Bachelor Thesis:
Na de Tweede Wereldoorlog werden Japanse krijgsgevangenen te werk gesteld in Nederlands-Indië. Zij klaagden over de slechte omstandigheden, gebrek aan hygiëne en gebrek aan contact met familie. Onderzocht is hoe de situatie daadwerkelijk was, hoe dat te verklaren is en hoe daar door de verschillende betrokken overheden mee om is gegaan. Klik hier voor het wordbestand pagina 26
Conclusie
Met de capitulatie van Japan veranderde de situatie in Nederlands-Indië drastisch. De Japanse bezetting eindigde en de zogenaamde Bersiap-periode deed haar intrede, dit ging gepaard met toenemend geweld. Zowel het SEAC als de Nederlandse regering maakte gebruik van de Japanners voor het verrichten van werkzaamheden. Na operatie Puff (onderdeel van de repatriatie) bleef een groep van 13.500 Japanse koelies achter in Nederlands-Indië. Enkele van deze Japanners boden op 25 mei 1946 een petitie aan het SEAC en aan de Nederlandse regering, waarin over verontrustende omstandigheden werd gerapporteerd.
De Nederlandse regering stelde na de petitie een onderzoek in en er volgden algemene richtlijnen voor de Japanse geïnterneerden. Uit een geheim onderzoek werd duidelijk dat de omstandigheden in de kampen van slechte aard waren, door een tekort aan voedsel, basisvoorzieningen en kleding. Deze informatie hield de Nederlandse regering geheim
...................
Indisch4ever 
mijn vader heeft als knil militair krijgsgevangene heel verschrikkelijke dingen meegemaakt en was na de oorlogmeer als een half jaar in een ziekenhuis in singapour voor zijn leven aan het vechten en moest daarna weer terug naar java om te gen deploppor te vechten dus is het maar goed dat de jappen al weer naar hun nippon waren anders had hij ze afgemaakt hij heeft de rest van zijn leven alles wat jappans was gehaat`en dus is het belachelijk dat ze nog durven klagen .
Je kan altijd klagen. Als het niet bij je schoonmoeder is dan bij de United Nations. De Japanners die als “koelie” moesten werken kregen een goed maal en een behoorlijke slaapplaats. De meesten waren na drie maanden al weer terug in het land van de rijzende zon. Zij zijn vergeten dat drie maanden in Tanjung Priok geen drie jaar in Burma zijn.
Cap.
Ja inderdaad! Triest dat zij durven klagen. Ik was 2 jaar lang niet meer dan een “koelie”. Moest zakken sjouwen, stenen sjouwen, op het land werken, ’s nachts wachtlopen in het kamp, Banyubiru 10
Geen cent ontvangen …nee, “erger “geen erkenning” van Japan.
Ook na de oorlog hadden wij Indo-mensen honger door de onwil
en chaos rondom.
Wij kregen ook legerrantsoenen ,gedroogde groenten-
aardappelpoeder- oebi ed op ons bord ,dan door de Bersiap wederom
gehuisvest in barakken-scholen-kloosters.
En de Japanse koelies liepen er wel verzorgd bij .
Trouwens bij de werkzaamheden van deze personen,mochten
wij als Knil-soldaat ons helemaal niet mee bemoeien.
Ook bij hun transporten van en naar de havens bleven we in
opdracht van hogerhand ,wel waakzaam, vanaf.
En dat pakweg na jaren van overleven onder Japans WAN- Bestuur.
siBo
Het is niet goed, maar wel te begrijpen dat de haat tegen de Japanners na hun capitulatie leidde tot excessen die, gemeten naar de maatstaven van de Geneefse conventie en mevrouw Mr. Liesbeth Zegveld, niet door de beugel konden.
Mijn vader vertelde eens dat aan de poort van een Nederlands kampement een grote ton was opgesteld waaruit voortdurend klonk: “Blanda baik, Nippon boesoek”. Op zijn vraag wat dat te betekenen had zei de wacht: “O, dat is Radio Tokio”.
De wacht had de taak om Radio Tokio de hele snikhete dag in de lucht te houden, zo nodig met zijn bajonet.
Pak Pierre