
Het is ook zo dat ik in mijn Indische jeugd eerst met een katapult vogeltjes uit de boom schoot en later met een windbuks. Ik boet voor mijn zonden.
Overziende van wat ik in mijn jeugd in Indië “normaal” vond met betrekking tot de omgang met, c.q. het lijden van dieren omdat de hele omgeving weinig scrupuleus met dieren omging en wat ik nu “normaal” en juist vind, zou ik mij kunnen voorstellen dat ik minder weekhartig zou zijn geweest m.b.t. de behandeling van levende wezens als ik in Indonesia was gebleven. Dit vergoelijkt natuurlijk nog niet de slachtingen die tijdens de bersiapperiode hebben plaatsgevonden.
Overigens, ik ben geen vegetariër laat staan veganist. In de hele natuur eet het ene diertje het andere op, dat zal dan wel zo zijn bedoeld. Ik ben er wel voor dat ieder diertje recht heeft op een “natuurlijk” leven en een snelle dood, voordat het door de mens wordt opgegeten en ik vind ook dat wij niet mogen doden voor ons plezier.
Pak Pierre
Jan A. Somers, op 19 oktober 2013 om 12:03 zei: Ik heb daar ook nooit Allah Akbar horen roepen.
Moet U eens in zaal 5 in het Museum te Bronbeek horen hoe en
wat er elke 6minuten gegild wordt door Boeng TOMO.
De staf (museum) schijnt er van te genieten,gezien de volume,de
rondlopende gidsen moeten altijd vragen om ’t te temperen.
Mss. omdat de oudere bezoekers wat hardhorend zijn en om hun
wat mee te geven uit de Soerabaja periode.
siBo
Ik kan ook geen enkel causaal verband ontdekken voor het slachten van dieren en het tjing-tjangen van mensen en met name weerloze mannen, vrouwen en kinderen die je niets hebben misdaan. Daarbij
luidkeels roepend “Allah Akbar” alsof het een rituele slachting betrof.
Ik kan echter wel causaal verband zien tussen het standrechtelijk executeren van opgepakte tjing-tjangers en de gepleegde misdaden tijdens de bersiap periode.
Overigens verwacht ik dat in het moderne Indonesie de omgang met dieren net als in Nederland heden ten dage op een gecultiveerder manier gebeurt. Want ik moet onderschrijven dat ik net als @Pak Pierre
in mijn jeugd hoogst persoonlijk de gepikte kippen of kikkerbillen of later zelfs duiven en een konijn, toen ik zo’n jaar of 7 tot 12 was, zonder blikken of blozen durfde te slachten om ze daarna schoon te maken voor de pan.
Iemand moest het toch doen en ik was de oudste man in huis. Maar plezierig heb ik het eigenlijk nooit gevonden. Maar ja er moest wel gegeten worden.
Trouwens ik woon nu zo’n 35 jaar op het platteland in Gelderland en in die tijd slachten de oude buurmannen met de kerst hun kalkoenen ook nog hoogst persoonlijk door er een wasteil overheen te zetten, er op te gaan zitten en de uitstekende kop met een handbijl vakkundig af te hakken. Tot oude buurman Frits zaliger op hoge leeftijd net op het moment supreme door de kalkoen van de wasteil werd gemieterd en zowat zijn eigen hand afsloeg.
Een bezoek aan de veemarkten van Purmerend en Doetinchem of Zwolle uit die jaren lieten ook weinig verheffends zien hoe er met dieren in Holland werd omgesprongen.
citaat: “wat er elke 6minuten gegild wordt door Boeng TOMO” Ja, maar boeng Tomo zat ver weg, lekker in een studio met K’toet Tantri. Op straat wisten ze geloof ik niet zoveel over Allah te vertellen.
citaat: “het standrechtelijk executeren van opgepakte tjing-tjangers en de gepleegde misdaden tijdens de bersiap periode.” Dat is helemaal nieuw voor mij, dat er zou zijn veroordeeld voor tjing-tjangen en gepleegde misdaden tijdens de bersiap!
Wij deden via een cruise in 1989 het eiland Nias aan en kregen daar met een paar hondered Westerse toeristen een spectakel te zien.
Midden op de weg werdt een varken geslacht en het bloed werdt gelukkig opgevangen anders zou het over de hele straat hebben gestroomd. Het was een gegil van belang onder de vrouwelijke toeristen en ze wilden zo vlug mogelijk terug naar het schip.
Ook kregen we daar een orlogsdans te zien, het zou heel indrukwekkend zijn geweest als de krijgers niet hun handen hadden opgehouden om op geld te bedelen onder het dansen.