Nog éen keer.
Ik mag naar binnen, want mams is wakker. Het gaat niet goed met haar. We maken ons ernstig zorgen. Voorzichtig pak ik haar hand vast en geef haar een kus op haar voorhoofd. Dag mam, fluister ik. Ze knijpt me zachtjes in mijn hand en zegt : Wim. Ik kijk haar aan. Mijn lieve mams die daar zo hulpeloos in het bed ligt te snakken naar adem. Het vreselijke geluid van borrelend water dat gelijke tred houdt met haar jachtige ademhaling. Zachtjes strijk ik door haar grijze haren. Omdat ik nog steeds hoop dat ze wil vechten voor haar herstel na die zware operatie, vraag ik zachtjes : Gaan we met uw verjaardag weer rijst eten mams? Al die tijd zijn haar ogen gesloten, maar nu gaan ze langzaam open. Ze kijkt me aan en stamelt zacht : Bid voor mij. Ik stel haar gerust en zeg : Ik bid telkens weer voor u, mams. Telkens weer. Ik vraag God of Hij u wilt helpen met uw wensen. Ze knijpt weer een paar keer zachtjes in mijn hand, als blijk van dank. Haar ogen gaan weer langzaam dicht. Dan zegt ze iets haast onverstaanbaars. Of is het dat ik het niet wil horen? Dan dringt het toch tot me door wat ze zegt : Naar Ruud , Joop*), Hij moet me komen halen. Ik merk de twijfels bij haar. Te moeten kiezen tussen ons hier en de anderen daarboven. Er schiet van alles door me heen. Ik raak in paniek. Maar dan zeg ik met alle moed en rust die ik nog weet te vinden, maar met pijn in mijn hart : Als u wilt gaan mams, dan is dat goed. Ze opent haar ogen en terwijl ze me verdrietig en toch ook dankbaar aankijkt, knijpt ze twee keer in mijn hand. En terwijl dat gebeurt, schiet door mijn hoofd zomaar de vertaling ervan : Dag Wim. Nog éen keer leg ik mijn hoofd naast haar op het kussen. Nog éen keer kus ik haar betraande wang. Nog éen keer fluister ik : Het is goed mams. Dag lieve mams.
*) twee eerder overleden kinderen.
...................
Indisch4ever 
Cornelia Sebo, de moeder in dit filmpje,is een dochter van Maria Nicolina de Haan en Carel Alexander Sebo,geboren op 18-09-1870 in Semarang, zoon van Cornelis Theodorus Wilhelmus Sebo en Minah.
Cornelis Theodorus Wilhelmus Sebo is een zoon van Ditlof Jan Sebo en Maria Magdalena Robijn en broer van Louisa Francina Sbo (1847-1937) die gehuwd was met Martinus van Milt.
Is deze mevrouw Sebo toevallig familie van Li=ouiza Francina Sebo, geboren 15-11-1847 Pasuruan en overleden 19-01-1937 Pasuruan? Zij is nl. mijn overgrootmoeder.
Ja, dat is ze. Mag ik weten wie u bent? Groetjes, Willem (zoon van Cornelia Sebo)
N.a.v. het tragische overlijden van mijn moeder schreef ik dit gedicht voor haar:
EN DAT JE ZOMAAR STERVEN KON
Ik wist niet dat je sterven kon
je lag gekoesterd in mijn armen
hoe wilde ik de dood verwarmen
zodat hij van je weg zou gaan
je ogen staarden in het niets
zo donszacht streelde ik je wangen
je laatste glimp wilde ik vangen
voor altijd vergulden in mijn hart
er was nog slechts dat ogenblik
waarop ik alles wilde zeggen
zoveel had ik je uit te leggen
wat je voor mij betekend had
ik wist niet dat je sterven kon
Ik ben blij deze website te hebben gevonden, Ingrid. Verhelderend mooi. Ik kan me best voorstellen hoe dit droeve gebeuren moet aanvoelen. Met terugwerkende kracht, maar ook voor het altijd weerkomende heden, sterkte.
Een mooie ontroerende herinnering.
Wat een lieve ontroerende verhalen.Ik dank jullie voor de hier geplaatste belevenissen.
Sterkte met de verwerking en met het gemis!
Groet, Cornelia
(een verindischte totok)
Wat herkenbaar, zo veel verdriet en pijn.
Mijn vader en moeder zijn niet meer, bij
moeder was ik er niet bij wat altijd nog knaagt. Vader ben ik bewust bij geweest tot hij heen ging , het was heel zwaar. Altijd,
zo een sterke man geweest,op dat moment zo
klein en kwetsbaar.
Heel ontroerend en herkenbaar. Mijn moeder is 87 en ligt alleen nog maar op bed. Dit is al een jaar zo. Ze is op. We zijn met 4 dochters en mijn jongste zusje kan haar niet loslaten. Ik heb zo met mijn moeder te doen. Ze wil naar haar man, mijn vader, en haar broers en zus hierboven. Dat heeft ze al een paar keer gezegd tegen ons maar niet tegen mijn jongste zusje. Volgens mij durft ze dat niet.
als je kortgeleden nog in de buurt was toen je schoonzoon stierf in de armen van je dochter….. dan kan ik zo mee voelen!
mooi geschreven, dank je wel;
Zo een pijn in mijn hart als ik dit lees. Ook mijn 85-jarige moeder stierf op 23 maart jl. in de armen van mij en mijn zus na 3 zware operaties en ernstig medisch falen en medische onverschilligheid. Happend naar adem, bont en blauw en vol wondjes van alle prikken en behandelingen en zwak, zo zwak geworden.
Ook wij haar hebben haar uiteindelijk laten gaan, zodat zij vrij was van al dat lijden en die pijn. Met haar stierf ook mijn hart en ik mis haar, ik mis haar zo.
Veel herinneringen komen nu gelijk bovendrijven…..mooi!
…ik ben er stil van ….
………….
Heel ontroerend.
…..wat lief!