‘Het wordt tijd voor erkenning’

Geplaatst op 12 augustus 2011 door Boeroeng

Voor veel Indische Nederlanders is 15 augustus een belangrijke datum. Op die dag in 1945 capituleerden de Japanners en kwam er een einde aan de Tweede Wereldoorlog. De Rotterdamse Mieke Huijsman, die zelf drieënhalf jaar in een ‘Jappenkamp’ zat, vindt dat er nog te weinig aandacht is voor de herdenking.
‘Als ik de vlag uithang denken mensen dat we een feestje vieren.’

Dit bericht werd geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink .

6 Responses to ‘Het wordt tijd voor erkenning’

  1. Chinta M.L.Koster schreef:
    15 augustus 2011 om 13:20

    Ik zit nu TV te kijken, als 2e generatie overgebleven dochter van..
    Ik ga het hier nu liever niet hebben over aangedaan leed,verdriet, gemis en verwachtingen.
    Ik wil liever dat mijn generatie en de volgende de plicht voelt onze innerlijke beschaving voort te zetten die altijd zo opvallend is bij ned-indische mensen.Maar vooral mag ik luisteren naar de prachtige muziek en zang op TV kanaal 24 die de herdenking maakt tot een smaakvol en ingetogen meedoen van heel veel mensen.Dat is vooral waar de 4 mei dodenherdenking in Amsterdam een puntje aan kan zuigen.
    Het is in mijn gevoel een warmere beleving op deze 15e augustus.
    Misschien komt dat wel omdat er juist eens geen Koningin bij aanwezig is.Lieve groet,Chinta M.L.Koster

    Beantwoorden
  2. Jan Somers schreef:
    15 augustus 2011 om 11:51

    Denk er wel om dat op 15 augustus 1945 de officile periode voor herdenken bij het Indisch monument in Den Haag is afgesloten! Voor daarna: Zelf doen!!!

    Beantwoorden
  3. Pak Pierre schreef:
    15 augustus 2011 om 00:15

    Rot Jappen
    Als de eigen ervaringen anders worden beleefd dan die van anderen, dan hoeft dat nog niet te leiden tot “tweespalt” in de zin van “verdeeldheid” en “twist”.
    Als Ibu Elizabeth van Kampen in onze samenleving toch tweespalt constateert over de vraag wie in de periode 1941 – 1945 het meest heeft geleden onder Japanse laars, dan ligt de schuld n.m.m. (deze keer) niet bij de Japanners, maar bij diegenen die vermeende verschillen in geleden leed aangrijpen om tweespalt te zaaien.
    Ik heb in mijn “reactie” van jl. vrijdag niet willen wijzen op het “grotere” leed dat de Indonesische bevolking is aangedaan maar dat wij, totoks, Indische Nederlanders en daarmee gelijkgestelden aan de Noordzee, niet mogen vergeten dat ook Indonesirs in groten getale slachtoffer zijn geworden van de Japanse bezetting, evenals trouwens Chinezen en andere minderheden in de toenmalige kolonie van het Koninkrijk der Nederlanden.
    Morgenvroeg ga ik de bendera hijsen. Autochtone buren zijn voorgelicht. Ik was bijna 7 toen Japan capituleerde en toen niet lang daarna de bersiap in Semarang in volle hevigheid losbarstte. Oud genoeg om te herinneren en te herdenken.
    Laten we ons morgen, 15 augustus, niet concentreren op die “rot Jap” die het allemaal heeft veroorzaakt en wiens nazaten nu blijkbaar nog steeds geen schuld wensen te bekennen, maar op de vraag hoe wij van de geschiedenis kunnen leren en hoe wij met onze ervaringen kunnen bijdragen aan een (iets) betere wereld.
    Pak Pierre

    Beantwoorden
  4. Elizabeth van Kampen schreef:
    14 augustus 2011 om 11:40

    Het is de Japanners in iedergeval gelukt om zelfs 66 jaar na 15 augustus 1945 tweespalt te veroorzaken.
    Ieder kamp was anders en de persoon die vertelt over zijn/haar kamp zat in het ergste kamp wat er was!
    Buiten het kamp was het allemaal nog veel erger! Alleen de Indonesische dwangarbeiders zwijgen.
    De Japanners hebben ons allemaal uit elkaar gehaald, families, echtparen, zonen, vrienden.
    Ik heb 21 jaar buiten Nederland gewoond, England, America, South Africa, Frankrijk en Zwitserland in Lausanne (9 jaar).
    Als je dan terug keert naar dit landje zie je het leven echt heel anders. Veel ruimer, geen vakjes, amper verschil tussen bruin en blank, het is een kleur. Ik zie mensen die net als ik uit het voormalig Nederlands Indi kwamen en in een heel erg bekrompen Nederland een nieuw leven moesten beginnen. Ik was net 19 jaar geworden toen mijn moeder, zusjes en ik in Wijk aan Zee in zo’n “gezellig” pension terecht kwamen. Het was Nederland op z’n smalst in 1946!
    Ik denk dat Japan nu eindelijk ook in Nederland moet verliezen,n blok vormen Bruin en Blank tegen het onrecht en al die beledigingen tot op heden vanuit de Nederlandse regeringen en de Nederlandse media!
    Want anders zijn onze vaders, moeders, broers, zusters, andere familieleden en vrienden toen tussen 1942 en 1945 voor niets gestorven. Dat kan en mag niet.

    Beantwoorden
  5. Pierre de la Croix schreef:
    12 augustus 2011 om 23:49

    Met respect voor al het leed de (Indo)Europeanen in of buiten de kampen aangedaan ….
    Wij mogen ook de honderdduizenden (of veel meer?) Indonesirs niet vergeten die tegen wil en dank (hun werd niets gevraagd) in die oorlog werden meegezogen en die even zeer of nog meer geleden hebben onder de Japanse bezetting.
    Denk b.v. aan de remoesja’s (Indonesische dwangarbeiders)die ook aan de Birmaspoorweg moesten werken en daar bij duizenden zijn gecrepeerd.
    Pak Pierre

    Beantwoorden
  6. Boeroeng schreef:
    12 augustus 2011 om 23:16

    Mevrouw Huijsman zegt: ‘Elke blanke of Europeaan werd in die tijd door de Japanners achter de tralies gezet’
    Maar dat is niet waar.
    Bijna elke volbloed blanke was geinterneerd, maar een meerderheid van de Europeanen was niet geinterneerd. Meest indo’s, waaronder ook veel min of meer blanke indo’s De schattingen zijn van 160.000 tot 220.00 die buiten de kampen probeerden te overleven.
    In Nederland is er een kapitale denkfout spokend. Zelfs bij de meest deskundige mensen. Er is een neiging te vertellen dat alle (of bijna) Nederlanders /Europeanen geinterneerd werden.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *