Esther Manuputy-Cohen:
Dit was niet langer mijn Indië, dit was Indonesië. Het echte Indië ligt tussen Amsterdam en Maastricht. Ik voel me op en top Hollands. Het is heerlijk om daar te zijn, maar alleen met vakantie.’
-
- en
Indische Soos -
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
...................
...................
.......... Bekijk ook
de archipelsite
met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
Indische portretten
ingezonden door de lezers.
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
Indisch4ever 
Mas Rob, ik begrijp je volkomen, ik zou nu het liefst weer in mijn geboorteland willen wonen, doch vele factoren (ook gezien mijn leeftijd) zoals mijn kinderen en kleinkinderen die allen hier geboren en getogen zijn weerhoud mij daarvan, dus hou ik het maar op periodieke vacantie`s daarheen.
Farrah Robberecht, Jl.Argopuro, is dat de voormalige Resident Peereboom Boulevaart of de Ardjunostraat? Mijn vader had 3 huizen aan de Peereb.Boulev., 1 huis in de Ardjunostraat en 1 in Karangsono (toendertijd Huize Heil).Wij waren de enige Pinchetti`s in Lawang. Onze buren waren toen fam. Klumper, Keuls en Scholtze.Ik heb daar idd. gewoond vanaf mijn geboorte tot jappentijd, daarna in Tawangsari tot de bevrijding, en dan weer naar de Peereboom boulevaart naast de Oranjeschool (gelegen naast meisjesweeshuis Bergzicht), toen nog naar Karangsono nr.19 (huis van Van Dewal) In 1951 verhuisd naar Surabaya en in 1954 gerepatrieerd naar Nederland.
Peter, sorry voor mijn vertraagde reactie. Ik lees je net. Inmiddels woon ik al 3 jaar in Holland. Ik denk de Arjuno straat want de Resident Peereboom Boulevard heet tegenwoordig Jalan Tawang Argo. Voor mijn huis lag een heel groot huis, ik heb me laten vertellen dat het aan een adelijke Nederlander toebehoorde. Inmiddels is het jammergenoeg helemaal verbouwd in een Islamitische school. Heel erg jammer. Bergzicht is er nog wel.
Lawang heeft nog prachtige huizen die herinneren aan de tijden van weleer. Jammergenoeg wordt er geen onderhoud gepleegd en zijn de meesten in erbarmelijke staat.
Lawang is mijn lievelingsplaats, vandaar dat ik er het oud Nederlandse huis heb gekocht.
Kent u misschien ook familie de Ruiter. Ouders Benjamin en Petronella, hun kinderen Edith (mijn moeder), Rob en Max Eric
@Sibangga Mijn derde land
Ik Nederland ben ik 100% Nederlander maar ook 100% Indisch omdat ik Indisch denk en me Indisch gedraag.Alleen in Nederland ben en zal ik nooit op mijn Indischzijn (allochtoonzijn) worden aangekeken, ik denk en gedraag me te Nederlands en ben ook te netjes gekleed voor een allochtoon maar ook voor een Nederlander..
Het opmerkelijke is dat ik in het buitenland wel op mijn Indisch- dwz anderszijn wordt aangesproken. Ik woonde zelf 7 jaar in Zwitserland en nu 17 jaar in Italie en reis vaak in het buitenland. Ik zie er nogal donker uit, met spleetogen. De confrontatie met mezelf en met mijn Indischzijn in het buitenland is snel gemaakt. hoe vaak werd mij gevraagd waar ik vandaan kom, waarom ik zo goed Italiaans/Engels/Duits/Frans spreek? Ik ben de aandacht wel prettig gaan vinden en vaak geef ik een antwoord waarbij de mensen toch in verwarring worden gebracht.Uiteindelijk zeg ik dat ik in Indoensie ben geboren, dat is ook waar.
Het is dus iets anders als toeristzijn ook in Indonesie, want in 4 weken valantie kan je niet aarden en die weken zijn ook niet maatgevend voor je existentie. je ziet in de weken wel de prettige kanten van het leven maar dat zegt niks over het Indonesisch leven. Als je dat rootsgevoel wil analyseren dan moet je minstens een jaar in Indonesie zijn en werken. Anders is het jezelf voor de gek houden, romantisch in je navel turen maar heeft niks met een kritische zelfanalyse te maken en helemaal niet met een confrontatie met de Indonesische cultuur. You only see the bright side of the moon.
Home is where my heart is (Talking Heads David Byrne) . Ik voel me thuis in mijn derde land, want in Italie is veel Indie. Het leven in de zomer op het platteland is als een Indische planter in zijn pyjamabroek. En dan het Italiaanse leven is dolce far nient en dat leven zag ik ook op de foto’s. Maar ook het Italiaanse familieleven, de houding tov kinderen is net zoals bij Indischen. Over het Italiaanse eten zal ik maar niet hebben want dat overtreft het Indisch eten. Ik zou me nooit thuisvoelen in een land en er niet in wonen, dan ben je wel heel heel schizofreen bezig. Home is where my heart is.
Mijn werkwijze is niet Italiaans maar heeft duidelijke Indische trekken, ik werk veelal tussen verschillende culturen (Engels, Duits, Zwitsers, Oostenrijks, Nederlands en Italiaans) en dan komt mijn Indische cultuur, de meerdimensionele benadering wel zeer van pas. In Italie ben ik me echt bewust Indisch en ondernemend gaan gedragen, natuurlijk wel met overhemd met machetknopen en das bij 40° Celcius (de dandy is de Indo)
Ik ben gelukkig geen Italiaan geworden maar meer mezelf
Al, hou maar op. Als je beweert dat de Italiaanse keuken de Indische overtreft, dan is mijn existentie opstandig en luister ik niet meer.
Toean peter,
Ik bepaal zelf wel of ik er een band mee heb, daarvoor hoef ik niet aan u onzinnige criteria te voldoen.
Ik ga binnenkort weer naar indonesie, lekker mijn roots opzoeken!
@david, inderdaad niets wint het van indisch/indonesisch eten. Malah masakan italia tetap kalah!
‘te netjes gekleed voor een allochtoon’
Belachelijk dit zeg, alsof een allochtoon niet netjes gekleed is en dus onbeschaafd is. Het komt nogal denigerend over. Ik vind de meeste allochtonen beschaafder dan menig belanda. Dan denk ik alleen al aan het feit dat hollanders vroeger als ze bij ons thuis kwamen nooit mijn ouders groeten,’allochtoonse’ vrienden wel, dan herinner ik me even dat ik bij hollanders altijd voor 5e(voor het eten) word weggestuurd, en bij allochtonen altijd mag blijven eten.
Zoals Rob Nieuwenhuys schreef: het was als bij een echtscheiding, waarvan de kinderen de dupe waren.
Het gezin bestond niet meer, Het kind moest voor één ouder kiezen. Of het werd toegewezen. Op dit thema kun je dus veel denken, voelen, fantaseren.
.. maar naast kiezen voor de ene ouder hebben tropenkinderen tegenwoordig de mogelijkheid van een goede omgangsregeling met de andere ouder.
Helemaar waar! Nog sterker: Die kinderen hebben (uiteraard) wel eerst geleden van de scheiding, maar vinden al snel hun eigen weg. Vaak (maar jammer genoeg niet altijd) met waardering voor beide ouders.
Toch voel ik me onderhand meer thuis in Indonesië dan in Nederland. Treurig maar waar.
Ik zou niet weten Mas Rob waarom je dat gevoel “treurig” zou moeten noemen, de omstandigheden waardoor je genoodzaakt was om Indonesia te moeten verlaten, dat is treurig. Sinds mijn eerste bezoek in 2010 (na 56 jaar) heb ik evenzo dat zelfde gevoel ondervonden, alles was meteen overweldigend fijn en herkenbaar. Nadat ik mijn geboorteplaats Lawang en alle bekende dingen uit mijn jeugd in die omstreek bezocht had voelde ik me eveneens direct ook weer thuis net zoals jij dat gevoel hebt, ondanks de vele veranderingen na meer dan een halve eeuw. En het is beslist niet de laatste keer dat ik daar geweest ben, er zullen nog vele volgen.Vertrek toendertijd naar Nederland was pure noodzaak waarbij je jezelf neerlegde, aanpaste en het accepteerde.
Peter Pinchetti,
Dat treurige gevoel had meer met Nederland te maken en de gure economische en politieke wind die er waait. Ik ben altijd weer blij als ik terug naar huis ga.
“home is where you’re heart is”
..en voor de duidelijkheid, ik ben in NL geboren…
Mijn reactie heeft niets met de discussie te maken, ik zie echter opeens de naam Pinchetti…….Ik woon zelf in Lawang, aan de Jalan Argopuro. Het huis naast mij is vroeger van de familie Pinchetti geweest? Heb jij daar toevallig gewoond Peter? Greetz, Farrah
Bolehkah saya meminta arsip atau gambar tentang kota lawang.Saya akan mengembangkan destinasi wisata dengan konsep “Lawang Stad Oudfest” terima kasih
Als ik een beetje melig voel dan ga ik keihard meezingen met Tante Lien.
Arm Den Haag, dat is toch erg, dat jij maar niet vergeten kan
De klank van krontjong en van gamelan
In het Indisch restaurant gonst het gesprek van alle kant:
Tempo doeloe, tempo doeloe in dat verre, verre land
refr.:
Ach kassian, het is voorbij
Kassian, het is voorbij
Den Haag, Den Haag, de weduwe van Indie ben jij
Ik vind Nederland net zo min Indisch als Indonesië. Nergens is Indië behalve op de plaatsen waar indischen bij elkaar komen.
Uit mijn geboorteland wide ik zo snel mogelijk vandaan. In het land waar ik nu woon voel ik me vaak niet thuis. Dus vertoef ik nu vaak in het land van mijn dromen. Mijn derde landje… Wanneer ik dichterlijke kwaliteiten zou bezitten zou ik deze gedachte beslist daarin verwerken.
Voor Ed
Gerrit Komrij, May He Rest In Peace – Contragewicht
Er is een land dat ik met pijn verliet,
Er is een land dat ik met pijn bewoon.
Een derde land daartussen is er niet.
Mijn leven volgt een zonderling patroon:
Want waar ik heenga voel ik me niet thuis
En waar ik thuis ben wil ik telkens weg.
De grens wordt smal tussen geluk en kruis,
Steeds minder denk ik wat ik hardop zeg.
Ik heb, om aan dit noodlot te ontkomen,
Een derde land verzonnen in mijn hoofd,
Een land vertrouwd met leugens en fantomen.
Aan diepgewortelde en zware bomen
Hangen honkvast de loden trossen ooft
Van al mijn vederlicht geworden dromen.
Dat klopt Mas Rob, maar er zijn hier in Nederland nou eenmaal meer Indo’s en die komen ook nog eens vaker/sneller bij elkaar door de relatief korte afstanden!
En dese dan :
http://www.youtube.com/watch?v=EnZ9pe3CuDI&feature=related
Indonesie heeft na de onafhankelijkheid alles wat maar met Nederlands Indie te maken had geprobeerd te verwijderen: de mensen, de gewoonten, het geloof, het eten (Sateh Babi, Babi Ketjap!), etc.
Je kunt als Indo nu natuurlijk wel naar Indonesie teruggaan maar op de geografische ligging na heeft het weinig meer te maken met het Nederlands Indie van toen vroeger.
De bittere realiteit is dat Nederland ondanks het klimaat e.d. meer Indisch is dan Indonesie.
Sate babi is gewoon nog te verkijgen in glodok(djakarta), pasar atom in surabaja! En zelfs in mall ambasador(in jakarta)verkocht een islamiet varkensvlees!
Natuurlijk heeft een ieder zijn of haar adresjes maar het blijft toch echt een zeldzaamheid hoor!
Mijn Indisch familieleden wonen er nog (Malang, Batu, Surabaya, Den Pasar), sommige hebben de koningin aan de muur hangen of andere Hollandse dingetjes.
Mijn Indische oom is vanuit Nederland een keer terug gegaan naar Semarang, naar zijn oude huis.
Daar trof hij zijn oude buurman, “Hey Philippi kom je hier weer wonen” riep hij naar hem. Alsof er niets veranderd was.
Als ik in Yogja ben rijd ik geregeld langs oude Indische huizen die er nog steeds staan (tussen station Tugu en jl Solo).
De kerken uit de Nederlandse tijd in Malang staan er nog en worden nog steeds gebruikt.
In Surabaya ben ik met mijn daar wonende tante een Indische vrouw tegengekomen waarmee ik gewoon Nederlands kon praten.
Als Indo heeft Indonesie nog steeds betrekking op mij omdat het Indonesische, met name het Javaanse, een onderdeel is van wie ik ben. Ik begrijp ze en relate with ze tot zover dat ik ze beter begrijp dan dat ik een Italiaan of een Thai begrijp.
Sterker nog totdat ik begon met werken begreep ik de Nederlandse cultuur/adat niet ondanks dat de helft van mijn familie “autochtoon” is.
Een keer was het meeste eten in het hotel in Yogja op behalve wat rijst en sambal. Dus at ik dat maar op terwijl ik op een muurtje zat.
Een roomboy zag het en rende meteen naar de keuken om allemaal ditjes en datjes te halen en ik werd ergens voor de tv neergezet in de ruimte bedoeld voor het personeel.
Dat begreep ik.
Wanneer ik in de hotelreceptie zit is het een kwestie van tijd voordat er allemaal gorengans aangeboden worden. Niemand eet alleen, iedereen eet mee. En iedereen haalt elke dag wat voor allemaal.
Dat begrijp ik, dat is Indisch.
Nederland waar ik in ieder geval twee collega’s heb die bij elke traktatie aanwezig zijn en er maximaal van profiteren maar zelf nooit willen trakteren, dat begrijp ik niet, dat is niet Indisch.
Een oude Rotterdammer vindt ook het oude Rotterdam niet meer terug. Natuurlijk heeft Indonesië weinig meer te maken met Indië, maar wie zoekt, die vindt! Voor algemeen ‘Indisch’ moet je inderdaad in Nederland zijn, meer nog dan vroeger in Indië. Kijk maar op I4E en Javapost. Maar voor mijzelf ben ik in Indonesië toch wel weer mijn ‘thuis’ tegengekomen. Hier en daar zelfs geholpen door (jonge!!) Indonesiërs, ook in de (prachtig onderhouden) kerk waar ik ben gedoopt, en in mijn (prachtig onderhouden) oude school, en in het (prachtig onderhouden gemeentehuis) waar ik ben aangegeven als jonge Soerabajaan. Ik liep daar rond alsof ik nooit was weggeweest. Natuurlijk niet in het nieuwe Jakarta of het platgebrande Pujon. Als vreemdeling vind ik in Vlissingen beter de weg dan mijn Zeeuws meisje dat daar geboren en getogen is!
Ik vind het een mooi verhaal van Ester. Ik ben het met haar eens dat Indie niet meer bestaat. Het land indonesie en de mensen bestaan maar het is zoals zij zegt een dood lichaam, de geest, de geschiedenis en het gevoel is eruit. Ze heeft er net zoals ik geen band mee.
Tussen Groningen en Maastricht zit toch het echte Indie of wil iemand beweren dat we daarvoor naar onze roots in Indonesie dienen te gaan.
Sibangga zegt wel met te grote woorden dat hij er een band mee heeft maar gaat geeft niet aan wat die band precies is, toch zeker geen Vredesteinband, excusez le mot.
En dat 100% Indisch, raszuiver dus, neem ik wel met een kilo zout.
Ester komt daar eerlijk voor uit in haar tegenstrijdigheid : 100% Nederlander en Indisch daar zie ik niks verkeerd aan hoe vreemd de combinatie ook klinkt. Het komt erop neer dat we meer dan 100% zijn.
Ikzelf heb als volbloed 2de generatie de strijd der procenten opgegeven. Laatst vroeg iemand in Montenegro af waar ik vandaan kom: Mongolie?, nee antwoorde ik, geboren in Indonesie? soedah lamaar niet.
Zoals Ester zegt: ben ik geworden wie ik ben: dat zijn hele wijze woorden van een intelligente vrouw. In dat wordingsproces zit de kern van haar verhaal waar Sibangga volledig aan voorbij gaat.
En wat staat er eigenlijk in de maleise tekst want als v doorgedraaide geintegreerde (= allochtoon) versta ik dat niet, wel ken ik andere vijf talen vloeiend
Allereerst dacht ik dat dat artikel alleen dat kleine stukje was.
Beste pak peter
Ik moet toegeven dat ik het moeilijk vind om precies die band met indonesie te beschrijven. Maar het feit dat mijn opa’s en oma’s daar (toen nog indie) zijn geboren, en hun grote voorliefde voor indonesia waar ik mee opgegroeid ben, het feit dat een groot gedeelte van roots daar is(ik ben tenslotte ong half indonesisch), opgegroeid met indische/indonesische liedjes, met indisch/indonesisch eten, met indonesische/indische vrienden, het feit dat ik vaak in indonesie ben geweest, mijn grote intresse in ned-indie/indonesia, het gevoel van herkenning als ik uit het vliegtuig stap etc. Dit allemaal zorgt voor een band met indonesie.
Salam,
Pak peter,
‘Indonesia tanah leluhurku, tanah yang ku cinta untuk selamanya. Biar jauh di mata tapi dekat di hati. Sampai aku menutup mata’
Vertaling
Indonesie het land van mijn voorouders, het land waarvan ik altijd zal houden. Ookal ben je ver maar je zit voor altijd in mijn hart tot mijn dood.*
Met 100% indisch bedoel ik dat ik me indisch voel. In Nederland voel ik me zo. Maar zodra ik over de grens ga, en vooral in indonesie voel ik me echt een Nederlander/westerling. Pas dan merk dat ik erg Nederlands ben.
* betekent niet dat ik niet van Nederland houd, want dat doe ik ook zeker!
Den takana jo kampuang induak ayah adiah sadonyo….
Met hartelijke groeten siBo
Bokeller,
Hahaha, aduh logat apa ini? Bahasa batak? Apa artinja?
Ma’af aku ndak ngerti aku tjuman bisa bahasa ambon, bahasa djawa kasar, dan bahasa indonesia. Tapi djuga nda begitu lantjar kok.
Leuk hoor die verschillende dialecten
Salam
“Ik herinner mijn geboortedorp/plaats,
mijn moeder, mijn vader en al mijn jongere broers en zussen”
Komt uit een bekend Minangkabau’s liedje genaamd Kampuang nan Jauah di mato (geboortedorp/plaats ver weg) Zie: http://www.youtube.com/watch?v=qTYvfbEqqj0
Ik heb wel eens foto’s gezien van het Ermelo uit de tijd van mijn grootouders.
Een station, een paar huizen en families met oa de naam Pieper.
Dat Ermelo bestaat niet meer.
Die cultuur, van een paar boeren bestaat niet meer.
De plekken waar ik speelde bestaan niet meer.
De school waar ik op zat is plat gegooid.
De vrienden waar ik mee speelde zijn naar de randstad vertrokken.
Oude gebouwen zijn plat gegooid en alleen het station, wat kerken en het voormalige postkantoor staan er nog.
Als ik een oude Pieper zou vragen wat er over is van zijn/haar plaats en zijn cultuur dan zou hij/zij zeggen dat het niet meer bestaat.
Maar zou hij/zij zeggen dat hij/zij geen echte Ermeloër is?
Ik denk het niet.
Helemaal mee eens sinyo jeroen!
Mooi gesproken, Jeroen.
“Mijn Indië” speelde zich af in het voormalig Nederlands Indië en daar heb ik echt vaak heimwee naar. Ben in 1996 terug geweest voor een maand. Inderdaad ik kwam in Indonesië. Ik kwam in het land waar het rook net als vroeger, ik zag zoveel dat ik dagelijks in Nederland mis. Ja het was wel een enorm stuk drukker dan vroeger. Maar is het niet overal een beetje veel drukker?
Indonesië heeft een warme plek in mijn hart. Vooral al die prachtige plekjes buiten de grote steden.
Prachtig dat heen en weer springen tussen Indië en Indonesië. “Hier ben ik thuis, daar voel ik mij thuis.” Dat kan je zowel in Nederland als Indonesië zeggen. Eén zin is treffend: ben terug geweest. De meesten gaan alleen maar met vakantie. Ik hoop dan maar dat het meer wordt dan een strand op Bali.
Nee ik reisde dwars door Sumatra van Medan naar het zuiden.
En toen vanaf Jakarta helemaal naar het uiterste hoekje van Oost-Java. Wat een prachtig land wat een fijne mensen.
@elizabeth, als ik zo door indonesie reis en ik zie al die mooie sawah’s, het heerlijke eten, en de rest van de cultuur, ben ik trots dat ik daar oorspronkelijk vandaan kom.
Wat ze zegt: ik ben op en top Hollands, zou ik alleen zeggen om een diskussie met betweters te winnen. Hollandse betweters die mij niet als Nederlander willen zien op dat moment.
Het is een gelegenheidsverdediging. En misschien is dat bij haar uitgegroeid tot een permanente stellingname. ? Een permanente loopgraaf ?
Maar aan de andere kant. Ze voelt zich niet buitengesloten of ‘anders’.En ze zegt dat op deze wijze. Nederland is haar land, want Indië (=de Indische kringen te Indonesie uit haar jeugd) is er niet meer. Hier vind je meer Indisch dan daar, zegt ze:
Is dat niet een meer prikkelend topictitel ?
Ik ben wel op en top Nederlands of 100% Nederlands in de zin van net zoveel Nederlands als een ieder ander, maar dan op mijn eigen manier, met Indische trekjes.
Altijd wel jammer om te lezen dit. Dat deze indische zich volledig hollands voelt. Ieder moet dat natuurlijk voor zichzelf bepalen.
Ik als 3e generatie indo voel mij 100% Indisch in Nederland en dat zal ik tot mijn dood ook blijven.
Voor mij is indonesia niet zomaar een vakantieland, het is een land ,ondanks dat ik in nederland ben geboren, waar ik een band mee heb.
Indonesia tanah leluhurku, tanah yang ku cinta untuk selamanya. Biar jauh di mata tapi dekat di hati. Sampai aku menutup mata!
Ja maar, Sibangga, ze zegt toch ook: “Toch ben ik heel trots op dat ik Indisch ben. Door mijn cultuur, mijn achtergrond, ben ik geworden wie ik ben.” Dat is een mooi sentiment.
Staan wel een paar storende foutjes in het artikel… maar vandaag wil ik niet nitpicken. 😀
Ik voel me 100% Indo, of ik nou in Nederland, Indonesie of Frankrijk ben.
Maar ik kan me voorstellen dat wanneer je ergens gedwongen weg gaat je die plek idealiseert, zeker als je er op jonge leeftijd opgroeit.
En wanneer veranderingen heel snel gebeuren heeft een grote impact.
Daarnaast kan ik me voorstellen dat ouderen de snelheid van veranderingen niet altijd kunnen bijbenen, in Nederland en zeker niet in Indonesie. En als je wat ouder bent kijk je misschien wat meer naar vroeger, met alle respect.
Ik daar in tegen woon in de plaats waar ik het merendeel van m’n leven heb gewoond.
De meeste vrienden heb ik naar de steden zien verhuizen en al in m’n jeugd zijn de meeste plekken waar ik speelde veranderd.
Ik zou kunnen roepen dat mijn plaats niet meer bestaat en de cultuur uit mijn jeugd niet meer bestaat, maar mee is gegaan met de vrienden die verhuisd zijn naar de steden…
Maar om dat ik de veranderingen langzaam heb zien gebeuren zeg ik dat niet.