…………………..

Door mw. Joty ter Kulve.

Mijn broer en ondergetekende Joty ter Kulve-van Os  zijn als eerste generatie Indische-Nederlanders naar Nederland geëmigreerd na de Tweede Wereldoorlog.
We hadden het geluk, dank zij studietoelagen , te kunnen studeren in Nederland.
Onze liefde voor ons Moederland is altijd gebleven. Onze band met het Indonesische volk is altijd hecht gebleven. Mijn broer , noemden en noemen zijn vrienden ,  altijd schertsend de Indonesische Nederlander. Hij heeft zich ook als arts ingezet voor Indonesië. In 1976 werd hij door de Indonesische regering gevraagd consulent te worden voor hun in oprichting zijnde “family planning” Dua anak tjoekoep.

Onze kleinkinderen hebben ons wel eens gevraagd wat ons beweegt ons zo in te zetten voor dat land. Het antwoord is simpel.
In het voormalige Nederlands-Indië speelden kleur, ras, sociale afkomst best een grote rol. Overigens dat was toen een mondiaal gegeven.  Ook elders ( helaas ook nu nog voor bepaalde groepen in ons eigen land)  heerste de mening : “ White is beautifull.”
Als Indische Nederlanders hebben wij in onze prille jeugd al ervaren wat discriminatie betekent. Discriminatie kan niet alleen pijn doen, maar loopt als een rode draad door je leven.
Onafhankelijk van elkaar hebben Willem en ik altijd naar wegen gezocht om discriminatie te bestrijden . En  onze ervaringen te gebruiken om bruggenbouwers te worden.
Wij Indische Nederlanders zijn door onze “Njai” voormoeders toch in staat ,niet alleen die twee werelden te begrijpen, maar ons in te zetten voor een wereld zonder grenzen, waar ieder mens tot zijn recht komt en een gelijkwaardige kans krijgt.