Het is 4 mei 2012, 8 uur ’s avonds. De trein is gestopt in ‘the middle of nowhere’. In de verte hoor ik kerkklokken acht keer slaan. Ik staar twee minuten lang over de groene weilanden. Ik heb niemand in de familie die in de oorlog is overleden, dus denk ik aan mijn vader die in Indonesië heeft gevochten als KNIL-militair. Mijn vader had het thuis hoegenaamd nooit over zijn tijd in Indië. “Ik heb daar genoeg gezien”, waren meestal zijn enige woorden. Slechts af en toe kwamen er flarden los artikel