Door Joty ter Kulve
Vanochtend ontving ik deze brief van een Japanse architect, die mij kortgeleden heeft bezocht. Hij bracht twee vrienden mee. Prof Muraoka en zijn vrouw. Prof Muraoka heeft jarenlang gedoceerd aan de Leidse universiteit. Fumi Hoshino heb ik kort geleden ontmoet op een conferentie. Hij is jaren
geleden op uitnodiging van de beroemde architect Koolhaas naar Rotterdam gekomen.
Mijn gasten maken deel uit van een groep Japanners,die een dialoog tussen onze beide volken op gang probeert te brengen. Zij zijn zich heel bewust van het leed dat Wereld Oorlog II heeft veroorzaakt in de Pacific. Professor Muraoka en zijn vrouw bezoeken in hun vakanties Aziatische landen, die bezet zijn geweest door Japan. Bovendien beseffen zij ten volle dat het historisch besef van de huidige Japanse bevolking over het verleden heel mager is. Zij proberen dat ook te veranderen.
De dag dat zij bij mij in Wassenaar op bezoek kwamen zal ik nooit vergeten.
Ik had net het nieuws gehoord op de radio over het natuurgeweld wat over Japan was uitgebarsten. Ik ontving diep bezorgde en bedroefde Japanners,
die al urenlang bezig waren contact te krijgen met hun ouders en kinderen.
Ze hadden gevraagd of ze bij mij op bezoek konden komen, omdat ze gehoord hadden dat ik drie jaar in een Japans concentratiekamp heb gezeten met de hele familie tijdens de laatste wereldoorlog.
Het voelde bijna surrealistisch aan, oprechte spijt en excuses voor een ramp, die zich voltrok negen en zestig jaar geleden door hun grootouders. Een ramp die verderf en ellende had veroorzaakt voor miljoenen mensen in Azi. Surrealistisch de atoombom op Nagasaki en Hiroshima, die ons in de kampen de zo vurig begeerde vrede bracht. En nu zit ik hier in Wassenaar, 70 jaar later, met mijn Japanse gasten en voltrekt zich weer een atoomramp in hun land.
Wat zou ik graag meelopen in de Stille Tocht in Amsterdam 26 maart. Maar ik
word binnenkort geopereerd aan mijn heup en lopen gaat niet zo goed, althans
geen lange afstanden.Ik hoop dat veel Nederlandse en Indische mensen zullen
deelnemen aan deze tocht. Ik ben diep getroffen door de ongelooflijke
waardigheid waarmee zij samen hun lot trotseren.
Joty ter Kulve
Wassenaar, 19-3-2011
...................
Indisch4ever 
Hallo, ik ben Fumi Hoshino, een Japanse architect in de tekst.
Ik vind deze tekst hier geplaatst door Joty verrassing en eigenlijk zwaar en eer tegenlijk. Ze en veel andere bezoekers van deze site hebben allerlei onvoorstelbare ellende meegemaakt die waren veroorzaakt door mijn voorvaders. Dat was al tijd geleden, maar ik weet wel dat veel van jullie nog steeds moeilijk vinden en dat af en toe komt dat nog steeds terug. Dus heeft Joty, een oude slachtoffer van Japanse agressie, de uitnodiging naar de stille tocht voor huidige Japan, doorgestuurd naar de rest van oude slachtoffers. Daar ben ik onder de indruk. Ik moet ook zeggen dat jullie ervaring nog erger dan die van Japanse slachtoffers nu; voor jullie duurde het 3.5 jaar, en jullie hadden angst van wrede vijanden heel tijd als extra. Ondanks dat delen veel van jullie de verdriet van Japan nu samen met Japanners, die vaak kent te weinig over jullie pijn. Dat vind ik moedig en inspirerend.
Hartelijk bedankt, Joty.
Zoals enkel van jullie weten zijn we sinds 2000 bezig om Dialoog te bevorderen tussen Nederlanders en Japanners en Indonesirs, zodat we Japanners en andere Nederlanders de geschiedenis kunnen leren en dat we samen voor de toekomst bespreken. We hebben een nieuwe website gemaakt waar jullie alle teksten in de conferentie in de laatste 11 jaren kunnen vinden. Dat is een geschiedenis bibliotheek voor me.
https://sites.google.com/site/dlgnljp/
Ik ben de stille tocht meegelopen en mijn vriend heeft een mooi video gemaakt.
http://vimeo.com/21556420
Ik blijf dit moeilijk vinden, ben in de oorlog geboren in Batavia, terwijl mijn vader en de hele familie van vaders kant in de jappenkampen zaten en velen niet levend terug kwamen. Ik heb mijn beide opa’s verloren, de jappen waren extreem wreed.
Mijn vader hevig getraumatiseerd en als diverse andere familieleden (een oom werd in Birma gestationeerd omdat hij arts was, maar daar door gebrek aan medicijnen etc. niet veel kon doen). De broer van mijn vader was als n van de eersten die in een jappenkamp terecht kwam omdat hij toen als 17 jarige puber weigerde te buigen voor de jap. Hij mocht de gevangenen die vermoord waren in het kamp per kruiwagen in een diep gat gooien. Ook deze oom is zwaar getraumatiseerd geworden met levenslange nachtmerries.
Nu zijn het weer onschuldige mensen die door natuurrampen in Japan worden getroffen.
Toevallig (?) weer door door nucleaire straling, die destijds de redding voor de wereld bracht.
Natuurlijk moeten wij de japanse slachtoffers helpen, maar tevens bij de japanse politici erop aandringen te erkennen dat zij een foute oorlog met miljoenen slachtoffers hebben gemaakt in heel Azi.
Mevr. Ter Kulve.Ook ik ben erg verdrietig wat er allemaal gebeurd in Japan. Deze verschrikkelijke natuurramp brengt in weze wel de mensen bijelkaar.Ik wens dit mijn grootste vijand niet toe. Laat dit een les zijn voor de Japanse regering,door dit gebeuren komt bij ons ook weer alles boven, en kunnen wij zo meeleven wat deze mensen moeten doorstaan.Negenenzestig jaar geleden probeerden wij in leven te blijven, door oorlog en geweld, te weeg gebracht door human beings. Nu is het een oorlog tegen een natuur geweld. Moge zij deze spoedig weer te boven komen.Wij zijn tenslotte op de wereld om in harmonie te leven.Het is al erg genoeg als we een gevecht voeren met de Natuur.Het brengt verderf en ellende.Nogmaals mijn oprechte medeleven.
Tetske T. van der Wal
Mevrouw Ter Kulve, dank voor het verslag van de ontmoeting met het echtpaar Muraoka en Fumi Hoshino. Als half-Japanse ken ik prof. Muraoka en zijn vrouw al heel lang en volg trouw de dialogen/conferenties Nederland-Japan die zijn organisiren. Reeds eerder heb ik op deze web-log bekend gemaakt dat ik het jammer vind dat er van de Indische-nederlanders weinig belangstelling is. Van Yukari Tangena en Hoshino (stuurgroep)wist ik dat zij van plan waren u te ontmoeten. Ik heb ze ook verteld van uw schrijven op de weblog van indisch4ever. Hopelijk ontmoeten we elkaar op de volgende dialoog van Nederland-Japan ( binnenkort Indonesia erbij).
Met vriendelijk groet, claudine meijer (secr. Stichting Sakura KvJ ’40-’48)
Met grote ontroering dit verslag gelezen !