Duwen tegen de laatste deur

Geplaatst op 1 april 2011 door Boeroeng

In zijn essays durfde Kousbroek die laatste deur wel te openen. Hoe kwam dat? Waarschijnlijk door zijn liefde voor de waarheid, die hem dreef naar de plekken die hij misschien liever had vermeden. Vooral het Oost-Indisch kampsyndroom laat zien dat Kousbroek niet alleen zijn tegenstanders op de snijtafel legde, maar ook het pijnlijke verleden van Nederland en zeker ook zichzelf. artikel nrc

Dit bericht werd geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink .

2 Responses to Duwen tegen de laatste deur

  1. Peter van den Broek schreef:
    2 april 2011 om 15:49

    Ik kocht het boek Oost-Indisch kampsyndroom in 1992 vanwege het Indische in de titel en wat mij bijgebleven is dat het boek eigenlijk geschreven was tegen een ander boek “Bezonken rood” van Jeroen Brouwers over hoe erg of niet het voor de blanke Nederlanders in de Japanse kampen was geweest. Ik vind het wel kenmerkend dat de foto op de kaft van Brouwers boek de zo overbekende buigende blanke vrouwen weergeeft. Die foto duikt zo vaak op dat het symbool voor de Nederlandse teloorgang en vernedering in Indie is geworden.
    Schijnbaar was er een hele heftige intellectuele discussie tussen de schrijvers maar uiteindelijk was het niet meer dan een twistgesprek tussen twee Oud-kolonialen.
    Het enige Indische element, afgezien een halve bladzij over Tjalie, in het boek van Kousbroek, tenminste in die van 1992, is de foto van “De Silver Kings” met Charlie Overbeek Bloem.
    Met enige teleurstelling heb ik het boek uitgelezen. Er was voor mij weinig identificatie met dit “Indisch” boek.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *