Door Radin.

Namens de vereniging Darah Ketiga, die het Indië-monument bij het verzorgingstehuis Grevelingen in Den Bosch adopteerde, heb ik op 15 augustus 2009 tijdens de Indie herdenking de volgende speech voorgedragen.

Toen ik een jaar of 12 was, vroeg mijn moeder mij mee te gaan naar de Indi-herdenking in Ermelo… Natuurlijk wilde ik dat. Hoewel er niet gepraat werd over de Japanse bezetting, wist ik wat er gebeurd was dankzij de vele tijdschriften die bij mijn oma thuis lagen.

Wanneer ik die verhalen las voelde ik het verdriet, de pijn en de woede van mijn opa en oma. Japan werd mijn vijand. Keizer Heroito het kwaad en stichting Japanse Ereschulden mijn helden. Maar pas na de dood van mijn opa kregen de verhalen meer diepgang. Ik hoorde hoe mijn opa bij de Birmaspoorweg half levend tussen de lijken lag toen Japan capituleerde. Hoe mijn oma en haar zussen, buiten de kampen, zich verstopten om niet als troostmeisje te worden meegenomen. Hoe mijn oom als krijgsgevangene in Japan de atoombom op Hiroshima zag vallen.

Mijn haat voor Japan raakte ondergeschikt aan het respect, liefde en medeleven die ik voel voor mijn grootouders. Want daarom heeft vereniging Darah Ketiga het monument geadopteerd. En daarom zijn wij derde generatie Indische-Nederlanders hier, uit respect, liefde en medeleven voor onze grootouders. Want hun leed, is ons leed. Hun vrijheid, onze vrijheid. En hun geschiedenis, onze geschiedenis.

Dank u wel.