Roodkapje

Geplaatst op 2 december 2011 door Boeroeng
Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

20 Responses to Roodkapje

  1. Boeroeng schreef:
    3 januari 2012 om 11:48

    http://nl.wikipedia.org/wiki/Johan_Fabricius
    Van Hollandse ouders, maar de eerste 15 jaren van zijn leven opgegroeid in Indië. Dan pik je de Indische tongval wel op.
    Net als Willem Nijholt.
    Ik heb als verhollandst jochie er moeite mee . Misschien als ik me er op toeleg dat ik het dan geloofwaardig kan brengen..
    Maar het Indisch accent brengen als amusement is ook vaak een overdrijving ervan, een karikatuur maken.

    Beantwoorden
  2. CJ Lentze schreef:
    3 januari 2012 om 10:35

    Ben er net achter dat de verteller van deze 2 sprookjes Johan Fabricius is. Ik heb nog een keertje geluisterd, en ik vind hem echt goed, hoe hij het verhaal brengt, en zijn uitspraak ook in mijn oren heel geloofwaardig. Ik was helemaal niet bekend met zijn werk, ook niet als schrijver.

    Beantwoorden
  4. Gina schreef:
    3 december 2011 om 20:09

    jajaja, die filmpjes van Johan Reteig ken ik hahaha, iedereen heeft wel een Johan Reteig in de familie, denk ik 🙂

    ik vond vooral het consequent “hij” zeggen tegen Roodkapje en haar oma erg vermakelijk.

    mijn ouders knikten hevig ja en lachten voluit (tijdens Roodkapje) bij ‘ongol ongol’, ik wist niet wat het was en heb het net opgezocht en zomaar wat lekkere recepten gevonden, zelfs. mmmmmmm. was voor het eerst dat ik die woorden hoorde, niemand in de familie maakte dat, terwijl alle andere hapjes tot in den treure toe (bosan) op verjaardagen en zo de tafel sierden.

    ja Boeroeng, helemaal Mac-happy 😉

    en het is toch wel erg interessant, taal. heb me er nooit zo in verdiept, maar ja, vroeger moest je voor alles naar de bibliotheek en als het lokaal niet te vinden was, naar Den Haag. wat dat betreft is internet toch een ideaal medium.

    http://eddy.aloen-aloen.nl/petjoh.html

    het is leuk om de humoristische kanten naast het vaak verborgen verdriet te plaatsen, nu ik bezig ben met een soort van reconstructie wat de geschiedenis van mijn vader’s familie betreft, heeft die tweede wereldoorlog en de Japanse overheersing er toch wel behoorlijk ingehakt, zo blijkt. heb laatst dus de documentair van de Molukker Matthijs Souhoka gezien en daardoor weer een andere documentaire gevonden die ik op DVD besteld heb, die film gaat over contractpensions. Djangan Loepah. En toevallig gaat de jongste broer van mijn vader elk jaar een paar daagjes naar “hun” oude pension in Houthem bij Valkenburg (Limburg), dat tegenwoordig een hotel is. En dat terwijl hij toen hij in Nederland arriveerde nog maar een kleuter was. Toch oefende dat pension een grote aantrekkingskracht op hem uit. Ik ben benieuwd naar die film en had wel al commentaren gelezen ergens. Dat het te negatief en rancuneus zou zijn. Maar ja, mensen “moeten” hun ei toch kwijt, en de een kan alleen maar de boosheid ventileren, terwijl een ander een veel opgeruimder natuur heeft.

    Beantwoorden
    • Boeroeng schreef:
      3 december 2011 om 20:17

      Indische mensen vinden de film contractpensions herkenbaar en ook grappig. Een lach en een traan .
      Mijn ouders en de oudste kinderen zaten niet echt in een contractpension, behalve 4 maanden boven een café op twee kleine kamertjes. Maar al die verhalen die rondgaan zie je terug in de film.
      Wie zegt negatief en rancuneus ? Een Indisch iemand ?
      Frans Leidelmeijer zat in dat Limburgse pension wat je bedoelt, dacht ik. Hij doet mee aan de film

      Dat ‘hij’ zeggen snap ik niet. Is dat iets Indisch dan ?

      Beantwoorden
      • Pierre de la Croix schreef:
        3 januari 2012 om 21:43

        Dat “hij” zeggen is (was) iets Indisch, zij het meer aan de Petjoksprekende kant. Ook mijn Javaanse en Chinese vriendjes op de Lagere School die thuis geen Nederlands praatten hadden, als ze Nederlands spraken, moeite met de vrouwelijke vorm.

        Je kon dus wel eens horen: “Mijn moeder, HIJ is een Indische JONGEN”.

        Pak Pierre

  5. CJ Lentze schreef:
    3 december 2011 om 18:51

    Boeroeng, ik vind hem ook erg leuk; wilde al reageren toen je hem elders had gepost, maar steeds vergeten.

    Weet niet precies waarom, maar ik moest vooral erg lachen toen Roodkapje de wolf een pisang aanbood (‘zo lief’) en de wolf bits antwoordde: ‘Nee, lust niet.’

    Beantwoorden
    • Boeroeng schreef:
      3 december 2011 om 19:28

      Er zijn lezers die het veel beter weten dan saya, over de talen Maleis en Javaans, maar ik dacht dat “nee, lust niet” Maleise grammatica is.
      De vermenging met Nederlandse woorden is herkenbaar Indisch.
      Ook het gebruik van ‘zo lief’ is Indisch.
      De humor in dit stukje is bewust ingebouwd, maar wel subtiel

      Beantwoorden
      • CJ Lentze schreef:
        4 december 2011 om 09:17

        Zo had ik er nog niet over nagedacht, over de taal, en ik ben toch wel een beetje een taalnerd.
        Van sommige woordjes en uitdrukkingen die ik thuis altijd gehoord heb, kom ik er pas later (nu nog!) achter dat het niet ‘gangbaar Nederlands’ is, maar typisch Indisch.

        Maar ‘zo lief’ is toch universeel, Boeroeng?

      • Boeroeng schreef:
        4 december 2011 om 11:46

        Voor mijn gevoel is “zo lief toch, die Roodkapje” specifiek Indisch.
        Intonatie, klemtoon, tongval.

  6. Ed Vos schreef:
    3 december 2011 om 17:50

    Even inhakend op dat Zwitserland van Jan Somers.
    Op de Nederlandse tv zag ik een commercial met daarin een oude Zwitserse man die een bepaald dialect sprak.
    Nou is die man kwa uiterlijk gewoon niet om aan te zien, maar ik heb met verbazing dat taaltje (dialect) van hem aangehoord.
    Helaas weet ik nu niet om welke commercial het gaat, maar ik vond de commercial allen maar vanwege dat taaltje heel grappig en de man ook nog om van te houden.
    Zonder brullend van het lachen over de vloer te rollen, dat hoeft nu ook weer niet.

    Terugkomend op dat Roodkapje, maar nu terzijde.
    Op een paar fora plaatste ik onderstaand youtube-filmpje. Het is bij velen inmiddels al bekend, maar qua aantal hits minder dan dat Roodkapje.
    Waarom vind ik dit filmpje (een deeltje uit 1 grote film) humoristisch en ontroerend tegelijk?
    En het is ook heel educatief.
    Ook weer een man om van te houden.

    Beantwoorden
    • Jan A. Somers schreef:
      4 december 2011 om 11:50

      Ho Ho, oppassen, anders worden ze boos: Schweizer-deutsch is geen dialect maar in Duitstalig Zwitserland de algemene spreektaal. Daaronder zijn vele dialecten te vinden, vooral het bündnerisch uit Graubünden is onverstaanbaar. Mijn dochter is met een Zwitser getrouwd. De taal die hij tegen ons spreekt is totaal anders dan de taal waarmee hij met mijn dochter spreekt. Wat wij Hoogduits noemen heette daar vroeger Schriftdeutsch, dat leerde je op school als vreemde taal.
      Hoe is het eigenlijk nu in Indonesië tussen (pasar)maleis en bahassa dat zich nog steeds aan het ontwikkelen is? Met alle dialecten daaronder? In Yogyakarta ben ik iemand tegengekomen tegen wie je sommige woorden in het Javaans moest zeggen voordat hij het begreep. Hij was te verlegen om dat te zeggen, je moest het aan zijn gezichtsuitdrukking aflezen.

      Beantwoorden
      • Ed Vos schreef:
        4 december 2011 om 14:35

        Dag, Jan ik kan jouw situatie niet beoordelen.
        Of het heeft te maken met de klemtoon of je hebt gesproken met een ouder persoon van >70.
        Zelf heb ik er geen moeite mee.
        Wel met de oma van mijn vrouw, die mij totaal niet begrijpt, en dan beperkt onze conversatie slechts uit het door mij uiten van een paar Javaanse woorden die ik heb geleerd.

        De grammatica (en spelling) van het bahasa Indonesia is grondwettelijk vastgelegd.
        Daarover kun je in elke boekwinkel wel een boekje kopen.
        Dat is het probleem niet, maar wel het leggen van de klemtoon op een woord.
        Er zijn in Indonesie zo’n paar honderd tongvallen, met mensen die de klemtoon op de laatste lettergreep van een woord plaatsen, dan weer op de voorlaatste.

        Zie bijvoorbeeld, “pegang”, probeer het maar eens.
        Of “pergi”.
        Op dit blog las ik ooit dat iemand “pigi” schreef. Dat is voor mij of populaire taal of gewoon kasar.

        Over het algemeen houdt de gewone bevolking zich niet zo bezig met de ontwikkeling van het Bahasa, die spreken onderling toch de taal van hun streek, dus wij hoeven het ook niet.
        Dan heb je nog die bahasa Gaul, de gruwel van alle taalpuristen.

        Wat dat pasar Maleis betreft. Het is gewoon spreektaal warmee je overal uit de voeten kunt.
        Zolang het maar geen Nederlands is, doorspekt met een paar Indonesische woorden 😉
        Gebruik je voor- en achtervoegsels dan kom je op het gebied van de formele en beleefde taal: de bahasa Indonesia.

        Niet moeilijk, maar we lastig.
        Ik denk hierbij hoe ik vroeger het Duits heb geleerd.
        Ik moest soms drie keer nadenken hoe ik een (werk) woord moest vervoegen of verbuigen, maar na veel boeken lezen en naar de Duitse tv kijken, kreeg je het ook enigszins onder de knie.
        Maar in het Bahasa Indonesia is het wel zo dat met de plaatsing van een voor- of achtervoegsel, een werkwoord een andere betekenis krijgt.

      • sigeblek schreef:
        4 december 2011 om 15:22

        Grappig.
        De Nederlanders en veel Indischen spreken (nog)over Hoog Maleis of Pasar Maleis.

        Hoog Maleisch bestaat niet , het is of was SCHOOL “Maleis” , formeel heet het Bahasa Melayu .Werd gegeven bij de Inlandse scholen, HIS en HIK ( leraren opleiding).
        Later geadopteerd door de Indonesiers in 1928.
        Tegenwoordig heet die oude Bahasa Indonesia( geen Melayu) bahasa Indonesia Baku(standaard) of Bhs Indonesia Yang baik dan benar.

  7. Boeroeng schreef:
    3 december 2011 om 15:59

    Gina… ben je mackfreak ? Jullie soort is niet uit te roeien he ?
    Nelly is nu ook al overgelopen naar ‘jullie’ .

    petjoh, indisch dialect, indisch accent zijn ‘verboden’ taalvormen.
    ABN is de norm.. dat is netjes en dialect is boers, lomp of inlands in de Indische situatie.
    Mensen spreken het nu als zelfspot en als gezellig groepsgebeuren.
    Door die gezellige sfeer worden die taalvormen ook tegelijk weer gerehabiliteerd en daarmee de persoon zelf en diens afkomst (boers/provinciaal/inlands)
    Hetzelfde zie je met carnaval in Brabant en Limburg: ff weer het dialect cultiveren.

    Roodkapje is wel een deel van de Indisch-Nederlandse cultuur.
    Let op het woordje “nederlandse” .

    Maar dat gezegd hebbend….. ik heb ook wel eens gehad dat ik tante Lien niet kon aanhoren. Het was net iets too much op dat moment en er zijn veel oudere indo’s die zich echt niet gezellig voelen bij het overdrijven van tante Lien. Alsof zij zelf of hun familie belachelijk worden gemaakt.
    Bij dit filmpje is de lol voor de helft weg als het aangekondigd wordt als ‘indonesisch roodkapje ‘. Want dan is het geen zelfspot meer.. niet voor mij althans

    Beantwoorden
    • Jan A. Somers schreef:
      3 december 2011 om 16:54

      Boeroeng, de aanduiding ABN is niet meer politiek correct! Daarmee geef je aan dat sommige (of vele?) mensen niet beschaafd spreken en dat is discriminatie. In een Zwitsers ziekenhuis liggend had ik het met verpleegsters en artsen over ‘Hoogduits’ tegenover Zwitsers Duits dat voor een normaal mens onverstaanbaar is. ‘Hoogduits’ mag ook niet meer worden genoemd, dat betekent dat de meeste Zwitsers een ‘lagere’ taal gebruiken. Ik geloof dat ze het nu hebben over ‘standaard Duits’.
      Tante Lien is een verschrikking. Maar in de supermarkt bij de kassa in de rij staand hoorde ik achter mij een taaltje waar ik een schok van kreeg. Ja hoor, het kassameisje, natuurlijk licht getint (zoals dat in de huidige politieberichten heet). Dat was een gave mengvorm van ABN (sorry) met pure petjoh! Prachtig.

      Beantwoorden
  8. Gina schreef:
    3 december 2011 om 15:48

    en vergeef me de tiepfouten, hahaha, ik zit hier onwennig achter een windows pc met dito toetsenbord.

    Beantwoorden
  9. Gina schreef:
    3 december 2011 om 15:45

    Er wordt niet beweerd dat het verhaal van Roodkapje tot de Indische cultuur hoort, er staat alleen bij, Roodkapje op z’n Indisch. Dat mag toch? Ik heb me er kostelijk mee vermaakt en gelachen, toen ik het net aan mijn ouders liet zien (zij zijn in het voormalige Nederlands-Indie geboren en deels getogen), hebben ook zij er om moeten lachen, vooral bij sommige woorden (herkenning) en het krom Nederlands. Mijn oma sprak ook krom Nederlands en daar werd om en mee gelachen, vooral ook door haarzelf. Het is in eerste instantie een gevoel van herkenning, op een positieve manier en daar is toch niks mis mee, om jezelf of karakteristieken van een subcultuur kunnen lachen, dat is alleen maar gezond. Zo is er een oude schoolvriend, met rode haren, die kon beter dan wie ook dat krom Nederlands op z’n Indisch nadoen, mijn broertje en zijn Indische vrienden vonden het geweldig. Is het valse schaamte? De behoefte om als Indische Nederlander vooral serieus te worden genomen, beoordeeld om de diploma’s en ambities en maatschappelijke status, zodat er een gevoel van gelijkwaardigheid is met de ‘blanke’ medemens? Maar ieder heeft recht op een eigen mening, ik vind de filmpjes van Ricky Risolles en hoe hij het gebruik van de botol cebok uitlegt ook geweldig. Dit krommen Nederlands mag dat als karikaturaal worden ervaren, het is heel herkenbaar en voor mijn ouders, de eerste generatie, een bron van vermaak. Dat misgun je ze toch niet 🙂

    Beantwoorden
  10. Ed Vos schreef:
    3 december 2011 om 14:15

    Ik heb meer gekeken naar de reacties op youtube, want na 1 minuut had ik er al genoeg van.

    Ik weet niet wie er achter de reacties zitten: adoeh zeg, geweldig deze. Ik heb me suf gelachen.

    Ik zou niet weten waarover ik zou moeten lachen. Om de uitspraak? Dan zou ik elke dag lachen om de uitspraak van het Nederlands van bepaalde personen om me heen.

    Neen blijkaar zijn degenen die reageerden niet opgevoed met de verliefde bandeng of met si kantjil.

    Iemand op dit blog opperde eens dat de indische cultuur een verhalencultuur is. Nou dan moet je dit soort verhalen dus niet vertellen.
    Dan ken ik er nog wel een paar uit de Sprookjes van Grimm, Hauff, of van Moeder de Gans en kunnen we die verhalen straks op zijn indisch uitgesproken rekenen tot de indische cultuur.

    Beantwoorden

Laat een reactie achter op CJ Lentze Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *