by Ronald Pino!

‘Schrijft u een gastcolumn’, had Blauwvogeltje mij gevraagd. Eén gastcolumn? Waarover moet dat gaan? In mijn ziel draag ik misschien wel duizenden columns of misschien ook wel alleen maar twee of drie. In plaats van te denken over een column passeert mijn leven voor mijn geestesoog…
70 Jaar ben ik afgelopen 21 januari geworden. 10 Jaar was ik toen ik naar Holland kwam. Toen werd ik een Indo, een Sinjo, want voor die tijd was ik gewoon Ronnie Pino in een klas in Bandoeng.
Waarover zal ik schrijven? Op mijn verjaardag kreeg ik o.a. Tjalie Robinson’s biografie. Soms lijkt het of het niet over Tjalie gaat maar over Ronnie in Bandoeng, in Baros, in Tjimahi, in het kamp, uit het kamp. Wat zal ik doen? Een leuke herinnering ophalen, of een verdrietige? Die laatste overtreffen de lol in aantal. Ben ik daarin een uitzondering? Ik weet het niet. Ik denk het niet, maar niemand loopt er mee te koop, met zijn verdriet.

Naast Tjalie Robinson’s biografie ligt ‘De Njaï’ dat ik een paar maanden eerder kreeg. Daarover moet de column gaan! Over de Njaï! I have a dream.
Ergens in Nederland, misschien omringd door rododendronstruiken, een zuil in grijsblauw basalt en daarop een beeldje. Van een njaï. Hoe groot? Dat hangt ervan af hoeveel geld er binnenkomt. Hoe zal zij er uitzien? In ieder geval in brons; een herkenbare inlandse vrouw. Ik wilde schrijven Javaanse, maar zij zijn er in heel Insulinde geweest de njaïs, de baboes. Hoe moet zij er uitzien?

Toen iedereen uit de Commissie van Advies op vakantie was behalve bisschop Bär, een bisschop nog vriendelijker dan Sinterklaas want hij heeft geen Zwarte Pieten, sprak hij de doorslaggevende woorden: ‘Als het verzorgende aspect maar naar voren komt, dus met een kind of met kinderen’. Ook dat hangt af van het geld dat binnen zal komen. Zo moet het beeld er dus uitzien: een verzorgende moeder, een smartelijke moeder soms. Want vaak weggejaagd en miskend. Maar soms ook erkend, huisvrouw gemaakt, maar vaak of misschien meestal achtergebleven bij de herinnering in het paradijs. Wij Indo’s zijn namelijk tweemaal uit het paradijs verjaagd. Eenmaal zoals de bijbel het vertelt en de tweede maal onschuldig. En de baboes en njaïs bleven achter. Maar we kunnen een glimp uit het paradijs ergens in Nederland in brons neerzetten. Een teken van zachtheid, een teken van moederlijkheid.

Wij Indo’s dragen bijna allen een grote geheime wat verdrietige liefde in ons. Reggie Baay heeft er in Bronbeek over gesproken en het staat ook beschreven op de voorpagina van dit web. Een generaal wilde al een beeld maken en 80 jaar later belde een onbekende Reggie op. Of hij zijn goedkeuring en zijn medewerking wilde geven aan een comité dat een beeld van de njaï zou plaatsen. Ja, dat wilde hij. En met hem vele anderen.

Dit is de Commissie van Aanbeveling die achter het streven staat om een beeld op te richten zoals voor de Onbekende Gevallen Soldaat, maar dan veel milder, misschien even verdrietig maar zachtzinniger bedoeld:

Mgr. bisschop emeritus Philippe Bär
Reggie Baay (schrijver en auteur van De Njaï)
Mevrouw Marjolein van Asdonck (Hoofdredacteur Moesson)
Mevrouw Marion Bloem (schrijfster),
Mevrouw Mei Li Vos  ( lid Tweede Kamer voor de PvdA)
Charles Turpijn (kol. b. d. en ex docent KMA)
Ernst Jansz, (musicus en schrijver)
Wouter Muller (troubadour van het Indo lied)
Ronald Pino (psycholoog en schrijver)
André Wetzel (bestuurslid ADO),
Last but not least:
De Commissie Indisch Erfgoed
en de Commissie Indische letteren. Zij treden of geheel in de Commissie van Aanbeveling of in de persoon van mevrouw Adrienne Zuiderweg.

Dagelijkse werkzaamheden worden voorlopig gedaan door Charles Turpijn  en Ronald Pino.  Voor vragen en opmerkingen kun je terecht bij ronpino@planet.nl  Zij allen staan achter het idee een standbeeldje op te richten voor ons aller achtergebleven onbekende oermoeder of verzorgster.

I have a dream.
Tot ziens bij de onthulling van het standbeeld voor onze njaï.
Voor een nadere kennismaking met Ronald Pino kun je terecht op www.ronaldpino.blogspot.com