Door Geraldine Bruckel-Lang.

Voor de overgebleven mensen, geboren in Ned-Indie nu Indonesia….
Het is net of het een droom was, vooral omdat ik weet dat mijn ouders in die tijd leefden, “de coloniale jaren” noemt men het.
Al de gebeurtenissen van het verleden is over beheersen van landen
in de hele wereld, dat was zo in het begin.

Oorlog is lelijk, het ongelukkige in ons leven is dat dit gebeurd.

Toen ik geboren werd met de Hollandse nationaliteit, heette dat land
Nederlands Indie, maar het was Holland niet.
Ik herinner dat land ook, zo klein als ik was, en kan het ook nooit vergeten.
Mooie bergen, mooie vogels en vlinders veel zon, pisang bomen, klapper bomen. Dit is “mijn” land ik ben daar geboren.

Twee en een half jaar oud was ik, en al dat mooie kwam tot een einde. Angst, verdriet, haat en we werden opgesloten in een kamp.

En allemaal voor een OORLOG!!

Mijn gedachten waren helemaal in de war, ik herinner nu stukjes en
beetjes van deze chaos. Er is een inner verdriet . Waarom zeg je tegen jezelf, je hebt het toch goed. Alles is nu veranderd.

Weten mensen niet dat een kind die een oorlog moet meemaken en
de oorzaak  dan geen gelegenheid geeft om het hoogste punt van inteligentie te  kunnen bereiken door emotionele gevoelens of lichamelijke pijnen.

Stop alle oorlogen en bewonder elkaar’s land, ga op visite, en breng vrede in je hart. Weet wat goed is en wat slecht is. Houd alleen het goede aan. Gooi je slechte gedachten weg. Verdeel wat je teveel hebt, geef aan anderen die het niet hebben.

Landen die oorlog veroorzaken, zullen er altijd aan herinnerd worden,
omdat een mens weet dat het lichaam heeft geleden en ook hun erfenissen hebben verloren. En een kans voor “vrede” is er dan niet.
In de stilte van ons hart is er eenzaamheid en een verloren droom.

Wij Nederlanders hebben ons bloed gemengd met vele mensen van
verschillende landen. Zo kwamen de Indische Nederlanders.
Het is daarom dat we toch kunnen aanpassen waar we ook zijn.
En uiteindelijk verlost dit ons verdriet.