13 Responses to Marion Bloem

1. Surya atmadja schreef:

   2 mei 2013 om 08:30

   Even terug/kembali ke topic.
   @ Pak V.d Broek
   http://www.indisch3.nl/vervlochten-grenzen-marion-bloem/
   Heb toevallig een paar boeken van M.B (ook haar eerste)

   Beantwoorden
2. Surya atmadja schreef:

   2 mei 2013 om 08:17

   Mas Van Beek
   Ik ging vroeger omstreeks 55-60 vaak lopen langs en tussen de sawah .In West Java .
   Mijn familie had vroeger kleine lapje grond met sawah, balong( visvijver) , koffie , thee , klapper en bamboe struiken etc erbij.

   De probleem van tussen de sawahs lopen is dat je sawah trappers kan krijgen , geeft weer problemen als je schoenen moet dragen.

   Beantwoorden
3. bo keller schreef:

   1 mei 2013 om 18:30

   Op 30 augustus 2006 is in Park Sacré-Coeur, aan de Velperweg in Arnhem, Sawah Belanda, het monument van Joyce Bloem (beeldhouwer) en Marion Bloem onthuld.
   Het monument omvat een sawa met zeven granieten pagina’s die rondom het rijstveld-landschap ‘zweven’. Op de granieten pagina’s staan flarden van verhalen: vertellingen uit de mond van Indische mensen zoals ze zijn opgetekend door de auteur Marion Bloem. Sawah Belanda gedenkt de Indo die door de koloniale tijd is ontstaan en na de revolutietijd naar Nederland is gekomen. Het kunstpark staat symbool voor de Indo’s die nu zo goed als opgelost lijken te zijn in de Nederlandse samenleving, die hun nostalgische herinneringen koesteren, die volkomen geassimileerd lijken, maar duidelijk hun sporen hebben achtergelaten in de Nederlandse cultuur.

   Een prachtig herdenkingsboek voor en over alle Indonesische repatrianten en hun nieuwe leven ten tijde van de wederopbouw in Nederland.

   Hierbij vroeg ik me steeds af ,wat heeft Sawah-Belanda met de
   Indo te maken.
   nmi is er nooit een belanda geweest,die ooit op een sawah
   had gewerkt , nog sterker ooit een sawah in eigendom had.
   Hier had de tani (indonesiër ) meer aandacht kunnen krijgen
   en al de kenners maar ja knikken. Tsja!
   sibo

   Beantwoorden
   • Surya Atmadja schreef:

     1 mei 2013 om 19:59

     bo keller, op 1 mei 2013 om 18:30 zei:
     Hierbij vroeg ik me steeds af ,wat heeft Sawah-Belanda met de
     Indo te maken.
     nmi is er nooit een belanda geweest,die ooit op een sawah
     had gewerkt , nog sterker ooit een sawah in eigendom had.
     ————————————————————————————-
     Niet gewerkt , maar wel jalan2 geweest.
     Of even met de tjies schieten op rijstvogels, vangen van bangkong of vissen van belut.

     Hier een quote :
     “Een Indo werkte niet op de sawah, niet als visser, niet als koelie, niet als toekang sate of op de pasar, nee hij wilde op kantoor werken.”
     zie :

     Indo’s, een kwetsbare groep

     
     @ Pak P.
     Froeher ben ik liefhebber geweest van Tom Poes , en Heer Olivier B.Bommel.
     Reden, heb een witte Angora kat gehad , alleen met een vreemde naam si Atjoei .

     Beantwoorden
     • Pierre de la Croix schreef:

       1 mei 2013 om 21:20

       Pak Surya: “Froeher ben ik liefhebber geweest van Tom Poes , en Heer Olivier B.Bommel”.

       Ah Pak Surya, waarom nu niet meer? Als jongen in Semawis raakte ik al verslingerd aan de strips van Marten Toonder die dagelijks met het dagblad “De Locomotief” in huis kwamen, totdat “De Locomotief” ophield te bestaan, ook “door omstandigheden”, ergens in 1951 of ’52. Weg Tom Koetjing en Kangdjeng Toean Bommel, maar ik kon niet lang erna in NL gelukkig de draad weer oppakken.

       Ik wil hier toch een mooi citaat voor u copiëren, heel toepasselijk voor dit jaargetijde en welhaast poëzie. Misschien wordt u kepingin.

       Quote

       Het was voorjaar geworden, en om de torens van Bommelstein speelde een zacht briesje, dat bloemengeuren met zich voerde. Want de natuur begon te ontwaken, en dat bleef natuurlijk ook niet onopgemerkt binnen de muren van het oude slot.

       “De lente is aangebroken met uw welnemen, heer Olivier,” sprak de bediende Joost. “Ik was zo vrij vanmiddag zelfs een tureluur waar te nemen”.

       Heer Bommel keek dromerig voor zich uit en vervolgde met stille stem: “Eerlijk gezegd kan het mij spijten, dat de winter ten einde loopt. Ik ben hem heel prettig doorgekomen met de boeken uit mijn bibliotheek”.

       “Het doet me genoegen dat te horen” zei de trouwe knecht. “Zal ik de port hier neerzetten?”

       Unquote

       Sorry dat de bijbehorende gambar-gambar ontbreken.

       Zou Kangdjeng Toean Bommel een Marion Kembang in zijn omvangrijke bibliotheek hebben?

       Pak Pierre

       P.S.: In mijn Semarangse tijd was ik vaak op de sawah te vinden. Niet om te werken natuurlijk, dat deden de tani, zijn vrouw en zijn kinderen. Maar er vliegeren in de droge tijd was leuk en als er werd geploegd mocht ik ook wel op een karbouw zitten. Dan thuiskomen met modderpoten tot aan de knieën. Hell broke loose ……

       Pak P.
     • van Beek schreef:

       1 mei 2013 om 23:46

       Pak Pierre, moet een mooie tijd zijn geweest daar in Indie van voor 1941. En dan bedoel ik vooral voor de jonge kinderen. Als kind tussen de sawa’s spelen , vertoeven in de jungle, katapult schieten en dan nglentjer in de desa of op de paser. Als je thuiskomt toeroe siang, en als je wes bangoen ruik je de geur van het heerlijke Indonesische eten al, wat de koki heeft gemasakt voor jullie. Ben stiekem wel jaloers op jullie
     • Pierre de la Croix schreef:

       2 mei 2013 om 00:18

       @ Van Beek, op 1 mei 2013 om 23:46 zei (onder meer):

       “Pak Pierre, moet een mooie tijd zijn geweest daar in Indie van voor 1941”.

       Tja ….. dat zal wel. Vóór 1941 was volop Tempo Doeloe, geen vuiltje aan de lucht. Maar toen was ik niet of nauwelijks aanspreekbaar, want pas geboren in 1938.

       Eerbiedwaardige Senioren als Paks Somers en Keller, tachtigers nu, hebben die super mooie tijd nog wel meegemaakt, maar ik begrijp uit hun ontboezemingen dat zij daarvoor tussen 1941 en 1946 zwaar hebben moeten boeten.

       Ik was gelukkig nog te klein voor Kenpei en werkkamp.

       De Indische jeugd waarover ik schrijf speelde zich af tussen 1946 en medio 1952. Relatief happy. Relatief ….. De rottigheid heb ik gelukkig een aparte, afgelegen plaats kunnen geven in mijn geheugen, daar waar ik het niet iedere dag tegenkom.

       Pak Pierre
     • Jan A. Somers schreef:

       2 mei 2013 om 11:42

       Heer SA: In Vlissingen werkte vroeger heel de bevolking op de Schelde. Gewone mensen als ‘arbeider’. Maar we hadden ook kennissen die werkten op ‘kantoor’. Op de Gistfabriek waar ik als werkstudent werkte liepen wij, zelfs de ingenieurs, in verplichte blauwe kleding, verschillend naar gelang van rang. Op het laboratorium waren ze hoger, daar liepen ze, ook de loopjongen, in een witte jas. Op kantoor het hoogste, in burgerkloffie. In België heb je nog steeds het verschil tussen arbeiders en bedienden. (voor de mensen uit Indië: dat waren niet de baboe’s!).
4. Surya Atmadja schreef:

   1 mei 2013 om 13:15

   Haar doorbraak was het schrijven van een boekje “Geen gewoon Indisch meisje “.
   Heb froeher ooit doorgebladerd, en las iets dat Indische meisjes heel pittig zijn .
   Weet niet meer precies of het pittig , pedas of pedis was .
   Tenslotte was het tig jaar geleden

   Beantwoorden
5. Pierre de la Croix schreef:

   1 mei 2013 om 11:06

   Ach ja …. er zijn veelschrijvers in soorten en maten. Er zijn er die grote bewondering hebben voor Ridders MWO en Koosje hoe-heet-ze-ook-alweer (ik word oud) die in oorlogstijd in Nieuw Guinea grote gevaren trotseerde en ontberingen leed met de verzetsgroep Kokkelink. Er zijn geleerden en pseudo geleerden, historici, Indorock specialisten, boekenwurmen, kunstminnenden, baduts (paljassen) en keukenprinsen. Dat maakt het leven op I4E boeiend.

   Voor mij is mevrouw Marion Bloem gewoon een vrouw met een Indisch kleurtje, 2de generatie Indo, ook al heeft ze een aantal boeken geschreven. Ik heb een boek van Marion geprobeerd, heel in het begin, “Geen gewoon Indisch meisje” heette dat geloof ik. Voor mij niet om door te komen, maar dat ligt natuurlijk aan mij. Ik ben geen groot lezert en kom niet uit boven Tom Poes en Heer Bommel niveau. Dus heb ik mij maar niet aan kritiek gewaagd, tot nu.

   Wat ik verder van Marion weet, weet ik van een ander 2de generatie Indisch meisje, lerares Nederlands en Frans van huis uit, die met haar man jarenlang een mooie boekhandel heeft gedreven. Marion is in haar zaak eens boeken komen signeren en gedroeg zich toen tegenover het boekverkopersechtpaar heel hautain, als een grande dame, op z’n Indisch gezegd bertingkah.

   Misschien had Marion toen een slechte dag, misschien is ze structureel over het paard getild geraakt of misschien had het boekverkopersechtpaar – dat ik overigens heel goed ken – iets onaardigs tegen haar gezegd. In ieder geval is Marion voor mij gewoon een mens met menselijke trekjes die men, al naar gelang de persoonlijke smaak, kan verheerlijken of niet. Dat hep mijns inziens niets met “Indisch” te maken.

   Pak Pierre

   Beantwoorden
   • Jan A. Somers schreef:

     1 mei 2013 om 12:05

     Ach ja, pak. Maar de Indische gemeenschap wil heldenhebben, en Marion is toch ook een gewoon Indisch meisje.

     Beantwoorden
     • Pierre de la Croix schreef:

       1 mei 2013 om 23:30

       Voor sommigen is Marion misschien een buitengewoon Indisch meisje. Dat mag. Een iegelijk heeft recht op haar/zijn eigen helden.

       Pak Pierre
6. van den Broek schreef:

   1 mei 2013 om 01:33

   Wat mij opvalt is dat over het interview met Marion Bloem helemaal geen reacties zijn terwijl Marion Bloem heel boeiend is. Een tijdje geleden was er ook weer een interview met Marion Bloem en waren er in het begin ook geen reacties, toen ben ik zelf maar begonnen met een reactie. Misschien vinden de veelschrijvers op deze blog Marion Bloem niet leuk, ze is gewoon een niet gewoon Indisch meisje, ze past niet in de mensbeeld van een Indische.

   Of misschien is het interview gewoon te lang.

   Beantwoorden