door Nama.

Ik zit nog even na te genieten van de dag…Via een goede vriend had ik vernomen dat er jaarlijks een Badminton “toernooi” werd georganiseerd voor oud gedienden bij de KM…Het woord toernooi is een groot woord, want ik snap niet hoe ze kunnen bepalen wie er wat heeft gewonnen, maar sudah, daar gaat het niet om. Het gaat om een Kumpulan, van Indo’s. Want wat kan een Indo? Muziek maken en Badminton spelen, nou ja…badminton. Het gros waar onder ik zijn gewoon recreanten en hebben ontzettend veel lol tijdens het spel. Deze dag was een reunie van oud gedienden en ik ben vele oud collega’s tegen gekomen…Het gekke van het geheel is dat je opeens moet constateren dat iedereen opeens jaren ouder was geworden. Ik kwam mijn oude chef tegen uit de machinekamer, collega’s die ik al jaren uit het oog was verloren. Het grappige en bijzonder van het geheel is dat voor het spelen iedereen koffie ging drinken en toen gingen de sporttassen spontaan open…binnen vijf minuten stond er een buffet met vele Indische hapjes opgesteld. Lumpers, pasteitjes, risolles noem maar op.

In de sportzaal stond een Indo bandje te spelen. Het ging niet om het winnen, maar om de lol. Tussen de middag gingen we met de gehele ploeg even lunchen in de kantine. Woensdag “Blauwe Hap” dag, een traditie bij de KM. Dit werd een complete domper, want de beroemde Indische rijstafel van de welke geroemd wordt binnen de krijgsmacht was niet meer een schim van wat het geweest was. Pfff.. als ze dit twintig jaar geleden op tafel hadden neergezet, dan was eer spontaan muiterij uitgebroken…Ik heb nog nooit zo iets gegeten en kan alleen concluderen, dat de kleur van het gerecht correct was..En ik was niet de enige want na drie happen, werd het bestek neergelegd en alles ging terug. Vergane glorie…Ongelofelijk dat na dertig jaar men deze kunst van koken heeft verleerd…Maar toch ik heb genoten van al die oude verhalen..Goed, morgen zal ik wel last hebben van de nodige spierpijn..