Mijn neefje werd op het voetbalveld door een Wateringse komkommerboer uitgescholden voor “BRUINE”, Hij heeft weliswaar gekruld donker haar en groene ogen, maar hij wordt in onze familie niet aangezien als een Indo.
Ik was verbaasd over die belediging, want ik dacht dat zulk soort beledigingen bij Indo’s waren uitgestorven. Ik werd vroeger wel op de lagere school (jaren 60) op mijn huidskleur en afkomst uitgescholden, dientengevolge de vele verloren vechtpartijen. Maar het schelden verging des te hoger ik in het onderwijs (Atheneum en daarna Universiteit) geraakte. Zelfs in militaire dienst bij de Marine in den Helder werden er geen jolige aanmerkingen over mijn huidskleur gemaakt, ze moesten eens durven. Het was in de 70er en 80er jaren niet correct iemand op zijn uiterlijk aan te spreken Daarna op het werk was ik ook vanwege een heel voordelige positie verschoond van enigerlei opmerkingen. Wel zag ik dat bvb Surinamers in de lagere functies wel discriminerend werden behandeld.
Nu wordt er weer op lichaamskenmerken gediscrimineerd of vergis ik mij. Zou dat nu komen omdat we in een multi-culturele samenleving leven, waardoor er scherper op uiterlijke lichaamskenmerken wordt gelet en je erop wordt afgerekend als mensen kwaad zijn????…….. Het is wel opmerkelijk dat in de USA een zoals mijn Italiaanse Nanopremier Berlusconi zegt: een “bruinverbrande” persoon President is geworden. Zijn huidskleur was geen thema in de verkiezingsstrijd.
Ik vat het woord BRUINE desondanks op als een heel erge pijnlijke en beledigende opmerking, waar ten alle tijden stelling dient te worden genomen
Peter van den Broek
...................
Indisch4ever 
OESO-directeur Schleicher (Organisatie voor Economische en Sociale Ontwikkeling) zei in 2006 (1) dat land van herkomst juist wel een factor is die achterstanden kan verklaren. Het is inderdaad zo dat Turken het overal slechter doen, volgens hem. Maar dat is niet het hele verhaal. Want hoe komt het dan dat Turken in Zwitserland het na een jaar beter doen dan Turken in Duitsland? Landen moeten ook de oorzaak van de kloof bij zichzelf zoeken.
En kijken hoe de Indo’s het deden en nog steeds doen! En daar werkelijk aandacht aangeven. De kinderen [Indische Nederlanders van alle kleuren] vonden inn de vijftiger en zestiger en zeventiger jaren over het algemeen redelijk tot goed en zelfs uitstekend aansluiting op de Nederlandse scholen. (Noot) De integratie met Nederlandse kinderen verliep goed. (1987)
1 De Kloof. Nederland scoort slecht met allochtonenonderwijs Japke-D. Bouma. artikel | Zaterdag 09-09-2006 NRC | Sectie: Overig | Pagina: 49 | Japke-D. Bouma
Noot. Landen en onderwijs en beleidmakers en politici enz. moeten ook de oorzaak van de kloof bij zichzelf zoeken. We sluiten even Blv uit! Weet je nog de Sociale Academie in Breda: racisten! zestiger jaren, van de vorige eeuw! Ik werd aldaar als eerste allochtoon in Nederland geweigerd. Mijn levensloop, inclusief mijn ervaringen, was niet conform de eisen. Mijn middelbare school diploma wel! Ook werd geweigerd: o.a. een boerenzoon. Later werd hij accountant en hoofd boekhouding bij Macintosh, met 200 man onder zich. In de tachtiger jaren toen ik als organisatiesociologie-docent werkzaam was op de Sociale Academie in Den Haag (inmiddels Hogeschool Den Haag, – alwaar een PVDA hoerenloper zonder condoomgebruik (rolmodel) als lector is aangenomen (voormalig wethouder in A’dam ) -, werden er in de kantine, kantinepersoneel (zonder diploma) als student geworven.
Het Innovatieplatform: De Kennisinvesteringsagenda 2006-2016. (2009)
I. Onderwijs, onderzoek en innovatie.
Nederland investeert te weinig in kennis. Daardoor loopt Nederland investeringen en kennisbanen mis. Als enige in Europa heeft Nederland de afgelopen tien jaar geen enkele groei gekend in de R&D-uitgaven. Concurrerende landen, zoals de Verenigde Staten, Duitsland, Finland, Zweden en Canada, investeren in deze crisistijden fors extra in onderwijs, onderzoek en innovatie. Zo verhoogt president Obama het wetenschapsbudget met 50 procent, een bedrag dat omgerekend naar de Nederlandse schaal een kleine miljard euro extra zou betekenen. Het totale Amerikaanse stimuleringsplan zou zelfs neerkomen op een investering van 30 miljard euro.
Landen zoals de VS, Duitsland,(1) Finland, Zweden en Canada investeren momenteel, in tijden van crisis, juist fors extra in onderwijs, onderzoek en innovatie en in ondernemerschap. De investeringen in onderzoek en ontwikkeling ten opzichte van het bruto binnenlands product staan sinds 2000 vrijwel op nul. Alle andere Europese landen groeien. Dat maakt Nederland kwetsbaar.
In de Scandinavische landen en Duitsland is het aandeel van hoogwaardige industrie en technologie veel sterker.
Een gericht investeringsprogramma in het onderwijs, met bijzondere aandacht voor om- en bijscholing voor werknemers in bedreigde economische sectoren, is absoluut noodzakelijk. Ook in het kader van de verdere professionalisering van leraren liggen er nu kansen.
I.I. Onderwijsachterstand tussen migranten en de autochtone bevolking.
Australië, Canada en Amerika slagen erin de onderwijsachterstand tussen migranten en de autochtone bevolking redelijk weg te werken. Mede doordat niet-westerse-allochtonen de Nederlandse taal slecht spreken, komen ze toch op een laag schooltype terecht. Nederland, voorop, (zwarte scholen) heeft daardoor een erg gesegregeerd onderwijssysteem. Allochtonen komen amper uit die achterstand. In bovengenoemde landen is er meer individuele begeleiding voor allochtonen op school, en veel aandacht voor taal. Er is natuurlijk niet één oorzaak, het is een mix van factoren die het verschil veroorzaakt.
Jaap Dronkers doet onderzoek naar schoolprestaties en is hoogleraar sociale stratificatie en ongelijkheid aan het Europees universitair instituut in Florence.
Hij vermoedt dat er buiten Nederland, niet naar afkomst gevraagd wordt omdat het politiek te gevoelig ligt. Chinezen lijken het overal beter te doen op school, zegt Dronkers.
Waarom is dat? Misschien wel omdat het confucionisme hen van huis uit meegeeft dat hard werken voor je familie je plicht is. Inderdaad Peter: “[…] hoe vergaat dat eigenlijk bij Indo’s?? Ik weet uit eigen ervaring dat in het gezin veel aandacht wordt geschonken aan de opleiding, want dat was DE mogelijkheid om hoger op de maatschappelijke ladder te komen”.
Waarom doet Canada het zo goed? Misschien omdat dat land amper moslims heeft. Dit laatste is eveneens een antwoord van prof. dr J Dronkers.
1 Kochs hoofdthema in januari 2008 al! (de huidige minister-president Roland Koch van de christen-democratische CDU) is de criminaliteit onder jongere allochtonen, een taboe-onderwerp.
In Duitsland blijkt het schoolsysteem, m.n. het beroepsonderwijs mee te werken aan de integratie/emancipatie van de allochtonen vnl Turken. De Berufsschule in het bezonder Berufslehre (stage) zorgt ervoor dat niet alleen de leerling snel vertrouwd raakt met het bedrijfsleven maar dat omgekeerd het bedrijfsleven snel vertrouwd raakt met de allochtonen.
Daarentegen in Nederland is de oude ambachtschool als kind met het badwater weggegooid, zodat een vlugge kennismaking tussen allochtoon en bedrijf is geelimineerd.
Maar hoe vergaat dat eigenlijk bij Indo’s?? Ik weet uit eigen ervaring dat in het gezin veel aandacht wordt geschonken aan de opleiding, want dat was DE mogelijkheid om hoger op de maatschappelijke ladder te komen. Ik weet niet of dat bij Indo’s onderzocht is, maar in mijn familie is het opleidingsniveau wel gestegen. Het zou wel een interessant zijn de sociale mobiliteit bij Indo’s te onderzoeken, wetende dat de sociale mobiliteit in Nederland steeds minder wordt. Vindt hier ook een “uitsortering” plaats??
Ik dacht door de globalisering de sociale mobiliteit (niet in provinciaal opzicht)steeds groter wordt en dat Indo’s door hun veelzijdige achtergrond en aangeboren flexibiliteit hier voordeel uit kunnen putten. Dan moet er wel gereisd worden, want de globalisering vindt je niet op het Leidseplein. Ik vind dat kleur in dat opzicht alleen maar voordelig werkt (een nieuw topic) als de gelegenheid te baat neemt. Branie en strijdbaar, woorden vanTjalie Robinson zijn voor mij Indische eigenschappen en “make the world go round”.
Ha di Blv.
Ik heb met Eric Burdon in Amsterdam, lang geleden, weleens bier gedronken in een kroeg en ………. Een andere keer meer. We hebben s’morgens aan een gracht de “rising sun” wel gezien.
Niet mijn moeder vertellen ze is 87 jaar!
oei…..Martin.
Ik ben idd een rolmodel voor scholieren en studenten….
Voor hoe het NIET moet..!!
o mother tell your children, not to do what I have done
voor de rest ben ik soms wel cool..
soms dus..
Beste Peter.
OK.
I. Enkele ontwikkelingen.
Integratieproblemen doen zich niet alleen voor bij allochtonen. Ook, steeds meer, groepen autochtonen ondervinden in dit opzicht moeilijkheden. Deze ontwikkelingen werden reeds einde tachtiger jaren, begin negentiger jaren van de vorige eeuw gesignaleerd. “Nieuwe scheidslijnen [dus naast kleur en herkomst! MECR] in de maatschappij zorgen ervoor, dat verschillende groepen in een marginale positie terechtkomen. (1992. Pedagogiek van de levensloop. Acco Kinder- en jeugdstudies.) De belangrijkste scheidslijn is anno 2009, die tussen werkenden en niet-werkenden. Het percentage laag opgeleiden in Nederland is relatief hoog. Het percentage hoger opgeleiden groeit langzamer dan in de omliggende landen. Voortijdig schoolverlaten komt relatief veel voor en Nederlandse scholieren blijven het onderwijs op jongere leeftijd te verlaten.
Het percentage dat Nederland uitgeeft aan onderwijs – minder dan 5% van het nationaal inkomen – ligt ruim onder dat van de Scandinavische landen, Frankrijk, Engeland, Duitsland en België. In de Verenigde Staten liggen de onderwijsuitgaven op bijna 8%!
I.I. Weifelende wijze
De trage wijze waarop de overheid en de onderwijsinspectie op de situatie van kinderen in de klachtwijken (ook op het platteland, dus vaak kleurloos!) in het onderwijs en van het onderwijzend personeel(niet bekwaam) en adviesbureaus (beroepss)leuteraars) heeft gereageerd is symptomatisch voor de weifelende wijze waarop de opeenvolgende kabinetten op het toenemende aantal (functionele) analfabeten en wat ‘moeilijk’ lerenden in ons midden heeft ingespeeld. Ik beperk me tot ‘een grote zorg voor kansarme leerlingen’ uit het rapport van de Dijsselbloem-commissie.
In de jaren na de oorlog hadden we nog de overbruggingsschool (slechts enkele jaren), waar met extra geld en gekwalificeerde leerkrachten en met ijzeren hand – de achterstand met succes werd aangepakt. Ook andere ‘experimenten’ bleken in het verleden te werken. Jij en ik en Blv (al dan niet met armbanden) zijn aanspreekbare voorbeelden of ‘rolmodellen’ lijkt me zo. Dertig jaar later, eind tachtiger jaren brengen bijna alle onderzoeken aan het licht dat de taalachterstand van kinderen van elders een grote handicap is voor de doorstroming naar vervolgonderwijs.
Uit actuele observatie blijkt dat de onderwijsinspectie wat actiever zou moeten worden. De gemeentelijke overheden hebben zelf geen bevoegdheden om de kwaliteit van het onderwijs te volgen. – 1 – ”Ik verwacht daden van het rijk” mochten we twee jaar terug uit de mond van PvdA wethouder Hennah Buyne (Onderwijs) uit Amsterdam vernemen.
Uit onze naoorlogse geschiedenis van sociale vernieuwing kunnen we het volgende optekenen. ‘Een grote zorg voor kansarme leerlingen’ – 2 – en energie en geld zou moeten worden gestoken in preventie en onderwijs en integratie. In het recente verleden, mede door L. Cherabi van het Centrum Buitenlanders Midden Nederland in 1992 ingebracht, tijdens een van de talloze praatconferenties (19920511) – noot – georganiseerd door een van de ontelbare onderwijsadviesbureaus. Onderwijsadviesbureaus en managers met ‘eigen’ ontwikkelde nieuwe pedagogische-didactische concepten. Met als resultaat een verkeerde dosering van praktijk en theorie in het voortgezet onderwijs.
Geluiden, zoals ingrijpen – ook door het onderwijs – in de persoonlijke levenssfeer (levensloop), werden slechts incidenteel in het begin van de negentiger jaren gehoord.
Met als gevolg lijkt me, een belemmering van de integratie (etc. etc. MECR) veroorzaakt door de islamitische scholen. Een conclusie uit ‘Ouders over opvoeding en onderwijs’ – Sociaal-Cultureel Planbureau, december 2004 – van Ria Vogels en Lex Herweyer).
De socialisatietheorieën van Skinner en Durkheim, nadruk leggen op de maatschappij zien we langzaam weer terugkeren. Of heeft minister Rouwvoet de discussie in handen:
‘Ik stond en sta op het standpunt dat de opvoeding een verantwoordelijkheid is van de ouders en dat de overheid daar verre van moet blijven. Soevereiniteit in eigen kring staat voorop. Maar dat is niet het eind van de discussie. De uiteindelijke norm voor het overheidshandelen is die van de publieke gerechtigheid.’
I.I.I. Publieke gerechtigheid?
Veranderingen en handelingen mbt. het onderwijs, zouden gericht moeten worden op de versterking van de leiding van de school, vergroting van de vaardigheden (kwalificatie en ervaring) van de leerkrachten, het in de gaten houden en ‘meten’ van de kwaliteit van het onderwijs en preventie in de ‘samenleving’ en klachtwijken en ‘levenslopen’.
En gekwalificeerde energie (onze staatssecretarissen van Onderwijs: De een is atheneumscholiere (SD, PVDA) en de ander verpleegkundige TH, CU!) en overheidsgeld is meer dan welkom.
1 Zodat leerlingen een beter begrip krijgen [……………………………].’Op honderden zwakke basisscholen moet het onderwijs snel verbeterd worden. Lezen, schrijven en rekenen zouden centraal moeten komen te staan. Veel leerlingen hebben extra onderwijs en zorg nodig. Gebrekkige beheersing van het Nederlands, maar ook dyslexie of gedragsproblemen blijken o.a. de oorzaken te zijn. Andere door de Onderwijs inspectie gesignaleerde problemen blijken niet met het onderwijs in strikte zin te maken hebben.
2 Twee keer zoveel Turkse kinderen verlaten in Nederland het schoolsysteem zonder diploma als in Duitsland. In Nederland zijn meer Marokkanen als huwelijkspartner naar Nederland gekomen dan als gastarbeider. Naar schatting 60.000 huwelijksmigranten (met weinig – experimenteel- onderwijs, inmiddels bijna allen moeders) uit Turkije en Marokko zijn in de periode tussen 1990 en 2002 naar Nederland gekomen. Tot twee jaar terug zijn zo’n 4000 Marokkanen en 4000 Turken per jaar gearriveerd. Honderdduizenden Polen, Bulgaren, Roemenen e.a. verblijven in Nederland. Tja. “De kentering die zich in de samenleving al had afgetekend – en die bestond in het besef dat we in het onderwijs toch echt door een kritische ondergrens heen zijn gezakt – is nu ook in de politiek geland.”
Noot Eind zestiger (en in de zeventiger jaren) generaties onderwijskundigen (eerste graads, zoals ik) o.a. opgeleid met een maatschappijkritische benadering á la Paulo Freire: leerlingen leren de samenleving af te meten aan de criteria van recht, meeleven, vrede, liefde en democratie, kozen voor het bedrijfsleven. De overheid, zou principieel gezien, juist weg moeten blijven van waarden en normen die in gezinnen worden overgedragen werd in die jaren, uit de christelijke kringen aangereikt.
Scholen zijn aanspreekbaar! Ouders (of voogden), blijkt uit de praktijk (‘eigen verantwoordelijkheid’, een keuze voor België bijvoorbeeld! ), laten zich niet dwingen en hebben altijd, bij de keuze van een school, het laatste woord. En voor leerkrachten (‘het murw gebeukte veld,’ legt het hoofd en gedachten naar profit-organisaties en kiest voor een systeem van prestatiebeloning) is er elders (vaak) beter betaald werk: bijvoorbeeld in Italië, Santa Croix.
Hallo Martin,
Ik ben met de Pasar Malam weer in Nederland en het lijkt me heel gezellig om hierover verder uit te wijden. Te zijner tijd neem ik contact met je op.
Ha di Peter.
‘Het probleem is’, zei Radi Suudi, toenmalig woordvoerder van het instituut voor multiculturele ontwikkeling Forum, ‘dat er eigenlijk nooit is onderzocht wat werkt en wat niet als het om minderhedenbeleid gaat. 30-10-1996 De Groene. Multiculturele blauwdrukken.
Het lijkt me een goed idee, als je weer in Nederland vertoeft, over het onderwerp verder uit te wijden. We hebben inderdaad elders o.a. met Wouter meen ik me teherinneren, reeds onze gedachten hierover laten gaan. En wat recentere ontwikkelingen de revue laten passeren.
Hallo MECR,
Dat allochtonen meer psychische problemen hebben, heb ik al eens heftig, zeer heftig, ik liet me meeslepen, besproken op een website, heb jij daar ook niet aan meegedaan. Ik vond het wel een eyeopener en ben later er meer over gaan lezen.
Maar om terug te komen op de 5 Factoren polentheorie:
extraversie-introversie
vriendelijkheid-vijandigheid
zorgvuldig-slordig
emotionele stabiliteit- neuroticisme
open voor nieuwe ervaringen-dommigheid
Kan je daar wat meer over zeggen en met name de plaats van de Indo in deze verbonden met het “bruin”-zijn.
Waar kan daar meer over lezen, ik ben vooral geinteresseerd in levenslopen en hoe de mensen zich ontwikkelen, m.n. Indo’s. Ik geloof zelf dat mensen zich tussen de polen bewegen. Houdt dit in dat gegeveb dit model Indo’s zich beter integreren, als ik sociale insluiting zo definieer??
“Bedankt voor uw compliment en anonimiteit. En uw grote begrip voor mij.’ Geplaatst door: Martin E. C. Roos: een ‘witte Indo’ | vrijdag 6 maart 2009 om 14:33
“[…] uiteindelijk gaat het om begrip tonen voor Radin’s situatie en ja, je hebt jouw invoelingsvermogen in een ander goed en kleurloos getoond. bravo… Geplaatst door: k: een anoniem persoon | vrijdag 6 maart 2009 om 14:50
……… voor mijn invoelen en kleurloos zijn?
Wederom mijn dank voor uw begrip, text en uitleg!
Mijnheer ? of mevrouw ?
Maakt niet uit in deze omdat je alleen maar graag jezelf hoort praten.
Echter, je verschaft de geachte lezers in feite een zeer leerzame les.
Het topic is van radin, en hij schrijft over zijn blanke huidskleur waar hij moeite mee heeft omdat hij in een bruine familie is geboren.
In feite een heel duidelijk topic toch ?
Echter, in geen van uw schrijfsels, ik neem martin en peter even onder dezelfde persoon,
heb ik enige empathie voor zijn gegeven kunnen opmerken, nee , de gehele topic wordt gebruikt om uitsluitend uit te wijden over zichzelve.
Mijn opmerking in deze is dan ook volkomen terecht, een staaltje van goed kleurloos empathisch vermogen.
Dit is geen ‘afzeiken’ maar gewoon een observatie mijnerzijds.
Het feit dat zo een opmerking in slechts 1 klein zinnetje uw innerlijke balans verstoort is tekenend.
Beste, hoe dan als ik echt ga afzeiken?
En dit geachte lezers is wat er gaande is in de huidige maatschappij, de mens, blank,bruin,zwart, geel of wat dan ook is heden ten dage zo onzeker, zo bang, dat slechts een lichte poet als een levensbedreigende aanval wordt gezien.
De mens voelt zich bedreigd, eist excuses, etc… etc…..
Een maatschappij vol met angstige petertjes en martins, waar gaat dat heen ?
De agressie komt voort uit deze onzekerheid, in feite wordt dan alles als een aanval gezien.
Ik kan in deze alleen maar 1 advies geven i.p.v een misplaatst excuus; pomp die slagroom uit uw ruggegraat.
einde discussie.
Hallo Meneer K of wie of wat U ook wilt zijn, ik geloof dat U niet alleen afdwaalt maar helemaal verdwaald bent in een topic, het gaat hier niet om Radin, ik vond de discussie tussen U en Martin al zo vreemd.
Dat geeft helemaal niet maar dan moet U Martin niet beschuldigen dat hij afdwaald en hem daarna probeert af te zeiken, dat kunt U beter op het toilet doen. Ik zou de volgende keer eerst goed lezen waar U zich bevindt, dat vergemakkelijkt de discussie.
Excuses aan Martin, is het minste wel, lijken mij wel op zijn plaats. Het komt nu wel goed uit dat U anoniem schrijft.
I. Voorkeur voor de eigen groep.
In zowel Nederland als elders hebben L. Hagedoorn en anderen, uitvoerig onderzoek gedaan naar de zogenaamde etnische hiërarchie. De onderzoeken waarop ik doel zijn voor 2000 gepubliceerd. De etnische hiërarchie lijkt een collectief gedeeld schema of sociale representatie te zijn. In de samenleving gangbaar om groepen onderling te plaatsen. Er blijkt een duidelijke voorkeur voor de eigen groep te zijn.
Ik beperk met, door Hagedorn geïnformeerd, tot Nederland. Nederlandse jongeren vertonen bijvoorbeeld minder sociale afstand ten opzichte van Surinamers, dan ten opzichte van Turken.
M. Verkuyten en J. Thijs (2000) signaleren drie clusters en constateren, na onderzoek over de situatie van allochtone en autochtone kinderen van de groepen zeven en acht in het basisonderwijs, het volgende.
Ten eerste: de minst sociale afstand is er tegenover Nederlanders.
Ten tweede: gevolgd door Surinamers en Indonesiërs (ze lijken me de Indo’s te bedoelen. Uit hun publicatie ‘Leren (en) waarderen’, kan ik niet anders concluderen)
Ten derde: de meest sociale afstand is er tegenover Marokkanen (1), Turken en Joegoslaven.
Opmerkelijk is hun bevinding: “De verschillen in sociale afstand binnen de twee laatste clusters zijn niet significant.”
I.I. Algemene’ klachten en een specifieke voorgeschiedenis.
Een meer of minder goede basis voor zelfvertrouwen en zelfwaardering wordt met name in de basisschoolperiode gelegd.
Wanneer iemand aan een zoektocht begint, worden er risico gelopen. (2)
‘De subsidiegever heeft bepaald dat de Indische naoorlogse generatie niet tot de doelgroep van Pelita behoort.[…]De ervaring wijst uit dat cliënten uit de naoorlogse generatie meer dan hun ouders geneigd zijn hulp te zoeken.’(2002)
Interventiemogelijkheden bij specifieke klachten – door gebrek aan kennis en vermogen tot inleving -, lijken me niet adequaat herkend, erkend en aangeboden te worden binnen de reguliere (witte) hulpverlening of geestelijke gezondheidszorg. We zien in de reguliere hulpverlening ernstige tekortkomingen in het licht van bijvoorbeeld de vraag hoe zelfwaardering, etnische identiteit en groepsrelaties zich (niet of niet voldoende) ontwikkelen.
Recent onderzoek richt zich op aanwijzingen dat zorgverlening de Marokkaanse en Turkse etc. jongeren niet bereikt. (noot) Dit zou verband houden met het taboe (of onkunde omtrent stoornissen) in niet westerse allochtone kringen op psychiatrische stoornissen. Tegelijkertijd klagen niet westerse allochtonen over gebrekkige toegankelijkheid van de zorg. In de praktijk zou blijken dat ‘algemene’ klachten een specifieke voorgeschiedenis hebben. In onze context: een specifieke Indische voorgeschiedenis, ook van voor 1970.
I.I.I. Een blijvende, zichtbare zoektocht.
“Daarbij denk ik aan Molukkers en Indische Nederlanders, die hier na de oorlog kwamen […] (Handelingen II – Tweede Kamer – 2003/04, T. Huizinga-Heringa CU. Verpleegkundige en Tweede kamerlid. Onze huidige staatssecretaris van onderwijs.)
Wat was en is de actualiteit en realiteit? Op de etnocentrische agenda van De Tweede Kamer commissie Blok (VVD) en de eindrapportage (Bruggen bouwen) kwamen en komen de Molukkers en Indische Nederlanders, eerdere groepen die met integratie te maken hebben gehad niet voor.
Begrip tonen stelt weinig voor! Oplossen? Herinneringen, verhalen. Veranderen? Informatie verzamelen. Het ‘Indische’ zichtbaar maken. Analyse. Een begin: van zoektocht naar onderzoek ne handelen!
En praktisch blijkt erkennen en herkennen: ‘Voor velen is het een opluchting dat ook anderen nog kampen met problemen in verband met het Indische.’ (2002. De Indische naoorlogse generatie.)
1 Al langer zijn er signalen dat niet westerse allochtone jongeren vaker dan gemiddeld verstandelijk gehandicapt zijn of worstelen met psychische problemen. Uit onderzoek van psychiater Jean-Paul Selten in Den Haag blijkt dat Nederlands-Marokkaanse jongens bijna tien keer zo veel risico lopen op een psychotische stoornis en acht keer zoveel risico lopen schizofreen te worden. (Het Parool, 12-12-2007)
2 Op grond van irrelevante kenmerken, zoals kleur en herkomst, worden nog steeds Nederlanders uitgesloten van werk, opleiding of het verkrijgen van bepaalde goederen of diensten. Om deze uitsluiting tegen te gaan, kent Nederland de gelijke- behandelingswetgeving. Deze wetgeving is complex en onderhevig aan verandering.
Noot. De Indo groep – westers allochtonen, de derde generatie is geen allochtoon volgens CBS – wordt hier weer uitgesloten. Anderen, recente nieuwkomers, worden gezien als klant voor zorg en hulpverlening. Een nieuw multicultureel en subsidiegelden verslindend experiment.
Geen dank, is graag gedaan, uiteindelijk gaat het om begrip tonen voor Radin’s situatie en ja, je hebt jouw invoelingsvermogen in een ander goed en kleurloos getoond. bravo…
Bedankt voor uw compliment en anonimiteit. En uw grote begrip voor mij. En het door uw inbrengen van: ‘[…] dat de rol van het verleden bovendien voor veel cliénten zelf essentieel is.’ (De Indische naoorlogse generatie. Herinneringen Verhalen Analyse. 2002 Stichtin Pelita)
Terug naar het kleurrijke begin: het verleden en heden of te wel mijn favoriete door u zo treffend geschetste ‘afdwalen.’ Peter begon met :”Nu wordt er weer op lichaamskenmerken gediscrimineerd of vergis ik mij. Zou dat nu komen omdat we in een multi-culturele samenleving leven, waardoor er scherper op uiterlijke lichaamskenmerken wordt gelet en je erop wordt afgerekend als mensen kwaad zijn????…….. “
Het hybride ‘Indisch of Indo zijn’ zou in door Peter ingebrachte gekleurde ‘multi-culturele samenleving’ meer in verband gebracht kunnen worden met onze geschiedenis, integratie, relatievorming, uitsortering, sociale segregatie, discriminatie, religiositeit en de andere al dan niet gekleurde allochtonen in Nederland. Leuk om er lui doorheen te dwalen: terug naar af.
Zijn: ‘[…] ten alle tijden stelling dient te worden genomen.’ (28 februari) Bevalt me wonderwel. En inderdaad u hebt volkomen gelijk: lui ben ik!
Martin, het verhaal van Radin was duidelijk, hij is als blank geboren in een bruine familie..
Mijn advies aan hem is om door kleur heen te kijken.
Die jongen wil begrip voor zijn situatie
en zit echt niet te wachten op jouw kleurloze verhaal, is hij niet mee geholpen.
Ongelooflijk hoe sommige lui kunnen afdwalen…
Ha di Peter.
We kijken even door de kleur van ‘k’ heen. Tot 15 augustus 1970 waren Indische herdenkingen en ‘aanverwante zaken’ pover en schuchter (introvert? -1-) geweest.
In Indisch licht lees ik: ‘[…] zouden de continuïteit en de kwaliteit van de hulpverlening aan Indische oorlogsgetroffenen zeker tot in de jaren twintig van de 21ste eeuw gewaarborgd zijn.’ (1997)
Als ik het goed heb begrepen wordt sinds juli 1994 de tweede generatie van de vervolgingsslachtoffers van de WUV uitgesloten. (Wet Uitkering Vervolgingsslachtoffers 1940-1945. Inzake Indië kreeg je bij de WUV erkenning als je in een kamp had gezeten). Buitenkamp, in het kamp – meer dan dertigduizend Indo’s – , de bersiap- en bevrijdingsoorlogperiode en de naweeën inclusief Backpay, de repatriëring of vlucht tot einde zestiger jaren, werden vanaf 1950 tot 1994 zeer slordig, dom en veel te ‘vriendelijk’ genegeerd, lijkt me als ik zo maar even terugkijk. (o.a. 2602). De WUBO (Wet Uitkeringen Burger-Oorlogsslachtoffers 1940-1945) werd door de Nederlandse overheid en haar ambtenaren wel erg ’zorvuldig’ gehanteerd voor onze Joodse lotgenoten! De situatie was toch: als je tijdens de oorlog met Japan, en/of tijdens de bovenbeschreven periode tot ver in de vijftiger jaren in Indië en Indonesië op de Archipel woonde liep je levensgevaar en/of grote kans op andere emotionele en fysieke ellende.
In 2009 word ik weleens ‘emotioneel’ wat minder stabiel als ik het volgende onder ogen krijg: ‘De trouwloosheid van de regering is de ernstigste grief, de dodelijkste belediging en het grootste leed, dat zij haar (Indische MECR) ambtenaren heeft kunnen aandoen.’(1956). Er lijkt me weinig veranderd in Nederland anno 2009 ‘[…] hielden de (Nederlandse MECR) ambtenaren er zo hun eigen ideeën op na […]’ over de Indo groep en de Indische ambtenaren etc. (pagina 318, 2008. Tjalie Robinson. Biografie)
1 Alinsky (Inspirator van ondermeer Obama en Hillary Clinton) beschreef in 1971 in het boek Rules for Radicals hoe in het Amerikaanse politieke stelsel de belangen van normale mensen niet meer werden gediend. Door de macht van het geld (en religie MECR) kunnen – we verplaatsen ons naar Nederland – alleen welgestelde burgers (o.a. hoogopgeleide, religieuze niet-westerse allochtonen op gecreëerde hoog gesubsidieerde posten van ‘religieuze’organisaties, ongeveer duizend in aantal in Nederland) en bedrijven (en orthodoxe christelijke- en moslimgroepen en ambtenaren MECR) de politiek beïnvloeden. Alinsky, meende dat burgers met een zo scherp mogelijke polarisatie, dus minder vriendelijk en ‘prettig’ neurotisch en met meer kleur, tot verzet moeten worden gebracht, om politici te dwingen alsnog voor hen op te komen.
Om terug te komen op het verhaal van Radin,
hij is als blanke geboren in een bruine familie, ik kan mij voorstellen dat zoiets
moeilijk is om te accepteren.
Je voelt je van binnen bruin maar bent van buiten wit.
Hoe leer je om daar mee om te gaan ?
Daarom voor Radin, je bent genoodzaakt om door kleur heen te kijken en miet om jezelf op kleur blind te staren zoals zovelen doen.
hallo MECR, op welke factoren volgens jou scoren Indo’s steeds minder hoog dan wie??? allochtonen. Dat kan een verklaring zijn waarom Indo’s ondervertegenwoordigd zijn in de Indische Besturen (Indisch Platform, JES, Stchting Japanse gevangenkampen etc). Heb je daar een verklaring voor??? Volgens mij komt het door de vermenging met het witte ras. Het zou beter zijn de tekenen van inteelt te stoppen en ons weer in de richting van de Gordel van Smaragd te begeven om de debielisering een halt toe te roepen.
Ik denk dat als je er meer uitzie als een totok, toch meer status heb. De generatie ban Ned.Indie werd met een koloniale maatschappij geconfronteerd waarbij kleur een duidelijke en overheersende rol speelt. Door hun vertrek naar NL werd de wereld op zijn kop gezet (de Hollandse koelie) en dat werkt volgens mij nog steeds door. Kleur is voor de Indo’s geen probleem maar wordt door de witte Nederlanders als probleem gemaakt, het zwarte schaap syndroom komt om de hoek kijken. Ikzelf heb daar door opleiding, opvoeding en maatschappelijke positie weinig last van gehad maar dat kan ook niet anders als ik mijn dienstplicht als officier/docent op het KIM heb doorgebracht, maar het kan ook flink tegenzitten. Ik vind het een foute gedachtengang en onterecht (BV) dat bij ons de schuld wordt gelegd, de witten zouden eens aan zelfanlyse moeten doen en dat kan wel wat duren als ze er 60 jaar over hebben gedaan om de RI op de juiste datum te erkennen. Koloniale trekken zijn zoals uit de film 2602 blijkt nog steeds te vinden maar dat wist ik al.
Correctie: steeds minder hoog
De meest Indo’s lijken me al generaties, steeds minder hoog te scoren op minimaal drie of vier van de vijf factoren. Sociale ‘verlichte’ insluiting?
Kees, nu had ik zoiets gelezen dat du Perron zelf altijd dacht dat hij geen aziatische voorouders had …
Pa Ingerman was geboren in Semarang, maar zijn ouders in Nederland. Zijn vrouw Halverhout was geboren in Breda.
Nu concludeer je wel snel over de kwalijke invloed van oma van Geert ..
Zeker… was het vroeger meer status als je meer totok was. Maar die tijden zijn al 60 jaar voorbij en je kunt nu echt niet zeggen dat …
“wij Indo’s zelf vaak bijna obsessief bezig zijn met kleur en afkomst om vervolgens iemand te diskwalificeren. Hebben wij Kleurlingen (bestaat dat woord nog?) niets beters te doen dan “af te geven” op kleur?”(quote)
Maar ook voor vroeger bedoeld is het een overstatement
En wat je mooi zei.. vragen naar herkomst
“.. is herkenning en zoeken naar verwantschap, verbondenheid en kunnen spiegelen… ”
Kracht dat al eeuwen door onze generaties doorsijpelt.
Dagelijks komen via de media allerlei ontwikkelingen en krachten op ons af die te maken hebben met verschillende culturen in de samenleving die steeds vaker onze mogelijkheden laten zien.
Anno 2009 lijkt Nederland een land van uitersten te worden. Langzaam ontstaat er een enorme, nauwelijks te overbruggen kloof tussen gekleurde en ‘ongekleurde’ kansarmen en kansrijken al dan niet met een tint of ‘behept’ met een kracht die al eeuwen ,bijvoorbeeld bij Indo’s, doorsijpelt.
In zijn oratie ’Zwanger van segregatie’, bij het aanvaarden van zijn bijzonder hoogleraarschap demografie aan de Universiteit van Amsterdam in 2005 schetste Jan Latten een toekomstvisie waarin maatschappelijke ’uitsortering’ steeds vaker voorkomt.
Met ’uitsortering’ wilde Latten zeggen dat mensen elkaar zullen uitzoeken op gelijksoortigheid. Mensen zullen dus nog vaker dan voorheen, in de Indische Archipel, een partner kiezen met hetzelfde opleidings- en inkomensniveau. Maar ook herkomst (onze kracht die al eeuwen doorsijpelt) en vooral een al dan niet kleurloze religie beleving, verpozing, werk en onderwijs schijnen belangrijker te worden bij de partnerkeuze.
Diaspora.
Bij de afscheidsrede van prof. dr. C.F.M. van Lieshout, Radboud Universiteit Nijmegen, 17 juni 2005 gaf hij mij het volgende mee.
Op de manier waarop mensen, in ons geval de Indo’s, vanaf ongeveer 1950 aanvang van onze diaspora, existentiële problemen oplossen, komt hun ware aard en kleur en licht het best tot uitdrukking.
Het meest spectaculaire gedrag (bij het meedoen) dat mensen van zichzelf en anderen beschreven blijkt dan ook het gedrag waarmee mensen veranderingen, uitdagingen of problemen of kansen die ze in hun leven waar ter wereld (diaspora) ook tegenkomen aanpakken. In beschrijvingen van mensen over de gehele wereld komen volgens van Lieshout dezelfde, hier volgende, vijf fundamentele dimensies in de persoonlijkheid steeds naar voren:
Het Vijf-Factoren-Model omvat vijf bipolaire dimensies om persoonlijkheidsonwikkeling gedurende de gehele levensloop te typeren:
extraversie-introversie
vriendelijkheid-vijandigheid
zorgvuldig-slordig
emotionele stabiliteit- neuroticisme
open voor nieuwe ervaringen-dommigheid.
De meest Indo’s lijken me al generaties, hoog te scoren op minimaal drie of vier van de vijf factoren. Sociale ‘verlichte’ insluiting?
Beste Blauwvogeltje,
Ten eerste: ik ben altijd in de veronderstelling geweest dat de schrijfster Maria Dermoût Indo-Europees was, maar ik zal mij hebben vergist en waren haar beide ouders totoks (Frederik Ingerman en Anna Sophie Halverhout).
Bij de grootste Indo-schrijver “in denial” Eduard du Perron zijn de discriminerende opmerkingen ten opzichte van Indo’s trouwens ook niet van de lucht!
Ten tweede: vragen naar Indische ouders is juist leuk, zeker niet vreemd of racistisch, het is herkenning en zoeken naar verwantschap, verbondenheid en kunnen spiegelen.
Maar wat ik bedoel te zeggen is dat je vervolgens wordt ingedeeld, gekwalificeerd: twee Indo ouders prima, maar één is beter. M.a.w. een raszuivere totok als vader of moeder geeft een meerwaarde en pluspunten op je asal oesoel, laten we dat niet ontkennen, het is gewoon zo!
Ik heb een Indische oud-tante van 90 die zowel door haar Soendanese moeder als door haar lichter uitgevallen zusters de bijnaam hitam (zwartje)kreeg. Allen hadden maar één ambitie: probeer een volbloed belanda aan de haak te slaan, zoniet, dan maar een blanke Indo met blauwe, grijze of groene ogen, maar nooit een donkere man, daar krijg je negerkinderen van, zo verzekerde hun moeder!
Wat ik wil zeggen is dat wij Indo’s zelf vaak bijna obsessief bezig zijn met kleur en afkomst om vervolgens iemand te diskwalificeren. Hebben wij Kleurlingen (bestaat dat woord nog?) niets beters te doen dan “af te geven” op kleur?
Ook weet ik dat het in sommige Indische kringen zeker geen pretje is om een achternaam te hebben eindigend op “utu”, elke Molukse klank is dodelijk of is men bang dat het afgeeft en de blanke ongeZONde (letterlijk) teint bezoedeld?
Allemaal Selbsthass, het zou me niets verbazen indien Geert Wilders een Indische grootmoeder had, het zou dat geblondeerde haar meteen verklaren, het is vergif dat generaties lang doorsijpelt…
Sinjo Kees
Als je in Indonesië bent, krijg je steevast de vraag te horen: “dari mana?” Vragen ze echt niet alleen aan toeristen: we zaten in het vliegtuig van Manado naar Jakarta en ik hoorde achter mij mensen dat aan hun buren vragen. Is een heel normale vraag, men wil weten met wie men te maken heeft. Indonesië bestaat uit een paar duizend eilanden.
Waarom is het vreemd dat Indische mensen vragen naar je achtergrond? Wie weet zijn ze wel familie of waren ze buren in Indië…
Een tijdje terug was ik bij de kapper, zat in een blaadje te lezen maar was me erg bewust van mijn overbuurman. Indo, dacht ik. Hij was ook verdiept in een blaadje. Zaten we zo een tijd stommetje te spelen, en opeens…. Ik zeg iets. Hij laat een woord vallen dat doet denken aan Indië/Indonesië. Vragen over waar we (of onze ouders) gewoond hebben, hoe lang we al in Nederland zijn en toen was het haast jammer dat er een plaats vrij kwam achter een spiegel..
Maria Dermout (Helena Anthonia Maria Elisabeth Ingerman 1888-1962) was wel Indisch, maar geen indo-europeaan.
Ik doe dat ook == oud-Indische gewoonte== ik vraag regelmatig mensen naar hun ouders….bijv. Zijn ze Indisch?
Waarom zou dat racistisch zijn ?
Ik heb Blauwvogeltje gevraagd een artikel te plaatsen getiteld ‘De Indo Diaspora – Het verhaal van een Verlichting.’ Het betreft een herziening van de psychologische positie van de Indo in de Nederlandse cultuur.
Ik geniet van deze site!
Schrijf het van je af zou ik willen zeggen tegen bruine en witte indo’s, tegen bruine Indo’s die wit willen zijn en tegen witte indo’s die bruin willen zijn!
Ikzelf ben een bruine indo (1965) met de roepnaam Kees (doopnaam Cornelis), die altijd dacht dat hij Kees de Jongen was, maar in de puberteit merkte dat niemand hem zo zag!
Kortom kortsluiting & ontkenning.
Mijn Indo-Europese moeder (ik zeg expres niet “Indisch” want vandaag de dag denkt 99% van onze medelanders dat je daarmee Indonesisch bedoelt!) en haar familie zagen mij als sinjo Kees, maar mijn vader (zoals men in Indische kringen wel zegt: “een volbloed Hollander met blond haar en blauwe ogen”) zei altijd nadrukkelijk: “Mijn kinderen zijn geen Indo”.
Dit huwelijk was voor beiden een status verhogend arrangement, maar je kunt er toch donkere kindertjes van krijgen, helaas PINDA-KAAS!
Gelukkig heb ik verder nooit last gehad van racisme of discriminatie op school, studie of werk.
Ik heb wel altijd de woorden van mijn 3/4 Javaanse grootmoeder in gedachten gehouden: “Jong, je bent een Indo, je zult altijd meer je best moeten doen dan je vriendjes op school”. Jezelf onderscheiden, be reliable and respectable!
Dus ik kan nu op mijn 44ste concluderen dat ik nooit discriminerende of racistiche opmerkingen heb gekregen van die “Hollanders”, maar daarentegen juist wél van vele Indo’s!!!
Ik groet na herkenning naïef met een knik, maar ben zelden zoveel aversie tegengekomen. Velen ontkennen hun Indische achtergrond: Nee hoor, mijn voorouders komen uit Frankrijk/Italië/Portugal/Spanje en zelfs Birma en Martinique.
Zo kreeg ik ooit de inschattende vraag van een Indo: “Zijn allebei jouw ouders eigenlijk Indisch” Tja, de rassenwetten worden nog steeds toegepast!
Of de opmerking: “die naam Kees past niet bij jou” en zelfs “Jij bent wel heel erg donker”.
Mijn bloedeigen volle nicht (type witte Indo)weigerde zelfs een ingelijst familieportret uit 1918 met de woorden: “Oh, dat ga ik niet ophangen hoor, ik hou niet van die bruine koppies”.
Tja, dat had zelfs de grootste “boerelul” mij nog nooit gezegd!
Kortom: wij en zij? Nou, “wij” kunnen er ook wat van als het op discriminatie aankomt.
Zelfs Jan Boon alias Tjalie Robinson schrijft over een oom: “die was zo zwart als mijn schrijfmachine” of Maria Dermout met haar woorden: “zij was zo zwart als mijn laars”.
Lang leve Tempo Doeloe!
Nee, geef mij dan maar “domme boerebelanda’s”, kasar en wel, al wassen zij hun billen niet met een bottel tjebok! (hoevaak ik die opmerking niet heb gehoord)
Sinjo Kees
Bruine? Een oude ‘herformulering.’
De zogenaamde nieuwe sociale kwestie die inhoudt: tegenstellingen tussen oude (witte) en oude/nieuwe (gekleurde) Nederlanders.
Werkelijke ervaringen met discriminatie in Nederland kunnen niet omvergeschoten worden (of een ‘klompbewerking’ ondergaan). Niet door ‘goedwillige’ geruchten, vuilspuiterij of kwaadwillige angstaanjagerij, of juist niet door ‘soft’ meepraat- en meevoelgedrag.
De bestaande negatieve standaardoordelen, de achterstelling van etnische en/of ‘geloof’ minderheden (bijvoorbeeld de ‘zwarte kousgelovigen’ in katholiek Limburg) en de maatschappelijke achterstand of ook maatschappelijke voorsprong met betrekking tot gekleurde groepen zullen juist jongeren en Prada(pak) en Bruno Magli (schoenen) liefhebbers dan ook niet gemakkelijk ontgaan.
Incidenten? Signalen? Neen ‘actuele’ ervaringen en uitspraken: “Wij hebben ook bruine kinderen in onze klas en die worden dikwijls geplaagd.” (1999) “Soms worden kinderen gediscrimineerd omdat ze anders zijn, bijvoorbeeld zwart of geel.”(1999)
Overdreven? Context?
‘Met gerepatrieerden (Indo’s, MECR) in contact komend, wordt men getroffen door hun talrijke verhalen over “discriminerende” behandelingen, die hen van de zijde der Nederlandse bevolking ten deel vallen. Men is nageroepen voor “neger”, “zwarte” en “bruine aap.” (1958)
Terug naar de realiteit van de eenentwintigste eeuw. “Gelijktijdig ondergaan allochtonen dagelijks discriminatie en vindt er stelselmatig sociale uitsluiting plaats.” (2003: Zaterdag 16 augustus, 15.00 uur, Mercatorplein, Amsterdam. Demonstratie tegen politiegeweld en discriminatie.)
Ik snap het niet ..wat is er discriminerend aan de term “bangsa kita” en “blanke indo”.?
Je kunt altijd een klacht voorleggen aan de rechter als iemand je “echte blauwe” of “echte kaaskop” noemt.
Maar in beide gevallen zal de rechter zuchten en zoiets zeggen “u verdoet mijn tijd” … hij slaat met zijn hamer op tafel(of is dat niet zo Nederland) en roept “zaak is gesloten”
Natuurlijk is discriminatie een realiteit.
Je te druk maken daarover is ook een realiteit.
En je hoort wel eens vaker dat je je verdedigen moet tegen discriminatie door een grote bek terug te geven of te gaan vechten.
Dat zal wel helpen soms … maar vaak ook niet .. En vooral dat ‘terugslaan’ lijkt me eigenlijk slecht advies.
In Nederland gekomen als 13-jarig jochie, moest ik me vaak “pinda lekka lekka” laten welgevallen. Op het moment dat ik me verdedigde met een echte klomp, was het eens en voor altijd afgelopen. Persoonlijk heb ik nooit wat van discriminatie gevoeld en wat mij betreft wordt dat woord uit onze vocabulaire geschrapt. Wel werden we in de jaren 60 bij de Marine “blauwe jongens” genoemd. Ik was er altijd trots op er één te zijn, maar mijn beste stapmaat werd mijn tweelingbroer genoemd, terwijl hij een rasechte blanke is. So what! Discrimineren doe je zelf, op het moment dat je dat zo voelt en er uiting aan geeft.
Een kleine anecdote: Mijn moeder was gek op kruiswoordraadsels. Vooral die uit de Libelle en Margriet en geloof me, ze kon er wat van. Op een goede dag vroeg ik haar, waarom ze de oplossingen niet inzond. Haar antwoord? En dan even als een échte Indo hé. Je denkt toch niet dat ik als Indo een prijs kan winnen. Alsof de redactie aan de postzegel zou kunnen zien, dat de afzender Indo was, en zo ja, zou dit echt geen invloed gehad hebben op de loting.
Maar met dit gezegde, discrimineerde mijn moeder zichzelf. Bedenk ook dat kleurlingen onderling zelf heel vaak discriminerende uitlatingen doen. Hebben we het niet vaak over “blanke Indo’s” als het over onze lichter gekleurde, blauwogige fellow Indo’s hebben. Hebben we het niet vaak over “bangsa kita” als we het over onze fellow Indo’s hebben? Allemaal discriminerende uitlatingen, maar de laatste vooral met enige trots. Ik zeg altijd dat ik een echte Hollandse jongen ben, maar dat ik er trots op ben Indo te zijn.
Op Curacao had ik in mijn Marine tijd, ’60-’66, aldaar een Antilliaan in mijn ploeg. Op een dag werd het team versterkt met een Surinamer. Beide heren waren zo zwart als mijn sepatoes. Ik vertelde de Surinaamse medewerker, dat hij zou worden ingewerkt door zijn Antilliaanse collega. Zijn reaktie? Je denkt toch niet dat ik onder die neger wil werken?
Het is toch van de zotte, dat ik ongestraft tegen mijn buurman kan zeggen dat hij een echte kaaskop, of stomme boer is, maar dat ik zo een klacht kan indienen als hij zegt dat ik een echte blauwe ben?
Yes, I am en nog een trotse blauwe ook nog!!!
Doel van dit betoog? Laten we ons niet zo snel gediscrimineerd voelen. Want heus, discrimineren doe je zelf!
Hans Crooy
Bruine,
Mijn neefje werd dus door ene komkommerboer (scheldnaam voor Westlanders zoals Nelly zegt)voor “bruine” uitgescholden en dat liet hij niet op zich zitten, hij ging verbaal er tegen in en zodanig dat hij de gehele tegenpartij tegen zich kreeg. Gelukkig trad de onpartijdige scheidsrechter op en stuurde mijn neefje als bruine schuldige (hij diende zich niet te verweren) uit het veld. Dus niks fair play en na afloop handenschudden (Kantjil) gewoon een machtspelletje, wie is de sterkste, mijn neefje is helaas geen pacifist, de andere wang dus.
“Bruine wordt hier duidelijk als belediging gebruikt” (we zitten dus op het voetbalveld en niet bij een of ander theepartij. Het is belangrijk hoe “bruine” wordt gezegt, in welke kontekt en door wie.
De vraag is meer hoe je er me omgaat, vaak laten Indo’s het over zich heen gaan (een ingebeelde superioriteit, die niet gecommuniceerd wordt, meer een soort defaitische houding)), maar daarmee houdt het gescheld niet op lijkt mij.
Op jonge leeftijd kan je dan terugschelden maar dan moet je als lichtgewicht Indo daarna wel hard kunnen lopen, oftewel de achterwaartse aanval. Op oudere leeftijd dient er professioneel afgezeken (totok kero zonder tjebok of iets in hygienische zin) en natuurlijk niet tonen dat je bang bent, integendeel verschrikkelijk boos worden helpt ook . Tevens kan je naar het meldpunt voor Rassendiscriminatie gaan.
Steeds is belangrijk, hoe “bruine” gebruikt wordt, in welke context en door wie. Wat het laatste betreft; als de blanke persoon in kwestie koloniale ervaring heeft, zoals de Voorzitter” van de Stichting die de film 2602 heeft uitgegeven, dan is “bruine” te vergelijken met “boy”, “koelie”, “pinda”, “Soekarno” of “betjakrijder”. Hoezo belediging!!!
So What?
Anderhalf jaar terug bleek, uit een Europese studie dat gekleurde migranten in Nederland van alle 28 onderzochte Europese landen de minste rechten hebben op de arbeidsmarkt. Mensen reageren op diversiteit en kleur door zich als schildpadden te gedragen, zouden we uit de woorden van onderzoeker en socioloog Robert Putnam, hoogleraar aan Harvard University kunnen opmaken.
In een ‘gekleurde’ samenleving hebben mensen niet alleen minder vertrouwen in andere etnische groepen, maar ook in werkgelegenheid (flexcontracten etc.), onderwijs, politiek, kranten, websites en andere maatschappelijke instituties. Zelfs het vertrouwen in de eigen etnische groep zou lager zijn.
Historisch gezien bestaan er echter grote verschillen in ‘ontwikkeling’ en ‘verpozen’ tussen de diverse allochtone bevolkingsgroepen Opvallend blijft dat sinds de zeventiger jaren van de vorige eeuw: (jeugd)werkloosheid behoorlijk hoog is en anno 2009 stijgend is. Juist onder de ‘gekleurden’ met hun wortels in ‘arabische’ wijsheidtradities en folklores.
Werkgevers discrimineren, bewust of onbewust, direct of indirect, op grond van afkomst bij het aannemen van nieuw personeel kunnen we lezen in ‘De werving en selectie van etnische minderheden: Een onderzoek naar het zoekgedrag van werkzoekende etnische minderheden en het wervings- en selectiegedrag van werkgevers in zes sectoren.’ Doetinchem: Elsevier Bedrijfsinformatie, 2005.
Uit het volgend onderzoek blijkt dat discriminatie op de arbeidsmarkt in Nederland meer voorkomt dan in onze buurlanden
Zegers de Beijl, R. (red) (2000). Documenting discrimination against migrant workers in the labour market: A comparative study of four European countries. Genève: International Labour Office.
Uit weer ander onderzoek. En uit een rondgang van journalisten, enkele jaren terug tijdens een bloeiende economie, langs uitzendbureaus, kwam het beeld naar voren dat werkgevers liever Oost-Europeanen aannemen om vacatures te vervullen dan niet-westerse allochtonen, met name Marokkanen en Turken.
What?
En wat las ik als zevenjarige, in de vijftiger jaren van de vorige eeuw in de krant? De meeste gekleurde gerepatrieerden met een ‘niet-arabische’ achtergrond hadden een werkkring gevonden. En gekleurde gerepatrieerden gewaagden van staaltjes van rassenvooroordeel bij bepaalde Nederlanders. Uit den aard van de zaak had dit weleens tot aanleiding tot wrijvingen geleid.
Als wij het woordje ‘bruine’ als beledigend moeten opvatten zijn we de hele dag bezig met ons beledigd voelen, zonde van de tijd om zulke negatieve gevoelens toe te laten.
Ik maak mij veeleer zorgen over het discriminerende beleid van bepaalde overheidsinstanties welke in rap tempo proberen om zoveel als mogelijk allochtonen te lozen.
Geef mij maar een komkommerboer met rode koontjes die ‘bruine’ zegt en tegen wie ik terug kan zeggen “hey witte”, en na afloop va de wedstrijd elkaars hand kan schudden.
In indonesia wordt vaak ‘witte’ gezegd…pffff.. so what ?
Zover ik weet is discriminatie tov Indo’s nooit verdwenen.
Mijn moeder heeft er last van gehad, mijn neef en een vriend van me ook.
Dan heb je het dus over 2e en 3e generatie Indo’s.
Die vriend is zelfs verhuist uit een klein plaatsje in Flevoland vanwege Rascisme.
Zelfs zijn lerares deet er aan mee.
Mijn neef heeft ook veel last gehad van discriminatie en het heeft veel invloed gehad op z’n leven.
Als witte Indo heb ik er geen last van, maar ik weet wel dat er veel wordt geroddeld wanneer er geen “donkeren” in de buurt zijn.
En het valt me elke keer weer op hoe oplettend personeel in winkels worden als ik met een donkere Indo binnen ben.
Ik neem wel aan dat het nogal uit maakt of je in een stad woont of een dorpje.
En tegenwoordig zien Hollanders vaak niet eens het verschil tussen een 3e generatie Turk, Marokkaan of Indo, allemaal lichtgetint.
Zeker Indo’s met een meer Hollandse neus, maar een lichtbruine huid zullen vaker aangezien worden voor arabisch en dus last hebben van discriminatie.
Hoe dan ook, Indo’s hebben nog steeds last van discriminatie en zullen dat zeker houden.
I. Naast mijn kleur bruin sta ik er vanaf mijn vlucht en aankomst in Nederland wel rooskleurig op.
I.I. Een voedingsbodem.
Racisme zou kunnen ontstaan en zou een voedingsbodem kunnen krijgen, ik volg J.P. Sartre, ‘indien je een individu terugbrengt tot één kenmerk en daarmee zijn hele identiteit verklaart.’ We hebben dat mogen constateren in de vijftiger jaren van de vorige eeuw. Ik beperk me tot een voorbeeld.
We nemen een duik in de geschiedenis. Door de Stichting Kerkelijke Sociale Arbeid der Hervormde Gemeenten In Rotterdam werd bijna 55 jaar geleden een kleine enquête gehouden. Er werd naar de mening van Rotterdammers gevraagd over Indische immigranten. Een groot aantal stadsbewoners beschouwde de Indische Nederlander als een ‘ander ras. Veel Indische immigranten (Indo’s) werden door buren, maatschappelijk werkers, collega’s, klasgenoten en vreemden op straat als on-Hollands bejegend. Er werd een kunstmatige kleurlijn door de Indische gemeenschap (en families) getrokken. De Indo-Europeaan (gekleurd) was onmiddellijk als koloniale immigrant te herkennen. De totok-repatriant (blank) kon vrijwel ongezien opgaan in de Nederlandse bevolking. Aan de aldus gecreëerde gekleurde groep (een minderheid ) werd openlijk de duiding gegeven van mensen met een donkere huidskleur. Tjalie Robinson gaf het in die jaren als volgt weer. Het Nederlandse volk loopt achter de feiten aan. Te lang heeft het Nederlandse volk, het repatriëringprobleem verwaarloosd. Wat wist en weet de gemiddelde Nederlander van zijn landgenoten uit het Verre Oosten af?
I.I.I. ‘Uiterlijk herkenbaar.’
In de zeventiger jaren van de vorige eeuw, typeert criminoloog Frank Bovenkerk in zijn artikel: Rasdiscriminatie in Nederland de Indische Nederlander als volgt: ‘[…] het gaat hier inderdaad om een groep mensen die uiterlijk herkenbaar tot een ander ras behoren.’ Bijna tien jaar later stond de typering, ‘bruine Indische mensen’, gewoon vermeld in onze integratieliteratuur, een voorbeeld: De Minderheden van Peter Schumacher (1987 Van Gennip Amsterdam, pagina 13). Schumacher was ooit redacteur van NRC. Indien je tijdens de aardrijkskundeles in het begin van de negentiger jaren, in de schoolbanken zat en je boek opensloeg, trof je het volgende aan. Ik citeer uit ‘Aarde in Balans.’ Een examenuitgave HAVO/VWO. Uitgeverij Educatief 1991. ‘De negers werden als slaven Marokko binnen gevoerd. Dit gebeurde vooral tijdens het bewind van Ahmed El Mansour (1578-1602) en Moulay Ismaël (1672-1727). Een groot deel van de negers deed dienst als soldaten. Door de sterke vermenging met de negers hebben vele Marokkanen een wat donkere huid.’
Er is een “uitsortering van sociale klassen aan de gang via partnerkeuze”, constateerde Jan Latten bijzonder hoogleraar demografie aan de Universiteit van Amsterdam in zijn oratie van november 2005. De bovenklasse trouwt binnen zijn eigen groep. Witte en lichtgekleurden (Indo’s MECR) hoogopgeleiden trouwen uitsluitend nog met elkaar, en de allochtone onderklasse doet hetzelfde.
I.V. Een gemeenschappelijke toekomst.
Gekleurde mensen lijken in Nederland een toegenomen vrijpostigheid te ervaren juist van `autochtonen’, echter ook onderling. Steeds meer wordt er gevraagd naar het land van herkomst of geloof. Dit zou natuurlijk ook kunnen duiden op een toegenomen belangstelling. Of wordt er weer een kunstmatige kleurlijn door Nederland getrokken? En horen wij inmiddels inclusief onze kleur, onze culturele verscheidenheid (en actueel, wat minder ‘religieus’), ons richten op de toekomst, tot ‘autochtoon’ Nederland. Met onze identiteit, onze ‘chaos, verscheidenheid en samenhang?
Het volgende antwoord lijkt me passend. We hebben dacht ik, vanuit werelden van verschil een ‘gemeenschappelijke’ toekomst gesmeed. En zijn niet stil blijven staan bij een kenmerk, bijvoorbeeld kleur, of religie, of onder aan de maatschappelijke ladder (ver)blijven. We ‘blijven’ beschaafd, zonder natuurlijke grenzen! Onze mengvorm is geen ramp. Tot de essentie van bijna elke beschaving behoort juist, dat zij uiterst verschillende kleuren, kenmerken, culturen, religies en tradities kan omvatten. Zelfs als dit ‘alles’ voor een al dan niet gekleurde buitenstaander niet onmiddellijk te zien is.
Hallo Peter, Het “schelden” van bruine en dergelijke heeft mij nooit gestoord. Als vreemde eend in de beit ben je altijd onderhevig aan schelden. Niemand heeft me ooit bruine genoemd, wel een aap in een net pakkie – so what. De pemudas hebben me gearresteerd, maar ook het KL. De ene keer omdat ik blank was en de andere keer omdat ik op een bruine leek. Het is nooit goed. Dat een “bruin verbrande” persoon in Amerika President werd is niet vanwege kleurenblindheid, maar men was ziek (sick) van Bush. Ze zouden zelfs Kadafie van Libie hebben verkozen.
Wat was de reactie van uw neef?
“Wateringse komkommerboer” klinkt nou ook niet erg fijntjes hoor, maar in mijn jonge jaren gebruikte ik eerlijk gezegd ook die uitdrukking (boeren) voor lui uit ’t Westland, ja iedereen deed dat, en in die tijd was ik mij geheel niet bewust dat ’t een “scheldwoord” (beetje denigrerend) was.
Iemand uitschelden, huidskleur noemen, vind ik ook erg laag, slaat nergens op, maar helaas gebeurd ’t nog steeds. Ik denk dat dit te maken heeft met hoe men vroeger ermee omging, hoe blanker hoe beter, hoger op de maatschappelijk ladder , blank is superieur enz. velen worden/werden ook zo opgevoed, je krijgt ’t mee in de opvoeding……jammer.