quote leidenuniv.nl/ : Schrijven zoals je praat, daarmee schop je het ver als Indische jongen in Indië en later in Nederland. Daar ontpopte de journalist zich tot schrijver onder het pseudoniem Vincent Mahieu, zoals Tjalie Robinson zijn pseudoniem was als journalist. Deze Indische jongen heette eigenlijk Jan Boon, zoon van een Hollandse vader en een Indische moeder, geboren in Nijmegen en opgegroeid in een lagere sociale laag van een KNIL-militair in Indië.
quote Helderse Courant schrijft
De Indoschrijver Tjalie Robinson lijkt bina 35 jaar na zijn dood nagenoeg vergeten.
Ten onrechte, want hij was niet alleen een gedreven verteller, maar had ook een eigenzinnige kijk op inburgeren: hij was een krachtig pleitbezorger van de eigen identiteit en waardigheid van de Indo’s in Nederland .
...................
Indisch4ever 
Wel toevallig , net weer voor de zoveelste keer zijn boek “Tjies” aan het lezen. Neem “Tjoek” volgende week mee op reis naar de tropen.
Prachtig vertelde verhalen ,die mij iedere keer weer trefzeker raken in mijn “Indo-ziel”. Ouwe Tji.
Wat leidenuniv.nl bedoelt met lagere in ” een lagere sociale laag van een KNIL-militair in Indië” mag joost weten maar die haringkoppen hadden in mijn studententijd toch al problemen met ABN, en daar bedoel ik niet die halffalliete bank mee.
En wat de Helderse Krant want Courant doet ze veels teveel eer aan, schrijft dat Tjalie lijkt wel nagenoeg vergeten vergeten, lijkt mij een misslag. Ik kijk en ik ben niet de laatste, vaak in zijn boeken want er staat veel wijsheid in van onze vader des moedersland, branie hè.
Een prachtige biografie!
Tjalie Robinson is een grote inspiratiebron, een hoogbegaafte voorvechter van de Indo-cultuur die z’n tijd ver vooruit was.
Ik ben hem als 3e generatie Indo zeer dankbaar voor alles wat hij voor ons heeft achtergelaten, literatuur, Pasar Tong-tong, Moesson etc.
De biografie geeft niet alleen inzicht in de strijd tegen de assimilatie die hij heeft moeten voeren, en met hem alle Indo’s, maar ook z’n innerlijke strijd als hoogbegaaft visionair, die niet altijd begrepen werd door de Indo die hij lief had.
Het zal moeilijk geweest zijn om straatslijper en intelectueel in harmonie te laten leven.
Of is het nou juist zeer Hollands om er van uit te gaan dat een straatslijper zelden een intelectueel kan zijn?
Een kleine bung als kleine broer behandeld moet worden?
Dit boek leert me dat het intellect in belans moet zijn met de natuur, het intellect gevoerd moet worden met zintuigelijke ervaring.
Een rijpe vrucht herken je niet alleen aan het uiterlijk maar door er ook aan te ruiken.
East meets West.
Ben voor de zoveelste keer weer begonnen aan Schat Schot Schat.
‘makasih Tjalie!!
Is er weleens gedacht over een gedenkplaat of een anders soort monument voor Tjalie?
Dat Tjalie Robinson het initiatief had om Mary Bruckel-Beiten te schrijven om hem te steunen onder toen nog het blad “Onze Brug” van Donderdag 3 October 1957. Endat ze samen in 1959 met het groepje Indische Nederlanders bij elkaar kwamen en Mary Bruckel Beiten het woord had en zei:”Waarom organiseren we geen Pasar Malam, zoals in Indie?”en met grote voortvarendheid gaat Mary Bruckel Beiten:”Zij reserveert de dierentuin in Den Haag en betaalt uit eigen geld de huur vooriet. Tjalie Robinson zet zijn tijdschrift Tong Tong in voor ruchtbaarheid dank haar idee. Terwijl ook Mary Bruckel Beiten in het commitee van de Tong Tong kunstkring, de dansen toneelstukjes en mode shows organiseerden. Vereewigd door de media uittreksels.
Geraldine Bruckel-Lang
Ik kan het haast niet geloven dat ik schrijf dat de eerste pasar malam door Mary Bruckel Beiten in 1959 werd opgericht, nee hoor het is in 1958 dat Mary Bruckel Beiten het met haar eigen geld oprichtte, als je de 50 ste jubileum vierd in 2008, nou ja dan is het logish en correct dat het begon in 1958 en NIET 1959