door Ted Hartman.  Verslag, Symposium: ‘De Haagse Conventie van 1907, verleden, heden en toekomst’, op 2 en 3 oktober,  en de 5e conferentie van het International Solidarity Council op 4 en 5 okt.  Beiden te organiseren door de Stichting JES.

Wat ik persoonlijk me blijvend zal herinneren van deze Congresdagen, is dat er weer een sprankje HOOP gloort aan de horizon voor uiteindelijke erkenning van de Indische Perkara’s! Het thema voor deze feitelijke  Internationale vergadering  betrof in eerste instantie de mensenrechten. Het is 100 jaar geleden dat in Den Haag de Haagse Conventie van 1907 werd getekend. Het derde artikel van dit verdrag luidt: A belligerent party which violates the provisions of the said regulations shall, if the case demands, be liable to pay compensation. It shall be responsible for all acts committed by persons forming part of its armed forces. 

.

Vele buitenlandse gasten, uit Azië, aanwezig – wiens voornaamste doel hetzelfde is als ons streven: eindelijk gerechtigheid   te krijgen.

De eerste dag verliep in de morgen inhoudelijk eigenlijk wat negatief, de tweede spreker ging ervan uit dat er totaal gn kans was op individuele erkenning van aangedaan leed. De erkenning zou via de staten onderling zijn geregeld, door de politiek middels de respectieve rechtbanken, (hogere) gerechtshoven etc. Dat komt door hun (!) uitleg van het bewuste artikel: een land hoeft aan individuen geen schuldbetoon te erkennen of schade te  vergoeden. Ook het Verdrag van San Francisco van 1951 is hier natuurlijk debet aan. “Almost all the cases reject a right of individual victims to claim a right of compensation from states on Article 3 of the Hague Convention. Courts are afraid of opening the floodgates.”  De volgende spreker zei onder meer: “it will still be the governments that, on a case-by-case basis, determine whether to do something for the individual and, if so, what.” Citaat van Frits Kalshoven, Some comments on the International Responsibility of States.

,

In de middag van de eerste dag werden wat positiever geluiden gehoord ten gunste van ons streven naar gerechtigheid! Günther Saathoff was verantwoordelijjk voor de uitbetalingen waardoor meer dan 1.7 millioen gevangenen en andere Nazi-slachtoffers in bijna 100 landen een uitbetaling ontvingen tot een totaal van 4.8 milliard Euro! In tegenstelling tot wat we deze morgen hoorden over de ONMOGELIJKHEID van individuele compensatie, is dit wel een heel groot contrast te zien dat Duitsland wl bereid was tot persoonlijke schulderkenningen etc. Waarom? Hoe kwam dit zo! Het was schuldig aan de HOLOCAUST, de uitroeing van 6 millioen Joden had het op zijn geweten en meer oorlogsmisdaden.

Het waren de Amerikanen die de Duitsers erop wezen dat ze schadevergoedingen zouden moeten betalen, reeds vr de Koude Oorlog. Gedurende de jaren werd het Duitse volk zich meer (schuld)bewust en kreeg de politiek te maken met de nationale bereidwilligheid tot aflossing van schuld. De rechtbanken oordeelden wel dat ze gn compensatie hoefden te betalen, dat ze niet verplicht waren zelfs dit te doen, maar uit menselijke overwegingen en herstel van eigenwaarde vooral, achten zij het wenselijk de claimanten in alle opzichten (!) tegemoet te komen. (Mijn subjectieve uitleg!)

Gnther Saathoff gaat straks naar Japan, maar niet om hun de les te lezen, misschien alleen maar een spiegel voor te houden. Engeland heeft zoals bekend zijn ex-gevangenen uit de Oost een paar jaar geleden ruimschoots gecompenseerd onder aantekening dat Japan dit had moeten doen en dat Japan dit aan Engeland nog schuldig is! Het zijn landen onderling, staten, die vrij zijn zich wel of niet aan verdragen te houden, deze op zo’n manier uit te leggen dat individuen hun recht wel of niet kunnen krijgen.

Het streven naar gerechtigheid  wordt verkregen door een grote meerderheid gelijkgestemden, bewegingen, kerkelijke groeperingen e.d., die tezamen druk uit kunnen oefenen op de POLITIEK, die dan gewillig/bereid is aan de wensen van redelijkheid tegemoet te komen. Zo is het in Duitsland gegaan en ons is aangeraden dezelfde weg te volgen.

Mijn subjectieve gedachte: Het is toch reeds jaren bekend dat wij Indischen nsgezind onverdeeld mr kunnen bereiken dan wanneer we   versplinterd-verdeeld   blijven ? !  Zal het Indisch Platform het voortouw hierin willen nemen . . .  door alle Indo-verenigingen  die in het Platform vertegenwoordigd zijn en daarmee sympathiserenden op n lijn te krijgen, en aldus onze politiek voor de Perkara’s MOREEL goedgunstig te benvloeden. De Duitse raad opvolgen, alle Indo’s de handen ineen slaan. United we stand, divided we fall.  Laat ons daarom het Indisch Platform steunen, bersama kuat !

Wat ik persoonlijk me blijvend ook zal herinneren is dat deze conferentie uitermate goed geslaagd is, er zijn kosten noch moeite gespaard om dat te bereiken. Hulde en dank aan de organisatoren en vrijwilligers die dit mogelijk hebben gemaakt.

Ted Hartman.        zie ook dit artikel.