In 1965, wij woonden toen al vijf jaar in Nederland, ging ik met een paar vriendinnen van de middelbare school op een zondagmiddag naar een film van Cliff Richard, Summer Holiday. We waren zoals vele andere tieners uit die tijd idolaat van deze ster. De platen van Cliff werden grijs gedraaid. . Natuurlijk duurde de film naar onze zin veel te kort. We fietsten die middag samen naar huis en allemaal gaven ze luidkeels hun mening over de film. Ik heb wekenlang gedroomd over hoe het wel zou zijn hem ooit te mogen ontmoeten. Ik had niet de gelegenheid om naar een concert van hem te gaan. Er werd volgens mij toen weinig gedaan in vergelijking tot nu. Maar de droom bleef en de wens onvervuld. Je trouwt en je houdt je bezig met het gezin. Je partner wist nauwelijks van het bestaan van dit tieneridool en introduceerde componisten als Rameau, Couperin en Bach. Ik vond het schitterend en genoot van deze voor mij nieuwe muziek.

Maar na 40 jaar gebeurt er iets waardoor ik weer terug ben bij af.

Op een zonnige dag (bijna elke dag is het hier in Portugal prachtig weer) zat ik op een terras naast een Braziliaanse vrouw die meteen met me begon te praten. We raakten bevriend en ze vroeg me nadrukkelijk bij haar een keer te komen lunchen. Omdat ik haar erg aardig vond, nam ik deze uitnodiging aan. De week daarop zat ik bij haar heerlijk te lunchen en te genieten van alles om me heen en van haar spannende verhalen over waar ze allemaal wel was geweest en tenslotte hier in Portugal terecht kwam. Haar man, een Engelse zakenman, was vaak op reis. Ik genoot van haar gastvrijheid en ik keek met bewondering om me heen naar de rijk beplante tuin. Ze vroeg of ik de andere kant van de tuin wilde zien en trok me mee. We slenterden wat rond en ik kon mijn ogen nauwelijks geloven toen ik een paar meter verder de buurman zag. Ik wreef me de ogen uit en was compleet van slag. Is er iets, vroeg ze mij, je bent ineens zo stil. Ik wees met een trillende vinger de kant op van de buurman. Is dat Cliff Richard? Ja, zei ze onnozel! Even kennismaken? En zo gebeurde het.

Nu kom ik vaak over de vloer van deze ‘engel’ en als Cliff thuis is dan drinken we samen zijn zelfverbouwde, uitstekende rode wijn en dan wens ik mijn engel en idool een lang leven toe!  Wensen worden altijd vervuld!
Daar, ben ik, in ieder geval van overtuigd.
Op naar de volgende verrassing.

Marquida.