NEW YORK , NEW YORK 9/11

door Joty ter Kulve.

BRIEF AAN DE TWEEDE, DERDE, VIERDE GENERATIE Indische
Nederlanders en Nederlanders.
Lees de koppen van de kranten, en je weet wat er mis is in de wereld. Luister naar de radio, kijk naar de televisie en je hoort opiniemakers vertellen wat er schort aan de planeet aarde en wie de schuldigen zijn.
Dit komt omdat het heel makkelijk is om te vertellen wat niet deugt.

9/11 .De hele wereld was het met elkaar eens: dat was het kwaad. De vernietigende kracht van deze afschuwelijke daad van dit kwaad maakte ,dat wij ons verlamd en machteloos voelden.

Voor ons die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt was er herkenning, wij kennen de ervaring van het kwade op een kleinere persoonlijke schaal. Velen van ons hebben toen geleerd, dat je het kwade in je leven kunt overkomen. Maar ook dat je kwaad niet met kwaad kunt vergelden. Dat je het onrecht jou aangedaan niet kunt verhalen op een ander.
Wij hebben zeventig jaar geleden in het voormalige Nederlands-Indi in en buiten de concentratiekampen geleerd, dat iedereen zijn 9/11 krijgt en moet overkomen.

Is er een antwoord voor al het kwaad? Ja er is een antwoord. De goedheid van de moeders in de Japanse concentratiekampen van W.O.II, zoals de moeder van Hermance Clegg ( moeder van Nick Clegg) ,mijn moeder . Door hun morele verzet , onverzettelijkheid, goedheid hebben zij voor ons het kwaad overwonnen .

Ook Amerika zal uiteindelijk 9/11 overkomen, hun verdeeldheid overwinnen en pal staan voor eigen waarden : vrijheid, gelijkheid, broederschap wereldwijd. Beseffen dat 9/11 wordt uitgevochten in alle landen, alle werelddelen.

Er zijn geen kwade ideologien, er zijn mensen met kwade gedachten, die alles gebruiken om hun doel te bereiken. Ze zijn er altijd geweest door alle eeuwen heen. Er zijn altijd krachten geweest, die verdeeldheid, haat zaaien. Voor hen geldt: het doel heiligt alle middelen.
Echter ook zijn er altijd tegenkrachten geweest. Mensen die worstelen voor het positieve, voor universele waarden, moedige mensen, vaak zijn het geen grote namen, werken ze achter coulissen, zijn het heel gewone mensen zoals onze moeders in de kampen. Nooit hebben ze een lintje gekregen, niemand kent ze, maar zij hebben elke keer ons weer geholpen rivieren van stromend, helend, vruchtbaar water te worden.

11 september 2010 Wassenaar