Ingezonden door dhr. Adrian C. Lemmens geboren te Pladjoe bij Palembang op Oost Sumatra, op 23-1-1936, thans wonende in Nieuw Zeeland.

In 1949, kon ik nog niet lezen of schrijven, door de omstandigheden, waarmede ik werd bejegend. Tussen dat jaar en 1951 heb ik slechts twee jaren educatie mogen ontvangen, voordat ik met moord en doodslag werd achtervolgd, vanwege chantage, met onze nog resterende rijkdom en de wetenschap over en met verraad, van hooggeplaatste Nederlanders. Met gedwongen emigratie, ben ik daar uiteindelijk aan ontkomen en heb in een vreemd land, van alles berooid en zonder educatie of een ambacht, een nieuw leven moeten beginnen. Mijn schrijven, mag aldus als primitief worden erkend, maar mijn emoties zijn hieronder nauwkeurig weer gegeven.

De stichting JES is in mijn opinie nog steeds niet veel  veranderd, van wat de Heer Lapreals de  stichter van de JES voorstond, namelijk richting Japan, dat zonder de daadwerkelijke steun van een Nederlandse regering, achter ons, van elke mogelijkheid tot een mogelijk succes, daarmede is beroofd !

In de Engels sprekende landen noemt men dat, ( FLOGGING  A  DEAD  HORSE ), het slaan van een dood paard.!
Het is Nederland, dat met haar vooroorlogse politiek, in het vroegere Nederlands Oost Indie, de grondslag heeft gelegd, voor het uiteindelijke verlies, van dat prachtige koloniale land van 350 jaren.
Het is Nederland, dat het aan de Japanners vergemakkelijkt heeft, ons vroegere land te vergiftigen en uiteindelijk voor ons en met ons daarbij, te verliezen en verantwoordelijk is voor het vreselijke lot, dat de meeste, zo niet allen, van de onzen heeft moeten ondergaan en voor de meeste tot in het graf toe.!
Japan heeft de omstandigheden en mogelijkheden weten uit te buiten, dat Nederland voor Japan heeft weten te scheppen en wij, onze Ned. Indiese gemeenschap is daardoor gekruisigd en grotendeels vernietigd. Apart van ook nog het verlies, van ons eens zo prachtige Indie.!
HET  IS  NEDERLAND, DAT  DOOR  DE  JES  ORGANISATIE, TER  VERANTWOORDING  MOET  WORDEN  GEROEPEN, terwille van onze genoegdoening en wel ruimschoots, de nu geweldige verloren tijd, gedachtig zijnde.! En, met de weinige mensen die er nog zijn.!
Als men dat wil, kunnen de demonstraties voor de Japanse Ambassade worden voortgezet, al is het alleen al om de nu reeds lang gevormde routine niet te onderbreken. Het is echter niet alleen Japan, dat wij moeten aanspreken, het is Nederland, die het Japanse standpunt heeft bevestigd en ondersteund, door onze rechten te negeren en het is daarom ook Nederland, dat wij moeten aanspreken.!

Echter, voor ons is het reeds lang geleden een verloren zaak geweest en waar vooral de Nederlandse regering erg mede ingenomen is, het heeft haar hand nimmer geforceerd, om te handelen en slechts weinigen van onze algemene Nederlandse bevolking weten van, of over onze gerechtelijke grieven ook maar iets van af.

Over de tijd, heb ik een redelijk complete bibliotheek van en over onze Indiese tijd opgebouwd en lees geregeld over meer en meer pertinente gebeurtenissen, in en rond onze tijd.

Onze JES organisatie zou er goed aan doen om het boek van onze laatste Gen. minister president dr. H van Mook te doorlezen, daar staat alles in, tussen de lijnen, dat pertinent is voor onze zaak, tot een vergoeding. Ondersteund met Jacob Zwaan s,  Nederlands-Indie 1940 1946 Gouvernementeel intermezzo 1940 1942. Wederom te lezen, tussen de lijnen, de realiteit, van het moment.

Ik wil hiermede graag een opsomming van mijn conclusies aan de JES organisatie, ter consideratie voor leggen. Ik ben een vurige deelgenoot en was via mijn Moeder, ook met de JES organisatie verbonden en heb zelfs een campagne voor de Heer S. Lapre verzorgd in 1995 en ben lid van EJOS N.Z., die zich nu met de JES willen verbinden en wij proberen onze kant daarmede in leven te houden, tot het allerlaatste moment.

Te meer ik te weten kom, te fragieler staat de standhouding of het bestand, van onze Nederlandse regering, tegenover de nu bijna uitgestorven Ned. Indiese bevolking, naakt en ten schande, voor en met haar verloochenende en schaamteloze beleid, jegens onze mensen, die volgens mijn weten, ook volledige Hollanders en landgenoten waren, of op zijn minst merendeels.

Het was ook onder deze begrippen, dat wij door Nederland en namens H.M.de Koningin Wilhelmina werden gedirigeerd, geadresseerd en bevolen, notabene ongeprepareerd en minimaal bewapend voor de taak en wij met een oorlogsverklaring, het Japanse moeras werden ingestuurd.

De tijd en de wereld situatie in die tijd, maakten het moeilijk om in een andere richting te gaan, dan met deze voetstappen te volgen, ter solidariteit met Amerika. Het Amerika, dat ons na de Japanse capitulatie, grotendeels onbeschermd en gesoleerd in Indie,met ontzettende gevaren en risicos omringd en aan ons lot overgelaten, achter liet. Met de oorlog verklaring in onze solidariteit, met Amerika, verwachtten wij ook op dat land te kunnen rekenen, met een toekomstige bevrijding, helaas.!

Twee dingen waren klaar van de beginne ;

Wij waren nauwelijks klaar, wij waren nauwelijks geprepareerd, wij konden niet dromen, het was Ernst.

Dankzij het historische Nederlandse koloniale bestuur, dat na de VOC de directie over nam, werd een politieke cultuur aangemeten, waar land en inboorlingen, zich maar hadden te schikken, in wat Nederland via haar Gouverneur Generaal, als Plaats vervanger van onze regering en haar vorstenhuis, bestemden en beschikten, zelfs tweede rangs Nederlanders, die niet officieel waren uitgestuurd en de gemengde bevolkingsdelen, werden geexploiteert, met lagere betalingen en of salarissen en Nederland werd rijk en haar koloniale bezit , Nederlands Indie werd zelfstandig ook rijk, maar het was tenslotte ook Nederlands bezit, het werd immers als zodanig bestuurd.!

Dit was een zeer gefortuneerde situatie, waar Nederland zich in bevond en het Land wilde dat bezit niet meer opgeven en zelfs niet delen, met anderen e.i. de autochtone bevolking, als zijnde de originele eigenaars van de verschillende eilanden en streken in dat land. Alle 40.000.000.+ inheemsen.

De eerste tekenen tot een zelfbewustzijn en een beoogd medeweten, van een mogelijk, toekomstig, zelf bestuur, van de Indonesir, of slechts met een gelijkzijdige en mogelijk groeiende deelname aan het bestaande bestuur, begonnen zich te manifesteren rond de 1900s, reeds daarvoor en gaande weg in een sterkere en sterkere manifestatie, daarna.

Begrip met deze gevoelens werden langzamerhand meer en meer gedeeld, met de algemene bevolking alsook het Nederlands Indiese deel van de regering, in Indie. Het Nederlandse regering stelsel of deel van het Indiese bewind, met name onder het opperhoofd schap van de Gouverneur Generaal, stond daar arrogant en totaal afwijzend tegenover. Men moest deze mensen ( de Indonesirs ), niet het idee geven, dat zij ooit in staat zouden zijn, tot een deelname in het bestuur en zeer zeker niet, tot een mogelijk eigen bestuur.

Maar de tijden waren aan het veranderen en de mensen, die daar werkelijkerwijze het meest in waren betrokken, waren tenslotte de Nederlandse en Nederlands-Indiese gemeenschap, die daar reeds eeuwen woonde en werkte en zich daar ten slotte thuis voelden, zo werd tenslotte internaal besloten tot de oprichting van een tweede kamer, met Indonesische gedelegeerden.

Nederland was woedend en eiste de onmiddellijke afschaffing hiervan, maar de dice was gegooid en deze vertegenwoordiging werd afgekeurd en afgeschaft, zondermeer en zonder enige consideratie, voor en met de gevoelens van de Indonesische bevolking. Met grote moeite werd naderhand een gemengde volks kamer geaccepteerd, als een reflectie en met een mogelijke advisorische positie.

Om de totale zeggenschap van de Nederlandse regering te handhaven en te onderstrepen, werd de nieuwe G.G. JHR. Mr. DR. A.W.L. Tjarda van Starkenborgh Stachouwer, belast, met nieuwe directies en ervoor te zorgen, dat geen veranderingen in en met het door Nederland te dirigeren bestuur, te tolereren waren.

Op welke manier men het ook maar kon of wilde adresseren.

De inheemse bevolking, was onder weinig illusie, voor hun en de aan hun uitgelegde positie en toekomst.

De Indonesirs, maar ook de Nederlandse Indiese gemeenschap, waren het hiermede niet eens, maar moesten zich, zonder enige andere keuze, hieronder schikken.

Als de jaren dertig, zich begonnen te strekken en de gevoelens tot een mogelijke toekomstige oorlog zich begonnen te ontwikkelen, was het reeds veel te laat, voor enige regering, de Nederlandse of de Indiese, gecombineerd of alleen, om het totale land, met zijn totale bevolking te kunnen mobiliseren, voor en met een defensieve positie en waren het niet alleen de Nederlands Indiese bevolking alleen, die de oorlog ongewild en ongerust en onbekend, met de mogelijke gevolgen voor hun, van hogere hand besliste en afgedwongen en gedirigeerde verdediging van het Nederlandse goud en goed, tegen potentionele miljoenen en volledig geprepareerde Japanners, Japan tegemoet moesten treden en tenslotte de barbaarse condities van die historisch gecombineerde beslissingen en wij met het aan ons reeds bekende noodlot, van, door en voor het Moederland ( Nederland ), moesten ondergaan.

Dankzij deze zeer eigengereide, niet doordachte en arrogante bedisselingen, van een overzeesch en ver weg zetelend gouvernement, dat geheel op eigen belang was ingericht, was het kleine en totaal onvoldoende bewapende legertje, dat zijn eigen zeer uitgestrekte land, goederen en familie, met bezwaarlijk ontoereikende manschappen, voor een als belangrijker geldend Moederland, ter verdediging tegen de Japanse overmacht en dat in menig opzicht dapper tegemoet trad.

Nu echter, zonder zijn voorheen ( mogelijk geweest zijnde ) medelandgenoten en wapenbroeders, de Indonesirs en hun kaders. Zo waar, dank zij die kortzichtige bestuurs erfenis, die nu inplaats daarvan, onze,( aan de onzen verloren broeders ), met hun rug en met een totaal onverschillige houding, naar zich toegedraaid zagen staan en zo waar in verschillende plaatsen, zelfs door hun in de rug werden aangevallen, of verraden en die kameraden, die de strijd in een guerrilla probeerden vol te houden, zich ook nog verraden en vermoord zagen, als een gevolg van die bekrompen denkwijze en handeling.

Drie honderd duizend +, mannen, vrouwen en kinderen, primitief en onvoldoende bewapend en in kleine getallen verspreid, over een eilanden rijk, de lengte van geheel Europa, met een zeer onvoldoende, zij het meer dan dappere vloot en luchtmacht, ter verdediging.

Zo gingen deze ongelukkige en praktisch weerloze mensen, hun ongeluk tegemoet, om er, als gebleken is, nooit meer onbeschadigd en met totale verliezen van land, huis en goed, kinderen, ouders en familieleden en de overgeblevenen, ten eeuwige, voor de rest van hun levens, traumatisch gedoemd zijnde, om deze hedendaagse, nog aan hun overgebleven lijdensweg, uit te moeten leven, tot hun bittere levens einde toe, als nu is gebleken, omdat een laatste en nu zeer zwaar geslonken en zeer verouderde groep, van deze mensen, nog steeds, verbeten, om hun recht en vrijheid gedwongen is, om te moeten vechten, tegen een arrogante en negatieve regering, van wat eigenlijk hun eigen Moederland was, is en behoorde te zijn.!

Deze laatst overgebleven strijders, dat zijn wij, de laatste overgebleven, Indiese Nederlanders, die als de enigste nog overgebleven strijders, voor en van de aan hun verloren rechten, staan niet alleen voor hun zelf, maar zij ( wij ), staan tevens, als een nog levend monument, voor de zo ontzettend velen, die zonder gerechte erkenning, of vergoedingen, in die wrede en aan hun nodeloos opgelegde oorlog, hun leven en goed hebben gelaten, zonder die erkenning, of zelfs de dank, die met een erkenning automatisch zou zijn geweest.

Had Nederlands Indie en de Indonesirr een homogene bevolking uitgemaakt, bij het begin van de WW II, dan had Japan zich mogelijk bedacht, haar leus Azia voor de Aziaten, niet als een excuus kunnen opdringen en was Japan, in haar bewapening, mogelijk ontoereikend geweest, in geval van deze nu mogelijke miljoenen en wat hadden wij een dominion van een droom geweest, ook nu nog.!

Een totaal Arrogante regering, dat met haar beleid, van het begin tot het einde, deze mensen, onze mensen,. zonder enige schaamte of gevoelens, voor hun beschaafde rechten en ondergegane vervolgingen heeft verlogend en verraden, tot zelfs de dag van vandaag toe.

Als U denkt, dat dit het enigste is, dan bent U verkeerd. ! Daar is veel meer en het is veel erger.!  Nederland beschouwd zichzelf als geordend, vredelievend, menselijk en humanitair.

Maar als U verder leest dan vraag ik mijzelf af, als een van de overlevenden, van die eerste groep, die ook overal, helaas, in die ramp heeft mede moeten delen en daar kennelijk ook de gevolgen er van gedoemd is, om die kennelijk mede in het graf te moeten nemen.

Ik betwijfel ten zeerste, het recht voor Nederland, om zich als een beschaafd en humanitair land te mogen beschouwen, in deze moderne wereld, of in zichzelf, daar zo maar brutaalweg en terecht naar durft te streven, of zichzelf als zodanig durft te projecteren, met DIT, ONS  LEGAAT, OM  HAAR  NEK.!

Een wel erg primitief en blatant exemplaar van wat Nederland heeft uitgehaald, om als een modern en humanitair – beschaafd land te worden ontkend, is toch zeker wel de manier waarop zij onze KNIL militairen heeft behandeld, met de ontkenning van hun militaire uit betalingen, gedurende de uitvoering van hun Nederlandse orders ter verdediging van have en goed en Indievoor de Kroon en de Japanse gevangenschap, waarmede zij als KNIL soldaten werden behandeld, mishandeld en stierven en na die oorlog, nogmaals de eerste defensieve Nederlandse soldaten waren, voordat de echte Nederlandse soldaten werden toegelaten door de Engelsen, waarna deze Knillers als gidsen, soldaten, onderhandelaars voor het leger en als  voorwaartse en met de omgeving bekend zijnde commandos werden gebruikt. Al deze levens gevaarlijke taken, werden ten uitvoer gebracht en hebben de meeste nogmaals het leven gekost. De Overlevenden werden de Nederlandse nationale verdiensten ontzegd, over de gehele periode en verwezen naar het nieuwe Indonesische bewind, voor hun soldij, de nieuwe regenten van Indonesi, dat door hun, na de Japanners, is bestreden, onder de Nederlandse flag.

Neen, dit is niet idioot, onverklaarbaar of krankzinnig en evenmin een grap of oneerlijk, bedrieglijk, onbillijk en ongelooflijk. Het is werkelijk zoo gebeurd en kan worden achterhaald.

Het vormde absoluut geen verschil, met de afhandeling van de verdere, overgebleven Indiese Gemeenschap, die zijn of haar eigen weg maar moest zien te vinden, een gemeenschap, die tot de laatste zucht en snik heeft moeten strijden voor haar rechten en erkenning en een KNIL, die ontzegd, niet voor hun diensten erkend en van haar raison detre was ontnomen, nu niet meer bestaat.

De KNIL is een onvoltooide geschiedenis geworden, onbedankt en onbedacht en weldra zullen de laatste der onzen, hun volgen, op de zelfde lamenterende weg en de bezoedeling van de Nederlandse Nationale flag, dat ook onze driekleur, met de oranje bandelier was en onze gemeenschap zal helaas ook zo en op dezelfde manier de geschiedenis in gaan.

Het was de treurige werkelijkheid, van het vernuft, dat de gecombineerde moderne Nederlandse regeringen heeft geleid, het vernuft, dat ons land bestuurde en het vernuft dat ontbrak, voor het vast stellen van een voortgaand gemenebest, tussen Indonesi en Nederland, in een moderne wereld en een nieuw tijdperk, tot een verbinding beider landen, ten voordele en tot een glorieuze toekomst, voor beide landen en gebouwd en dat was gebaseerd op meer dan 300 jaren vernuft, strijd, offers en ontwikkelingen.

Helaas was het alreeds ook niet mogelijk, voor een aan de Indonesir ontnomen mogelijkheid tot een  verbroedering.

Men vrage zich af, wie de gehele verstandelijke vermogens bezat, op deze historische momenten, van een regering, van een modern land, met een nuchtere, kundige, goed ontwikkelde en geschoolde bevolking, desondanks de gehavende toestanden, van na de oorlog, Nederland scheen geheel van haar besef met de snel op elkaar volgende data en de werkelijkheid van de situatie in de Oost bereft.

Waar is het vernuft, van over 300 jaren, in en met de verschillende regeringen, waarmede wij vanaf de vroeg 1900s, de tijd hebben gehad en die een prachtig land, een rijk land, een beschaafd land, had geschapen, met een bestuur en levens standaard dat in de gehele wereld werd bewonderd en beijverd

Japan was arrogant, bestiaal en een barbaren land. Japan had geen probleem met zijn eigen bevolking van enige en alle persoonlijkheid te beroven, met de deliberate politiek, waarbij Japan de keizer, hun eigen keizer Hirohito, voor hun bandwagen wisten te spannen en hun gehele bevolking werd onderworpen zonder keuze of enige andere mogelijkheid, voor eigen lijf en goed, als zijnde afhankelijk met hun levens aan de welwillendheid van hun Keizer en alleen tot zijn verheerlijking hun leven mochten behouden of verspillen.

Met deze mogelijkheden en een adeptnes tot kopie en creativity van de West, zich als een masterrace begonnen te voelen en na bedenking van een slogan, het idee kregen om heer en meester rechten te hebben op een groot gedeelte van Azi, tot het gebruik van en voor hun eigen doeleinden.

Deze kleine kliek, vrijwillig geschaard onder de Keizerlijke banier van Hirohito, was niet alleen brutaal tegenover de aan hun onderworpen landen, maar waren dat even zo, tegenover hun eigen onderdanen, die niets betekenden en alleen bruikbaar waren.

Een soldaat van Nippon in Manchuria, wist het uitstekend te bewoorden. Hij was met een machine geweer, of mitrailleur compagnie, die twee paarden tot hun beschikking hadden. Voor alles werden eerst die paarden verzorgd, zij waren kostbaar, omdat zij gekocht moesten worden, de soldaten waren niets waard, omdat zij voor niets konden worden vergaard en met hun leven aan de Keizer toe behoorden.

Japan was een ruthless en meedogenloos systeem, dat door een kleine niets ontziende groep werd gemanipuleerd.

Hun soldaten werden met de bajonet op levende Chinese gevangenen getraineerd en zo kan men zeggen, dat elke Japanse soldaat, dat onze familie mensen en soldaten tegemoet trad, reeds op een levende chinees, als een slachtoffer was getraineerd. Wat kon men van deze kleine gele onnozele mannetjes anders verwachten, dan een enorme woede en frustratie, waarmede zij waren gedwongen omhoog te kijken, naar de normale westerling en deze frustratie werd op onze hulpeloze gevangenen toegemeten.

Allen, vrouwen en kinderen moesten buigen voor de keizer, als dank voor zijn almachtige goedheid om ons nog even te mogen laten leven, totdat hij van zin zou veranderen, en wij allen bogen, van en met de kleinste kinderen mede. Deze onnozele mannetjes, met hun vreemde en onbeschaafde manieren, waren lachwekkend en totaal onbenullig voor ons, maar wee, als wij dat durfden te laten merken.

Tijdens de capitulatie van Japan, ziet men enige samurai op de tafel liggen, daar het een genoegen was voor de officieren van Nippon, om met elkaar te wedijveren, in het gebruik van deze zwaarden, in hun bloeddorst, niet voor elkaar onderdoende, op velen van hun slachtoffers, vooral de vele Westerse piloten die in hun handen vielen en in de training als een exemplaar voor hun eigen soldaten, hun voorgaande in het storten van bloed, kon men zich wel afvragen, hoeveel levens elk zwaard, vertegenwoordigde.

Een geweldige smet, op de code van de samurai, voor de irrationele en kortzichtige oorlog, in Azi, dat Japan eens heeft opgezweept, een ziekelijke besmetting, die aan Japan kleeft, voor de gevolgen ervan en met hun houding, na die conflagratie en waardoor en waarmede Japan niet wordt vertrouwd of bevriend, door de gehele wereld.

Dat is een lot, waar Duitsland aan is ontlopen, door haar voordrechtse houding en contributie, tot het goed maken van haar schulden. Duitsland heeft zwaar betaald, het kon ook niet anders, daar het in beschaving en historisch gezien, Japan ver te boven gaat. Duitsland heeft haar verantwoording aanvaard en zich atoond.

Nederland kan zich tegen Duitsland ook niet meten in beschaving en voorbeeld.

Goed of fout Duitsland heeft tot het einde toe, voor al haar soldaten meer dan goed gezorgd, in geneeskunde als ook met pensioenen en ouderen verzorging. Zij kan met recht, trots zijn op haar houding.

Wat heeft Nederland met ons van Indie gedaan.!

Allereerst ben ik het er helemaal niet mede eens, dat mijn gevangenschap, onder de meest onrustbarende situaties tot aan de zesde December 1945 heeft moeten duren, in het kamp Banjoe-Biroe, op midden Java.

Voor een week, was ons kamp op eind Augustus in de handen van de moordende Javaanse benden, na de moord van onze Japanse keuken Piet, een moorddadige Japanse officier, die onder groot gejuich van het kamp een kuil voor zichzelf moest graven, hij had de genoeglijke gewoonte, om met zijn trots, een tien meter lange lederen-gevlochten Braziliaanse zweep, ( die hij altijd bij zich had ), de kuiten van de vrouwelijke gevangenen, voor altijd te veranderen.

Helaas, wij wisten met zijn verdwijnen, niet wat ons te wachten stond.

Een week onder de republikeinen, luidsprekers, die aankondigden, dat wilde dieren, tijgers, giftige-slangen, pythons en panters werden gevangen, om in ons kamp los te worden gelaten, Ons Kamp Tien, had een stenen omringende muur een vroegere Javaanse gevangenis, waar wij de laatste, meer dan twee jaren in waren verhongerd, met soms zelfs wel 12 doden op een dag, in het laatste jaar.

Op het einde van die week, waren wij onder dwang, ringen van zandzakken aan het bouwen, met een opening aan een zijde, met extras om die openingen te dichten.

Wij werden uitvoerig onderlegd, dat wij daar te zijner tijd in moesten gaan en na de afsluiting, zouden wij met levende handgranaten worden afgemaakt, de volgende ploegen moesten dan de restanten uitruimen en dan de volgende etc. etc. Onze gevoelens waren perplexe, uitgehongerd en uitgeput en moedeloos, er was geen hoop meer. En voor mij, een tien jarig jongetje, angstig en onbegrijpelijk, niets was re-eel meer. Waar was de bevrijding.! ???

Een luid geruis in de afstand, werd gevolgd door een overhaaste vlucht van onze belagers en toekomstige moordenaars, de jongeren van de eens aan ons zo vriendelijk gezinde inheemse bevolking, immers wij wisten slechts weinig, of niets, van de Japanse corruptie van deze jongeren.

Het waren de Brits-Indieers, die wij als Ghurcas leerden kennen, kennelijk was er een muiterij tegen het Engelse command, deze mensen waren er kennelijk mede bekend, dat onze laatste kampen in een zeer benarde situatie verkeerden en wilden zij ons bevrijden of tenminste beschermen. Wat de reden ook was, wij waren gered van onmiddellijk gevaar, maar wij waren nog steeds in het gevaar, mortieren en canons werden op onze muren of er overheen gevuurd in grote regelmaat, vier mortieren stonden voor ons gebouw, die regelmatig afgevuurd werden en snachts waren de zware mitrailleurs op alle hoeken van het kamp aan de gang.

Kamp 11 van ons kamp, het andere deel, was reeds ontruimd, ze werden overvallen, ik weet de afloop daar niet van en de strijd om Ambarawa kamp was nog steeds aan de gang, dag en nacht, dat wij van onze daken konden volgen enige weken later. Dat kamp was grotendeels alleen maar met kedek omgeven, wij hielden ons hart vast voor die uitgemergelde mensen.

Na enige weken werd het rustiger om ons kamp, enkele ghurcas gingen savonds regelmatig op jacht, behalve een lenden doekje, in het geheel geen kleding, zwart besmeurd, een zak over de schouders en hun qucry ( de gekromde dolk ) tussen hun tanden, in de vroege morgen kwamen zij terug, de zakken vaak gevuld met hoofden van extremisten, het werd rustiger om ons kamp. Het leven ging door, eentonig en langdurig en enkele keren kwam er een vliegtuig met voedsel pakketten per parachute, sommigen vielen te ver buiten het kamp en konden vanwege het gevaar niet worden verzameld, in de morgens was er niets meer te vinden. De parachutes veranderden veelal in nood kleding, voor vrouw en kind.

Zo kwam de zesde December, bijna vijf maanden na de bevrijding, van de rest van de wereld, in grote haast werd het kamp ontruimd.

Vrachtwagens, de bagage rondom de kanten, de mensen op elkaar gedrukt in het midden, tweede vrachtwagen, allen met een soldaat chauffeur en uit de bestuurders koepel een staande soldaat met een licht machine geweer, een canonneer vrachtwagen, weer twee vrachtwagens, met ex-gevangenen, vrouwen en kinderen en een enkele terug gevonden man en Vader er tussen, dan een gevechtstank, weer twee vrachtwagens en zo werd een enorme colonne gevormd, die zich door het landschap slingerde, boven ons spitfires, die allerlei doelen mitrailleerden en de enkele bom afwierp, vuren bijna langs de gehele etappe, aan beide kanten langs de weg, brandende bossen en gebouwen, tot wij laat in de avond in Semarang arriveerden, een bastion dat in de buitenwijken door militairen werd verdedigd.

Enkele dagen in een beveiligde chaos, tot uiteindelijk de pontons ons uitbrachten naar de Amerikaanse M.S. VICTORIA AMHORST, een nog steeds bewapend Liberty of Victory schip, eindelijk enige beschaving en goede wil om ons heen en de volgende dag aankomst in Tandjong Priok en op weg naar Batavia.

Het werd ons onmiddellijk bekend, dat de kali naar Tandjong geregeld zwaar gemutileerde lijken op bracht, de schrik sloeg ons nogmaals om het hart.

Maar Batavia was zich aan het herstellen, en al was het maar in een garage, voor de rest van onze tijd in Indie, het was een ongekende luxe, bij het kamp vergeleken, tot ons vertrek in laat September 1946, op het M.S. Sloterdijk van de Holland Amerika lijn.

Het schip had gelukkig als een van de laatste Tjilatjap verlaten, voor de capitulatie van ons leger en onze eens zo veelkleurige beschaving en wist aan de Japanse oorlogsvloot, die daar op onze schepen loerde te ontkomen, naar Australi, alwaar het ten dienste van de oorlog aldaar, verder in die Australi is gebleven.

Ik ben er zeker van dat, dat schip, veelbewogen en belangrijke diensten heeft bewezen, zoals zo velen van onze nog overlevende koopvaardij, toen, als onze bijdrage tot de geallieerden, dat heeft gedaan.

Anders dan met het gros van de mensen in Nederland, waren onze mensen berooid en beroofd van alles. Het tussen station Attaca bij het Suez Kanaal in Egypte, waar wij medisch werden gekeurd en enige kleding en schoenen mochten ontvangen en een Duits gevangenen orkest voorbij gingen.

Ten-treure als het klinkt en ongelooflijk en moeilijk te begrijpen, vond de Nederlandse regering het later nodig om velen een rekening voor die kleding te sturen, terwijl het duidelijk was, dat er veel als een verzameling van Engeland en Amerika bij was. Ik kan niet anders vinden, dan dat het een schandaal is en ontzettend kleinzielig van hart, maar wel terdege past met wat Nederland ons verder nog heeft aangedaan en met ons verder, voor of met enige vergoedingen, totaal en als een enigste land van de geallieerden, de onzen, bijna totaal in de steek hebben gelaten.

In mijn geval, ben ik ook in Nederland zelfvan een grote rijkdom en mogelijkheden voor een goede verzorging en toekomst beroofd geworden, mijn Vader, van de B.P.M.-Shell, die met de Junio-Maru zijn leven verloor, was zeer welgesteld.

Alle anderen in onze wederwaardigheden, van de geallieerde landen, tot zelfs hier in Nieuw Zeeland, hebben hun mensen vergoed, met de Amerikaanse vergoedingen van $ 22.000,–. Dollars als een voorbeeld van de bedachte hoeveelheid.

Wij die het meeste leed ondervonden en het meeste, zo niet alles hadden verloren, de grootste traumas hebben doorstaan en ons echte land hebben verloren, dankzij de gefaalde politiek en inzicht van ons land, wij kregen niets dan onbeschaamde klappen in ons gezicht, een uiterst kleine uitkering, nauwelijks genoeg voor een complete bekleding en daarna nog eens het zeer beschamende gebaar, naast de felle en voor de onzen ook nog de beschamende verdraaiingen en leugens, van de werkelijke omgang met de Indonesier in onze voor oorlogse tijd.

Iets waar juist de voor oorlogse politiek van Nederland ervan kon worden beschuldigd en dat als een gevolg daarvan, voor de onzen, ellende verlies van goederen, huizen en inboedel en dierbare levens, ellende, honger en trauma teweer hebben gebracht, voor velen een levenslange tergende en repeterende pijn betekenend, waar helaas ook ik, daarin moet mede delen.

Maar alles hiervoor beschreven is mogelijk en in vergelijk, bijna net zo onbegrijpelijk, als wat Nederland met ons heeft gedaan in de nu moderne en meer humane en menselijk te achten tijden, jaren na die tijden, die voor ons zo vreselijk zijn geweest en waardoor wij gedoemd waren, om met onze traumatische herinneringen te moeten blijven leven.

De ongelooflijk perverse vernederingen, die wij ( als Nederlandse onderdanen ), als Westerlingen van de Japanners moesten ondergaan, waren zo beestachtig en barbaars, zo gemeen en zo onbeschaafd en ook zo veelvuldig, dat men daar alleen al een boek aan kan wijden, daarom kan men daar in deze context en bedoeling niet verder daarop in gaan. Ik zal daarom maar twee verschrikkelijke gebeurtenissen aanhalen die daar een pertinentie aan zullen verschaffen.

Onze Nederlands Oost Indiese gemeenschap, had een buitengewoon hoge beschaving en omgangs peil bereikt, dat in onze behuizing en onderlinge omgang en ook met de inheemse een bijzonder hoog peil had bereikt, dat onze samenleving, land, welvaart, cultuur en omgangs vormen de envy van de wereld maakte.

Nederlands Oost Indiewas een aards paradijs in bestuur en haar levens condities, voor zover dat menselijk mogelijk was. Onze levens standaard was onder debat zelfs hoger, dan in ons eigen z.g. Moederland.

De sociteit, dat de Japanner, in ons Indie betrad, was ongekend en een droom voor de Japanse primitieve, met de aan hun ongekende individuele vrijheid, die onze sociteit bezat, dat in hun eigen land niet bestond, of zelfs denkbaar was.

De Japanner, die niets anders had geleerd, dan hun eigen primitieve brutaliteit, een deel uit makende van  hun groep verband en groep moraal en groep slavernij en groep spionage op elkaar en aan de staat en hun groep mening tegenover individualisme, dat als een normaal feit van hun eigen levens wijze werd  aanvaard, die Japanner, die meermaals werd geconfronteerd, met het fijt, dat hij of zij, hun eigen leven niet eens als hun eigen bezit mocht beschouwen, maar in het bezit en voor de verheerlijking van hun Keizer was, ten gebruike, deze Japanner had geen begrip voor de sociteit, ( onze sociteit ), die hij binnen stormde. Het waren in onze ogen barbaren en zo leerden wij hun ook kennen.

Wij ( onze mensen ), waren geen mensen voor deze Japanse barbaren, wij waren voor hun zelfs minder dan beesten, mogelijk waren wij slechts insecten voor de Japanners. Hoe anders, kan men hun acties tegenover onze mensen verklaren, overal en in het algemeen.

Borneo ;                                            TER  HERDENKING.!

Onze mensen die zich niet hoeven te schamen voor en met hun acties in en met de verdediging, waar het de B.P.M.-Shell installaties aan gaat en die zeer succesvol was, met de vernietigingen daarvan, met Tarakan en Balikpapan. Borneo een donker en luguber maar majestic land, in onze tijd.

Onze Maatschappij de B.P.M. wist de vrouwen en kinderen, waaronder mijn persoon, tijdig naar Java af te voeren, door de bossen en ter zee, waar ons schip een kleine K.P.M er werd aan gevallen, door twee Japanse Zeros en met vier bommen bestookt en die ten slotte door een Glenn Martin van Java komende, werden verdreven, nauwelijks op tijd, om mitraillering van onze krioelende dekken te voorkomen.

De vier bom inslagen waren allen zo dicht bij het schip, dat de overvolle dekken, tot een meter onder water kwamen te staan, waarop de dicht op elkaar gepakte, vrouwen kinderen en bedienden met de barang erbij, met het water her en der werden gezweept. Ik ga hier verder op de verschrikkingen, van die momenten niet in, anders dan met een achter uitkijk op die episode en moet concluderen, dat onze officieren op dat schip,  allen onze dank en bewondering verdienen. Het schip lag verschillende keren schuin van de scherpe wendingen, die het tijdig wist te maken, ik was net zes jaar oud en heb er nu nog een van mijn geregelde nachtmerries van over gehouden.

De achtergebleven Nederlanders, zijn praktisch allen vermoord, Tarakan zag al haar overlevende mensen, militairen dokters en verpleegsters, aan boord geladen van een passagiers schip en ver op zee drie aan drie gebonden over boord gezet. Balikpapan had geen beter lot in petto.

In Zuid Borneo, was de moord en doodslag van de laatste Westerse mensen, onze mensen, nog veel erger in barbaarsheid. Daar werden de families gesplitst, rond oude mijn schaften, eerst de kinderen daaromheen, dan de Moeders en tenslotte de Vaders in de laatste en buitenste rijen.

Deze ouders moesten aanzien, hoe de kinderen in de afgrond verdwenen, met bommen en granaten bestookt, waarna de Moeders volgden en ten slotte de mannen en Vaders. Kan dit nog menselijk worden genoemd, verdienden onze mensen deze behandelingen, wat voor een beestachtige vertegenwoordiger van Nippon en zijn onderlings in mensen gedaantes, konden op deze gedachte en uitvoering komen,!??

Java ;                                            TER  HERDENKING.

De z.g. ( Pig- basket affaire )-(  De varkensmanden affaire ) er zijn meer dan voldoende bewijs materialen in Nederland, op papier, van getuigen, die dit hebben gezien, als bewijsmateriaal.

Wat voor een geest in mensen gedaante, heeft deze actie bevolen en bedreven, waarbij zo ongeveer een duizend mannen, onze mannen, Nederlanders, Vaders van kinderen en families, waarbij ook Amerikanen, Engelsen en Australiers, op de meest bestiale en barbaarse manier zijn vernederd en gemarteld, door deze mannen in de ( Vetus of Baby ) positie in Scherpe bamboe varkensmanden te binden, dagen lang in de tropische hitte op open vrachtwagens, hoog op elkaar gestapeld, door dag en door nacht door het landschap te vervoeren, zonder maaltijden of drink gelegenheid, met eens per dag een tuinslang als besproeiing . Deze stakkerds, die zich niet konden beroeren en schreeuwden van de ellende, ziektes, pijnen,  dorst en diarree gemixt met vocht van de bamboelatjes probeerden te likken en tenslotte op bootjes geladen en ver uit op zee, na vele dagen ellende levend, in het water werden gegooid, als voedsel voor de haaien.

Of het 15 jarige meisje, dat door een Japanse officier van haar ouders en familie werd ontnomen, om door deze officier in de gedwongen prostitutie te worden ingewijd, een jong meisje, dat zich ten uiterste verdedigend, deze officier tenslotte hard in zijn schouder wist te bijten.

In zijn woede, liet deze officier het meisje, voor haar eigen aangetreden familie en andere meisjes en jonge vrouwen, ten voorbeeld, tussen vier paarden gespannen uit elkaar reten, vierendelen.

Kan iemand in dit land, NEDERLAND, ons LAND, zich voorstellen, wat het betekende voor deze vrouwen en Meisjes, om dit te moeten ondergaan en in de omstandigheden, waarin.!?? Of wat de verdere prijs en consequentie in het leven voor hun heeft betekend. Nooit Geen Werkelijke Toekomst, meer te hebben, of kunnen beleven, wat heeft Nederland voor deze mensen in het speciaal gedaan. !???

Niet EEN klap, MAAR EEN slag en een trap na, in onze gezichten en gevoelens ;

Dit waren de Barbaren, de vertegenwoordigers waarvan en waarvoor Nederland het rode karpet uitlegde voor hun economische doeleinden om zich via ONS land in Europa te kunnen vestigen.

Dit waren de vertegenwoordigers van en tevens Hirohito hem zelf, met wiens hand tekening al de hierboven genoemde vernederingen, moord en doodslag, over het voormalige Indie en onze mensen, Nederlandse onderdanen, werd uit gestrooid. Dat de overlevenden, later in Nederland moesten aanzien.

Ook voor deze zeer schuldige man en hoogheid, werd het rode karpet uitgelegd en eer betuigd, door onze eigen regering, hoe is dat mogelijk geweest.!???

Wat moeten die Jappen in hun vuisten hebben gelachen, over deze dwaze Hollanders, die zo zonder trots en ere konden handelen. En die zelfs bereid waren DIE hand van hun Keizer te schudden, een man, die met zijn hand tekening, de vernederingen, beroving, moord en doodslag, van landgenoten, hun bloed vergietend, maar ongelooflijkerwijze in de analen van de geschiedenis, met diezelfde hand tekening, de koloniale macht en rijkdom en toekomst van het eens roemrijke Nederlands Oost Indie vernietigde, hoe was dat mogelijk.? Maar het was ook glas hard en glas klaar, hoe Nederland over ons, als hun medemensen dacht en het is dus geen verrassing, dat wij zo, ook nu nog, zo onverantwoord en onbeschaamd, in de steek zijn gelaten.! ! !

Ten slotte De Vuurpijl ;

De klap op de Vuurpijl, die kwam dan tenslotte ook nog, met de viering van een vier honderd jarig z.g. vriendschap verdrag, Tussen Japan en Nederland.

Het is mij niet mogelijk om mijn gevoelens hierover onder woorden te brengen.

Is het mogelijk, dat het slechts heel gewoon voor een Japanner was, om hier zonder enige terughoudendheid zijn voeten op het RODE karpet te zetten. Net als bij het Yasukuni Oorlogs monument.

Ja dat was mogelijk, omdat Nederland, als bewezen is, het geen MOER kan schelen, wat WIJ, die met onze nazaten, een substantieel onderdeel van de huidige bevolking uit maken, ER VAN DENKEN.! ! !

Het bewijs is overduidelijk geleverd, Nederland heeft zich over ons en de onzen niets aangetrokken en daarom zijn wij ook de enigste van alle geallieerde landen, die niet behoorlijk zijn uitbetaald en gecompenseerd, wij die het, het meeste verdienden, voor wat wij leden en verloren.

En die uitbetaling, of een uitbetaling, was voor ons ook een troost en een geestelijk sluitpunt geweest.

Dit sluitpunt is ons ook door Nederland, ontnomen, dat op zichzelf en speciaal in deze tijd, is een aantijging van onmenselijkheid en is op zichzelf barbaars te noemen.

Wij hebben dat sluitpunt meer dan verdiend, het is aan ons ontnomen, met dezelfde primitieve gedachten gang, waarmede Nederland haar kostbare kolonie en een geweldige toekomst en een mogelijkheid tot samenwerking met onze voormalige Indonesische vrienden, heeft verspeeld, tot het verlies van beide landen en volken.

Het Nederlandse karakter is ordelijk, vindingrijk, organisatorisch, volhardend, meebelevend, begrijpend en een van de minst corrupte individuele in deze wereld, maar helaas ook kleingeestelijk en jaloers.

Het zijn de twee laatste woorden en eigenschappen, die kennelijk Het Nederlandse machts bestuur hebben beheerst vanaf de vroege 1900 jaren.

Wat hebben wij allen verloren, maar in het speciaal de Indiese Nederlanders en hiermede helaas ook de Indonesirs zelf.

Ons Insulinde, de Gordel van Smaragd.! In onze tijd een van de rijkste landen ter wereld en nu een van de armste landen en nu een van de meest corrupt bekend staande en in een vernietigende spiraal gevangen.

De Indonesirs weten het ook, maar konden na de training van Japan en uit trots, niet anders reageren.

Het was Nederland, dat het oude NED. – Oost – Indie exploiteerde, maar het Indiese bestuur kon het overleven. Terug in Nederland, na de oorlog, werden wij daarvan beschuldigd, van die exploitatie en werden de tafels tot het Nederlandse excuus, op onze mensen gedraaid.

Nederland heeft ten allen tijden een binnenlandse geheime dienst gehad, ( mogelijk een reliek van de Napoleontische republiek periode ) en heeft dat tegenover haar eigen bevolking gexploiteerd.

Nederland heeft daarmede onze legitimatie verlangens, voor een afwerking, weten te bedwingen, door het onbekend te houden, voor de generale bevolking, met coeursion en bedreigingen, zoals met publiciteit van Kranten, TV, boeken en Auteurs, om onze zaak onder de horizon te houden, voor en met het openbare Nederlandse publiek. Veel is over onze situatie geschreven en beschreven en geageerd, zoals ook met de Japanse ambassade, veel boeken zijn geschreven, wij weten alles, maar het algemene Nederlandse publiek, had met weinig interesse en eigenbelang, geen voor de regering gevaarlijke grens overschreden.

Zo zijn dan ook openbare stappen, tegenover ons, nimmer benodigd geweest, in het Nederland van vandaag.

Een dergelijke geheime binnenlandse dienst, werd ook in ons oude Indie gebruikt, maar wel op een zeer kortzichtige manier en in dienst van ook weer Nederland, in het speciaal om het Indonesische sentiment onderdrukt te houden, ter bescherming, van de door Nederland beoogde koloniale status.

Als enige Indonesier zijn hoofd te ver boven de grenslijn stak, werd hij na een waarschuwing opgesloten ex-communicado, dus gesoleerd, zoals o.a. met Ir.Sukarno en anderen gebeurde.

Het merkwaardige van deze geheime dienst was, dat het praktisch volkomen ongemotiveerd was tegen alle en de nog al zeer duidelijke Japanse spionage, die overal in ons Indie verspreid zijn werk praktisch ongestoord en ongehinderd kon doen, en zelfs nog tot voor een redelijke tijd, kort voor de Pearl Harbor gebeurtenis.

Nederland in het verre Europa, was hier kennelijk niet gewaar mede en deed niets, tot dat het al veel te laat was. Ik neem dit als een duidelijk teken, dat die z.g. geheime dienst, geheel volgens Nederlandse wil en zo ook in Indie door Nederland werd geleid. Daar Nederland met de opkomst van Hitler Duitsland haar handen reeds overvol had, met de N.S.B. die ook in ons Indie werd gevolgd en vervolgd, naast ook nog de Duitsers aldaar.

Het is deze geheime dienst van Nederland, die het de onzen onmogelijk heeft gemaakt, tot een registratie in Nederland en onder de Nederlandse bevolking.

Als er ooit nog enige hoop op een redelijke conclusie is te stellen, dan moet die geheime dienst worden gesoleerd of besprongen, met een actie die pertinent is en kan worden opgevolgd en dat is nu wel zeer hoog nodig en de hoogste tijd, dat, dat nu wordt uitgevoerd.

Ik denk hier bijvoorbeeld aan een grote pamfletten actie door het gehele land, geheim te houden tot het laatste onverwachtse moment.

Dit zou moeten samengaan met een geweldige demonstratie voor het parlement, de ridderhof in Den Haag, buiten de buiten poort, zelfs als het verkeer tot stilstand komt, dat juist goed zal uitwerken.

Een demonstratie waar iedereen aan mee doet van onze mensen, zelfs de zieken, de wandelstokken de oudste onder de onzen en alle mogelijke wielstoelen, een zichtbare demonstratie, die tevens demonstreert van hoe lang ons onrecht reeds heeft geduurd, het zou moeten samengaan met een totale boycot van de regelmatige herdenking bij het Indiese monument, zonder enige waarschuwing van de hoge gegadigden, zelfs HM de Koningin, dat zou prachtig zijn en het onderstrepen.

Misschien is de 15 de Augustus daar ook de juiste tijd voor.!

De Nederlandse regering zou daar werkelijk mede gegrepen worden en niets kunnen doen, om het te nivelleren.   VERGEET  NIET  DAT  WIJ  DE  LAATSTEN  ZIJN  EN  NU  DAARBIJ  OOK  NOG MAAR  DE  ENIGSTEN  ZIJN,  DIE  NOOIT  ZIJN  UITBETAALD  EN  AFGEWERKT .!

DENKT  NA,  HET  IS  MOGELIJK  DE  LAATSTE  KANS  VOOR  DE  NOG              OVERGEBLEVEN  LEVENDEN,  VAN  ONZE   PERIODE.! ! !

In additie ;

Toen het ten enen male tot een Nederlandse regering had moeten doordringen, via de reeds meer dan 300 jaar oude Ned. Indiese gemeenschap en haar binnenlandse bestuur, dat sedert het begin van de 1900 jaren periode, de Indonesische gemeenschap zich bewust begon te beroeren en tot een indeling van hun legitimate verlangens aan het aandringen waren en zij daarmede, met de vorderende jaren krachtiger daarmede tevoorschijn begonnen te komen.

Zo stuurde het Nederlandse bewind, dat deze sentimenten begon te onderdrukken en later zelfs begon te isoleren, met opsluitingen, zoals o.a. ir. Sukarno en anderen, daarmede haar eigen geschiedenis, gedurende de Spaanse en Napoleontische overheersingen, verloochenend en vergetend.

Wat was er immers meer te verwachten, dan dat Nederland zich onze eigen problemen met bezettingen had moeten bedenken, in en met haar eigen situaties, als met een historisch bekeken terug blik, zoals eens met de Spaanse overheersing en onze tachtig jarige en bloedige strijd, om ons van die overheersing te bevrijden om daar van af te komen en de meer recente situatie, met de Napoleontische tijd, waarmede het eens zo rijke Nederland werd onderdrukt en het economische leven werd leeg gebloed, dat met de strijd te Waterloo tot een einde kwam en gedurende die periode, onze natie ook bijna het potentionele rijke Nederlands Indie verloor, dat met delicate conferenties, het Vroegere Nederlands Oost Indie van de Engelsen kon terugnemen.

Tenslotte, een samenvatting, van de essence, van dit schrijven ;

Nederland, heeft de inval van Duitsland ondervonden, veel schade en slachtoffers te verduren gehad.

Nederland, heeft schade vergoeding geeist en verkregen, waarbij ook de individuelen zijn toebedeeld.

De algemene bevolking van Nederland, heeft, voor de individueel, niet het land, huis en haard verloren.

Nederland, heeft van Nederlands Oost Indie, geweldige hulp ontvangen, met o.a. het Spitfire fonds voor de regering in ballingschap en met het uitdragen van de flag op eigen grond, onder het directe bevel van Nederland, dat veel bloed en mensenlevens onder de meest gruwelijke omstandigheden heeft gekost aan de Ned. Indiese bevolking, die daarmede hun land en hun totale behoud heeft gekost.

Als dank hiervoor, hebben deze mensen een ijzige ontvangst en weinig hulp ontvangen en voor een schade vergoeding zijn deze mede landgenoten, met een kluitje in het riet afgedankt, dat was echter niet genoeg, deze mede landgenoten van het voormalige Nederlands Oost Indie, zijn verder ook nog onheus bejegend, als z.g. kolonialen, uitzuigers, slavendrijvers en profiteurs van de Indonesir en heeft Nederland

verder ook haar best gedaan, met deze verstandhouding en beschuldigingen te bekrachtigen, met de officieel gesteunde versie- boekenseries van Dr.L de Jong.

Nederland heeft alles gedaan, om zich officieel van ook maar enige consequenties en enige mogelijke schade vergoeding te kunnen ontrekken en deze mensen, de onzen, op de meest cynische wijze schadenloos en z.g schuldenloos te kunnen ontwijken.

Hoewel de Landgenoten van Nederlands Oost Indie, die voor en onder direct bevel van Nederland, de Geallieerden hebben gesteund en daarmede als een consequentie de grootste en vreselijkste verliezen hebben geleden, zijn deze mede landgenoten van Nederlands Oost Indie, de enigste mensen, onder alle geallieerde landen waaronder Nederland haar zelf, nogmaals de enigste mensen, die nooit zijn vergoed, of gecompenseerd, voor hun leed en hun totaal geleden verliezen.

De manier waarop en voor een tijdsduur, van nu al ver over de 60 jaren en met slechts nog enkele overlevenden, zij als een voorbeeld verwezen, naar de blatante afhandelingen, van en met de KNIL militairen.!

NEDERRLAND  IS  SCHULDIG ;

Het Nootlot, Dat ons, de Indiese Nederlanders is overkomen, is geheel aan Nederland en Nederland alleen te verdanken, door haar eigengereide politiek en bestuur onder de Ned. regerings opdracht van en aan haar Gouverneurs Generaals, van de vroege 1900 jaren en het begin van de 19 de eeuw.

Nederland heeft de aspiraties van de Indonesirer onderdrukt en vernietigd, tegen het beter weten en willen van het Ned. Indies regerings advies en begeerte en besef, dat er niet aan te ontkomen was, voor het behoud van de goede verhoudingen, met de Indonesirs, op dat moment en in de toekomst. Ned. Indiese pogingen tot accommodatie van het Indonesische streven in die richting, werd gewoonweg niet getolereerd, bij Nederland, onder de opmerking, dat men het zich niet kon veroorloven, de Indonesir, ook maar enig gevoel voor een toekomstige mogelijkheid tot zelfbestuur, of zelfs een mogelijkheid, of hoop, in die richting te verschaffen.

Deze politiek is door gevoerd onder een gestrenge uitvoering, afzondering, waarschuwingen en zelfs gevangen zetting, van hun boven de menigte uitstekende aanvoerders.

Toen de nood aan de man kwam, met het opkomende Japanse gevaar, tot een mogelijke oorlog, was het veel te laat, voor beloften en offers tot een herziening van die isolatie politiek en in het speciaal na afloop van een mogelijk te achten oorlog.

Indonesirers geloofden daar niet meer in en terecht, na alles dat ze voorheen hadden beleefd en ondervonden. Het was nu dan ook te laat!

Zo stond de Ned. Indiese burgerij, gesoleerd en op zich zelf aangewezen, zonder de Indonesirs als haar wapen broeders en zelfs erger, in veel opzichten zelfs haar vijand, dankzij de houding van het Moederland. Er waren situaties, waar de Nederlands-Indiese soldaat, tussen twee vuren kwam te staan, onmachtig dat te overleven.

Het Indonesische volk was met de oorlog, in alle opzichten over rijp, voor de Japanse negatieve propaganda tegen onze mensen. Die veel extra levens heeft aan de onzen heeft gekost.!

Nederland was voor de Tweede Wereld Oorlog niet bereid om Indie voldoende te bewapenen en tot haar eigen verdediging, met enige hoop op succes en vernietigde de normalerwijze mogelijke medewerking van de Indonesir, ter verdediging of ook maar enige mogelijke hulp daarmede.

Wat Nederland na die oorlog, heeft bedreven als een politiek, tijdens de onderhandelingen met de nieuw uitgeroepen Republiek, grenst aan het ongelooflijke, de Nederlandse Regering, had haar lessen nog niet geleerd en vernietigde, de laatste geboden kansen van een gelijkwaardige mogelijkheid, van de twee volkeren, Nederland en Indonesi, waar aanvankelijk nog een glimmer van een hoop en een mogelijkheid daartoe aanwezig was, dat de laatste kansen van een zeer vruchtbare en een gezamenlijke toekomst, voor beide landen vernietigde.!

Wie moesten daar nogmaals op een roekeloze manier de geweldige extra offers, pijnen en verliezen en een gruwelijk gevaarlijke voortdurende gevangenschappen en moordpartijen daarvan als een gevolg lijden, wie anders dan nogmaals de Indiese Nederlanders, in en ook buiten de kampen.

Keer op keer, waren wij de dupe van de Nederlandse onwaardige en klungelachtige politiek, die onze mensen alles heeft gekost.

Velen hebben die oorlog niet overleefd, een overgroot percentage, zijn geestelijke kreupelen voor hun verdere leven geworden, velen zijn totaal verdwenen, velen konden het leven niet meer aan en zijn bij eigen hand en wil dit leven uitgestapt ( zelfmoord ).

Voor de meeste, is de verwachting tot een beschaafde hand met hulp en een vergoeding, voor de geweldige verliezen, te vergeefs geweest, weinigen zijn nog in leven, nog vechten zij voor recht op vergoeding en de waardering, die daarmede als een betuiging, voor hun verliezen en hun houding en het begrip daarmede, een sluiting voor hun kon vormen.

De eenzaamheid, het ongeloof en de woede en wanhoop, die in deze schamele, nog overgebleven en nog steeds strijdende groep, die voor hun rechten ten Hemel schreeuwt, is een ontzettende gewaarwording, te meer van en met het fijt en de wetenschap, dat zij ( onze groep ), de aller enigste groep, die nog over is.!

Alle andere geallieerde landen hebben die roep begrepen en hebben daar aan voldaan.

Geen een van die landen, heeft daarnaast zo veel gedaan, om hun eigen landgenoten te vernederen, door die voormalige en barbaarse vijand, op alle mogelijke manieren te verwelkomen, dan NEDERLAND dat heeft gedaan, zelfs met het vieren van vierhonderd jaren van vriendschap met Japan, over onze hoofden heen, dat een klap in ons gezicht was en een schop achterna.!

Nederland heeft geen schaamte en geen beschaving meer en heeft de vlag waaronder wij vochten en leden, voor de eeuwigheid bezoedeld en bevlekt.

Nederland heeft na het verlies van Ned.-Oost. Indie, geen belang of gebruik van onze mensen meer behoeft en heeft voor onze mensen, alle moeiten genivelleerd, in en met haar ongenteresseerde houding jegens onze rechten, door en met haar handelingen met Japan, die een grote minachting jegens onze gevoelens aan de dag legde en daarboven, met een achteloze houding en weinig belangstelling, volkomen heeft geweigerd om zich met kracht achter onze gelegitimeerde vraag en verlangens voor een compensatie van Japan te staan, of zelfs actief daartoe te steunen.

Nederland heeft met en door haar, vooroorlogse politiek en de alleszins redelijke ambities van de Indonesische bevolking te negeren en te nivelleren, de toekomst en ambities van onze mensen vernietigd en gekruisigd en aan Japan de weg geopend, met deze situatie uit te buiten, met haar verbitterde houding jegens de westerling, daarmede de Indonesir, in en met hun houding tegenover Nederland te vernietigen.

MAAR  DEZE  HOUDING  VAN  NEDERLAND  KAN  NIET  BLIJVEN  BESTAAN,  ER  MOET GEHANDELD WORDEN.!  DEZE  SCHANDE  MOET WORDEN  OPGELOST.!
EN  WEL  ONMIDDELLIJK.!