………………….…..

…………………………….door Leonora Dijkgraaf.

Als we het leven zien als één lange reeks van schakels, die uiteindelijk een ketting vormen, zal het niet verwonderlijk blijken wanneer er één tussenuit wordt gerukt en de rest een domino-effect zal ondergaan.
Zo blijkt dat, kinderen vanaf hun 6e jaar tot hun adolescentie hiervan de gevolgen ondergingen gedurende de bijna 4 jaar gevangenschap in de kampen in Nederlands Indië tijdens de Japanse bezetting.
Vanaf hun 6de levensjaar werden deze kinderen zich bewust van hetgeen zich in hun directe omgeving heeft afgespeeld en zullen de herinneringen aan deze zware jaren hun trauma vastleggen.
Het ontbreken van een normale schoolopleiding heeft hen – na aankomst in Nederland – grote problemen bezorgd, aangezien zij als 10jarige in de eerste klas moesten worden geplaatst om dan pas de basis te kunnen leggen voor hun verdere toekomst.
Dat dit vaak door de ouders werd besloten, maakte dit trauma nog zwaarder. Helaas werden vele kinderen bij hun leeftijdsgenoten geplaatst – dus in een hogere klas – zonder nog maar iets geleerd te hebben.
Gestigmatiseerd door het verleden, werden zij voor “dom”aangezien en werd niet stilgestaan bij het feit dat zij de hel amper hadden overleefd en zich moesten aanpassen aan ALLES in hun nieuwe vaderland.

Helaas werd er niet bij stilgestaan dat psychologisch onderzoek hard nodig was, eer zij “aan de galg”werden gehangen om maar mee te komen in het onderwijs. Met alle gevolgen van dien.
Kinderen die volkomen normaal en intelligent waren, werden op dat moment geestelijk mishandelt en zou dit hun leven lang gevolgen hebben.
Vaak waren het de ouders die hun kind dwongen in een hogere klas mee te moeten doen, i.p.v. hen de tijd te gunnen de eerste stapjes van het onderwijs te kunnen volgen. Dat deze ouders zich schaamden om hen kind in de eerste klas te plaatsen.
Menig kind vond thuis hiervoor geen gewillig oor.
“Aanpassen!”, was dan het antwoord. Alsof zij dit tijdens de kampjaren al niet hadden volbracht. Misschien meer dan menig volwassene…
Ze wisten immers niet beter?
Maar, om heelhuids uit die verschrikking te komen én zich keurig aanpasten, werden ze gepest en voor domoor uitgemaakt.
Tot op de dag van heden hebben zij daaronder geleden.
Hun assertiviteit had een flinke deuk opgelopen.. Daarnaast de “schande”niet te deugen en een slechte leerling te zijn die bijna elke klas doubleerde, was hun opgelegd geworden.

Kinderen van 14 tot 18 jaar hadden het nog zwaarder. Deze werden zich nog meer bewust van hun onkunde.
Geplaatst te worden op een basisschool, tussen de kleintjes in.
Ook daar werd de kiem gelegd van frustratie en onmacht.
Maar nog belangrijker was het feit dat deze groep hun normale puberteit was ontstolen. Door de omstandigheden vroeg “wijs”, maar zonder de nodige sociale vaardigheden te kunnen op doen, was een nog groter trauma voor hun latere leven.
Van hen werd verwacht dat het normale pubers waren. Echter, de gemiste jaren werden op hun sociale omgeving afgerekend en liep deze, zo noodzakelijke ontwikkeling, een trauma op dat hun verdere leven ernstig zou beïnvloeden.
Zodoende werden vele misstappen begaan, die in normale omstandigheden niet zouden zijn voorgekomen.
Deels door het feit “erbij te horen en dus mee te doen met de massa”, bracht hen vaak in grote moeilijkheden.
Er werd veel te vroeg getrouwd, om er – na soms drie scheidingen – achter te komen waardoor men relatieproblemen had.
Deze groep kon zich de tijd niet gunnen volwassen te worden en uiteindelijk een goede en stabiele ouder te worden.
Deze Gestolen Jaren hadden het stempel gedrukt op hun maatschappelijk welzijn en geluk.

Vanaf de oudere leeftijd bleek dit hiaat ook door te werken in diverse huwelijken. Voor vele zelfs de wens daarna alleen door het leven te gaan, aangezien het toch “aan hen lag”dat het leven zo moeilijk maakte.

Vele konden niet de ouder zijn zoals zij zich dit voor ogen hadden en zo kreeg de volgende generatie de “erfenis”van hun verleden mee. Hetgeen soms doordrong tot de vierde generatie.
Gestolen Jaren zijn moeilijk terug te halen, mits professionele begeleiding. Maar in de naoorlogse jaren was men zich hier niet van bewust en werden duizenden kinderen onbedoeld de toekomst in gesmeten.

Het is goed hier eens bij stil te staan. De sterkste hebben het overleefd, zoals die ook de kampjaren moedig hebben gedragen.
Maar hoevele hebben hier zwaar onder geleden.
Gezinnen waar de vader zijn frustratie af reageerde op zijn kinderen, zijn niet te tellen. Vele van de kinderen hebben niet anders gekend en dit gedrag voortgezet in eigen gezin.
Vele instellingen huisvesten nog steeds “kampslachtoffers”. Maar helaas is deze hulp nu te laat. Het leed is niet meer terug te draaien.

De meeste zijn nu grootouders en kijken terug met weemoed. Om te beseffen dat alles anders had moeten gaan. Dit had gekund, wanneer de Gestolen Schakel er niet tussenuit was gerukt.
De “ketting”van het leven is normaliter al zwaar genoeg..
Maar met een ontbrekende schakel is het haast onmogelijk het leven zonder foute beslissingen af te sluiten.

Oordeel dus nooit te snel….